อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 423 อับอายอย่างมาก
สายตาเย่จิ่งหานที่มองดูกู้ชูหน่วน ค่อนข้างซับซ้อน
เสี่ยวลู่พูดขึ้นอย่างตื่นตระหนกตกใจว่า “แม่นางกู้ เบื้องหลังของท่านมีปรมาจารย์หลอมยาหรือ แนะนำปรมาจารย์หลอมยาคนนั้นให้ที่จัดประมูลเฟิงเซียงของเราได้ไหม”
“งั้นเจ้าจะตอบแทนข้ายังไง” กู้ชูหน่วนจ้องมองไปที่ยาหลอมบนโต๊ะ
เสี่ยวลู่เสแสร้งแกล้งทำเป็นโกรธ ใบหน้าที่งดงามล่มเมือง กลับยิ้มแย้มพร้อมพูดขึ้นว่า “ดูท่านสิ มียาวิเศษอยู่ในมือมากมายขนาดนี้ ยังจะสนใจเงินแค่นี้ 3% ล่ะกัน ที่จัดประมูลเฟิงเซียงของเราหัก3%เท่านั้น”
“พี่เสี่ยวลู่ เจ้าไม่รักษาน้ำใจต่อมิตรสหายเลย กำไรน้อยแต่จำนวนจำหน่ายมาก เจ้ารู้ไหมว่า 3% ก็สามารถได้กำไรเยอะมาก ในเมืองหลวงเรายังมีกิจการประมูลอีกแห่งหนึ่งชื่ออะไรนะ ที่จัดงานประมูลดอกโบตั๋น ชื่อเรียกเพราะดี และดูเหมือนจะมีอำนาจอย่างมาก เจ้าเชื่อไหมว่า หากข้าเอายาหลอมพวกนี้ไปที่ที่จัดงานประมูลดอกโบตั๋น พวกเขาไม่มีทางหักเยอะขนาดนี้แน่ ยังไงสิ่งของพวกนี้ก็ล้วนเป็นสิ่งของที่ดี”
เสี่ยวลู่กัดฟันพูดขึ้นว่า “2% น้อยกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว”
“2% ก็ยังแพงไป พี่เสี่ยวลู่ ข้าว่าเจ้าไม่เห็นข้าเป็นน้องสาวเลย เจ้าดูสิว่าข้าจนขนาดไหน ทำไมเจ้าถึงยังหักเงินของข้าได้ลงคอ”
กู้ชูหน่วนกะพริบตาอย่างน่าสงสาร ท่าทีราวกับจะร้องไห้ มืออีกข้างหนึ่งแอบดึงเสื้อของเย่จิ่งหาน ให้เขาช่วยต่อราคา
เย่จิ่งหานดึงเสื้อของตนเองกลับมา
2%แล้ว ยังไม่พอใจ ยังจะต่อราคาอะไรอีก?
เขาไม่มีปัญญาต่ออีกแล้ว
เขายังรู้สึกเห็นใจที่จัดประมูลเฟิงเซียง
“ช่างเถอะ ใครใช้ให้ข้าถูกชะตากับเจ้า 1% ล่ะกัน ต่อไปเจ้ามีสิ่งของที่ดี ต้องจำได้ที่จะเอามาดูแลข้า ครั้งนี้พวกเราหักเพียงแค่ 1% เกรงว่าต่อไปคงไม่สามารถที่จะทำเช่นนี้ได้อีกแล้ว”
ที่สำคัญก็คือ ที่จัดประมูลเฟิงเซียง ก็ต้องการที่จะมีสิ่งของที่ดีบ้าง เพื่อรักษาชื่อเสียงกิจการงานประมูลอันดับหนึ่งในใต้หล้า
แต่พวกเขากลับคิดไม่ถึงก็คือ กู้ชูหน่วนยังต่อราคาคงไม่พูดอะไรแล้ว ยังไงก็หักแค่1% เป็นสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน
เสี่ยวลู่กับเย่จิ่งหานคิดว่า ครั้งนี้กู้ชูหน่วน
“พี่เสี่ยวลู่ เจ้าก็พูดแล้ว เราถูกชะตากัน ในเมื่อเราถูกชะตากันขนาดนี้ ทำไมเจ้ายังคิดกำไรจากข้าได้ลงคอ ข้าเห็นเจ้าเป็นพี่สาวแท้ๆคนหนึ่ง เห็นเป็นพี่สาวที่ดีคนหนึ่ง”
เสี่ยวลู่เกือบสำลักพ่นน้ำชาในปากออกมา
นางพูดขึ้นอย่างนิ่งอึ้งว่า “เจ้าคงไม่ได้อยากพูดว่า แม้แต่1% เจ้าก็จะไม่ให้พวกเราใช่ไหม”
“พี่เสี่ยวลู่พูดถูก น้องสาวคิดเช่นนั้นจริง”
เสี่ยวลู่กำลังอยากจะพูด กู้ชูหน่วนก็แย่งพูดขึ้นก่อนว่า “เจ้าดูสิ เบื้องหลังข้ามีปรมาจารย์หลอมยาคนหนึ่ง ยาหลอมของนางก็ดีขนาดนั้น ปริมาณก็เยอะขนาดนั้น ต่อไปยาหลอมที่นางล้อมออกมาล้วนสามารถให้ที่จัดประมูลเฟิงเซียงของพวกเจ้า ครั้งนี้เจ้าให้ทางสะดวก ไม่คิดกำไรพวกเรา ครั้งหน้าเจ้าก็จะสามารถได้กำไรมากมาย”
“……”
ทั้งนี้ยังไม่ให้พวกเขาได้กำไร ครั้งหน้าจะยอมให้พวกเขาได้กำไร?
“นี่ก็เหมือนอย่างแม่ไก่ออกไข่ มีแม่ไก่ ก็จะสามารถออกไข่อย่างต่อเนื่อง”
“……”
“พี่สาวคนดี เจ้าให้ทางสะดวกสักครั้งเถอะ หลังจากผ่านครั้งนี้ไป ข้าจะแนะนำนางให้เจ้ารู้จัก และรับประกันว่าที่จัดประมูลเฟิงเซียงของพวกเจ้า ต่อไปจะสามารถได้กำไรอย่างมากมาย”
“……”
กู้ชูหน่วนหันไปกะพริบตาให้กับเย่จิ่งหาน
เย่จิ่งหานหันหน้าไปทางอื่น
โตมาจนขนาดนี้ ไม่เคยต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าคนอื่นขนาดนี้
ล้วนต่างค้าขายทำธุรกิจ ไม่ให้คนอื่นได้กำไรสักนิด นางยังพูดออกมาได้
ยืนเคียงคู่อยู่กับนาง เขายังรู้สึกอาย
กู้ชูหน่วนพูดพร่ำมากมายกายกอง แต่ละประโยคก็มีเหตุผล ในคำพูดล้วนเป็นการคิดเผื่อที่จัดประมูลเฟิงเซียง จนเสี่ยวลู่ไม่รู้จะทำยังไง
จำต้องตอบตกลงว่า “เอาเถอะ ครั้งนี้ไม่คิดกำไรเจ้า แต่ต้องรับปากว่าจะแนะนำนักหลอมยาคนนั้นให้ข้ารู้จัก”
“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว ขอบคุณพี่เสี่ยวลู่”