นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 635 หากพลาดไปแล้ว ก็อย่ามองหามันอีก
“คุณเข้าใจอะไรผิดแล้ว เย่ซีไม่ใช่แขกรับเชิญในรายการวาไรตี้ของเรา” หลังจากพูด ผู้กำกับก็รีบออกไป
ปล่อยให้เย่ซียืนอยู่อย่างว่างเปล่า เธอโทรหาซูฉิงและหลังจากเชื่อมต่อสายแล้ว เธอพูดอย่างไม่พอใจว่า “ฉันมารายการวาไรตี้โชว์ แต่ผู้กำกับบอกว่าไม่มีฉันในรายชื่อ”
เย่ซีอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นกับซูฉิง และซูฉิงก็บอกให้เธออยู่ที่นี่และไม่ต้องไปไหน เธอจะไปที่นั่นในไม่ช้า
หลังจากที่ซูฉิงมา เธอเห็นเย่ซีนั่งยอง ๆ และร้องไห้โดยก้มศีรษะลง ซูฉิงช่วยเธอและปลอบโยนเธอสองสามคำ นอกจากนี้ยังมีผู้กำกับหลายคนยืนอยู่ข้างใน
มุมปากของซูฉิงโค้งงอเล็กน้อยเป็นรอยยิ้ม และเธอก็เดินเข้าไปข้างในโดยตรง มองไปรอบ ๆ และพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าศิลปินของฉันทำให้คุณรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยงั้นเหรอ? ฉันต้องขอโทษแทนเขาด้วย”
ด้วยหลักการของก็มีมารยาทต่อหน้าทหารนั้นซูฉิงใช้จนคล้องแล้ว
ผู้กำกับหลายคนนั่งบนเก้าอี้นั่งไขว้ขาอยู่ และเมื่อพวกเขาเห็นซูฉิง และรู้ว่าเธอแข็งแกร่งเพียงใด ในแง่ของโมเมนตัมไม่มีอะไรแพ้กันเลย
“รายชื่อนักแสดงของเราไม่มีชื่อศิลปินของคุณ คุณหนูซู คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า?” ผู้กำกับฉีกหน้าซูฉิงโดยตรง
“งั้นเหรอ? ถ้าไม่มีชื่อศิลปินของฉัน งั้นแปลว่าเราคิดไปเองสินะ นี่ สัญญาที่เราเซ็นสัญญาไว้ตั้งแต่แรก ดูซะสิ” ซูฉิงยื่นสัญญาไปหาพวกเขาและทิ้งมันลงกับพื้น
สัญญามีการเขียนไว้อย่างชัดเจนและข้อกำหนดมีความชัดเจนมาก ซูฉิงเห็นว่าผู้กำกับเหล่านี้ต้องการกลั่นแกล้งเด็กใหม่และต้องการที่จะได้รับประโยชน์จากพวกเขา
“เป็นไงละ? เป็นศิลปินของเราใช่หรือไม่?”
สีหน้าของผู้กำกับเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน พวกเขาไม่คิดว่าซูฉิงจะเข้มงวดขนาดนี้ เขารับสัญญาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ศิลปินคนนี้ยังไม่ได้รับการแนะนำ ฉันเลยไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร”
ผู้กำกับเริ่มมองหาทางออกให้กันและกัน
“พอเถอะ ไม่ต้องแสดงอีกต่อไปแล้ว นักลงทุนรายใหญ่ที่สุดในรายการวาไรตี้นี้เป็นของตระกูลฮ่อ เนื่องจากผู้กำกับไม่พอใจที่จะใช้คนของเรา คุณมั่นใจแค่ไหนว่าตระกูลฮ่อจะยังลงทุนอยู่? เปล่าประโยชน์ ”
หลังจากพูดจบ ซูฉิงก็พาเย่ซีออกไป ปฏิบัติต่อทุกคนโดยไม่ใจอ่อนแม้แต่น้อย
หลินเจียวเจียวออกมาจากอพาร์ตเมนต์ สวมชุดสีแดงเข้ม ถือกระเป๋า และเมื่อเธอออกมา เธอก็พบกับดวงตาคู่หนึ่งที่คุ้นเคย
หัวใจของเธอสั่นไหว และดวงตาคู่นี้คุ้นเคยกับเธอมากเหลือเกิน
“เจียวเจียว!”
