เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 525
บรรยากาศคุกรุ่นขึ้นมาทันที ความอาฆาตแผ่ออกจากตัวกวนหาน
ความอาฆาตของเขาแทบจะรวมตัวกันจนมองเห็นได้ แสงโลหิตพุ่งออกจากตัวเบาๆ
ยากจะจินตนาการว่ากวนหานฝึกมันได้ยังไง เขายังอายุน้อยขนาดนี้ ฆ่าคนมาเท่าไรแล้วก็ไม่รู้
สายตาของลู่ฝานจ้องไปที่เสื้อโลหิตของกวนหาน เหมือนกวนหานจงใจให้ป้ายคำสั่งตรงเอวโผล่มาครึ่งหนึ่ง ด้านบนมีคำว่าโลหิตพิฆาตเขียนไว้ชัดเจน
ลู่ฝานกำหมัดทันที รอยยิ้มบนหน้ากวนหานกว้างขึ้นเรื่อยๆ
หานเฟิงก็เห็นป้ายตรงเอวกวนหานเช่นกัน เขาวางตะเกียบลงช้าๆ ขยับปากส่งเสียงข้างหูลู่ฝาน “ศิษย์น้องลู่ฝาน ไอ้หมอนี่เป็นคนสำนักโลหิตพิฆาต จัดการเขาไหม”
แน่นอนว่าลู่ฝานอยากจัดการเขา แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม
ไม่ต้องพูดถึงที่ตอนนี้อยู่ในจวนตระกูลอี้ว์ สิ่งสำคัญกว่านั้นคือ อีกฝ่ายกล้ามาอย่างเปิดเผยแบบนี้ ต้องมีที่พึ่งพิงจึงไม่กลัว
ลู่ฝานพยายามทำให้ตัวเองใจเย็น ไม่มีประกายในแววตา ร่างกายนิ่งดั่งขุนเขา
“พอแล้วกวนหาน ถ้านายมาอวยพรฉัน ก็ไม่ต้องพูดมาก!”
หัวหน้าเขตอี้ว์พูดเสียงก้อง
แม้เสียงจะไม่ดัง แต่มีพลานุภาพน่าเกรงขาม
กวนหานมองหัวหน้าเขตอี้ว์ เห็นกระบี่วิเศษตรงเอวหัวหน้าเขตอี้ว์สั่นเบาๆ หางตาเขาก็กระตุกเบาๆ เช่นกัน
กวนหานค่อยๆ เก็บพลานุภาพของตัวเอง
ไม่เห็นปากเขาขยับ ลู่ฝานถึงได้ยินเสียงของกวนหาน
“ในเมื่อมาแล้ว ก็อยู่นี่เถอะลู่ฝาน!”
ลู่ฝานก็ส่งเสียงกลับไปว่า “อยากได้ชีวิตฉัน ต้องดูว่านายมีปัญญาหรือเปล่า”
ทั้งสองมองหน้ากัน เหมือนมีประกายไฟอยู่ในอากาศ
หัวหน้าเขตอี้ว์มองทุกอย่างนิ่งๆ ไม่มีท่าทีจะห้าม ทันใดนั้น เหมือนหัวหน้าเขตอี้ว์นึกเรื่องสนุกอะไรได้ จู่ๆ เขาหันไปพูดกับเซี่ยวเอ๋อร์ว่า “เซี่ยวเอ๋อร์ วันนี้หาลูกเขยดีๆ สักคนเป็นไง”
รอยยิ้มบนใบหน้าเซี่ยวเอ๋อร์ชะงักไป จู่ๆ หัวหน้าเขตอี้ว์ยกแก้วเหล้าแล้วยืนขึ้น
“ทุกท่าน วันนี้เป็นวันครบรอบ หกสิบ ปีของฉัน แม้ฉันจะรู้ว่ามีหลายคนจะพูดกันเป็นการส่วนตัว ว่าฉันผ่านอายุ หกสิบ ปีไปนานแล้ว หน้าไม่อายเอาแต่ฉลองวันเกิดครบรอบ หกสิบ ปีทุกปี แต่ฉันจะบอกทุกคนว่า ฉันอายุ หกสิบ ปีตลอดไป”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ หัวหน้าเขตอี้ว์หัวเราะออกมา
คนอื่นทำได้เพียงหัวเราะตาม เคยเห็นคนหน้าไม่อาย แต่ไม่เคยเห็นคนหน้าไม่อายขนาดนี้
ศิษย์พี่หานเฟิงแอบพึมพำ
“หัวหน้าเขตอี้ว์มีสไตล์เหมือนลุงสามของฉันเลย”
เงียบไปครู่หนึ่ง หัวหน้าเขตอี้ว์พูดว่า “วันนี้ทุกท่านมาอวยพรวันเกิด ฉันดีใจมาก ดังนั้นวันนี้ฉันจะช่วยหลานสาวหาลูกเขย ใช้ประลองฝีมือกันหาคู่ คนหนุ่มในที่นี้สามารถเข้าร่วมได้”
เมื่อพูดจบ สายตาของทุกคนจ้องมาที่เซี่ยวเอ๋อร์ จู่ๆ มีคนจำนวนมากหายใจรุนแรง
รอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าต้วนผิงชะงักลงทันที ใช้ประลองฝีมือกันหาคู่ ทำไมวันนี้หัวหน้าเขตอี้ว์ถึงตัดสินใจทำแบบนี้
เซี่ยวเอ๋อร์ยืนขึ้นทันที ขณะกำลังจะพูด ก็เห็นหัวหน้าเขตอี้ว์ยิ้มประหลาด มองไปด้านหลังของเธอ
เซี่ยวเอ๋อร์รู้สึกผิดปกติทันที เธอมองไปด้านหลัง เมื่อเห็นผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเซี่ยวเอ๋อร์อีกครั้ง
“เมี่ยวหยู่”
ทันใดนั้นเซี่ยวเอ๋อร์นั่งลงอีกครั้ง ไม่พูดอะไรมากอีก
“ขอถามท่านหัวหน้าเขตอี้ว์ วิธีใช้ประลองฝีมือกันหาคู่ ยังไงเหรอครับ”
หนุ่มหล่อคนหนึ่งลุกขึ้นพูด ใบหน้ามีความกระตือรือร้น แม้จะถามหัวหน้าเขตอี้ว์ด้วยความนอบน้อม แต่สายตาจับจ้องไปที่เซี่ยวเอ๋อร์