ตอนที่****497 กับแกล้มที่ยอดเยี่ยมสำหรับการดื่มสุรา
ข้างนอกห้อง จางหยวนถามเฟิงหยูเฮง “องค์หญิง ข้าแปลกจริงหรือพะยะค่ะ ? ”
เฟิงหยูเฮงปลอบใจเขาว่า “การที่เสด็จพ่อชื่นชอบมันเป็นสิ่งที่สำคัญ หากเจ้าปกติ เจ้าจะคล้ายกับขันทีคนอื่น ๆ และเจ้าจะไม่ได้รับความโปรดปรานจากเสด็จพ่อ”
จางหยวนชอบฟังสิ่งนี้และมีความสุขทันที เฟิงหยูเฮงยืนพิงกำแพงอีกครั้งเพื่อฟังอีกซักครู่โดยกล่าวว่า “พวกเขาต่อสู้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าบรรยากาศจะกลมกลืนกันมาก ! ”
จางหยวนพยักหน้า “แน่นอนขอรับ ถ้ายังดำเนินต่อไปพวกเขาจะกลายเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”
หลังจากที่เขาพูดอย่างนี้ ฮ่องเต้ก็ตะโกนออกมาจากภายใน “จางหยวน ! ”
“ขอรับ ! ” จางหยวนตอบเสียงดัง ก่อนไปเขาคำนับเฟิงหยูเฮง 3 ครั้ง
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว เขาต้องการอาหารเพิ่มหรือ ? เขาวางแผนจะดื่มนานแค่ไหน ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว เป็นไปได้หรือไม่ที่เขาวางแผนจะอยู่ที่นี่ ? นางคิดว่าถ้าฮ่องเต้ไม่ออกไป นางจะต้องไปที่ตำหนักจุนเพื่อขอความช่วยเหลือ นางไม่อาจให้ฮ่องเต้ค้างคืนนอกพระราชวังข้ามคืนใช่หรือไม่ ? หากมีบางสิ่งเกิดขึ้น แม้ว่านางจะตายเป็นหมื่นครั้ง นางก็ไม่สามารถรับผิดชอบได้ !
เฟิงหยูเฮงเดินไปรอบ ๆ ข้างนอกเล็กน้อย ทำให้วังซวนและหวงซวนเป็นกังวล วังซวนยังส่งคนมาเตรียมรถม้าเพื่อเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางเมื่อใดก็ได้เพื่อไปที่ตำหนักจุนเพื่อไปหาซวนเทียนฮั่ว แต่หวงซวนและวังซวนชี้ไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว แล้วกล่าวว่า “อาหารมาถึงแล้วเจ้าค่ะ ! ”
ทุกคนหันมามอง และเห็นจางหยวนนำหมูเดินตัวตรง บางครั้งเขาก็เอ่ยกระตุ้น “เดินเร็วๆ”
เฟิงหยูเฮงขยี้ตา “หมูยังสามารถเข้าใจคำพูดของมนุษย์ในยุคนี้ได้หรือ ? ”
วังซวนพยักหน้า “และพวกมันสามารถเดินบนสองขาได้เจ้าค่ะ”
หวงซวนเริ่มหัวเราะ นางยื่นมือออกมาและกล่าวว่า “ใต้เท้าเฟิงตบตัวเองจนกระทั่งหน้าบวมเหมือนหัวหมู ไม่ต้องพูดถึง มันน่ารักจริง ๆ เจ้าค่ะ ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะนี้ทำให้เฟิงจินหยวนรู้สึกละอายอย่างยิ่ง เขาต้องการที่จะจ้องมองหวงซวนด้วยความโกรธ แต่ดวงตาของเขาบวม การมองไปด้านข้างเล็กน้อยทำให้เขาเจ็บปวด เขาได้แต่ยอมรับชะตากรรมของเขาและตามจางหยวนเข้าไปในห้อง
จากนั้นทุกคนก็เอนพิงกำแพงเพื่อฟัง และได้ยินเสียง “เพี้ยะ” อย่างรวดเร็วจากใครบางคนที่ถูกตบ