ตอนนี้เหยียนถังหลินกำลังกวักมือเรียกหลินเจียวเจียว แล้วก็วิ่งตรงไปหาเขา
“คุณจะไปทำงานหรือ? อาหารเช้าที่ฉันนำมายังร้อนอยู่ ของชอบเธอเลยนะ”
เหยียนถังหลินยื่นเกี๊ยวนึ่งในมือให้หลินเจียวเจียวแต่ หลินเจียวเจียวไม่เคยมองเขาเลยสักครั้ง
“ขอบคุณ แต่ฉันกินแล้ว”
หลินเจียวเจียวหลับตาลงและต้องการเดินผ่านเหยียนถังหลินไป แต่ถูกเหยียนถังหลินหยุดไว้
“คุณโกหก คุณไม่เคยทานอาหารเช้ามาก่อน ไม่อย่างนั้นทำไมคุณถึงปวดท้องตลอดล่ะ?”
ใบหน้าของเหยียนถังหลินดูจริงจัง ขนตายาวๆของหลินเจียวเจียวสั่นเล็กน้อย จากนั้นเธอก็แอบหัวเราะเยาะตัวเอง
เขาเกือบถูกหลอกโดยความหน้าซื่อใจคดของเขา
“ฉันจะกินหรือไม่กิน เกี่ยวอะไรกับนาย?” หลินเจียวเจียวใช้กำลังทั้งหมดผลักเหยียนถังหลินออกไป ทันใดนั้นเกี๊ยวก็พลิกคว่ำและล่วงลงกับพื้นพร้อมกับไอน้ำที่ลอยขึ้นมาจากถ้วย
“น่าเสียดายจริงๆ…”
เหยียนถังหลินพึมพำกับตัวเอง หลินเจียวเจียวไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
“เธอไปทำงานเถอะ ฉันจะไปส่ง”
ตอนแรกเธอคิดว่าเหยียนถังหลินกำลังจะจู่โจมในทันที แต่ใครจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วเขาดูกระตือรือร้นมาก
“ไม่ต้อง”
หลินเจียวเจียวปฏิเสธอย่างเด็ดขาดด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง: “ถ้าคุณเหยียนไม่มีอะไรแล้ว ฉันต้องขอตัวไปก่อนล่ะ”
“อย่าสิ” เหยียนถังหลินจับไหล่ของหลินเจียวเจียว และถูกหลินเจียวเจียวผลักกลับ
“นานแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน ฉันเลยอยากชวนคุณไปกินข้าว”
“พวกเราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันอีก”
หลินเจียวเจียวจ้องมองเขาอย่างดุเดือด ตอนนี้เหยียนถังหลินไม่มีอิทธิพลต่อเธออีกต่อไป
เมื่อถูกปฏิเสธอีกครั้ง เหยียนถังหลินก็ยังคงไม่เปลี่ยนสีหน้าไปจากเดิม เขาพยายามดึงมือของหลินเจียวเจียว แต่เธอก็หลีกเลี่ยงตลอด
“คุณผู้ชาย ดปรดให้เกียรติด้วย”
หลินเจียวเจียวทำอะไรไม่ถูก และเธอก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีอะไรผิดปกติไป เขาลืมสิ่งที่เขาทำกับเธอไปแล้วงั้นหรือ?
“ไม่เป็นไร เธอไปกินข้าวกับฉันสักครั้งเถอะ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร”
เหยียนถังหลินยังคงไม่ยอมแพ้ และเขาก็เข้าไปพัวพันกับหลินเจียวเจียวต่อไป ปล่อยให้หลินเจียวเจียวขยับตัวไม่ได้
“นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
หลินเจียวเจียวมีสีหน้าจริงจัง “ตอนนี้นายจะทำแบบนี้มันหมายความว่าอะไรกัน?”
