“กระบอง จงมา!’(แก้ใหม่ ไม่ใช่กระบองทอง)
ด้วยการกวักมือ กระบองก็มา!
เฟิงหลินปล่อยเสียงร้อง และดินแดนแห่งปีศาจที่ดำรงอยู่มาหลายพันปีก็ถูกผลักดันด้วยกระบองที่หนาจนเหมือนเสาสวรรค์ ท้องฟ้าแตกและโลกก็สั่นสะเทือน
กระบองเหล็กหดด้วยลมและกลายเป็นกระบองยาวสามเมตร ตกมาอยู่บนมือเฟิงหลิน มันกลมและดำ พร้อมกับคำจารึก
เฟิงหลินถือกระบองเหล็ก และกลิ่นอายเขาก็เปลี่ยนไป ร่างเขาที่ดูผอมบางกลับเหมือนขุนเขา ดุจเทพหรือปีศาจ
เมื่อมองกองทัพปีศาจ เขาก็หัวเราะเสียงเย็น ด้วยการกระโดด เขาโถมไปข้างหน้าและกระโดดไปในกองทัพปีศาจ ผ่านการสังหารหมู่ครั้งใหญ่
เฟิงหลินลอยลงท่ามกลางทะเลปีศาจ เหวี่ยงกระบองเหล็กเพื่อสร้างพายุ กวาดปีศาจทั้งหมดด้วยพลัง
ทุกที่ที่เขาผ่าน เลือดและเนื้อจะกระจาย เขาบุกต่อไป เมื่อปีศาจเข้ามาใกล้ พวกมันจะสลายทันที
กระบองนั้นหนักเท่าเขายักษ์และเฟิงหลินก็ปะทะกับกองทัพปีศาจอย่างดุเดือด
เมื่อเห็นความดุร้ายของเขา ฟูมะทาโร่ก็แปลกใจ”ทุกคน โจมตีพร้อมกันและฆ่าเขาซะ!”ชาวญี่ปุ่นที่เหลือทำได้แค่มองเงาร่างดุจเทพทำการฆ่าล้างปีศาจ เขาไม่อาจหยุดยั้งได้ ทั้งหมดตัวสั่นและไม่กล้าก้าวเข้าไป
“อ้ากก!!”
ชาวญี่ปุ่นร้องโหยหวน กระดูกแตกจากเอว ฟูมะทาโร่กุมดาบปีศาจไว้ดุจอาชูร่า กล่าวอย่างโหดเหี้ยม”หากไม่โจมตี งั้นก็ตายกันซะ!”
ต่อหน้าความตาย คนเหล่านี้จำต้องกัดฟันและลงมือ
บางคนเหมือนนินจา ซ่อนตัวในความมืด ยิงคุไนและดาวกระจายหรือสะบัดมีด บางคนเหมือนซามูไร ถือดาบไว้ด้วยสองมือและฟันซึ่งๆหน้า บางคนเป็นเหมือนองเมียวจิ ประสานมือสองข้างและใช้เครื่องรางกับคำสาป…
เฟิงหลินกลายเป็นศัตรูของปีศาจและชาวญี่ปุ่น การโจมตีนับไม่ถ้วนระเบิดใส่เขาเหมือนฝน
วู วู วู..
พายุลมแรงหอน
เฟิงหลินสะบัดกระบอง ทำให้เกิดลมสร้างเป็นชั้นป้องกันทุกสิ่ง ส่งการโจมตีทั้งหมดเบี่ยงออกไป ไม่มีอะไรสามารถทำลายการป้องกันของกระบองได้
“ใหญ่ ใหญ่ ใหญ่!’เขาตะโกนและพลังงานวิญญาณก็ไหลไปในกระบอง มันขยายใหญ่ขึ้น กลายเป็นเสาเหล็กหนายาวกว่าร้อยเมตร มันกวาด ทำลายเขาตามเส้นทางและหยุดกระแสน้ำ ทุกอย่างที่ขวางทางมันจะถูกบดขยี้
ชาวญี่ปุ่นบางคนหลบไม่ทันและถูกเสายักษ์กวาดจนแหลกเละ
“บ้าจริง!”ฟุมะตาแดง คนเหล่านี้คือคนมีพรสวรรค์ของญี่ปุ่น พวกเขาถือเป็นชนชั้นสูงของประเทศและการตายหรือบาดเจ็บก็นับเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่
เขาโกรธจัด กลิ่นอายปีศาจระเบิด สร้างพายุขึ้น อีกครั้ง มนุษย์และดาบรวมเป็นหนึ่ง ฟาดฟันไปด้วยปราณปีศาจ
ดาบปีศาจลม!
