อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 416 พ่ายแพ้
“พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง?” เย่จิ่งหานถามขึ้นด้วยเสียงเบา
“เรียนท่านอ๋อง พระชายาเหน็ดเหนื่อยเกินไป สภาพจิตใจซึมเศร้า บวกกับครั้งนี้ได้รับบาดเจ็บจากการระเบิด นางต้องพักผ่อนเยอะๆ อย่าให้ทำงานหนักเป็นกังวลมากเกินไปเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นร่างกายจะได้รับผลกระทบอย่างมาก กระทั่งเป็นอันตรายต่อชีวิต”
“งั้นตอนนี้ล่ะ?”
“ข้าน้อยเขียนใบสั่งยาไว้ให้พระชายาทาน พักผ่อนอีกสักพักก็ไม่เป็นไรแล้ว”
เย่จิ่งหานค่อยโล่งอก แล้วก็ถามขึ้นว่า “เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ? สภาพจิตใจพระชายาซึมเศร้า?”
“ใช่ขอรับ สภาพจิตใจพระชายาซึมเศร้า คงเพราะมีเรื่องให้คิดมาก ป่วยใจก็ต้องรักษาสภาพจิตใจ ท่านอ๋องจะต้องรีบรักษาสภาพจิตใจของพระชายา ไม่งั้นหากปล่อยนานไป…..”
“งั้นลูกในท้องพระชายาล่ะ?”
“คือ….ชีพจรพระชายาค่อนข้างวุ่นวาย ข้าน้อยยังต้องเฝ้าดูอีกสักพัก”
เรื่องตั้งครรภ์ บางครั้งเจอบางครั้งไม่เจอ ไม่รู้ว่าพระชายาตั้งครรภ์จริงหรือไม่
“เอาล่ะ ข้ารู้แล้ว กลับไปเถอะ”
“ขอรับ…..”
หลังจากพวกหมอหลวงถอยออกไปแล้ว เย่จิ่งหานก็พึมพำพูดขึ้นว่า “เป็นเพราะข้า ดังนั้นนางจึงซึมเศร้าหรือ? หรือว่าข้าโหดเหี้ยมกับนางเกินไป?”
ชิงเฟิงปวดใจขึ้นมา
ท่านอ๋องดีกับพระชายาขนาดนี้ หิ้วโคมไฟไปหาก็หาคนดีอย่างท่านอ๋องไม่ได้อีกแล้ว
ท่านอ๋องโหดเหี้ยมกับพระชายาตรงไหน?
พระชายาต่างหากที่โหดเหี้ยมกับท่านอ๋อง
“มีคำสั่งลงไป ยกเลิกการกักบริเวณพระชายา ต่อไปต้องดูแลพระชายาอย่างดียิ่งขึ้น หากพระชายาอยากได้อะไร ล้วนต้องทำให้นางพอใจ นอกจากหลอมยา”
“ขอรับ”
“สั่งในครัวทำกับข้าวที่พระชายาชอบ อย่าให้มันจนเกินไป”
“ขอรับ”
ภายในห้องนอน
เย่จิ่งหานมองดูใบหน้าที่ขาวซีดของนาง ในใจเศร้าหมองอย่างที่สุด
นิ้วมือของเขาลูบใบหน้ากู้ชูหน่วน พร้อมพูดขึ้นอย่างจนใจที่สุดว่า “เจ้าจะให้ข้าทำกับเจ้ายังไงดี”
เย่จิ่งหานลูบไปถึงหน้าผากของนางอย่างไม่รู้ตัว แล้วก็พบพละกำลังของนาง
เย่จิ่งหานตื่นตระหนกตกใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ขั้นสูงสุดระดับสอง ทำไมถึงเพิ่มขึ้นได้เร็วขนาดนี้?”
เกี่ยวของกับการหลอมยาพวกนั้นหรือ?
“พระชายาหลอมยาอะไรออกไปบ้าง?”
“เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่รู้ ยาที่พระชายาหลอมออกมาได้ ล้วนซ่อนไว้ในแหวนมิติของนาง”
“ลงไปเถอะ”
คนปกติอยากที่จะเพิ่มพลังของตนเอง ยากยิ่งกว่าปืนขึ้นสวรรค์
แต่นางกับใช้เวลาเพียงแค่ไหนเอง ก็ขึ้นมาถึงขั้นสูงสุดระดับสอง ปล่อยเช่นนี้ต่อไป นางอยากจะไปถึงระดับห้า ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
ยังมีอีกเยอะที่เย่จิ่งหานไม่เข้าใจ
ไม่ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ กู้ชูหน่วนค่อยๆลืมตาขึ้น พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนแรงว่า “ท่านอ๋อง ท่านมาได้อย่างไร”
นางอยากลุกขึ้น เย่จิ่งหานให้นางนอนลง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ากายเจ้าไม่สบาย นอนลงเถอะ เป็นผลดีต่อลูกด้วย”
กู้ชูหน่วนยิ้มหัวเราะอย่างอ่อนโยน พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่โกรธแล้วหรือ?”
เย่จิ่งหานหันหน้าไปอย่างยโส ไม่สนใจนาง
กู้ชูหน่วนถอนหายใจ พูดขึ้นอย่างโศกเศร้าว่า “ท่านอ๋อง ข้าสำนึกผิดแล้ว ท่านไม่ต้องโกรธแล้วดีไหม? ดูสิ ตอนนี้ข้าก็ถูกกรรมตามสนองแล้ว ถูกระเบิดจนเจ็บไปหมดทั้งตัว โดยเฉพาะตรงหน้าอก เจ็บจนแทบหายใจไม่ออก”
ในใจเย่จิ่งหานอัดแน่น พร้อมพูดขึ้นว่า “ทหาร ตามหมอหลวงมา”
หมอหลวงพวกนี้ตรวจยังไง ไม่เห็นหรือว่าเมียของเขาทรมานขนาดนี้?
ยังบอกเขาว่าพระชายาไม่เป็นอะไร