ตอนที่ 326
เกลี้ยกล่อม
ตูม!!! เศษชิ้นส่วนโลหะแตกกระจายไปทั่วโรงงานทำเอารูบี้ที่นั่งมองอยู่แทบจะเข่าทรุด เครื่องจักรไอน้ำที่ใช้พลังของอสูรธาตุไฟทำงานออกแบบมาได้ยอดเยี่ยมแล้ว แต่เมื่อเจอแรงอัดมหาศาลเข้าจริงๆกลับทนไม่ไหวระเบิดอย่างสวยงามทีเดียว
เคร๊งๆๆๆ เหล่าอสูรเห็นการระเบิดก็รีบคืนร่างเข้าป้องกันเหล่าผู้ชมทันที ทำให้ไม่มีความเสียหายอะไรนอกจากตัวหัวรถจักรโดนทำลายเท่านั้น
“เอ่อ….รูบี้”ไป๋จูเหวินว่าพลางเดินเข้าไปหารูบี้ที่เข่าทรุกลงกับพื้นไปแล้ว นางใช้เวลาหลายเดือนในการสร้างชิ้นงานแรกขึ้นมา แต่พอระเบิดแบบนี้ก็เท่ากับต้องทำใหม่หมดนี่สิ
“เพิร์ล เก็บชิ้นส่วนมา”รูบี้ลุกขึ้นยืนพลางชี้ให้เพิร์ลไปเก็บชิ้นส่วนของหัวรถจักรกลับมา
“แร่ที่เราใช้ก็น่าจะแข็งแรงที่สุดแล้วนี่นา”อสูรที่ช่วยงานรูบี้พูดพลางใช้มือเปล่าหยิบชิ้นส่วนที่ยังร้อนจี๋ขึ้นมาหน้าตาเฉย
“หรือเพราะกำลังไฟมากไป”รูบี้ถามพลางมองไปทางอสูรที่อยู่กลางวงระเบิด มันเป็นผู้ให้กำเนิดพลังงาน หรือก็คืออสูรธาตุไฟผู้ทำหน้าที่เป็นเชื้อเพลิงนั่นเอง เพราะมันเป็นอสูรธาตุไฟมันจึงไม่โดนระเบิดเมื่อครู่ทำร้ายแต่อย่างไร
“ไม่นะขอรับ ข้าทำตามที่ท่านบอกทุกอย่าง”อสูรตนนั้นตอบ พลางเดินออกมาจากซากหัวรถจักร
“งั้นเป็นที่อะไรกัน”รูบี้กับเหล่าอสูรเริ่มสุมหัวปรึกษากันอย่างเคย ทำเอาความรู้สึกอยากปลอบใจของไป๋จูเหวินเก้อไปอย่างน่าสงสาร
“แบบนั้นเข้าไปยุ่งไม่ได้เลยนะ”เหม่ยหลินตอบพลางหัวเราะออกมา พอรูบี้เริ่มปรึกษาการทดลองของนางแล้ว ไป๋จูเหวินที่ไม่มีความรู้เรื่องเครื่องจักรเลยได้แต่ยืนอยู่วงนอกเท่านั้น แม้จะมีอสูรพอช่วยให้คำแนะนำได้ แต่คนที่ใช้สมองจริงๆกลับมีแค่รูบี้เท่านั้น
“ถ้ามีคนอย่างรูบี้อีกคนก็ดีสิ”ไป๋จูเหวินบ่นเบาๆพลางเดินกลับออกมา ตอนนี้งานของรูบี้ยังไม่เสร็จสมบูรณ์แต่เรื่องวัตถุดิบและทรัพยากรอย่างเงินทุนแทบไร้ขีดจำกัด เพราะตอนนี้เหมือนมี 2 อาณาจักรร่วมลงทุนกับรูบี้อยู่เลยก็ว่าได้ ที่เหลือก็เพียงต้องการหัวสมองที่จะทำให้ชิ้นงานของรูบี้ทำงานได้โดยไม่ระเบิดตูมเท่านั้น
“พี่หญิง”หลิวอิงพูดพลางมองมาทางหลิงเมิ่งที่ยืนอยู่วงนอก