เมื่อจางหยวนออกจากมา เขาบอกกับเฟิงหยูเฮง “ฝ่าบาทบอกว่าใต้เท้าเฟิงเข้ากับได้ดีกับสุราพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้และเหยาเซียนยังคงทานข้าวต่อไปจนถึงเที่ยงคืน ในตอนท้ายมันคือซวนเทียนฮั่วที่มารับฮ่องเต้ด้วยตัวเองที่โต๊ะ ในอีกด้านหนึ่งเฟิงหยูเฮงและบานซูประคองเหยาเซียน
ตามนี้นางยิ้มอย่างขมขื่นให้ซวนเทียนฮั่ว ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้เกี่ยวกับชายชราของเขาเอง
เฟิงจินหยวนยังคงตบตัวเอง และตอนนี้ใบหน้าของเขาไร้ความรู้สึกไปแล้ว ใบหน้าของเขาบวมจนมองไม่เห็นใบหน้าของเขาและเกือบจะไม่สามารถยกแขนต่อไปได้ แรงที่อยู่เบื้องหลังการตบแต่ละครั้งลดลงและก็ช้าลงเช่นกัน เขาใช้สติที่เหลืออยู่เพื่อรอการตัดสินขั้นสุดท้ายของฮ่องเต้
อย่างไรก็ตามฮ่องเต้ก็เมาเต็มคราบ เขานอนบนหลังของซวนเทียนฮั่วและคำพูดที่เขาพูดนั้นไม่สอดคล้องกันอย่างสมบูรณ์ ในตอนแรกมันเป็นเรื่องของเหยาเซียนที่จะกลับไปที่พระราชวังเพื่อดื่มกับเขาต่อไป หลังจากนั้นได้มีการพูดคุยกับจางหยวนเกี่ยวกับการร้องเพลงต่อหน้าตำหนักศศิเหมันต์ในตอนกลางคืน จากนั้นเขาก็บอกให้เฟิงหยูเฮงเรียกซวนเทียนหมิงกลับเพราะเขาคิดถึงบุตรชายคนนี้ ในที่สุดเมื่อเขาเห็นเฟิงจินหยวน เขาถามว่า “คนโง่ เจ้าคุกเข่าอยู่ที่นั่นทำไม ? “
เหยาเซียนรีบวิ่งไปบอกว่า “ท่านบอกให้เขาคุกเข่าไม่ใช่หรือ ? ข้าจะบอกท่านว่าไอ้คนนี้รังแกหลานสาวของข้า เจ้าควรพูดอะไรสักหน่อย ! ”
เมื่อได้ยินอย่างนี้ฮ่องเต้ก็ปะทุขึ้นว่า “อะไรนะ ? เขากล้าที่จะกลั่นแกล้งอาเฮงหรือ ? ” จากนั้นเขามองเฟิงหยูเฮงด้วยความไม่เชื่อว่า “ถ้าอย่างนั้นทำไมเจ้าไม่เฆี่ยนเขา ? ”
เฟิงหยูเฮงแค่นเสียงและกัดฟันพูดว่า “เสด็จพ่อ ถ้าเสด็จพ่อออกคำสั่ง หม่อมฉันจะเฆี่ยนเขาทันทีเพคะ”
ซวนเทียนฮั่วดูราวกับว่าเขากำลังกลั้นหัวเราะ แต่เมื่อเขามองเฟิงจินหยวน มันดูมืดมน
“เอาอย่างนี้แล้วกัน ! ” ฮ่องเต้ใช้สติสุดท้ายของเขาในการลงโทษเฟิงจินหยวน “เราขาดคนที่จะเลี้ยงม้า ให้เจ้าทำหน้าที่นี้ เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เช้า เจ้าจะต้องย้ายออกจากคฤหาสน์เฟิง และเจ้าจะต้องรายงานตัวที่คอกม้าภายในเวลาสามวัน ! โอ้ ใช่ เนื่องจากเจ้าจะไม่มียศหรือตำแหน่ง เราไม่สามารถให้ที่อยู่อาศัยแก่เจ้าได้อีกต่อไป เจ้าควรหาที่อยู่เอง เราจะกลับไปที่พระราชวัง”
หลังจากพูดแบบนี้ เขาก็นอนหลับบนหลังของซวนเทียนฮั่ว
จางหยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอกนาน “ในที่สุดฝ่าบาทก็ทรงบรรทม ! ” จากนั้นเขาก็รีบจัดการอย่างรวดเร็ว ให้ขันทีที่แข็งแกร่งมาอุ้มฮ่องเต้ออกไป
เฟิงหยูเฮงเรียกให้คนมาพาเหยาเซียนกลับไปที่เรือน จากนั้นนางก็เรียกให้คนโยนเฟิงจินหยวนกลับไปที่คฤหาสน์เฟิง
