ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 363 เธอไม่เคยรู้ว่าเขารักเธอ
สมองเธอมีปัญหาจริงๆ หรือ？
เส้นหมี่โกรธจนแทบจะบ้า！
“เอาล่ะ เรื่องนี้ พ่อแม่เธอสั่งสอนเธอไปแล้ว คุณเส้นหมี่คุณอย่าหาเรื่องเธอที่นี่อีกเลย เธอไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ได้ตั้งใจ？พูดออกมาได้ง่ายๆ แบบนี้เลยหรือ？คุณรู้ไหมว่าเพราะเธอทำแบบนี้ เป็นไปได้ว่าคุณชายของพวกคุณจะโดนเธอทำลายได้？”
เส้นหมี่ไม่ฟังคำนี้ยังดีเสียกว่า พอได้ยิน ก็ยิ่งโกรธ โต้กลับด้วยเสียงเฉียบขาดตรงนั้นทันที
สมมาตร：“……”
ตอนที่เขาจะหาคำพูดดีๆ มาโน้มน้าว จู่ๆ หญิงสาวที่เมื่อกี๊เส้นหมี่พยายามจะหยุดแต่หยุดไม่อยู่ หลังจากคำพูดของเธอพูดจบก็
“เอี๊ยด——”เสียงดังชัดขึ้นมา！
บีเอ็มสีขาวคันนั้นก็หยุดลงในเวลานี้
“ฉันทำลายเขาหรือ？เส้นหมี่ เธอพูดมาให้ชัดเจนสิ ใครกันแน่ที่ทำลายเขา？ห๊ะ？”แครอทพุ่งออกมาจากรถ แล้วมาตรงด้านหน้าเส้นหมี่
เส้นหมี่ยังไม่ระบายความโกรธออกมา เห็นเธอออกมาเอง ก็ไม่เกรงใจอีก
“ฉันพูดยังไม่ชัดอีกหรือ？ตัวเธอทำอะไรไปยังไม่รู้อีกหรือ？”
“ใช่ ฉันรู้ แต่เธอรู้ไหมทำไมฉันต้องทำแบบนี้？นั่นเพราะเธอไง！”แครอทตะโกนออกไป นิ้วมือแทบจะชี้ไปที่หัวของเส้นหมี่อยู่แล้ว
สองสามีภรรยาอรรตพลก็ลงมาในเวลานี้ พอเห็นฉากนี้ พวกเขาก็รีบเข้ามา อยากจะหยุดลูกสาวตัวเอง
เส้นหมี่เห็นครอบครัวนี้ นึกถึงครั้งที่แล้วที่ไปตระกูลลัดดาวัลย์ของพวกเขา ฉากที่พวกเขาบิดเบือนข้อเท็จจริงภายนอกดูจริงจังแต่ภายในกลับไม่ใช่อย่างนั้น ก็โกรธจัด ก็หัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็นทันที
“ใช่ พวกคุณตระกูลลัดดาวัลย์ก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ？พวกคุณเคยผิดด้วยหรือ？คนอื่นผิดตลอดนี่？”
“ไร้สาระ！เธอไม่เชื่อใช่ไหม？โอเค งั้นฉันก็จะบอกเธอว่าทำไมฉันต้องทำแบบนี้？เมื่อคืนเธออยู่กับเขาไม่ใช่หรือ？เขาไม่ได้ไปช่วยเธอหรือไง？”
“……”
ประโยคนี้ เส้นหมี่ยังยืนตะลึงงันอยู่ตรงนั้น
ผู้หญิงคนนี้ ดันรู้เรื่องนี้
แต่ว่า นี่ไม่ใช่ประเด็น จากนั้น เธอก็พูดอะไรที่ทำให้เธอตกใจยิ่งกว่าเดิม：“เขาปิดบังฉัน ทำเป็นเหมือนว่าถูกฉันลบความทรงจำไป แต่ว่า เขาจำเธอได้ตลอด เธอมันแพศยา ร้ายกาจ！！”
แครอทตะโกนออกไปดังลั่น
พูดจบ ในที่สุด ตรงนั้นก็เงียบลงทันที
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเส้นหมี่ หลังจากที่สมองเธอมีเสียงดัง“หึ่ง”จ้องผู้ชายคนนี้ แม้แต่ความคิดก็หยุดลง
แกล้งหรือ？
จะเป็นไปได้ไง？
