ตอนที่ 219 ทำร้ายไม่ลง
ซูเหมยสีหน้าเปลี่ยน นางทำลายมุกโลหิตไปแล้ว แต่ทำไมกู้เฉินหรงจึงรู้เรื่องนี้ ใครเป็นคนบอกเขา หรือว่าหงเหลียน?
ซูเหมยสงสัยหงเหลียนขึ้นมาทันที
“ซูเหมย ไม่ต้องแก้ตัว เรื่องเมื่อก่อนข้านึกออกนานแล้ว เจ้าทำอะไรลงไปข้ารู้ดี
เจ้าบอกว่าเจ้าทนลำบากเลี้ยงดูข้าจนโต น่าขันจริงๆ ตั้งแต่ต้นจนถึงเดี๋ยวนี้เจ้าถือข้าเป็นเบี้ยไว้ใช้ประโยชน์เท่านั้น เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องรู้ราวหรือ เจ้าทำไม่ดีกับข้า ข้ายังพอทนได้ แต่ข้าไม่ยอมให้เจ้ารังแกจิ่วซือเด็ดขาด”
ซูเหมยนึกไม่ถึงว่ากู้เฉินหรงจะฟื้นความจำได้ มุกโลหิตที่นางใช้เงินก้อนใหญ่ซื้อเป็นของปลอม
ซูเหมยโกรธจนแทบกระอักเลือด นางสะกดความเจ็บปวดพยุงตัวลุกขึ้นจากพื้น “ถ้าไม่มีข้า จนถึงเดี๋ยวนี้เจ้าก็ยังอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ เป็นคนบ้านป่า เวลานี้เจ้ามีทุกอย่างก็เพราะข้ามอบให้ เฉินหรง ข้าเป็นคนทำให้เจ้ามีชีวิตหรูหราสุขสบาย”
“ถ้าเป็นอย่างที่ท่านแม่ว่า ข้าก็ควรขอบใจ แต่เจ้าทำเพื่อตัวเอง ถึงกับฆ่าแม่ข้าต่อหน้าต่อตาข้า และยังฆ่าทุกคนในหมู่บ้านสกุลหลิว จนถึงเดี๋ยวนี้ เจ้ายังไม่สำนึกผิด ยังมีหน้ามาพูดอีก ซูเหมย ข้าจะฆ่าเจ้าตอนนี้ แก้แค้นแทนพ่อแม่ข้า”
กู้เฉินหรงนึกไม่ถึงว่าซูเหมยไม่สำนึกผิดเรื่องที่ทำตอนนั้น ที่เขาไม่ได้จัดการซูเหมย เดิมทีเพราะนึกถึงบุญคุณที่ได้เลี้ยงดูเขาให้เติบโตมาในจวนสกุลกู้
เวลานี้พอเห็นสีหน้าท่าทางของซูเหมย เขาก็เกิดความคิดอยากฆ่านาง คนอย่างนี้ปล่อยไว้ทำไม ขืนปล่อยไว้จะเป็นภัยต่อซูจิ่วซือ
กู้เฉินหรงพูดจบก็บีบคอซูเหมย ซูจิ่วซือมองด้วยสายตาเย็นชา ไม่ได้พูดอะไร ถ้าซูเหมยตายอย่างนี้ก็สบายเกินไป
ซูจิ่วซือไม่คิดจะเอาชีวิตของซูเหมยตอนนี้ แต่อยากให้ซูเหมยสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ให้นางลิ้มรสความเจ็บปวดจากการตกลงมาจากที่สูง
แต่ซูเหมยฆ่าพ่อแม่กู้เฉินหรงสร้างความแค้นให้กับกู้เฉินหรง ซูจิ่วซือจึงไม่ได้ห้ามเขา
ซูเหมยนึกไม่ถึงว่ากู้เฉินหรงจะกล้าบีบคอตนจริงๆ นางตกใจขึ้นมาทันที พูดขอร้อง “เฉินหรง ข้าเป็นแม่เจ้า หลายปีมานี้ข้าดูแลเจ้าอย่างดี เจ้าจะฆ่าข้าจริงหรือ”
“สกุลกู้ต่างหากที่ดูแลข้า ไม่ใช่เจ้า วันนี้ถึงอย่างไร ข้าก็ไม่ปล่อยเจ้าแน่”
แม้ปากจะพูดอย่างนี้ แต่กู้เฉินหรงก็ไม่ได้ลงมือรุนแรง เขาถือว่าซูเหมยเป็นแม่ของเขามาตลอด ตอนเด็กเขายังหวังว่าซูเหมยจะรักเขาบ้าง การลงมือฆ่าซูเหมยด้วยตัวเอง เขารู้สึกไม่สบายใจ ไม่อาจลงมืออย่างไม่ลังเล
เมื่อเห็นว่ากู้เฉินหรงทำไม่ลง ซูจิ่วซือก็ไม่อยากให้เขาลำบากใจ ขณะที่เตรียมจะเตือนกู้เฉินหรง จู่ๆ ก็มีคนเปิดประตูห้องเข้ามา
“พี่รอง ทำอะไร!”
กู้จื่อหยวนมองภาพเบื้องหน้าด้วยความตกใจ รีบวิ่งเข้ามา ผลักกู้เฉินหรงออก
ซูเหมยกระแอมไอเบาๆ สีหน้าหวาดกลัว ไม่พูดไม่จา ไออย่างต่อเนื่อง
กู้จื่อหยวนลูบหลังซูเหมยแล้วพุ่งเข้าใส่กู้เฉินหรง จับเสื้อของกู้เฉินหรงไว้ “เจ้าทำกับท่านแม่อย่างนี้ได้อย่างไร! พี่รองบ้าไปแล้วหรือ นี่ท่านแม่ของเรานะ เมื่อกี้จะทำอะไร จะฆ่าท่านแม่หรือ”
กู้เฉินหรงไม่ยอมรับแต่ก็ไม่ปฏิเสธ ดึงมือกู้จื่อหยวนออก “เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิด”
“จื่อหยวน แม่กับพี่รองไม่มีเรื่องอะไร แค่เข้าใจผิดเล็กน้อย แม่เรียกจิ่วซือเข้ามา อยากทายาให้ เฉิงหรงนึกว่าแม่จะทำร้ายจิ่วซือ เลยโกรธจะทำร้ายแม่ อย่าให้เรื่องเล็กน้อยแค่นี้มาทำลายความเป็นพี่น้องเลย”