SC:บทที่450: ดาบคู่!
“อย่าไร้สาระ!”
หลังจากที่ได้ยินคำประชดของหลินเฉิงอย่างไม่หยุดหย่อนกระเรียนขาวก็หันกลับไปมองใบหน้าที่อยู่ห่างไกลออกไปและพูดด้วยน้ำเสียงโมโห “แล้วนายจะเอายังไง พูดมา แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะยอมจำนนและส่งองค์หญิงหลิงเหมิงให้นาย”
เมื่อได้ยินแบบนั้นหลิงเฉินก็ส่งเสียงฮึดฮัดออกมา และไม่พูดกับชายชราไปมากกว่านี้ หลังจากที่แกว่งดาบน้ำแข็งของตน เขาก็เตรียมจะโจมตีคนทั้งหมดทันที!
“ตู้ม-!”
แต่ก่อนที่หลิงเฉินจะเข้าไปใกล้กระเรียนขาวจู่ๆ ห้องน้ำแข็งที่ใช้กักตัว ไป๋เฟยและหลิงฉงที่อยู่ห่างออกไปก็เกิดเสียงดังสนั่นขึ้น แม้แต่พื้นดินเองก็สั่นสะเทือนเป็นระยะเวลานานก่อนที่จะหยุดลง!
“ตาแก่…”
เมื่อมองไปที่รอยแตกของน้ำแข็งที่ขยายไปรอบๆหลินเฉิงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่กระเรียนขาวที่อยู้เบื้องหน้าของตน เขารีบพุ่งไปทิศทางที่ห้องน้ำแข็งระเบิดออกทันที!
“ฟึ่บ-”
แต่ก่อนที่เขาจะได้ก้าวที่สองเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นให้ได้ยินอย่างกระทันหัน หลังจากที่ได้ยินเสียงนั้น หลินเฉิงก็รู้สึกอารมณ์เสีย ปีกน้ำแข็งพยายามอย่างหนักที่จะหลบหลีกลำแสงเอื่อยเฉื่อยที่หลิงฉงลอบโจมตี
“ฟึ่บ!”
และคาดไม่ถึงหลินเฉิงที่เพิ่งเคลื่อนตัวออกไปทางซ้ายได้ยังไม่ถึงครึ่งเมตร แต่ลำแสงสีฟ้าก็พุ่งเข้าใส่เขาจากทุกทิศทาง มันพุ่งผ่านร่างของเขาโดยที่ไม่มีโอกาสให้เขาได้หาช่องว่างผ่านออกไปได้!
“ฟึ่บ!ฉิบหาย…” เมื่อเห็นว่าลำแสงเอื่ยเฉื่อยมากมายทะลุผ่านอกของตัวเองหลินเฉิงก็ขมวดคิ้วทันที เขาเพิ่งได้รู้สึกถึงลำแสงที่น่ารำคาญนี้ไป และตอนนี้เขาก็โดนมันอีกครั้ง และเขาก็รู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมาก!
“ไอ้เด็กนรกครั้งนี้แกจะไม่มีโอกาสได้ตอบโต้กลับแน่!”
เมื่อเห็นหลิงฉงที่กลับมามีสติอีกครั้งเคลื่อนไหวในที่สุดกระเรียนขาวก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ฟึ่บ ฟึ่บ” เขาแยกร่างอีกครั้ง และสั่งให้ชิ้นส่วนทั้งหมดพุ่งไปข้างหน้าและเตรียมจัดการกับหลินเฉิง
ฟึ่บ
ภายใต้คำสั่งของกระเรียนขาวร่างที่เป็นร่างนำในการถือมีดเงินเอาไว้ในมือทั้งสองข้างก็รีบพุ่งไปที่หลินเฉิง จากนั้นก็ฟันเข้าที่แขนซ้ายของเขา!
“เคร้ง-!”
แต่เมื่อมีดถูกปาออกไปชิ้นส่วนของร่างแยกที่คิดเอาไว้กลับไม่ปรากฏออกมา กลับกัน มันเหมือนกับว่าร่างของผู้โจมตีจะไม่สามารถทนแรงของการเกิดแผ่นดินไหวได้ เช่นเดียวกับเพชรที่อยู่บนมีด “ฟึ่บ” พวกมันปลิวออกไป!