“ข้ารู้ ถ้าเป็นพี่รองละก็”หลิวเมิ่งพูดเสียงเรียบพลางมองงานตรงหน้าด้วยท่าทีครุ่นคิด องค์ชายลำดับที่ 2 ของอาณาจักรหลิว หลิวเซียน นั้นเป็นผู้ชื่นชอบการทดลองและวิทยาการใหม่ๆมาก มันเป็นองค์ชายที่มักจะหมกตัวในห้อง แม้จะไม่ได้ทำงานเหมือนรูบี้ แต่ในเหล่าคนรู้จักของหลิวเมิ่งและหลิวอิง คนที่น่าจะช่วยงานรูบี้ได้ดีที่สุดคงเป็นหลิวเซียนคนนั้นแน่ๆ
“พี่รองของเจ้าทำไมหรือ”เหม่ยหลินถามพลางมองไปทางหลิวเมิ่ง อยู่ไกลขนาดนี้นางยังได้ยินอีก บางทีผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณขั้นสูงๆก็น่ากลัวในหลายๆความหมาย
“พระมเหสี พี่รองของข้าหลิวเซียนมีความสามารถประดิษฐ์สิ่งต่างๆอยู่เจ้าค่ะ ข้าเพียงคิดว่ามันอาจจะช่วยงานท่านรูบี้ได้”หลิวเมิ่งตอบพลางประสานมืออย่างนอบน้อม เรื่องมเหสีรองทำให้เหม่ยหลินระแวงนางอยู่ไม่น้อย แต่ถึงนางจะเคยคิดถวายตัว แต่ไม่เคยคิดจะยอมเป็นภรรยาของไป๋จูเหวินแต่อย่างไร
“ท่านพี่ ท่านคิดอย่างไร”เหม่ยหลินหันกลับไปถามไป๋จูเหวิน มันก็ควรจะได้ยินเหมือนกันใช่หรือไม่
“แน่นอนว่าข้าอยากจะได้คนช่วยงาน แต่พี่รองของหลิวเมิ่งจะยอมมาช่วยข้างั้นหรือ”ไป๋จูเหวินถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ หลิวอิงยอมมาช่วยงานเพราะไม่อยากโดนส่งไปเป็นข้ารับใช้ของเมืองทางเหนือ แต่องค์ชายรองหลิวเซียนไม่ได้โดนเช่นนั้น มันเพียงต้องโดนขังอยู่ในวังนอกเมืองหลวงเท่านั้น เพราะไป๋จูเหวินไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเหล่าพี่น้องราชวงศ์หลิว มันจึงไม่คิดจะลงโทษอะไรพวกมันหนักหนาไปกว่านั้น มันเลยไม่มีข้อบังคับอะไรจะไปเรียกร้องให้องค์ชายรองหลิวเซียนมาช่วยงาน
“เรื่องนั้น ให้ข้าช่วยดีหรือไม่เจ้าคะ”หลิวเมิ่มถามออกไปเพราะนางเองก็ไม่อยากให้พี่น้องของตนอยู่แต่ในวังเหมือนติดคุกอยู่แล้ว หลิวเซียนชื่นชอบการทดลอง แม้มันจะอยู่ติดบ้านแต่ก็ไม่สามารถหาวัตถุดิบได้ ตอนนี้มันคงว่างจนเบื่อแล้วกระมัง
“ก็ได้ เจ้าลองเกลี่ยกล่อมดูเถอะ”ไป๋จูเหวินตอบพลางเรียกอสูรบินตนหนึ่งมาช่วยพาหลิวเมิ่งและหลิวอิงกลับไปยังเมืองหลวงใหม่ก่อน แน่นอนว่าไม่ต้องกลัวพวกนางหนีเพราะอสูรบินที่ไป๋จูเหวินเรียกมามีพลังเหนือกว่าทั้งหลิวเมิ่งและหลิวอิงอยู่แล้ว