ทั้งๆ ที่เขาเย็นชากับเธอขนาดนั้น และยังส่งเธอไปที่ฟาร์มสุนัข อยากจะเอาโซ่มาขังเธอไว้ ……
“ฉันบอกเขาหลายครั้งแล้วว่า เธอเป็นระเบิดเวลารอบตัวเขา ไม่ช้าก็เร็วเธอจะทำลายเขา แต่เขาไม่ฟัง ครึ่งปีที่แล้ว เธอแตกหักกับเขาที่สนามบิน เขาเดินอยู่ท่ามกลางสายฝนถึงสามชั่วโมงเต็มๆ คนเดียว จากสนามบินไปยังตัวเมือง สุดท้ายหมดสติไปปากก็พึมพำว่า เธอไม่ต้องการเขาแล้ว เส้นหมี่ ฉันพูดผิดไหม？ห๊ะ？！！”
แครอทร้องไห้ออกมา ฟ้องอย่างคร่ำครวญจะเป็นจะตาย ออกมาจากลำคอเธอและน้ำตาไหลออกมา เวลานี้ไม่มีใครต้องสงสัยเลยว่า เธอเจ็บเพราะผู้ชายคนนี้จริงๆ
เท้าของเส้นหมี่สั่น
วันนั้น เขาเดินอยู่ท่ามกลางสายฝนสามชั่วโมงเต็มๆ หรือ？
เธอไม่รู้ เธอคิดว่า หลังจากพวกเขาแตกหักกันที่สนามบิน เขาจะกลับไปทันที ยังไง ผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยแสดงออกมาต่อหน้าเธอว่า เขารักเธอมาก
แม้จะเป็นคืนนั้นที่เธอไป พวกเขาอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ นั้น เขาก็ปฏิบัติกับเธออย่างนั้น
น้ำตาแต่ละเม็ดของเส้นหมี่ ไหลลงมาจากเบ้าตาของเธอ
“หลังจากนั้น เขาก็ไข้ขึ้นสูง ไม่ตื่นอยู่หลายวัน เธอรู้ไหมว่าตอนนั้นฉันกลัวเขาจะเป็นอะไรไปมากแค่ไหน？เธอรู้ไหมว่าตอนนั้นอาการเขาเป็นอย่างไร ใครจะรับรองได้ว่าหลังจากเขาโดนโจมตีหนักๆ แบบนี้ จะไม่เป็นอะไรเลย？ดังนั้น ฉันจึงสะกดจิตให้เขา ฉันช่วยเขาลบความทรงจำที่เกี่ยวกับเธอ ฉันทำผิดหรือ？”
“……”
“เพราะเธอไม่ยอมคบกับเขาเอง ฉันใช้วิธีแบบนั้นเพื่อปกป้องเขา ไม่ให้เขาถูกเธอทำร้ายอีก ฉันผิดหรือ？แล้วตอนนี้เธอมายั่วเขาอีกแล้ว ฉันในฐานะหมอของเขา เจอสัญญาณ หยุดมันไว้ทันเวลา ฉันทำผิดหรือ？เธอบอกฉันสิ เส้นหมี่！！”
คำพูดของเธอ เหมือนกับมีด แทงเข้าไปในหัวใจของเส้นหมี่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แทงเธอจนเลือดสดไหลออกมาเต็ม
จนสุดท้าย แม้แต่สติก็เหมือนจะไม่อยู่แล้ว
ใช่ เธอผิดตรงไหน？
ส่วนเธอเส้นหมี่ มีสิทธิ์อะไรไปโทษเธอ？เธอต่างหากที่เป็นคนเริ่มต้นเรื่องทั้งหมดนี้
สุดท้ายเส้นหมี่หันกลับไปอย่างงุนงง จากนั้น ก็เหมือนศพเดินได้ ลากขาสองข้างที่ไม่มีความรู้สึกอีกต่อไป แล้วออกไปด้วยความสิ้นหวัง
ที่แท้ เธอก็สามารถตาบอดได้แบบนี้ ……
——
เส้นหมี่กลับไปที่โรงแรม
จากนั้น สามวันเต็มๆ เธอก็ไม่ได้ออกไป
เธอหลบอยู่ในห้องนี้ เหมือนนกกระจอกเทศ หมกตัวเองอยู่ในเตียงทุกวัน ไม่กินเท่าไหร่ และก็ดื่มน้ำน้อย และยังปิดเครื่อง ดึงสายโทรศัพท์บนหัวเตียงออก
นอกจากโทรทัศน์เครื่องนั้น เธอใช้มันเปิดดูความคืบหน้าของข่าวนั้นทุกวัน