เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 509
ทันใดนั้น มีดาบบินพุ่งเข้ามาจากทั่วทุกทิศอีกแล้ว
สัญชาตญาณของลู่ฝานรู้สึกว่าเกราะเกล็ดมังกรบนตัวเขาถึงขีดสุดแล้ว ถ้าโดนดาบบินพวกนี้โจมตี เขาอาจต้านทานได้ แต่เซี่ยวเอ๋อร์ต้องตายอย่างแน่นอน
เขาใช้มือหนึ่งกอดเซี่ยวเอ๋อร์เอาไว้แน่น อีกมือหนึ่งดึงกระบี่หนักออกมา
“กระบี่มังกรเพลิงคำราม!”
กระบี่พุ่งไปที่พื้นดิน เปลวไฟอันน่ากลัวพุ่งขึ้นมา ในขณะเดียวกันลู่ฝานเปิดเขตวิถีบนกระบี่หนัก
เมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ต้านทานดาบยาวที่พุ่งเข้ามาได้ ลู่ฝานยังอาศัยแรงสะท้อนกลับ เด้งตัวออกจากเขาดาบ
ดีมาก!
ลู่ฝานปลื้มใจ กระบี่ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของเขา มีประสิทธิภาพสุดคาดไม่ถึง
แต่ขณะนั้น เขาดาบด้านหลังเหมือนบ้าไปแล้ว มันหมุนและลอยขึ้นอย่างประหลาด พุ่งเข้ามาทางลู่ฝาน
เซี่ยวเอ๋อร์ที่อยู่ในอกลู่ฝานพูดอย่างตกใจว่า “ไอ้บื้อ ระวัง!”
ลู่ฝานกัดฟันมองภาพตรงหน้า ช่วงเวลาระหว่างความเป็นตาย เขาไม่มีเวลาคิดอะไรมาก
รวมพลังฟ้าดิน กระบี่สายฟ้าฟาดห้าธาตุพุ่งออกไป!
ตู้ม!
เสียงระเบิดดังสนั่น ทุกคนเห็นเพียงสายฟ้าสีแดงทอง ผ่าลงมาจากท้องฟ้า แสงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงอยู่ตรงหน้า
ขนาดผู้อาวุโสที่ดูอยู่ข้างๆ ยังมองไม่ชัดว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้น เห็นลู่ฝานโจมตีกระบี่ยาวเป็นผุยผงหล่นลงมาบนพื้น ลู่ฝานกระอักเลือดออกมา พุ่งเข้าไปในทะเลเพลิงบนท้องฟ้า พร้อมกับสายฟ้าทั้งตัว
เมื่อเข้ามาในทะเลเพลิง ดาบยาวพวกนั้นไม่พุ่งเข้าไปอีก ลู่ฝานรู้สึกว่าเกราะเกล็ดมังกรบนตัวเขากำลังระเหยอย่างรวดเร็ว
อุณหภูมิสูงอย่างน่ากลัว เปลวไฟลุกโชนอย่างน่ากลัว
เปลวไฟพวกนี้ เป็นเปลวไฟของห้าธาตุขั้นสูงสุด ที่นักบู๊แดนปราณชีวิตจึงสามารถก่อตัวมันขึ้นมาได้
ทันใดนั้น ลู่ฝานบาดเจ็บภายในทันที
ด้านล่างเท้ามีเปลวไฟอะไรไม่รู้ ดึงตัวเขาไว้ ไม่ให้เขาตกลงมา แต่ลู่ฝานรู้สึกว่าเขาไม่สามารถขยับได้แม้แต่ก้าวเดียว
จบแล้วสินะ
ลู่ฝานเจ็บปวดใจมาก
แต่ขณะนั้น พลังอันเยือกเย็นขับออกมาจากตัวเขา
เมื่อก้มลงมอง เห็นเซี่ยวเอ๋อร์ที่ปกคลุมอยู่ในเกราะ มีเกล็ดน้ำแข็งขึ้นมาบนตัว เสียงของเซี่ยวเอ๋อร์ดังขึ้นมา
“รีบพุ่งไปสิ ฉันอดทนได้ไม่นานหรอกนะ”
ลู่ฝานตกใจ เซี่ยวเอ๋อร์ใช้พลังแบบนี้ได้ด้วย อย่าบอกนะว่าเขามองผิดไป เซี่ยวเอ๋อร์เป็นนักบู๊แดนปราณชีวิตเหรอ
ลู่ฝานรีบเก็บความคิดนี้เอาไว้ก่อน จากนั้นแผดเสียงออกมาด้วยความโมโห แล้วสะบัดกระบี่หนัก
“ทำลาย!”
กระบี่พุ่งออกมา กระบี่ฆ่าพิชิตฟ้า หนึ่งกระบี่เจ็ดพิฆาต!
ปราณชี่พลุ่งพล่าน แยกเปลวไฟด้านหน้าออกเป็นทางแคบๆ
ลู่ฝานพุ่งออกไปทันที ตอนนี้เกราะเกล็ดมังกรบนตัวเริ่มเสียหายแล้ว
เซี่ยวเอ๋อร์ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดออกมา ลู่ฝานพุ่งไปด้านหน้าอย่างสุดชีวิต
สามสิบเมตร หกสิบเมตร!
จิตอัคคีสีขาว อยู่ใกล้ตรงหน้า
ตอนนี้เปลวไฟตรงหน้ากลายเป็นรอยแยกลึกสีน้ำเงิน
อุณหภูมิสูงอันน่ากลัว ทำให้อวัยวะภายในของลู่ฝานเริ่มเสียหาย เจดีย์เสวียนเก้ามังกรก่นด่าออกมาว่า “พลังที่เพิ่งดูดซับมาเมื่อกี้หมดแล้ว หมดแล้ว”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพยายามฟื้นฟูร่างกายลู่ฝานอย่างสุดกำลัง
ลู่ฝานยื่นมือออกไปแตะจิตอัคคี
ตึง!
ตอนที่นิ้วของลู่ฝานสัมผัสกับจิตอัคคี มีแรงกระเพื่อมส่งออกมาจากจิตอัคคี
เดิมทีลู่ฝานเข้าใจว่าจิตอัคคีจะร้อนมาก แต่กลับให้ความรู้สึกเยือกเย็นเมื่อสัมผัส เย็นกว่าความเยือกเย็นทั่วไป
ทันใดนั้น เปลวไฟบนตัวลู่ฝานโดนขจัดออกไป
ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองหนาวจนใกล้แข็งแล้ว
ลู่ฝานกัดฟัน ปราณชี่ในตัวลู่ฝานพุ่งขึ้น ใช้มือคว้าจิตอัคคีสีขาว จากนั้นลู่ฝานใช้กระบี่ฟันลงไปด้านล่างเท้า