RC:บทที่ 481 การหลบหนีจากหน่วยลาดตระเวน
คนอื่นขยับเข้ามาใกล้หลินเฟิงอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบระหว่างที่เดินทางไปข้างหน้า
ด้วยหลินเฟิงและพวกเข้าเดินทางรุดหน้ามาได้ราวสิบไมล์ พวกเขาก็เริ่มค้นพบสายลับของศัตรู และดูเหมือนจะยังมีอีกหลายคนทีเดียว
หลินเฟิงแสดงความเห็นให้ทุกคนหยุดก่อน จากนั้นก็สังเกตสถานการณ์ที่นี่อย่างรอบคอบ สุดท้ายหลินเฟิงพบว่ามีสายลับเจ็ดหรือแปดคนซ่อนตัวอยู่ในความมืด
“เดี๋ยวก่อน พวกนายมาตรงนี้!” หลินเฟิงหยุดด้านหลังกำแพงหินและพูดกับคนเหล่านั้น
ผู้คนชาวจีนดั้งเดิมเอนหลังพิงหลินเฟิงคนหนึ่ง หลินเฟิงมองที่ด้านหน้าและพูดว่า “มีสายลับแปดคน เราต้องจัดการพวกเขาอย่างเงียบ ๆ เราต้องแบ่งงานและเร่งมือ!”
“รับทราบ” หลังหลินเฟิงพูดจบ หลายคนกระจัดกระจายไปรอบ ๆ อย่างเงียบ ๆ ทั้งทางที่ผ่านมาแล้วและทางด้านหน้า
ส่วนหลินเฟิงก็ไปยังจุดกึ่งกลางคลำหาตามเส้นทางที่ผ่านมาอย่างเงียบ ๆ ในเวลานี้ฝ่ายสังเกตการณ์ยังคงเฝ้าระวังอยู่รอบๆ เป็นอันดับแรก
หลินเฟิงใช้ร่างที่ว่องไวรีบวิ่งไปทางด้านหลังของร่างนั้น ก่อนจะใช้มือจับหัวของเขาแล้วบิด
ได้ยินเพียงกึกเดียวทันใดนั้นหัวของสายลับก็บิดตามทันที พลันดวงตาก็เปลี่ยนเป็นสีขาว พร้อมกระอักเลือดลงมากระจายเต็มพื้น
ในเวลาเดียวกันในอีกทางหนึ่งสายลับทั้งเจ็ดถูกโจมตีโดยคนของหลินเฟิงและล้มลงกับพื้น
คนเหล่านี้เป็นเพียงคนธรรมดาและพวกเขาไม่มีความสามารถในการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ตราบใดที่การลอบโจมตีนั้นเหมาะสมพวกเขาก็จะไม่ส่งเสียงใด ๆ เลย
ทุกคนไม่ควรพลาดจัดการอะไรพลาดทั้งนั้น หลินเฟิงคาดหวังว่าทุกอย่างจะอย่างราบรื่น หลังจากจัดการสายลับเหล่านั้นแล้วหลินเฟิงและพวกเขาก็รีบรุดเดินหน้าต่อไป
เมื่ออยู่ห่างจากค่ายศัตรูประมาณ 1,000 เมตร หลินเฟิงก็เห็นกองกำลังลาดตระเวนอีกฝั่งหนึ่งเคลื่อนไปมา โชคดีที่มันมืดในตอนกลางคืน ร่างของพวกเขานั้นง่ายที่จะซ่อนตัวอยู่ในหญ้าซึ่งยากต่อการตรวจจับ
“ท่านหลิน ทำยังไงดี มีสายตรวจของศัตรูมากเกินไป และคงจะมีอีกจำนวนมากมายไม่รู้จบ!” ซุนเซียนถาม
“ไม่เป็นไร ลองดูกันไปก่อน” หลินเฟิงตอบขณะเฝ้าสังเกต
ในเวลานี้กองทัพลาดตระเวนด้านหน้าเขากำลังเดินไปรอบ ๆ ในลักษณะที่เป็นรูปพัดโดยทั่วไปไม่มีมุมมอง อย่างไรก็ตามในสายตาของหลินเฟิงการลาดตระเวนของพวกเขามีจุดอ่อนร้ายแรงสองจุด
