โดยไม่รู้ตัว ฤดูใบไม้ร่วงก็มาถึงแล้ว
เช่นเดียวกับการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล สองสามวันนี้เย่เทียนอารมณ์ค่อนข้างดี
แม้ว่าการเปิดเผยนั้นมีข้อเสียมากมาย แต่ก็มีข้อดีหลายประการ อย่างน้อยตอนนี้ ทั้งเจียงหนันรวมเป็นหนึ่งเดียว ทำให้เขาโล่งอกไปบ้าง
เพราะยังไงแล้ว หากยังไม่เข้าใจสถานการณ์ทั้หมด แก๊งกะโหลกลึกลับจะไม่เคลื่อนไหวใดๆแน่นอน
แน่นอน เย่เทียนรู้ด้วยว่าหากมีการกระทำใดๆ มันจะเป็นคลื่นลูกใหญ่อย่างแน่นอน มันไม่ง่ายเลยที่จะรับมือ
ไม่ว่ายังไง สิ่งนี้ทำให้เย่เทียนมีเวลาว่างอันมีค่าในการจัดการกับเรื่องในจ๊กกลางก่อน
ในช่วงสองวันที่ผ่านมาเย่เทียนไม่ได้อยู่เฉยๆ และได้เตรียมการที่เกี่ยวข้องคร่าวๆ ไม่เพียงแต่ปรุงยาเม็ดยาเพิ่มพลังหลายสิบเม็ดให้ฉินเจิ้งและคนอื่นๆเท่านั้น แต่เขายังบอกให้พวกเขาดูแลความปลอดภัยของเฉินหวั่นชิง
ในความเป็นจริง แม้ว่าเย่เทียนจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ กองกำลังทั้งหมดก็จะให้ความสนใจกับสถานการณ์ของเฉินหวั่นชิงด้วย
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ายังไงเฉินหวั่นชิงก็เป็นถึงภรรยาของเย่เทียน ทุกคนจะไม่ให้ความสนใจได้ไงล่ะ?
เช้านี้ เมื่อเย่เทียนเดินออกจากห้อง เฉินหวั่นชิงไม่ได้ไปที่บริษัท แต่รอที่ประตูพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง
ไม่มีสิ่งอื่นใด วันนี้เป็นวันที่เย่เทียนออกเดินทางเพื่อไปยังจ๊กกลาง นี่คือกระเป๋าที่ฉันเตรียมเมื่อคืนนี้
เดิมที ตามเจตนาเดิมของเย่เทียน นำเสื้อผ้าสองสามชุดและกระเป๋าเป้ก็เพียงพอแล้ว แต่เฉินหวั่นชิงจัดกระเป๋าเดินทางให้เขา
ของที่เตรียมให้ ของมีขนาดใหญ่มีทั้งแชมพูและเจลอาบน้ำจนถึงของที่มีขนาดเล็กคือที่ตัดเล็บและช้อนหู ซึ่งสามารถอธิบายได้ว่าใส่ใจมาก
สิ่งนี้ทำให้เย่เทียนจะหัวเราะก็ไม่ใช่ ร้องไห้ก็ไม่ใช่ มิน่าล่ะที่ผู้หญิงทุกคนต้องมีกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่เสมอเมื่อพวกเธอเดินทางไกล เหมือนจะเอาของทั้งบ้านไป
ถึงอย่างนั้น เย่เทียนก็รู้สึกอบอุ่นในใจเล็กน้อย
หลังจากรู้ว่าเย่เทียนได้ทำอะไรไปบ้าง ท่าทีของเฉินหวั่นชิงที่มีต่อเขาเปลี่ยนไป 180 องศา แม้ว่าตอนนี้จะไม่สามารถนอนบนเตียงเดียวกันได้
เย่เทียนรู้ดีว่าเฉินหวั่นชิงต้องการเวลาสักระยะหนึ่งเพื่อยอมรับตัวเขา จึงไม่ได้ไปบังคับหญิงสาวอย่างไร้ยางอาย
แม้ว่าเขาจะรู้ดีอยู่แล้วว่า ถ้าเขาขออะไรจริงๆ ความเป็นไปได้ที่เฉินหวั่นชิงจะปฏิเสธนั้นไม่มาก
แต่หากเป็นเช่นนี้ ในใจของเฉินหวั่นชิงอาจจะทิ้งปมไว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ชีวิตที่เหลือยังอีกยาวไกล แล้วทำไมต้องรีบร้อนล่ะ?