เขาเปลี่ยนเป็นพายุ ปล่อยการฟันจำนวนมาก เมื่อแสงจากดาบตวัดผ่าน พวกมันจะก่อตัวเป็นตาข่ายที่ยังคงหมุนไม่หยุด ทุกอย่างที่สัมผัสกับมันจะถูกแยกส่วน
“แปลง!”เฟิงหลินมองด้วยรอยยิ้มเย็น เขาสะบัดมือและกระบองก็หลุดจากมือเขา สร้างเป็นร่างโคลนนับไม่ถ้วน ทั่วสถานที่เต็มไปด้วยเงากระบอง บดขยี้กับดาบแสงไม่หยุด
เสียงปะทะดังถี่ยิบในอากาศ
ดาบแสงและเงากระบองพัวพันกัน
“ขยายให้ซุน!ขยาย!ขยาย ขยาย!’เฟิงหลินจับกระบองไว้ในมือและปล่อยเสียงคำราม กระบองเปลี่ยนไปอีกครั้ง เฟิงหลินเหวี่ยงมันด้วยมือ โบกเป็นวงกลมและกวาดทุกอย่างที่ขวางทาง
ปีศาจถูกบดขยี้จนเละ และพื้นที่ว่างก็ปรากฏท่ามกลางกองทัพมหึมา แม้แต่ฟูมะก็ยังถูกส่งลอยออกไป กระแทกกับพื้นและจมลึก ไม่อาจเอาตัวเองออกมาได้
เฟิงหลินรู้สึกเบิกบานใจขึ้นเมื่อได้ต่อสู้และการลงมือเขาก็ยิ่งเกรี้ยวกราด เขาแสดงวิชากระบองที่เปลี่ยนแปลงไม่หยุดและลึกล้ำ
ทั่วสถานที่เต็มไปด้วยเงาของกระบองและเมื่อกระบองกวาดผ่าน ทุกอย่างจะเป็นฝุ่นผง
“สกุลของคนผู้นี้คือซุน?”ฟูมะวิ่งออกจากรัศมีโจมตีของเฟิงหลินอย่างยากลำบากและรอยแตกมากมายก็ปรากฏบนเกราะเหล็กเขา หน้าเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
(หรือคนๆนี้จะมาจากฮั่วเซีย?)
(ยิ่งไปกว่านั้น สกุลเขาคือซุน!)
(เขามาอาณาจักรลับตำนานของชาวญี่ปุ่นเราได้ยังไง?)
(มีผู้บ่มเพาะที่น่ากลัวเช่นนี้ปรากฏขึ้นบนโลกได้ยังไง?)
..
เขาพบว่ามันยากจะเข้าใจและทำได้แค่มองเฟิงหลินแสดงอำนาจอย่างงุนงง กระบองเปลี่ยนแปลงไม่หยุดและกองทัพปีศาจก็ไม่อาจต้านทานได้ พวกมันหวาดกลัว อยากหนีไปจากสัตว์ร้ายตนนี้ให้ไกลที่สุด
พื้นที่รอบเฟิงหลินว่างเปล่า เขายืนถือกระบองเหล็กและหัวเราะด้วยความเบิกบานใจ
ดวงตาของฟูมะหรี่แคบ มองกระบองในมือเฟิงหลิน ยิ่งเขามอง มันก็ยิ่งคุ้นตา นอกจากขนาด รูปทรงมันเหมือนเสาศักดิ์สิทธิ์ของญี่ปุ่นไม่มีผิด!
(หรือเขาจะสามารถกลั่นสมบัติประจำชาติเราได้?)
(งั้นก็หมายความว่าญี่ปุ่นเราจะไม่ได้รับการสนับสนุนจากเสาอีกและจะเลื่อนลงร่องสมุทร?)
…
เมื่อคิด สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป
เสาศักดิ์สิทธิ์ของญี่ปุ่นก็คือเส้นชีวิตของญี่ปุ่น หากประเทศพวกเขาเลื่อนลงร่องสมุทร ชาวญี่ปุ่นจะไปไหน?
เรื่องนี้ส่งผลต่อชีวิตชาวญี่ปุ่นุทกคน ดวงตาเขาแดงก่ำ
ฟูมะกัดฟันและกระโดด รวมพลังทั้งหมดไว้ในดาบปีศาจ
ดาบปีศาจปล่อยกลิ่นอายดุร้าย มันเต็มไปด้วยรัศมีสังหารและน่ากลัวมาก
มนุษย์และดาบรวมเป็นหนึ่ง เขากระโดดขึ้นอากาศและแสดงเทคนิคที่รุนแรงสุด ดาบลมโหย!
ดาบแสงผ่าลงมา
แต่เฟิงหลินกลับใจร้อน เขายกเปลือกตาขึ้น”จงกรีดร้องให้ซุน!”
“ขยาย!ขยาย!ขยาย!…!”พลังวิญญาณเขาพุ่งไปในกระบอง ปักแน่นกับพื้น ค่อยๆกลายเป็นเสายักษ์ที่พุ่งสูงทะลุฟ้าและบดขยี้กับฟูมะ
(อะไรกัน?!)
ดาบแสงของฟูมะแตก เขาถูกส่งลอยออกไปโดยเสายักษ์
เกิดเสียงปึก!
สีหน้าเขาเปลี่ยนไปและดาบปีศาจในมือก็เต็มไปด้วยรอยแตก
“โลกนี้เล็กจริงๆ!ซุนรู้สึกอิ่มเอิมมาก!”มีการดูถูกเหยียดหยามในตาทองของเฟิงหลินและไม่สนใจอะไรกับกลุ่มขี้แพ้ เขายังสู้ไม่พอและแหงนมองฟ้า คว้ากระบองด้วยสองมือ ทะยานขึ้นฟ้า และทุบเต็มแรงในช่องว่าง!
บูม!
ภายใต้กระบอง เสียงกระจกแตกดังกระจายออกไป อากาศแตก เผยให้เห็นหลุมดำและน้ำดำนับไม่ถ้วนที่ไหลลงมา ปกคลุมทั้งอาณาจักรลับตำนาน ปีศาจนับไม่ถ้วนพากันหลบหนี
เฟิงหลินไม่เหลือบมองและตีลังกา กลายเป็นแสงสีทองที่หายไปในโลกแคบนี้
“ซุนผู้นี้ได้ออกไปอีกครั้งแล้ว!ฮ่าๆๆ…”
(ทำไมเขาถึงพูดว่าอีกครั้ง?)
ลิงทองเหวี่ยงกระบองขนาดใหญ่..
บรรยากาศที่บิดเบี้ยวกลายเป็นแจ่มแจ้ง!