ตอนที่ 223 ความบาดหมางระหว่างพี่น้อง
กู้จื่อหยวนเห็นกู้หลียวนไม่พูดไม่จา ก็หันไปมองกู้หลียวน
กู้หลียวนสีหน้าจริงจัง ยื่นมือไปตบไหล่กู้จื่อหยวน “เฉินหรงไม่ได้โกหก ท่านแม่เคยสร้างความแค้นให้เฉินหรง เดิมทีเฉินหรงก็อยากแก้แค้น แต่นึกถึงบุญคุณที่เลี้ยงดูมาจึงไม่ได้ลงมือ
ไม่ใช่เพราะเฉินหรงไม่สมควรเป็นคนสกุลกู้ แต่สกุลกู้ทำร้ายเฉินหรง จื่อหยวน วันหลังไม่ต้องพูดเรื่องนี้อีก ท่านแม่ทำผิดต่อเฉินหรงเป็นความจริง”
“ข้าเกือบลืมไป เวลานี้พี่ใหญ่กับพี่รองต่างก็มีความแค้นเหมือนกันจึงร่วมมือกัน ตั้งแต่วันนี้ไป ความเป็นพี่น้องระหว่างข้ากับเจ้าสิ้นสุดกัน ในเมื่อพี่รองไม่อยากใช้สกุลกู้ ก็ควรจะรีบออกไปจากจวนสกุลกู้ พี่รองจะได้ไม่ลำบากใจ”
กู้จื่อหยวนทิ้งคำพูดนี้ไว้ ขณะออกไปจากห้องของกู้เฉินหรง ครั้งนี้เขาตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะตัดพี่ตัดน้องกับกู้เฉินหรง ไม่ว่าจะเป็นเพราะซูจิ่วซือหรือซูเหมย เขาก็ไม่อาจให้อภัยกู้เฉินหรงได้
กู้เฉินหรงไม่ใส่ใจ เขานั่งที่โต๊ะ เทเหล้าให้ตัวเอง กู้หลียวนขมวดคิ้ว “จะตัดขาดกันแล้วหรือ สกุลกู้จะแตกแยกจริงๆ หรือ”
“ข้าไม่ใช่คนสกุลกู้”
“เจ้ามีทุกสิ่งทุกอย่างก็เพราะเจ้าใช้สกุลกู้ ถ้าไม่ใช่คนสกุลกู้ คุณหนูในเมืองหลวงที่ชอบเจ้าจะลดลงไม่น้อยกว่าครึ่ง” กู้หลียวนพูดเล่น
“ถ้าข้าไม่ใช่คนสกุลกู้ ข้าจะมีอะไรมากกว่านี้ บรรดาคุณหนูในเมืองหลวง ข้าไม่สนใจแม้แต่คนเดียว ไม่ชอบข้ายิ่งดี จะได้ไม่ต้องมีเรื่องยุ่งยาก”
กู้หลียวนส่ายหน้า “สายตาเจ้ามีแต่ซูจิ่วซือคนเดียว อย่างนี้แล้วไม่เพียงแต่จื่อหยวนที่โกรธเจ้า ข้าก็อีกคนหนึ่ง”
“ไม่ช้าก็เร็วต้องเป็นอย่างนี้”
กู้เฉินหรงหัวเราะ ว่าไปแล้วกู้หลียวนก็มีความแค้นที่ซูเหมยฆ่ามารดา เพียงแต่ว่าซูจิ่วซือไม่อยากกู้หลียวนรู้เรื่องนี้ ชาตินี้นางคงไม่พูดความจริงให้กู้หลียวนฟังแน่ เรื่องนี้นางอยากเป็นคนเล่าเอง และได้บอกกู้เฉินหรงไว้แล้ว
กู้เฉินหรงก็ไม่อยากให้ใครรู้ฐานะของซูจิ่วซือ โดยเฉพาะกู้เหยี่ยน เขาอยากให้เรื่องนี้เป็นความลับตลอดกาล มีเพียงเขาคนเดียวที่รู้
“เพราะเจ้าทำให้เป็นอย่างนี้ เฝิ่นไต้เจ้าเล่ห์เจ้ากล นึกว่าจื่อหยวนจะซื่อตรง แต่วันนี้ดูแล้วจื่อหยวนก็ไม่ใช่คนซื่อๆ อนาคตของสกุลกู้คงยากที่จะคาดเดา”
“เจ้าห่วงทำไม ในเมื่อเจ้าก็ไม่อยากสืบทอดสกุลกู้ พอถึงตอนนั้นก็ออกไปจากสกุลกู้เสีย เมื่อก่อนไม่เกิดเรื่องขึ้น ข้าไม่สังเกตเห็นจุดนี้
เจ้าพูดก็มีเหตุผล จื่อหยวนไม่ใช่คนซื่อๆ ยังดีที่จิ่วซือไม่ได้รักเขา และไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครรังแก ไม่งั้นข้าคงไปอย่างไม่สบายใจ”
กู้หลียวนเป็นคนเปิดเผย มีมิตรสหายมากมาย และยึดมั่นในมิตรภาพ ทั้งสามเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก ตอนเด็กรักกันดี วันข้างหน้าไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร
ถ้ากู้จื่อหยวนไม่เข้าใจเรื่องนี้ และยังดึงดันต่อไป กู้จื่อหยวนจะกลายเป็นคนอย่างไรก็ไม่รู้ แม้เขาไม่ชอบสกุลกู้มาตลอด รู้สึกว่าสกุลกู้ขาดน้ำใจ แต่เขาก็ใช้สกุลกู้ จึงไม่อยากเห็นสกุลกู้แตก
“เจ้าจะไปเมื่อไร”
“พรุ่งนี้”
“ข้าไปส่งเจ้า”
“ไม่จำเป็น ดูแลจิ่วซือให้ดีก็แล้วกัน ข้ามอบหมายให้เจ้าช่วยดูแลนาง เจ้าเป็นพี่คนโตก็ต้องทำตัวให้เป็นพี่คนโต”
กู้หลียวนพยักหน้า เป็นอันว่ารับปากแล้ว เขาถือว่าซูจิ่วซือเป็นน้องสาวแท้ๆ ถ้าซูจิ่วซือลำบาก เขาคงช่วยแน่
ตอนบ่ายกู้เฉินหรงเข้าไปในวัง พอออกมาก็ไปหากู้เหยี่ยน จนกระทั่งมืดจึงออกมาจากห้องหนังสือของกู้เหยี่ยน เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น กู้เฉินหรงก็ออกจากเมืองหลวงอย่างเงียบๆ ไม่ได้บอกให้ใครรู้