รับประทานอาหารเช้ากับเฉินหวั่นชิงจนเสร็จ ภายใต้คำกำชับของหญิงสาว เย่เทียนเดินออกจากประตูพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง หลิวชิงรออยู่ข้างนอกประตูแล้ว
เดิมที เย่เทียนไม่ได้ขอให้หลิวชิงไปส่งที่สนามบิน แต่แค่บอกว่าให้เขาหาใครสักคนมาก็พอ
แต่หลิวชิงจะปล่อยโอกาสรับใช้เย่เทียนได้อย่างไร เมื่อเขาได้รับโทรศัพท์ เขาก็ตบหน้าอกและบอกว่า เรื่องแค่นี้จะหาลูกน้องทำไม เขาจะมาด้วยตัวเอง นับเป็นเกียรติของเขาที่ได้รับใช้คุณชายเย่
กับสิ่งนี้ เย่เทียนไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น
เขารู้ดีว่าหลิวชิงกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่มีอะไรมากไปกว่าต้องการสร้างความประทับใจที่ดีต่อหน้าเขา
แน่นอน ไม่ใช่แค่หลิวชิงที่มาที่นี่ ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นบอสใหญ่ในเจียงหนัน เขาจะออกไปโดยพาแค่คนเดียวออกไปได้อย่างไร?
อย่างไรก็ตาม ลูกน้องเหล่านั้นไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อแย่งซีนหลิวชิง และยืนอย่างเชื่อฟังที่ประตูรถของตน เพื่อสังเกตสถานการณ์โดยรอบเพื่อป้องกันอุบัติเหตุ
เมื่อเห็นบอสใหญ่ในโลกใต้ดินของเจียงหนันตรงหน้าเขา มาเป็นคนขับรถของเขา เย่เทียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
เมื่อมองย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เขาประสบเมื่อเขาเกิดใหม่ เย่เทียนรู้สึกราวกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง
“คุณชายเย่ ให้ผมมาทำเถอะ!”
หลิวชิงทำหน้าที่คนขับอย่างเต็มที่ หยิบสัมภาระจากมือของเย่เทียนด้วยความเคารพ และเปิดประตูรถอย่างใส่ใจ เพื่อต้อนรับเย่เทียนเข้าไปในรถ
หลังจากทำสิ่งนี้เสร็จ เขาก็ขึ้นไปบนที่นั่งคนขับ แต่แทนที่จะตรงไปสนามบิน เขากลับขับรถไปที่บาร์ดรุณียั่วรัก
เพราะว่า การเดินทางไปยังจ๊กกลางนี้ เย่เทียนไม่ได้ไปคนเดียว แต่ยังไปพร้อมกับหญิงสาวสวยชื่อซูเหมยด้วย
แน่นอนว่า ซูเหมยขอไปพร้อมกับเย่เทียน หรือเย่เทียนขอไปพร้อมกับซูเหมย สิ่งนี้ตัดสินเอาเองแล้วกัน
เมื่อมาถึงที่บาร์ดรุณียั่วรัก ซูเหมยก็รออยู่ที่ประตูแล้ว
วันนี้ เธอสวมชุดกีฬาเรียบๆ และสวมรองเท้าผ้าใบส้นแบน ซึ่งเป็นการแต่งกายแบบเดินทางไกล
เมื่อเห็นสายตาของเย่เทียน ซูเหมยก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าสวยๆของเธอหน้าแดงระเรื่อ ราวกับเด็กสาวขี้อาย
เย่เทียนเหมือนเดาได้อะไรบางอย่าง แอบยิ้มอย่างพอใจ และก้าวไปข้างหน้าอย่างสงบ “ให้ผมช่วย!”
