เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 515
ลู่ฝานแห่งเมืองเจียงหลินคือใคร ทุกคนสอบถามข่าวเกี่ยวกับลู่ฝานทันที
ตอนลู่ฝานรับป้ายคำสั่งผู้ตรวจการชั้นล่าง พวกที่เห็นกับตาตัวเองว่าลู่ฝานผ่านด่านเขาดาบทะเลเพลิงได้อย่างไร เป็นคนที่เผยแพร่ข่าว
ไม่ว่าใครได้ยินข่าวนี้ ปฏิกิริยาแรกก็คือ นี่มันเป็นไปได้เหรอ
ไม่นานข่าวได้รับการยืนยัน
เพราะมีสายตาหลายคู่ ที่เห็นด้วยตาตัวเอง
โดยเฉพาะในบรรดาคนที่เห็นด้วยตาตัวเอง มีคุณชายเสิ่นอู๋ซวงตระกูลเสิ่น แห่งเมืองเฟยอี่ว์ คุณชายสีว์หลิงซงตระกูลสีว์ ที่มาจากเมืองหนิงโจว รวมไปถึงคุณชายอี่ว์โฉวแห่งตระกูลอี่ว์และคนอื่น ยิ่งทำให้ข่าวนี้ดูน่าเชื่อถือขึ้นอีก
ไม่มีทางที่คุณชายสามตระกูลใหญ่จะโกหกพร้อมกัน
นั่นหมายความว่า ลู่ฝานทำเรื่องที่ไม่มีใครทำได้มาหลายสิบปี
อกสั่นขวัญแขวน อิจฉา
เดิมทีคนจำนวนมากที่สอบไม่ผ่าน เตรียมจะกลับ เมื่อได้ยินข่าวนี้จึงอยู่ต่อ
ข่าวเหมือนโรคระบาด แพร่ไปทั่วเมืองตงหวาอย่างรวดเร็ว
จึงทำให้เมื่อลู่ฝานกับเซี่ยวเอ๋อร์ ปรากฏตัวในตำหนักสูงเสียดฟ้า คนพวกนี้จึงมาห้อมล้อมเหมือนเป็นบ้า
“คุณชายลู่ฝาน คุณเก่งมากจริงๆ”
“คุณชายลู่ฝาน สนใจมาคุยกันที่ตระกูลผมไหม”
“คุณชายลู่ฝาน มีคู่ครองหรือยัง น้องสาวผมยังไม่แต่งงาน……”
“คุณชายลู่ฝาน……”
ลู่ฝานหลบคนพวกนี้อย่างยากลำบาก ยังดีที่หานเฟิงที่รอพวกเขาอยู่ข้างนอก เข้ามาช่วยจัดการพวกที่มาห้อมล้อมได้พอดี
“หลีกๆ หลีกไปให้หมด ถ้าพูดมากอีก ระวังจะโดนซัด”
หานเฟิงดึงลู่ฝานออกมาจากกลุ่มคน
หานเฟิงขมวดคิ้วมองลู่ฝาน แล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายนี่เก่งจริงๆ เลย เดินไปไหนก็เจ๋งไปทุกที่! ฮ่าๆ ฉันรู้สึกว่าตัวเองจะมีชื่อเสียงไปกับนายด้วยแล้วล่ะ”
ลู่ฝานรีบพูดว่า “ไปๆ ศิษย์พี่หานเฟิง รีบไป คนพวกนี้บ้าไปแล้ว”
ศิษย์พี่หานเฟิงกับลู่ฝานรีบเดินออกจากในเมือง เมื่อมาถึงนอกเมือง ศิษย์พี่หานเฟิงเรียกให้รถม้าคันหนึ่งจอด ดึงคนบนรถม้าลงมา
“ขอโทษด้วย รถคันนี้เป็นของฉันแล้ว”
คนอ้วนที่โดนดึงลงมา ดูมีฐานะอยู่บ้าง เขาพูดอย่างโมโหว่า “พวกนายเป็นใคร กล้าแย่งรถฉันบนถนนแบบนี้ ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นคนของจวนโม่”
ลู่ฝานรีบเดินเข้ามา เอาป้ายผู้ตรวจการชั้นล่าง ที่เพิ่งได้มาเมื่อครู่ออกมา แกว่งไปมาตรงหน้าคนอ้วน แล้วพูดว่า “ขอยืมหน่อย เดี๋ยวให้เงินนาย คงไม่มีปัญหาใช่ไหม!”
พูดพลาง ลู่ฝานเอาเหรียญทองยัดลงไปในมือคนอ้วนหนึ่งเหรียญ
เมื่อคนอ้วนเห็นป้ายก็อึ้งไปก่อน จากนั้นพยักหน้าพูดอย่างนอบน้อมว่า “ที่แท้เป็นท่านผู้ตรวจการนี่เอง ใช้ได้ตามสบายเลยครับ เรื่องเงินไม่จำเป็นเลยครับ”
“ให้ก็เอาไปสิ จะได้ไม่หาว่าฉันรังแกนาย”
พูดจบ ลู่ฝานกับศิษย์พี่หานเฟิงขึ้นไปบนรถ
คนอ้วนสั่งคนขับรถม้าด้วยสีหน้าสอพลอว่า “ขับรถให้ท่านผู้ตรวจการดีๆ ล่ะ”
คนขับรถม้าตอบรับ หานเฟิงมองลู่ฝานอย่างอิจฉา แล้วพูดว่า “ป้ายของนายได้ผลจริงๆ ให้ตายเถอะ ป้ายของฉันจะมีประโยชน์ก็ต่อเมื่อเป็นคนที่รู้จักตระกูลหาน”
ลู่ฝานพูดว่า “พอแล้ว ศิษย์พี่หานเฟิง รีบกลับกันเถอะ”
หานเฟิงพยักหน้า พูดกับคนขี่ม้าว่า “ไปสวนหอมปาฟาง”
คนขับรถม้าคำนับด้วยความกระตือรือร้น “ครับท่านผู้ตรวจการ”
คนขับรถม้าเหงื่อไหลลงจากหน้าผาก เขารู้สึกว่ามือตัวเองสั่นนิดหน่อย
พักที่สวนหอมปาฟางได้ เป็นคนผู้ยิ่งใหญ่จริงๆ ด้วย