“ก็ฉันอยากชวนคุณไปกินข้าวไง ไม่ได้อย่างนั้นเหรอ”
เหยียนถังหลินดูเหมือนจะถูกครอบงำ และไม่มีร่องรอยของความไม่พอใจบนใบหน้าของเขา ซึ่งทำให้หลินเจียวเจียวรู้สึกประหลาดใจ
เธอมีความเข้าใจชัดเจนมากเกี่ยวกับนิสัยของเหยียนถังหลิน ถ้าเป็นเมื่อก่อนเหยียนถังหลินคงจะเสียสติไปนานแล้ว
“ไม่ได้ แทนที่นายน้อยเหยียนจะมีใจแบบนี้ ไปทำให้นางแบบภายนอกของคุณพอใจดีกว่า ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะน่าสนใจกว่าฉันมาก”
อย่างไรก็ตาม สติของเธอยังคงตื่นอยู่ เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหยียนถังหลินอีกแล้ว และเธอก็ไม่มีความผูกพันที่จะต้องไปทานอาหารเย็นกับเขา
หลินเจียวเจียวขมวดคิ้วและเธอแอบคว้าโทรศัพท์ของเธอไว้ ระหว่างทางเธอสังเกตเห็นร่างที่คุ้นเคยของชายผู้นี้และส่งข้อความไปหาซูฉิงก่อนล่วงหน้า
เมื่อคิดว่าซูฉิงทำสิ่งต่างๆอย่างมีประสิทธิภาพมาก ตอนนี้เธอคงกำลังอยู่ระหว่างทางมาแล้วล่ะ
ตั้งแต่ต้นจนจบหลินเจียวเจียวไม่เคยมองเหยียนถังหลินอยู่ในสายตา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเหยียนถังหลินคงดึงดูดจิตวิญญาณของเธอไปได้แล้ว
แต่ตอนนี้เธอไม่ใช่หลินเจียวเจียวที่เธอเคยเป็นอีกต่อไป
หลินเจียวเจียวมองไปที่นาฬิกาบนมือของเธอ หันหน้าเข้าหาเหยียนถังหลินที่ยื้อขวางเธอ เธอทำได้เพียงสลัดมันออกไป
“เจียวเจียว!”
เมื่อเหยียนถังหลินกำลังจะจับมือหลินเจียวเจียว ก็มีคนหยุดหลินเจียวเจียวไว้
และก็เป็นซูฉิงที่มาถึงแล้ว!
หลินเจียวเจียวมีสีหน้าที่มีความสุขมาก และเธอก็ไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งเหล่านี้มาจากไหน เธอผลักเหยียนถังหลินลงไปที่พื้นด้วยแรง และวิ่งไปในทิศทางของซูฉิงโดยไม่หันกลับมามอง
“เสี่ยวฉิง……”
หลินเจียวเจียวซ่อนอยู่หลังซูฉิง เสียงของเธอรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะแสดงออกต่อหน้าเหยียนถังหลินในตอนนี้
“ไม่เป็นไร ฉันมาแล้ว”
ซูฉิงปลอบโยนหลินเจียวเจียวอย่างอ่อนโยน จากนั้นดวงตาที่แหลมคมคู่หนึ่งก็จ้องไปที่เหยียนถังหลิน
“นายมาทำอะไร”
น้ำเสียงของซูฉิงเต็มไปด้วยการคุกคาม และเห็นได้ชัดว่าเธอเกลียดเหยียนถังหลินมาก
“อย่าตื่นตระหนกขนาดนั้นสิ”
เหยียนถังหลินโบกมือของเขาเพื่อต้องการบอกให้ซูฉิงผ่อนคลาย ใครจะไปคิดว่าซูฉิงจะปกป้องหลินเจียวเจียวข้างหลังเธอแบบนั้น
“นี่นายกล้าทำอะไรผู้หญิงคนอื่นในเวลากลางวันแสกๆเนี้ยนะ ถ้านายอยากมีปัยหาจริงๆ แผนกจิตเวชอยู่ตรงด้านขวาข้างหน้า”
เหยียนถังหลินเปิดปากของเขา แต่เขาไม่คิดว่าจะโดนซูฉิงตอกกลับมาซะก่อน