“ผมจะแพ้ถึงสองครั้งจริงๆหรอ?”
หลังจากที่ใช้เกราะน้ำแข็งที่อยู่ตามร่างกายระเบิดร่างแยกไปหลินเฉิงก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย่ยหยัน และถือดาบไว้ด้านหน้าของตัวเอง เขาพึมพำเบาๆ ทันใดนั้นดาบน้ำแข็งนั่นก็แยกเป็นสองและกลายเป็นดาบน้ำแข็งที่เรียวยาวสองเล่ม!
เขาถือดาบน้ำแข็งคู่ในมือแน่นๆหลินเฉิงเหลือบมองรอบๆ ทันใดนั้น เขาก็กระทืบเท้าลงบนพื้น และร่างทั้งร่างก็หายไปพร้อมกับเสียง ฟึ่บ!
“มันเป็นไปได้ยังไง?!”
เมื่อเห็นหลินเฉิงลงมือในพริบตาด้วยตาของตัวเองอีกครั้งกรามที่ปากของหลิงฉงก็แทบจะร่วงลงกับพื้น เขารู้ถึงพลังของลำแสงเอื่อยเฉื่อยดีกว่าใคร เขาเคยโดนลำแสงพวกนี้เหมือนกับที่หลินเฉิงเป็นอยู่เมื่อครู่ ปกติแล้ว แค่จะยกมือยังยากเลย!
แต่ไม่รู้ว่าทำไมชายประหลาดคนนี้กลับดูเหมือนว่าไม่ได้รับผลกระทบจากลำแสงนั่นเลยสักนิด ความเร็วของเขาไม่ลดลงเลย จู่ๆ เขาก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของพวกเขาอีกครั้ง!
ทักษะการต่อสู้ที่อีกฝ่ายแสดงออกมาและความสามารถในการเข้าใจพลังของคนอื่นของเขาได้ระเบิดสมองคนแก่อย่างหลินฉงจริงๆ!หลังจากที่พบว่าตัวเองไม่เข้าใจในตัวของหลินเฉิงมากขึ้นเรื่อยๆ หลิงฉงก็ยอมแต่โดยดี การหลบหนีก่อนหน้าเป็นแค่แผนสำหรับคนอื่น แต่ตอนนี้เขาไม่อยากต่อสู้กับหลินเฉิงอีกต่อไป พรสวรรค์ในการต่อสู้ที่อีกฝ่ายแสดงออกมาและความเข้าใจในพลัง
“หืม?!”
ดวงตาของหลิงฉงหรี่ลงทันทีที่หลินเฉิงปลดปล่อยพลังมหาศาลออกมาและความรู้สึกถึงอันตรายที่รุนแรงก็ปรากฏขึ้นในใจของเขาทันทีกระเรียนขาวรีบเอ่ยสั่งร่างมากมายที่อยู่รอบๆให้ปกป้องตนและหลิงฉงทันที และทันทีที่ร่างทั้งหมดประจำที่ เขาก็ได้ยินเสียง “ชิ้ง” “ฉึก” จากแสงสะท้อนของดาบทั้งสองเล่ม ร่างที่อยู่ตรงหน้าแยกออกจากกันและล้มไปที่พื้นทันที!
“ฮื่อ!”
เมื่อมองร่างของผู้เสียชีวิตที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นกระเรียนขาวก็ต้องหายใจเข้าลึกๆ เขาเอ่ยสั่งตามสัญชาตญาณของตัวเอง แต่เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะสามารถฆ่าร่างแยกพวกนี้ได้โดยที่เขามองไม่ทันด้วยซ้ำ!
“กำแพงกระแทก!”
ขณะที่หลิงฉงและกระเรียนขาวกำลังตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆทันใดนั้นเอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมากๆดังมาจากข้างหลังของตน คนทั้งหมดหมุนตัวกลับไปมองทันที และก็พบไป๋เฟยและฉิงมู่ที่เพิ่งถูกหลินเฉิงจับขังไว้ในห้องน้ำแข็งปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าของพวกเขาด้วยร่างกายที่ไม่บุบสลายแต่อย่างใด!