เพราะการลาดตระเวนของศัตรูคือการที่สองทีมเดินลาดตระเวนไขว้ไปมาเป็นรูปกากบาท ด้วยวิธีนี้เมื่อพวกเขาเดินไขว้กัน จะมีช่องโหว่ทั้งสองด้าน และหลังจากที่พวกเขาเดินผ่านไปจะมีช่องโหว่อยู่ตรงกลาง
ดังนั้นตราบใดที่หลินเฟิงและทีมของเขาคว้าโอกาสที่จะไขว้ตำแหน่งที่สามก่อนที่การลาดตระเวนเหล่านั้นจะกลับมาพวกเขาจะไม่ถูกพบ
เมื่อคิดได้แบบนี้ หลินเฟิงก็เงยหน้าขึ้นทันทีและเผชิญหน้ากับผู้คนที่อยู่ข้างหลังเขา: “มานี่สิ ดูตรงกลางของตำแหน่ง!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฟิงทุกคนเงยหน้าขึ้นมองศัตรู ที่หลินเฟิงชี้ไป
จากนั้นหลินเฟิงกล่าวว่า: “เห็นทุกครั้งที่พวกเขาเดินไขว้จะมีช่องโหว่อยู่ตรงกลางและเมื่อพวกเขาหันหลังกลับทั้งสองด้านจะมีช่องโหว่”
ผู้คนมองไปที่ทิศทางของหลินเฟิงเข้าใจทันที
“เข้าใจแล้ว!”
“เข้าใจแล้ว!” สิบคนตอบทีละคน
จากนั้นหลินเฟิงก็มองดูพวกเขาและพูดว่า “ถ้าเราเข้าไปข้างในก่อนที่พวกเขาจะค้นพบเราจะต้องแบ่งพวกมันออกเป็นคลื่นสามลูกแล้วพุ่งไปหาช่องโหว่สามช่อง
“คุณ, คุณ, คุณ, คุณสามคนไปที่ช่องโหว่ทางซ้าย, คุณ, คุณและคุณ, คุณสามคนไปที่ช่องโหว่ทางด้านขวา, ส่วนพวกเราสี่คนเข้าไปตรงกลาง!” หลินเฟิงตัดสินใจทันทีและพูดกับคนสิบคนที่อยู่ข้างหลังเขา
“รับทราบ!” ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน
จากนั้นสิบคนกระจัดกระจายกันและไปในสามทิศทาง หลินเฟิงพาคนสามคนไว้ข้างหลังเขาคือเจียงหวู่ชิง ซุนเซียนและชายที่ชื่อ หลี่ชิง
ความเร็วของทั้งสี่นั้นเร็วมากโดยเฉพาะในคืนที่มืด สายลมกำลังพัดและหญ้าแกว่งไปมาจากด้านหนึ่งไปอีกด้าน ในช่วงเวลาสั้น ๆ คนสี่คนก็มาถึงจุดนั้น ถึงห่างจากตำแหน่งกลาง 100 เมตร
หลายคนคลานไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ในพงหญ้า คนที่ลาดตระเวนเหล่านั้นมองไปรอบ ๆ ทีละคน ลมแรงพัดต้นไม้ใบหญ้าและทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบซึ่งครอบคลุมถึงเสียงฝีเท้าของพวกหลินเฟิง
เมื่อพวกเขาไปถึง 50 เมตรพวกเขาหยุดกะทันหัน หลินเฟิงกระซิบว่า “ฟังนะ เมื่อพวกเขาเข้าใกล้จุดกลาง พวกนายต้องพร้อมวิ่งไปข้างหน้า และเมื่อพวกเขาไขว้กันแล้ว พวกเราจะข้ามไปทันที จำไว้ว่าต้องทำให้เร็วที่สุด”
“รับทราบ” สามคนที่อยู่ข้างหลังเขาพยักหน้าอย่างหนักแน่น!
