ตอนที่ 221 หัวเราะเหมือนคนโง่
“เอาละ ข้าควรจะกลับได้แล้ว”
ซูจิ่วซือพยักหน้า ท่าทางเหมือนคนพูดไม่เก่ง เมื่อเอาเชือกถักลายมงคลให้กู้เฉินหรงแล้ว นางก็ควรจะจากไป
“เจ้าถักเองหรือ”
กู้เฉินหรงรู้สึกว่าเชือกถักลายมงคลนี้ฝีมือไม่ละเอียดนัก ไม่เหมือนผลงานของคนที่ชำนาญ
“มือข้าเป็นอย่างนี้ จะถักได้อย่างไร ข้าให้สาวใช้ถักให้ คุณชายกู้คงไม่ชอบ”
ซูจิ่วซือไม่ยอมรับว่าเชือกถักลายมงคลนี้ตนทำกับมือ ไหนๆ กู้เฉินหรงก็จะจากไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องรบกวนความคิดของเขา จึงปฏิเสธออกมาตรงๆ
“ไม่ใช่เจ้าทำก็ดีแล้ว นิ้วมือเจ้าบาดเจ็บอย่างนี้ ถ้าเจ้าถักเอง ข้าคงไม่อาจตัดใจจากเจ้าไปได้ ของที่เจ้ามอบให้ข้าไม่ว่าจะเป็นฝีมือใครก็ไม่สำคัญ ข้าจะเก็บไว้กับตัว จิ่วซือ ข้าจะพาเจ้าไปส่งที่จวน”
“ไม่จำเป็น รถม้าอยู่ข้างนอก ข้ากลับไปเองได้ เจ้าเดินทางระวังความปลอดภัยด้วย”
พอพูดจบ ซูจิ่วซือก็ออกไปจากห้อง นางเดินอย่างรวดเร็ว เอาของให้เขาแล้วก็เรียบร้อย ต่อจากนี้ไป นางกับเขาคงไม่พบหน้ากันอีก
กู้เฉินหรงนั่งบนม้านั่ง แบมือออกมา จ้องมองเชือกถักลายมงคลบนมืออย่างเหม่อลอย
เขาจำได้ว่าคราวก่อนที่ซูจิ่วซือถักเชือกถักลายมงคลถวายไทเฮา เขาเคยขอซูจิ่วซือ แต่ซูจิ่วซือปฏิเสธ นึกไม่ถึงว่าซูจิ่วซือจะเอามาให้เขา ปกติซูจิ่วซือจะเย็นชากับเขา แต่กลับจำคำพูดของเขาได้
พอคิดถึงตรงนี้ กู้เฉินหรงก็รู้สึกสบายใจมาก เขาหัวเราะเหมือนคนโง่ แล้วอาลัยอาวรณ์ขึ้นมาทันที เสียดายที่ต้องจากไป เขาไม่มีเวลาอยู่กับซูจิ่วซือนานๆ
“เชือกถักลายมงคลอันหนึ่งกลับทำให้เจ้าหัวเราะได้ขนาดนี้เชียวหรือ”
เสียงผู้ชายทำให้ความคิดของกู้เฉินหรงสะดุด เขารีบเก็บเชือกถักลายมงคลไว้ในอกเสื้อ กู้หลียวนรู้สึกขำ “มีค่าขนาดนี้เชียว ของนี่ ถ้าให้ข้า ข้าไม่เอาแน่”
“ซูเหมยเป็นอย่างไรบ้าง”
“ไม่เรียกท่านแม่แล้วหรือ”
กู้หลียวนถามด้วยความประหลาดใจ
“นางคู่ควรเป็นแม่ข้าหรือ” กู้เฉินหรงย้อนถาม เขารู้สึกผิดหวังในตัวซูเหมยนานแล้ว
“คู่ควรหรือไม่ไม่เป็นไร แต่ก็เลี้ยงดูเจ้ามาจนโต วันนี้เกิดอะไรขึ้น เจ้าถึงได้ทำร้ายท่านแม่” กู้หลียวนพอกลับถึงจวนก็ได้ยินเรื่องนี้ จึงรีบมาหากู้เฉินหรงที่ห้อง อยากถามให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น
“ข้าแค้นนางอยู่ก่อนแล้ว นางฆ่าพ่อแม่ข้า วันนี้ยังรังแกจิ่วซือ ถ้าข้ามาไม่ทัน จิ่วซือคงมือพิการไปแล้ว”
“เชือกถักลายมงคลเมื่อครู่จิ่วซือเป็นคนให้เจ้า ดูแล้วเจ้าคงได้ตัวสาวงามกลับไป พี่ชายนับถือเจ้าแล้วจริงๆ”
กู้หลียวนยกหัวแม่มือขึ้น เขารู้สึกมาตลอดว่าตนดีกับผู้หญิงมาก แต่พอเห็นกู้เฉินหรงทำกับซูจิ่วซือ จึงรู้ว่าสิ่งที่ตนทำเป็นแค่เปลือกนอก
ซูจิ่วซือได้พบกับกู้เฉินหรงนับเป็นความโชคดีอย่างมาก เวลานี้เขาดีใจกับคนทั้งสอง รู้สึกว่าคู่นี้เหมาะสมกันจริงๆ แม้จะไม่ราบรื่นนักก็ตาม
“หลียวน ข้าจะไปจากเมืองหลวงระยะหนึ่ง พอข้าไปแล้ว เจ้าต้องดูแลจิ่วซือให้ดี ข้าขอฝากนางไว้ให้เจ้าด้วย”
เมื่อก่อนกู้เฉินหรงเคยรู้สึกหึงและระแวงที่ซูจิ่วซือดีต่อกู้หลียวนมาก เวลานี้พอรู้ฐานะที่แท้จริงของซูจิ่วซือ ความระแวงก็หายไปทันที
พอนึกถึงความสัมพันธ์ของกู้หลียวนกับซูจิ่วซือ กู้เฉินหรงก็รู้สึกอยากหัวเราะ ถ้าเขายังมีชีวิตต่อไป บางทีสักวันหนึ่งเขาอาจจะได้เป็นพ่อของกู้หลียวน
“เจ้าไม่กลัวจิ่วซือรักข้าหรือ” กู้หลียวนถาม