คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 655
“ต้องให้ฉันบอกอีกกี่ครั้งว่าอย่าเรียกฉันลูกพี่แด๊กซ์อีก ให้เรียกฉันว่าท่านเจ้าสำนักและภรรยาของฉันว่านายหญิงแห่งสำนัก ทำไมแค่นี้นายก็ยังจำไม่ได้?” แด๊กซ์จ้องไปที่เขา “เราตั้งตัวเป็นสำนักแล้วตอนนี้ เราจะต้องมีคำพูดและกิริยาที่สำรวม อย่าตื่นตระหนก”
สมาชิกคนนั้นกำลังจะร้องไห้
“เป็นอะไรไป? บอกฉันมา” แด๊กซ์กล่าวอย่างสุขุมใจเย็น
“ลูกพี่แด๊กซ์ ลีรอย… ลีรอยหนีไปแล้ว”
อะไร?!
ฉิบหาย! แด๊กซ์ลุกขึ้นยืนในทันที ในหัวของเขาว่างเปล่า “หมายความว่าไง? เขาจะหนีออกไปได้ยังไง?”
ในระหว่างการโจมตีสำนักคุนหลุน แด๊กซ์ไม่ได้สังหารลีรอย แต่เขาจับตัวลีรอยมาทั้งเป็น
เขาจับตัวลีรอยไว้ก็เพราะว่าลีรอยเข้าร่วมกับโลกใหม่ เขาอาจจะมีประโยชน์ในอนาคต
เขาขังลีรอยในคุกชั้นใต้ดินและแด๊กซ์ก็ได้สั่งการให้สมาชิกระดับพระกาฬเฝ้าคุกเอาไว้
ลีรอยหลบหนีออกไปได้อย่างไร?
“ท่านเจ้าสำนัก ลีรอยเอาแต่กระแทกหัวของเขากับกำแพงไม่หยุดหย่อนเมื่อคืน เขาแกล้งฆ่าตัวตายและนอนนิ่งอยู่บนพื้น”
สมาชิกกล่าวเสริม “พี่น้องที่เฝ้าระวังอยู่หน้าห้องขังคิดว่าเขาตายแล้ว พวกเขาเลยเข้าไปตรวจดูและก็รู้ทันทีว่าเขายังไม่ตาย พวกเขาเลยรุมกระทืบลีรอยและออกมา ลีรอยจะต้องฉวยโอกาสขโมยกุญแจพวกเขา ตอนที่เราไปส่งอาหารเย็นให้กับลีรอย เขาก็หนีออกไปเรียบร้อยแล้วพร้อมกับลูกสาวของเขา ลิเดีย”
ฉิบหาย!
แด๊กซ์กำหมัดของเขาแน่น เขาโกรธเคือง “ไป ส่งทุกคนออกไปตามหาเขา ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เอาตัวลีรอยกลับมาให้ได้!”
“ขอรับ ท่านเจ้าสำนัก”
สมาชิกคนนั้นรีบวิ่งไปทันทีขณะเขาสัมผัสได้ถึงความโกรธเคืองของแด๊กซ์
แด๊กซ์มีสีหน้าที่หวาดหวั่น เขาตัวสั่นสะท้าน มันคงจะเลวร้ายมากถ้าหากลีรอยหนีออกไปได้
“ที่รัก ไม่ต้องเป็นห่วง” แนนซี่กล่าวเบา ๆ
เธอจับมือแด๊กซ์และกล่าว “ตอนนายจับตัวลีรอยมาได้ นายทำลายเส้นลมปราณหัวใจของเขาใช่ไหม? ต่อให้เขาจะหนีไปได้ เขาก็ไม่มีพิษสงอะไรเพราะไม่มีกำลังภายใน นายไม่ต้องวิตกกังวลมากเกินไปกับลีรอย”
แด๊กซ์รู้สึกสบายใจขึ้นเมื่อได้ยินคำกล่าวของภรรยาเขา
…
ห่างจากถ้ำม่านธาราออกไปประมาณห้าสิบกิโลเมตรมีป่าทึบอยู่
ลีรอยจับลูกสาวของเขาและเริ่มวิ่ง เขาวิ่งไม่หยุดแม้จะเหนื่อยอ่อน เขารู้ตัวว่าพรรคพวกจากสำนักภูเขาบุบผาจะมาตามจับเขาไปอีกครั้งถ้าหากเขาถอดใจ
พวกเขาวิ่งหนีกันมาเป็นเวลานานมากและลิเดียก็เหงื่อแตกไหลท่วมตัวเปียกแฉะไปหมด จนเธอทนไม่ไหวที่จะต้องร้องตะโกนออกมา “ท่านพ่อ หนูไม่มีแรงเหลือแล้ว”
ลิเดียไม่เคยถูกฝึกฝนให้กระเสือกกระสนเอาตัวรอดในยามคับขันเช่นนี้มาก่อน
ลิเดียรู้สึกอิดโรยและเธอไม่มีแม้กระทั่งแรงที่จะก้าวเดินต่อไป
ลีรอยวิตกกังวล เขากล่าว “ลูกรัก อดทนอีกนิด เราจะปลอดภัยก็ต่อเมื่อไปถึงพระราชวังฟูเหยา”
“พระราชวังฟูเหยา?”
ลิเดียสงสัยใคร่รู้ “ท่านพ่อ พระราชวังฟูเหยามันเป็นยังไงเหรอ?”
ลิเดียอาศัยอยู่ที่ภูเขาคุนหลุนมาเกือบทั้งชีวิตและเธอก็เคยได้ยินแค่เพียง หกสำนักหลัก, นิกายจ้าวสวรรค์และนิกายตำหนักอมตะ
นี่คือครั้งแรกที่เธอได้ยินเกี่ยวกับพระราชวังฟูเหยา
ลีรอยถอนหายใจ และค่อย ๆ อธิบาย “พระราชวังฟูเหยา คือสถานที่ที่มีแค่ผู้หญิงเท่านั้นที่จะอยู่ที่นั้นได้”