“หึ…”
“ตู้ม!”
เกิดเป็นเสียงการชนกันของอากาศทันใดนั้นกำแพงน้ำครึ่งวงกลมก็ปกคลุมทั้งสี่คนเอาไว้ ไป๋เฟยที่เป็นคนสร้างกำแพงมองไปที่ร่างที่นอนอยู่บนพื้น เขาชี้ไปที่ร่างพวกนั้นและหันไปถามหลิงฉง “เกิดอะไรขึ้น?”
“เห้อ…”
เมื่อได้ยินคำถามกระเรียนขาวก็ถอนหายใจออกมา เขามองไปรอบและพบกว่าหลินเฉิงหายตัวไปอีกแล้ว จากนั้นเขาก็ตอบ “ไอ้เด็กเวรนั่น! ผู้ชายคนนั้น ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาหลุดจากพลังเอื่อยเฉื่อยของผู้เฒ่าหลิง แล้วยังเร็วอย่างกับแสง พวกเราสองคนมองไม่ทันด้วยซ้ำ! นี่…”
เขาพูดพร้อมกับชี้ไปที่ศพมากมายที่อยู่ตรงเท้าของตน“นี่เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆที่เขามอบให้เราในการเจอกัน….” “เป็นไปได้ยังไง?”
เมื่อได้ยินคำตอบของกระเรียนขาวไป๋เฟยก็ตกตะลึงและจ้องหน้าเขา “ผู้ชายคนนั้นเป็นแค่ผู้ควบคุมน้ำแข็ง ทำไมเขาถึงเร็วขนาดนั้น?”
“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้…”
เมื่อได้ยินแบบนั้นหลิงฉงส่ายหัว “นายอาจจะไม่เห็นเพราะว่านายถูกขังไว้ในห้องน้ำแข็ง หลังจากที่เขาถูกโจมตีจากคลื่นกระแทกของคุณ เขาก็เรียนรู้และพัฒนา “การสั่นสะเทือนของแผ่นน้ำแข็ง” ขึ้นมา! แล้วอานุภาพของมันไม่ได้ด้อยไปกว่าคลื่นกระแทกของคุณเลย เพราะฉะนั้นคุณห้ามคิดว่าเขาเป็นผู้มีพลังธรรมดาๆเด็ดขาด ถ้าต่อไปเขาเกิดพ่นไฟใส่เรา ฉันก็คงจะไม่รู้สึกประหลาดใจเท่าไหร่…..”
“นี่…”
หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่หลิงฉงพูดไป๋เฟยก็พูดออกมาได้ไม่กี่คำ ด้วยคำเตือนนี้ ในที่สุดเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเองก็เคยบาดเจ็บสาหัสเพราะอีกฝ่าย เขาเคยเห็นแต่ความแข็งแกร่งที่เหนือมนุษย์มาจากพวกผู้ใช้พลังด้านความแข็งแกร่งเท่านั้น แต่ถึงแม้ว่าหลินเฉิงจะไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง แต่ความแข็งแกร่งของเสาน้ำแข็งของเขานั้นก็ไม่ได้น้อยไปกว่าครึ่งหนึ่งของพวกใช้พลังแข็งแกร่งเลย ถ้าหากเขาไม่ได้ถูกขังอยู่ในป่า และรับการรักษา เขาก็คิดว่าตัวเองอาจจะต้องกลับเขตตะวันตกในเร็วๆนี้แน่!
“ตู้ม!”
ขณะที่ทุกคนต่างกำลังคิดหาวิธีการรับมือจู่ๆ เสียงอึกทึกก็ดังขึ้นจากด้านหลังอีกฝั่งของกำแพง จากนั้นทั้งหมดก็มองเห็นร่างของหลินเฉิงที่ปรากฏขึ้นด้านหลังกำแพง กำลังมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาเย็นชา!
——————————————-