จากนั้น สายตาของหลินเฟิงก็เห็นว่าทีมลาดตระเวนทั้งสองฝั่งก็เดินไขว้ไปในที่สุดและพวกเขาแอบรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
หลินเฟิงพูดเบา ๆ ว่า “ไปกันเลย”
หลินเฟิงเป็นคนแรกที่พุ่งไปข้างหน้าและอีกสามคนติดตามอย่างใกล้ชิด ความเร็วของหลาย ๆ คนเร็วมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อมีชิปความสามารถติดอยู่กับหว่างคิ้วของพวกเขาจึงทำให้คนธรรมดายากที่จะจับตามองทันความเร็วของพวกเขาได้
กลุ่มหลินเฟิงทั้งสี่คนบุกอย่างรวดเร็วและราบรื่น ซึ่งก็ทำให้ทีมลาดตระเวนของศัตรูไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาไปที่ตำแหน่งหน้าเพื่อรอกลุ่มคนจากอีกสองด้าน เมื่อหลินเฟิงเดินผ่านช่องโหว่ทางซ้าย พลันทหารก็รู้สึกได้
ทหารมองไปรอบ ๆ ทันที ซึ่งผู้คนด้านหน้าของเขาได้รับผลกระทบจากพฤติกรรมนี้ และพากันมองไปรอบ ๆ
ผู้บัญชาการที่เดินอยู่ข้างหน้าพูดว่า “มีอะไรเกิดขึ้น เจออะไรงั้นเหรอ”
“ข้า..ข้าแค่รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างพุ่งผ่านหลังของข้า!” ทหารกล่าว
ผู้บัญชาการทหารฟังคำพูดของเขาและมองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่มีอะไร มีเสียงลมที่พัดผ่านยอดหญ้าและเสียงแมลงบางตัวเท่านั้น
“ก็ไม่มีอะไรนี่ เจ้าคงระแวงไปเอง นอกจากนี้นะ มันเป็นเรื่องปกติที่หนูหรือแมวป่าออกมาจากภูเขาหรือป่าบนภูเขา อย่าทำให้มันเป็นเรื่องยุ่งยากเลย!” ผู้บัญชาการพูดและในขณะเดียวกันกลุ่มคนของหลินเฟิงก็ยังคงเดินหน้าต่อไป
“โอ้โหเกือบไปแล้ว!” หลินเฟิงที่เพิ่งผ่านไปตกใจกลัวจนเกือบจะแสดงพิรุธออกมาให้เป็นที่ผิดสังเกต
เมื่อเห็นว่าเขาและคนอื่น ๆ ไม่ได้ถูกจับหลินเฟิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที จากนั้นจึงเรียกให้พวกเขาเดินทางต่อ
ในแววตาพวกเขา เมื่อมาถึงฐานทัพของศัตรู โดยกองทัพประจำพื้นที่ มีเต็นท์อยู่ด้านนี้ จำนวนเต็นท์เหล่านั้นมีขนาดใหญ่จนและเยอะจนยากที่จะนับ อย่างไรก็ตาม คาดว่ามีมากกว่าร้อยกว่าพันหลัง ดูละลานตา
“หลินเฟิง ตอนนี้เราควรทำยังไงดี” เจียงหวู่ชิงมองกระโจมจำนวนมากอยู่ข้างหน้าเขาและรู้สึกว่าเขาว้าวุ่นใจเล็กน้อย
หลินเฟิงมองดูพวกเขาและพูดว่า “ฉันจะมอบชิปพวกนี้ให้พวกนาย!”
← ตอนก่อน