ในที่สุดนางก็ได้รับการปลดปล่อยจากความยุ่งเหยิง อย่างไรก็ตามนางเห็นว่าซวนเทียนฮั่วยังคงยืนอยู่ในสวนโดยไม่ขยับ เขาแค่มองนางต่อไป วังซวนและหวงซวนรู้ว่าทั้งสองมีอะไรที่จะคุยกันอย่างแน่นอน พวกเขาสบตากันอย่างรวดเร็ว จากนั้นพวกนางออกจากห้องไป เมื่อในห้องไม่มีใคร เฟิงหยูเฮงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย นางยิ้มแหย ๆ ให้ซวนเทียนฮั่ว นางกล่าวว่า “พี่เจ็ด ข้าขอโทษที่รบกวนท่านพี่ในตอนกลางคืนเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วขมวดคิ้ว และความโกรธเล็กน้อยก็กระพริบผ่านดวงตาของเขา เขาสับสนและถามว่า “เมื่อไหร่ที่เราห่างเหินจนต้องพูดเช่นนี้ ? ”
เฟิงหยูเฮงกระพริบตาและอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อยว่าทำไมเขาถึงพูดเรื่องนี้ แต่การหยุดชั่วขณะนี้ทำให้บรรยากาศไม่ค่อยน่าแปลกใจเท่าไรนัก นางยิ้มและโบกมือกล่าวว่า “บางทีอาจเป็นเพราะข้าเหนื่อยจากการรับมือกับเสด็จพ่อ และท่านปู่ทำให้เกิดปัญหา ไม่จำเป็นสำหรับอาเฮงที่จะถ่อมตัวกับพี่เจ็ด”
ความเศร้าโศกในสายตาของซวนเทียนฮั่วไม่ได้ลดถอยลงและถอนหายใจ ไม่จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “ถ้าเฟิงจินหยวนรังแกเจ้าอีก เจ้าทำตามที่เสด็จพ่อบอก เฆี่ยนเขาซะ ! ”
เฟิงหยูเฮงเริ่มหัวเราะทันที “พี่เจ็ด ทำไมพูดเหมือนซวนเทียนหมิงมากขึ้นเรื่อย ๆ ? ” นางโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วโบกมือต่อหน้าใบหน้าของซวนเทียนฮั่ว “ทุกคนบอกว่าพี่เจ็ดเป็นเหมือนเทพเซียนและสง่างาม แต่มีเพียงข้าเท่านั้นที่รู้ว่าพี่เจ็ดสามารถพูดถ้อยคำที่เต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึกได้”
ซวนเทียนหัวหัวเราะ เขายื่นมือออกไปจับมือนาง เขาทำอะไรไม่ถูก เขากล่าวว่า “ในอดีตข้าแค่คิดว่า ข้าไม่ต้องการที่จะใส่ใจอะไรเลย และไม่ต้องการที่จะกังวลเกี่ยวกับคนอื่น สำหรับข้า ทุกชีวิตนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าปุยนุ่น ไม่มีอะไรมากเกินไป อย่างไรก็ตามข้ายังคงเป็นคนทางโลก ข้าเป็นเหมือนเทพ แต่ข้าไม่ใช่เทพที่แท้จริง นั่นคือเหตุผลที่อาเฮงมอง ในที่สุดข้าก็รู้ว่าจะโกรธอย่างไร แต่นี่มันไม่ดีหรอกหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่ ไม่ นี่ดีมากเจ้าค่ะ” จากนั้นนางจ้องมองที่ซวนเทียนฮั่วชั่วครู่หนึ่งแล้วก็หัวเราะทันที หลังจากหัวเราะนางส่ายหัวอีกครั้ง คราวนี้กล่าวว่า “ไม่ดีแน่นอน อากาศของโลกไม่เหมาะกับทุกคน พี่เจ็ดยังคงเหมาะกับอากาศบนสวรรค์ ! ” ในขณะที่พูดอย่างนี้ นางหัวเราะแล้วผลักซวนเทียนฮั่วออก “เสด็จพ่อยังคงรอให้ท่านพี่ไปส่ง อย่าปล่อยให้ชายชรารอนานเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วถูกผลักออกจากประตูคฤหาสน์ เขาต้องการถามเฟิงหยูเฮงว่าดื่มสุราหรือไม่ ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ดูเหลวไหลเล็กน้อย ?
