ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 525
หลังจากรู้สึกว่านักเรียนทุกคนจ้องมองเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสายตาของซีนเธียร์ เอ็ดดี้รู้สึกว่าเขามีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น
เขาลุกขึ้นยืนคำนับ
“บราเทอร์แชด ลูกพี่ฮาร์ท พ่อของผมพูดถึงคุณบ่อยมาก เขาบอกว่าคุณสองคนเป็นฮีโร่แห่งท้องถนน!”
“คุณทั้งสองอยู่ในอันดับต้น ๆ ในวงการของพวกคุณ คุณคงไม่ทำให้เรื่องราวมันแย่ลงกว่าเดิมสำหรับเรื่องของเด็ก ๆ หรอก จริงไหม?”
“บราเทอร์แชด ได้โปรดอย่าทำให้วันนี้เป็นวันแย่ ๆ เลย อดีตก็คืออดีต ปล่อยมันไปได้ใช่ไหม?”
“มันเป็นความผิดของเพื่อนผมเอง ผมต้องขอโทษจริง ๆ ผมจะขอให้พ่อจัดโต๊ะเลี้ยงอาหารชั้นเลิศตอบแทนคุณ ดีไหมครับ?”
เอ็ดดี้มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในตัวเอง
แม้ว่าพ่อของเขาจะอยู่ในวงการธุรกิจอาหารทะเล แต่เขาก็เป็นเศรษฐีคนหนึ่ง พวกนักเลงมากมายที่ยังต้องการโอกาสเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง
นั่นคือเหตุผลที่เอ็ดดี้คิดว่ามันจะเพียงพอแล้วถ้าเขาจะใช้ชื่อและชื่อเสียงของบิดาของเขามาอ้าง
แต่ถ้าโควีย์และลูกพี่ฮาร์ทไม่ยอม พวกเขาก็จะต้องให้เกียรติอำนาจของบิดาของเขาบ้างถ้าพวกเขาอยากจะมีชีวิตรอดในวิถีชีวิตตามท้องถนน
ห้องทั้งห้องเงียบกริบ
ในขณะนั้น เอ็ดดี้เอามือไว้ด้านหลังศีรษะด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง
โควีย์กำลังครุ่นคิดในขณะที่เขาจ้องมองไปที่เอ็ดดี้ จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา
“น่าสนใจนะ เด็กน้อยคนหนึ่งกำลังโอ้อวดต่อหน้าฉัน!”
“ไม่ใช่แค่นาย ถ้าพ่อของนายอยู่ที่นี่ เขาจะต้องคุกเข่าต่อหน้าฉัน! นายไม่คู่ควรแม้แต่จะให้ฉันให้เกียรติแม้แต่น้อย!”
โควีย์เหวี่ยงฝ่ามือฟาดไปที่หน้าของเอ็ดดี้ทันที ฟันสองสามซี่หลุดออกจากปากของเขาและใบหน้าของเขาก็บวมเป่งเหมือนหมู
ในตอนนั้นเอง ทุกคนตัวนิ่งแข็งทื่อ ดูเหมือนความหวังทั้งหมดพังทลายลงแล้ว
ทุกคนคิดว่าเอ็ดดี้สามารถช่วยพวกเขาได้จริง ๆ แต่…
ฮือ… ฮือ… ฮือ…
นักเรียนอื่น ๆ ต่างสิ้นหวัง เด็กผู้หญิงสองสามคนร้องไห้ออกมา พวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี
พวกเขาต้องการทำให้ซีนเธียร์ตกอยู่ในสถานณ์เลวร้าย แต่พวกเขาไม่คิดว่าพวกเขาจะติดอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเธอ
“ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ! เธอมันตัวซวย!”
“ใช่! ถ้าเธอยอมรับข้อเสนอของเอ็ดดี้ เราคงจะไม่ต้องมาที่นี่!”
“ซีนเธียร์ ฉันขอเตือนเธอ ถ้าเราต้องแปดเปื้อนเพราะคนคนพวกนี้ มันจบไม่สวยแน่! และเมื่อเรากลับไปโรงเรียน เราจะบอกว่าเธอเป็นคนเสแสร้ง…”
ฮือ… ฮือ… ฮือ…
เด็กสาวที่ตกอยู่ในความสิ้นหวังต่างกล่าวโทษซีนเธียร์ พวกเธอไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนผิด
ซีนเธียร์นิ่งงัน
‘ทำไมต้องเป็นฉัน? ฉันทำอะไรให้พวกเธอถึงมาว่าฉัน?’
‘เพียงเพราะว่าฉันไม่ยอมรับข้อเสนอของเอ็ดดี้งั้นเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเธอบอกให้ฉันมา ฉันคงกลับถึงบ้านแล้ว’
‘บ้านงั้นเหรอ?’
สายตาของหันไปมองฮาร์วีย์
เขายังคงนั่งไขว่ห้างในมุมสลัว เธอมองไม่เห็นเขาจริง ๆ ถ้าไม่สังเกตดี ๆ
‘ไอ้ขยะไร้ค่า! ไอ้คนขี้ขลาด! ถ้าคนอื่นเป็นพี่เขยของฉัน แม้แต่สุนัขก็คงจะพยายามช่วยฉัน! แต่นี่ ลูกเขยคนนี้ไร้ค่าที่สุด!’
ซีนเธียร์จมอยู่ในความคิดตัวเอง
“มาสิ เอาตัวยัยนี่ไปให้บราเทอร์แชด!”
ลูกพี่ฮาร์ทชี้ไปที่ซีนเธียร์พร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
พวกนักเลงสองสามคนเดินเข้าไปหาเธอทันที ดูคุกคามน่ากลัว
‘มันจบแล้ว!’
น้ำตาของซีนเธียร์ไหลลงมาอาบใบหน้าของเธอ บางทีนี่อาจเป็นจุดจบของเธอ
“นี่คือน้องสะใภ้ของฉัน ใครแตะต้องเธอ คนนั้นตาย คนอื่นไม่ใช่เรื่องของฉัน จะทำอะไรกับพวกเขาก็ตามใจ”
เสียงเยือกเย็นดังก้องไปทั่วทั้งห้องพร้อมกับกลิ่นอายของอำนาจที่เหนือกว่าที่ไม่อาจปฏิเสธได้
ทุกคนตกใจกับสิ่งที่ชายคนนั้นพูด
หลังจากนั้นพวกเขาก็เพ่งมองไปที่มุมห้อง
มีเงาหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสบาย ๆ เฝ้ามองดูทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างเย็นชา ราวกับว่าเขาเป็นกษัตริย์ที่เฝ้ามองดูชาวนา