ระหว่างพูด เย่เทียนยื่นมือออกไปคว้ากระเป๋าเดินทางในมือของซูเหมย
ซูเหมยยังไม่ทันตอบสนอง มือของเย่เทียนก็เข้ามาใกล้แล้ว และดูเหมือนว่าจะกวาดผ่านบนหลังมือของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ
หัวใจของซูเหมยกระตุกโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต้นเร็วขึ้น และหน้าแดงบนแก้มของเธอก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น
สำหรับเธอ การเดินทางกลับไปที่จ๊กกลางครั้งนี้คือการกลับบ้าน และการพาเย่เทียนซึ่งเป็นผู้ชายกลับไป รู้สึกเหมือนกับการพาแฟนไปพบพ่อแม่ของเธอไม่ใช่เหรอ?
เพราะว่า ก่อนหน้านี้ที่แม่ซูมา เย่เทียนปรากฏตัวในฐานะแฟน ดังนั้นตอนนี้กลับไปไม่ใช่ไปพบพ่อแม่แล้วคืออะไรล่ะ?
อันที่จริง ในใจเย่เทียนก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย
เขาสามารถเดาได้คร่าวๆว่าที่ซูเหมยเขินอายเป็นเพราะอะไร เขาไม่กังวลว่าคนในตระกูลซูที่เหลือจะมองเขาอย่างไร ที่เขาแคร์คือเฉินหวั่นชิง
เขาไม่กล้าบอกเฉินหวั่นชิงว่าการเดินทางไปจ๊กกลางครั้งนี้ไปพร้อมกับซูเหมย หากคุณหนูเฉินรู้เรื่องนี้ ความอ่อนโยนที่ได้ก่อตัวมาอย่างยากลำบากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา จะไม่หายไปในทันทีหรอกเหรอ ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เทียนก็รู้สึกปวดหัวอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อเห็นสีหน้าของเย่เทียน ซูเหมยคิดว่าเย่เทียนกังวลเกี่ยวกับคนในตระกูลของเธอ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ฉัน ฉันได้บอกคนในบ้านแล้วว่าคุณจะมาด้วย ปู่ของฉันบอกว่าเขาอยากพบคุณมากเช่นกัน”
“พบผม?”
เย่เทียนผงะ แล้วส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น เกรงว่าตัวตนของเขาในฐานะแฟนตัวปลอมจะไม่หนีไม่รอดแล้ว!
หลังจากผ่านไปเกือบครึ่งทาง รถก็จอดที่ประตูสนามบินเจียงหนาน
เย่เทียนและคนอื่นๆออกจากรถ ลากกระเป๋าเดินทางของพวกเขากับลูกน้องหลายคน และพาทั้งทีมเข้าไปที่สนามบิน
ภายใต้การจัดเตรียมของฉินเจิ้ง ได้เช่าเครื่องบินโดยสารขนาดเล็กเป็นพิเศษให้เย่เทียนเพื่อไปจ๊กกลางในครั้งนี้ และเป็นทางเดิน VIP พิเศษโดยไม่มีการเสียเวลาแม้แต่นาทีเดีนว
เมื่อพวกเขามาถึงสนามบินขนาดใหญ่ ลูกน้องของแก๊งเสือเขียวได้บรรทุกสัมภาระขึ้นเครื่องบิน ส่วนหลิวชิงยืนอยู่ข้างหน้าเย่เทียน
“คุณชายเย่ คุณไปอย่างสบายใจได้เลย ไม่ต้องกังวล มีเราดูแลเจียงหนันจะไม่เกิดเรื่องแน่นอน”
เย่เทียนกำชับ“ในช่วงเวลาสั้นๆที่ผมไม่อยู่ที่นี่ พวกคุณก็ระวังด้วย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ชีวิตของพวกคุณสำคัญ!”
หลิวชิงตบหน้าอกของเขาและยิ้ม “คุณชายเย่ ตอนนี้ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าแก๊งเสือเขียวของเราเป็นหัวหน้าของโลกใต้ดินเจียงหนัน ใครจะตาบอดและกล้ามายั่วยุเราเหรอ!”
“ทุกสิ่งระวังไว้ไม่ผิด!”
เย่เทียนเตือนและไม่พูดอะไรอีก หันหลังและขึ้นเครื่องบิน
แต่สิ่งที่เย่เทียนไม่รู้ก็คือ ในห้องโถงรอในขณะนี้ ร่างที่เขาคุ้นเคยมากกำลังรอเครื่องบินไปยังจ๊กกลางด้วย…