SC:บทที่441: ผู้เฒ่าเวทย์ราตรีทั้ง 4!
“โหดร้าย…”
หลังจากเห็นสิ่งที่ฉีฮองทำด้วยตาของเขาเองตอนนี้หัวใจของหลินเฉิงก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้จบ “แต่ผมต้องขอบอกว่าคุณฉลาดและทะเยอทะยานมากจริงๆ! มันเป็นอันว่าผมได้กำจัดคนไปคนนึง แต่คุณก็สามารถปกป้องบริษัทเห่ยซานของคุณเอาไว้ได้ และในเวลาเดียวกันคุณก็ปกป้องหัวหน้าของตัวเองไว้ได้เช่นกัน หากพูดด้วยความสัตย์จริง แม้แต่ผมเองก็ยังยากที่จะคิดหาทางออกที่มีประสิทธิภาพแบบนี้ออกมาได้ในเวลาสั้นๆ…”
“คุณหลินชม…”
เมื่อได้ยินคำชมจากหลินเฉิงฉีฮองก็ส่ายหน้าเบาๆ เธอรีบห้ามเลือดให้ฉางเหล่าอู๋และพูดเสียงเบา “อย่างที่คุณหลินพูดก่อนหน้านี้ มันไม่เคยมีศัตรูนิรันดร์ จะมีก็แต่ความสนใจที่เป็นนิรันดร์เท่านั้น! ในใจของฉีฮองรู้ดีว่าถ้าหากคุณไม่มอบโอกาสนี้ให้ฉีฮอง บริษัทเห่ยซานของพวกเราก็คงต้องล้มเลิกกิจการไปแล้ว ไม่มีช่องว่างให้หลบหลีกแต่อย่างใด! แต่ในเมื่อคุณหลินเชื่อในตัวของฉีฮอง และให้โอกาสฉีฮอง ฉีฮองก็จะไม่ทำให้คุณหลินผิดหวัง!”
“คุณควรจะจำสิ่งที่คุณพูดเอาไว้ให้ดี!”
เมื่อได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็ส่งเสียงฮึดอัดและไม่สนใจว่าหญิงสาวจะไปอธิบายกับลูกน้องของกลุ่มเห่ยซานว่าอย่างไร เธอหมุนตัวกลับไป ยกดาบขึ้นและมุ่งหน้ากลับพร้อมกับความช่วยเหลือจากกลุ่มผู้มีพลัง!
“ไอ้พวกไร้ประโยชน์!”
แต่ก่อนที่เขาจะได้เข้าไปใกล้เขาก็พบว่าตัวเองเจอกับการป้องกันอีกครั้ง และทันใดนั้นหลินเฉิงก็ได้ยินเสียงที่ค่อนข้างคุ้นเคยดังมาจากด้านหลังของเขา เขาหันกลับไปมองทันที และเมื่อใช้ประโยชน์จากการกระจายตัวของหมอก เขาก็พบว่ามีร่างของชายชราหนวดขาวที่มีใบหน้าคุ้นเคยปรากฏขึ้นไม่ไกลจากด้านหลังของเขานัก เขามองไปที่คนแต่ละคนด้วยจิตสังหารที่แตกต่างกันออกไป
เมื่อเห็นหลินเฉิงหันกลับมามองเขาก็เห็นชายชราที่มีหนวดขาวส่งเสียงฮึดฮัดโมโหออกมา และตะโกนใส่หลินเฉิง อย่างโกรธเคือง “ฉันหานายไปทั่ว! มนุษย์น้ำแข็งของนายทำให้ลำบากจริงๆ ฉันและผู้อาวุโสคนอื่นๆเสียเวลาไปมาก!”
“ตาแก่ยังมีชีวิตอยู่อีกหรอ?”