ในที่สุดกลุ่มของฮ่องเต้ก็จากไป เฟิงหยูเฮงยืนอยู่ที่ทางเข้าจนกระทั่งขบวนแห่ออกจากตรอก จากนั้นนางจึงหันกลับไปที่คฤหาสน์กับหวงซวน
นางไม่ได้อารมณ์ดีมากและนางก็ยังคงรู้สึกสับสนเล็กน้อย จับหน้าอกนางดูเหมือนจะไม่รู้สึกโล่งอกแม้แต่น้อย
หวงซวนรู้สึกกังวลเล็กน้อยและถามนางว่า “คุณหนูรู้สึกไม่สบายหรือเจ้าคะ ? ให้ข้าเรียกหมอมาหรือไม่เจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “หมออะไร ข้าก็เป็นหมอ”
แต่หวงซวนมีเหตุผลของนางเอง “หมอไม่สามารถตรวจสอบตัวเองได้ คุณหนูเคยเห็นหมอคนไหนที่รักษาตัวเองเจ้าคะ ? ”
นี่คือสิ่งที่เฟิงหยูเฮงปฏิเสธไม่ได้ หมอไม่สามารถรักษาตัวเองได้ และนางไม่เคยเห็นหมอที่จะทำการผ่าตัดตัวเอง แต่มันก็ไม่ได้ร้ายแรงสำหรับนาง มันเป็นแค่ความคิดที่แน่นหน้าอกของนางมากเกินไป พวกมันทั้งหมดซ้อนกันและนางก็รู้สึกว่าหายใจลำบาก นางอยากจะหลับจริง ๆ และไม่คิดถึงอะไรเลย นางไม่ต้องการที่จะคิดว่าเหยาซื่อกลายเป็นคนห่างเหินและเย็นชามากขึ้นในแต่ละวัน และนางไม่ต้องการที่จะคิดถึงความรู้สึกที่ซับซ้อนในสายตาของซวนเทียนฮั่ว น่าเสียดายที่วันไม่สงบสุขต่อไป นางพยายามที่จะกลับไปที่เรือนของนางและอาบน้ำพักผ่อน อย่างไรก็ตามวังซวนเข้ามาอย่างฉับพลัน และนำเสนอข่าวที่น่ารำคาญมาก “ท่านฮูหยินเฉิงส่งคนมาที่คฤหาสน์ แจ้งว่าบ่าวรับใช้จากเฉียนโจวหนีไปแล้วเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกสับสน อยากจะวิ่งไปที่คฤหาสน์เฟิง และสับเฟิงจินหยวนเป็นชิ้น ๆ !
เขาจะไม่ยอมให้ใครรู้สึกสบายใจอย่างแท้จริง ! เฉียนโจว ทำไมต้องเป็นเฉียนโจว ? ถ้าเฟิงจินหยวนกำลังอยู่กับอนุนอกคฤหาสน์ นางไม่สามารถสนใจได้ หลังจากทั้งหมดยุคนั้นแตกต่างกัน ในยุคนี้ผู้ชายมีสิทธิรับอนุสามหรือสี่คน ตราบใดที่เขามีเงิน ตราบใดที่เขาสามารถจ่ายได้ แม้ว่าเขาจะมี 100 เหรียญเงินไม่มีใครจะดูแล แต่เขาเลือกคนจากเฉียนโจว และนางก็หนีไปพร้อมกับเด็กในครรภ์
เฟิงหยูเฮงมีความรู้สึกไม่ดี และรู้สึกว่าหากไม่สามารถหาซูจิงได้ ปัญหาก็จะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน นางสั่งวังซวน “ส่งคนไปตามหานางให้เร็วที่สุด ส่งองครักษ์เงาจากคฤหาสน์ขององค์หญิง แบ่งพวกเขาออกเป็นสองกลุ่ม แล้วค้นหาที่เรือนนั้นเป็นจุดแรก ส่งกลุ่มหนึ่งไปทางเหนือ และอีกกลุ่มหนึ่งมายังเมืองหลวง”
หวงซวนขมวดคิ้ว “คุณหนูสงสัยว่านางจะกลับมาที่เมืองหลวงหรือไม่เจ้าคะ ? ผู้หญิงคนนั้นจะมีความกล้าหรือเจ้าคะ ? ”
“หืมม” เฟิงหยูเฮงตะโกนอย่างเย็นชา “นางมีความกล้าหาญเพียงใด มันก็แค่เพื่อป้องกันโอกาสที่นางรู้ว่ามันมืดที่สุดภายใต้หลอดไฟ สถานที่ที่อันตรายที่สุดคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด เราไม่สามารถละเลยได้ ไปเร็ว ๆ ! ” นางผลักวังซวน “เจ้าต้องหานางให้พบ”