หลินเฉิงประหลาดใจเมื่อเขาเห็นร่างของชายชราหนวดขาวถึงแม้ว่าความแข็งแกร่งของทหารน้ำแข็งที่เขาสร้างขึ้นตอนนั้นจะไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากับตัวของเขาเอง และไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาจำนวนมากขนาดนั้น แต่ด้วยความแข็งแกร่งที่ชายชราแสดงออกมาในตอนนั้น มันก็ไม่มีเหตุผลที่จะสามารถหลบหนีจากการล้อมรอบของทหารน้ำแข็งได้ เพราะหากเขาไม่ตาย ก็จะต้องบาดเจ็บสาหัส!
“ฮึ!” เมื่อเห็นสีหน้าอดกลั้นของหลินเฉิงชายชราหนวดขาวก็ส่งเสียงพึมพำออกมาอย่างโมโห จากนั้นเขาก็ส่งสัญญามือให้คนที่อยู่ข้างหลังและตะโกนเสียงดัง “ทุกคนออกมาได้แล้ว! เป้าหมายอยู่ตรงหน้าของพวกเราแล้ว และนี่ก็คือคนของฐานทัพสมุทรสีครามทั้งหมด พวกเราควรรีบตัดสินใจ และไม่พูดคุยกับเขามากไปกว่านี้!”
จากคำสั่งของชายชราหนวดขาวชายชราอีกสามคนที่ดูเหมือนกับเขาก็ปรากฏตัวขึ้นรอบๆอย่างกระทันหัน ปิดกั้นทางหลบหนีทุกทางของหลินเฉิง!
“อ๋อ!”
เมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสสี่คนยืนล้อมรอบเขาหลินเฉิงก็เข้าใจทันทีว่าผู้อาวุโสทุกคนของปีศาจรัตติกาลได้มาถึงแล้ว ไม่สงสัยเลยว่าทำไมทหารน้ำแข็งถึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้หลินเฉิงก็ไม่ได้รู้สึกกดดันใจแต่อย่างใด กลับกัน เขาอ้าปากและพูดแหย่ชายชราหนวดขาวที่กำลังโมโห “ท่านผู้อาวุโส ผมคิดว่าคุณคงจะเจ็บใจกับทหารที่ไร้ประโยชน์ของผมสินะ?”
“เหอะ!”
เมื่อได้ยินคำยั่วยุของหลินเฉิงชายชราหนวดขาวก็เป็นประทัดที่ถูกจุดและระเบิดออก “ก็แค่มนุษย์น้ำแข็งไม่กี่คนต้องการชีวิตฉัน นายทำอะไรไม่ได้มากหรอก เด็กน้อย!”
เมื่อได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็ยักไหล่และพูด “แต่มันก็คือความจริง…”
เขาพูดจากนั้นก็ชี้ไปที่ผู้อาวุโสทั้งสามที่ยืนเงียบอยู่ล้อมรอบเขาและพูด “ถ้าหากคุณไม่ได้รับการช่วยเหลือจากปู่ๆพวกนี้ คุณยังจะมายืนเฉยแบบนี้ได้อยู่รึเปล่า?”
“ฉันโกรธมาก!ฉันโมโหแล้ว!”
เมื่อได้ยินหลินเฉิงด่าตนเองซ้ำแล้วซ้ำอีกชายชราหนวดขาวสั่นเทิ้ม จากนั้นเขาจึงแบ่งพลังออกเป็นสิบส่วนและเตรียมจะโจมตีหลินเฉิง!
“กระเรียนขาวอย่าหุนหันพลันแล่นเกินไป!”
ขณะที่พวกเขาเตรียมพร้อมที่จะสอนบทเรียนให้กับหลินเฉิงชายชราที่ยืนอยู่ทางฝั่งช้ายมือของหลินเฉิงก็พูดขึ้นกระทันหัน “มันเห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มคนนี้มีความโกรธแค้น ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเขาต้องการที่จะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร แต่คุณมีวุฒิภาวะเกินกว่าที่จะมาดีดกับคำประชดประชันพวกนี้!”
“หึ!พูดง่ายนะ แล้วคุณจะจัดการกับไอ้เด็กบ้านี่ยังไง?”