วังซวนพยักหน้ากล่าวว่า “ท่านฮูหยินเฉิงก็จัดให้คนค้นหา เมื่อเราร่วมมือกัน ข้าเชื่อว่าเราจะพบนางเร็วเจ้าค่ะ”
ในระหว่างการนอนหลับคืนนั้น เฟิงหยูเฮงตื่นขึ้นมาเป็นครั้งคราวและนางก็ไม่สามารถนอนหลับได้อย่างสงบ ใจของนางเต็มไปด้วยเรื่องมากมาย
ทันใดนั้นนางก็คิดถึงซวนเทียนหมิง แม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะนอนบนที่นอนของนางเมื่อใดก็ตามที่เขามีโอกาส นางต้องยอมรับว่าตราบใดที่นางมีซวนเทียนหมิงอยู่ข้างนาง นางก็จะสามารถนอนหลับได้อย่างเป็นสุข ไม่มีใครสามารถแทนที่และทำให้นางรู้สึกปลอดภัยได้
เช่นนี้นางนอนจนพระอาทิตย์ขึ้น หวงซวนดูแลนางเมื่อนางตื่นขึ้นมา และบอกนางว่าวังซวนนำกลุ่มเพื่อค้นหาซูจิง จากนั้นนางก็กล่าวว่า “คุณหนูควรไปดูคฤหาสน์เฟิงหลังจากกินอาหารเช้าเสร็จเจ้าค่ะ ! องค์ฮ่องเต้ได้สั่งให้พวกเขาย้ายออกวันนี้ เราต้องไปเก็บสิ่งที่เราทิ้งไว้ในคฤหาสน์นั้น”
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าและกล่าวว่า “ไปดูก็ดี แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเคลื่อนย้ายสิ่งต่าง ๆ ส่งคนไปเพื่อให้แน่ใจว่าคนในตระกูลเฟิงจะย้ายออกไป”
คฤหาสน์เฟิงในวันนี้วุ่นวายมาก พวกเขาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์นี้นานกว่า 20 ปี แม้ว่าพวกเขาจะเตรียมใจพร้อมที่จะย้ายออก แต่การย้ายออกก็ยังวุ่นวานอยู่ดี
เมื่อเฟิงหยูเฮงมาถึง นางเห็นเฟิงจินหยวนยืนอยู่ที่หน้าบ้านพร้อมกับใบหน้าที่บวมเหมือนหัวหมูของเขา และสั่งให้บ่าวรับใช้ยกกล่องไปที่รถม้าด้านนอก เมื่อเห็นนางมาถึง เขาต้องการที่จะด่านางด้วยความเคยชินจนติดนิสัย แต่ความเจ็บปวดบนใบหน้าของเขาดึงใจเขากลับมา ในที่สุดเฟิงจินหยวนก็ตระหนักว่าบุตรสาวคนที่สองนี้เป็นคนที่เขาไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้อย่างแท้จริง
ตระกูลเฟิงย้ายออกตั้งแต่รุ่งสางจนกระทั่งหลังเที่ยง เมื่อทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าทางเข้าของคฤหาสน์ เฟิงเซียงหรูก็ออกมาส่งอันชิไปที่บ้านใหม่
เฟิงจินหยวนยิ้มอย่างเฉยเมย แต่ไม่ได้พูดอะไร อย่างที่เขาเห็น ถ้าไม่ใช่คนในตระกูลของฮ่องเต้ก็จะเป็นสมาชิกของราชสำนัก อย่างไรก็ตามในเวลานี้พวกเขาได้ยินเสียงหัวเราะมาจากทางเข้าคฤหาสน์ของบุตรสาวของฮ่องเต้ ทุกคนมองเข้าไปและเห็นเหยาเซียนนำบ่าวรับใช้กลุ่มหนึ่งมายังคฤหาสน์เฟิง ขณะเดินเขากล่าวว่า “เตรียมป้ายใหม่หรือยัง ? เอาป้ายคฤหาสน์เฟิงออกไปเร็ว นับจากวันนี้เป็นต้นไปนี่จะเป็นที่อยู่ใหม่ของตระกูลเหยาของข้า ! ”