เมื่อได้ยินคำเกลี้ยงกล่อมของผู้อาวุโสอีกคนชายชราหนวดขาวที่แม้ว่ามีสีหน้าไม่พอใจ ก็ทำมือให้ทั้งคู่หยุด “ฉันสามารถบอกคุณได้แค่ว่าถึงแม้เด็กเวรนี่จะปากไม่ดี แต่ทักษะของเขานั้นน่ากลัวที่สุดที่ฉันเคยได้เห็นมาในชีวิตของฉันเลย!”
“และเพราะแบบนี้พวกเราถึงต้องส่งผู้อาวุโสของพวกเรามาจัดการกับเขาพร้อมกัน!”
เมื่อได้ยินคำพูดของชายชราหนวดขาวชายชราที่ทำเสียงดังก็พยักหน้า “แต่ถ้าหากคุณต้องการจะจัดการกับความแข็งแกร่งแบบนี้ สิ่งที่คุณเพิ่งทำลงไปนั้นไม่ฉลาดเลย…”
เมื่อเห็นว่าชายชราสองคนกำลังพูดถึงเรื่องที่จะจัดการกับเขาต่อหน้าของตัวเองหลินเฉิงก็ระเบิดหัวเราะออกมาจนน้ำตาไหล และทำได้แค่แยกคนทั้งคู่ด้วยการกระแอมเล็กน้อยและเอ่ยถาม “คุณค่อยไปคุยกันว่าจะฆ่าผมยังไงได้ทีหลัง แต่ตอนนี้ผมมีบางอย่างจะถามพวกคุณ ตอนนี้ฉางเหวินฉวนอยู่ที่ไหน?”
หลังจากได้ยินแบบนั้นชายชราหนวดขาวก็พูดออกมาเสียงเย้น “พูดอะไรของแก? ไอ้เด็กเวร อย่ามั่นใจในตัวเองไปหน่อยเลย แกคิดว่าแกส่งมนุษย์น้ำแข็งมาฆ่าฉันได้ แล้วผลเป็นยังไง? ไม่ใช่แค่ฆ่าฉันไม่ได้แล้ว มันยังเป็นการคืนตัวฉางเหวินฉวนที่ถูกจับตัวไปให้พวกเราด้วย!”
“อย่างนั้นหรอ?”
เมื่อได้ยินชายชราร่างขาวบอกว่าฉางเหวินฉวนที่ไม่มีเวลาดูแลตัวเอง ได้รับการช่วยเหลือจากพวกเขาแล้ว ดวงตาของหลินเฉิงก็หรี่ลงทันที และการเคลื่อนไหวของเขาทั้งหมดก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง!
“ระวัง!ไอ้เด็กเวรนี่มันจะต้องจริงจังแน่ คุณต้องระวังไม่ให้ถูกเขาทำร้าย!”
เมื่อเห็นว่าการเคลื่อนไหวของหลินเฉิงนั้นเปลี่ยนไปจากท่าทียั่วเย้าก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิงชายชราหนวดขาวก็ตกตะลึงและเอ่ยเตือนชายอีกสามคนทันที
“ปีศาจรัตติกาลหรอ?!”
และเมื่อทุกคนดาบดึงดาบและหน้าไม้ของพวกเขาออกมาคำถามที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงและสงสัยก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังของหลินเฉิง!
เมื่อเขาหันกลับไปเขาก็เห็นฉางเกอที่ถูกหลินเฉิงโจมตีอย่างหนักและเพิ่งได้รับการรักษากำลังมองไปที่ชายชราทั้งสี่คนที่อยู่ล้อมรอบหลินเฉิงด้วยความไม่อยากเชื่อ
หมอกขาวที่อยู่รอบๆหายไปจนหมดกลุ่มคนที่หาตัวเป้าหมายไม่เจอก็รู้ตำแหน่งของหลินเฉิงในที่สุด หลังจากที่รีบมาที่เขา คนทั้งหมดก็ต้องตกตะลึงไปกับภาพของเฒ่าราตรีทั้งสี่เช่นเดียวกันกับปฏิกิริยาของฉางเกอ!
—————————–
**ลง2 ตอนนะคะ