วูม!! ร่างของหลิวเมิ่งและหลิวอิงทะยานไปบนอากาศอย่างรวดเร็วจนพวกมันได้แต่เกาะร่างของมังกรที่มีขนสีเขียวปกคลุมทั้งร่างกายสุดแรง ความเร็วของอสูรบินนั้นมากกว่าหลินหลินไม่มาก แต่เพราะสามารถบินเป็นเส้นตรงได้ตลอดไม่ต้องขึ้นเขาหรือย่ำหิมะ ทำให้ความเร็วของอสูรบินไวกว่าหลินหลินอยู่ช่วงใหญ่ทีเดียว เพียงวันกว่าๆก็มาถึงเมืองหลวงใหม่ของอาณาจักรไป๋แล้ว
“หลิวเมิ่ง พวกเจ้าก็ถูกส่งมาขังเหมือนกันหรือ”หลิวหลง องค์ชายใหญ่ของอาณาจักรหลิวถามพลางมองมังกรที่บินลงมายืนอยู่บนเขตวังนอกเมืองอย่างรุนแรง
“เปล่าเจ้าค่ะเสด็จพี่”หลิวเมิ่งตอบพลางลงมายืนบนพื้นสนามก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ขากลับนางจะหาสายรัดมาผูกตัวเองกับเจ้ามังกรนี่เอาไว้ ไม่อย่างนั้นนางคงหัวใจวายตายก่อนกลับไปถึงเมืองหลวงเก่าแน่ๆ
“เจ้ายอมใช้ตัวเองเข้าแลกเพื่อพวกเราถึงขนาดนี้ ช่างน่าสงสารจริงๆ”องค์หญิงใหญ่ว่าพลางเดินเข้ามากอดหลิวเมิ่งเอาไว้แน่น
“เจ้าชั่วนั่นมันทำอะไรเจ้าบ้าง เจ้าเจ็บหรือเปล่า”องค์หญิงใหญ่ถามด้วยความเป็นห่วงทำเอาหลิวเมิ่งไม่ทราบจะตอบเช่นไรดี นางไม่ได้พบพวกพี่น้องของนางก่อนที่จะย้ายมาที่นี่เลย พวกมันเลยยังไม่ทราบว่านางยังปลอดภัยดีทักอย่าง
“จักรพรรดิไป๋ไม่ได้ทำอะไรข้าเลยพี่หญิง ท่านวางใจเถอะ”หลิวเมิ่งตอบพลางยิ้มบางๆให้พี่สาวของนาง
“เจ้าไม่ต้องหลอกข้าหรอก เจ้าเข้าไปในห้องของมันคนเดียวยามค่ำคืน พอเช้ามามันก็ปล่อยพวกเรามาอยู่ในวังนอกเมืองแบบนี้”หลิวหลงว่าพลางกำหมัดแน่น
“องค์จักรพรรดิไป๋ไม่ได้ทำอะไรข้าเลย ท่านแค่ให้ข้าช่วยงานเพื่อให้พวกท่านออกมาจากคุกเท่านั้น”หลิวเมิ่งตอบออกไป เรื่องคืนนั้นแพร่กระจายออกไปจนกลายเป็นข่าวลือแปลกๆแม้แต่พี่ๆของนางยังคิดเช่นนี้อีก
“เจ้านั่นมีมเหสีที่งดงามปานนั้น พี่หญิงไม่อยู่ในสายตามันหรอก”หลิวอิงว่าพลางนึกถึงเหม่ยหลิน ถึงพี่สาวมันจะงดงามสมเป็นองค์หญิง แต่เอาไปเทียบกับเหม่ยหลินแล้วออกจะน่าสงสารพี่สาวมันไปสักหน่อย
“เจ้าไม่ต้องพูดก็ได้”หลิวเมิ่งหยอกแขนหลิวอิงแรงๆไปทีหนึ่ง
“แล้ว พี่รองล่ะ ข้ามาที่นี่เพื่อพบท่าน”หลิวเมิ่งเข้าเรื่องพลางมองไปทางพี่ใหญ่ทั้งสอง
“ก็ ในห้องนั่นแหละ”องค์หญิงใหญ่ตอบพลางชี้ไปที่ห้องที่เป็นห้องของหลิวเซียนเอง พอไม่มีวัตถุดิบเพราะพวกทหารอสูรยึดเอาไปหมดไม่ยอมให้มันเก็บไว้หลิวเซียนก็ได้แต่อ่านตำราอย่างเดียวไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย
“งั้น ข้าจะไปคุยกับพี่รอง”หลิวเมิ่งเดินเข้าไปในตัววังไม่นาน หลิวหลงกับองค์หญิงใหญ่หลิวมู่เฉินก็หันมามองหลิวอิงเป็นตาเดียวทันที
“ทำไมหลิวเมิ่งถึงเรียกเจ้านั้นว่าองค์จักรพรรดิด้วย ดูนางนับถือมันมากเลยนะ”หลิวหลงถามพลางนั่งลงบนเก้าอี้กลางสวน
“ตอนนี้พี่หญิงทำงานเป็นผู้ช่วยของมันคงจะติดปากมาเท่านั้นเอง”หลิวอิงอธิบาย แต่พอนึกถึงช่วงเวลาที่ไป๋จูเหวินพามันเดินทางตรวจตราเมืองแล้ว หลิวอิงกลับนิ่งไปพักหนึ่ง
“ต่อให้พี่หญิงจะนับถือเจ้านั่นจริงๆ มันก็คงเป็นเรื่องช่วยไม่ได้หรอก”หลิวอิงว่าพลางถอนหายใจออกมา ตอนนี้มันไม่อาจมองไป๋จูเหวินเป็นจักรพรรดิกระจอกๆแบบเมื่อก่อนได้อีกแล้ว ตรงกันข้ามมันกลับรู้สึกว่าแม้แต่บิดาของมันก็อาจจะไม่ยอดเยี่ยมเท่าเสียด้วยซ้ำ บางทีอาราจักรหลิวที่ถูกเปลี่ยนเป็นอาณาจักรไป๋แล้วอาจจะรุ่งเรื่องยิ่งกว่าเดิมก็เป็นได้
.
.
“พี่รอง ท่านดูว่างจังเลยนะ”หลิวเมิ่งพูดพลางเดินเข้ามาในห้องของหลิวเซียน มันนอนอ่านตำราแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว จำนวนเล่มตำราที่กองอยู่รอบๆตัวมันนี่ไม่ใช่น้อยๆเลย
“หลิวเมิ่ง เจ้ารอดมาได้….”
“ข้าปลอดภัยดีพี่รอง ไม่บุบสลายสักนิด”หลิวเมิ่งตัดบทเพราะรู้อยู่แล้วว่าคำถามของหลิวเซียนคงไม่ต่างจากพวกพี่ใหญ่หรอก
“อะ อ่อ…แบบนั้นก็ดีแล้ว”หลิวเซียนตอบพลางลุกขึ้นนั่ง
“พี่รอง ข้ามาที่นี่เพื่อเสนองานให้ท่าน”หลิวเมิ่งไม่พูดนอกเรื่องให้เสียเวลา นางพูดจุดประสงค์ของนางออกไปทันที
“งาน…หรือว่าจะเป็นงานของเจ้านั่น”หลิวเซียนเป็นคนฉลาด เพียงพูดเท่านี้ก็ทราบแล้วว่าหลิวเมิ่งมาพูดให้ใคร คนๆเดียวที่มีอำนาจปล่อยมันออกไปทำงานข้างนอกได้ก็มีเพียงไป๋จูเหวินคนเดียวเท่านั้น
“ถูกแล้วเจ้าค่ะ”หลิวเมิ่งตอบออกไปตามตรง
“ไม่ ข้าไม่ทำ”หลิวเซียนตอบโดยไม่ต้องคิด ไม่ว่าจะงานอะไรมันก็ไม่อยากทำให้ไป๋จูเหวินทั้งนั้น มันเป็นคนที่สังหารบิดาของมันและยึดครองอาณาจักรของมันเชียวนะ
“พี่รอง ท่านฟังก่อนเถอะ”หลิวเมิ่งว่าพลางนำพิมพ์เขียวของรูบี้ออกมา นางขอสำเนาพิมพ์เขียวมาเพื่อเกลี้ยกล่อมหลิวเซียนโดยเฉพาะ
“นี่มัน…”หลิวเซียนเบิกตากว้างมองพิมพ์เขียวตรงหน้าอย่างประหลาดใจ เรื่องเช่นนี้มีใครคิดได้บ้าง ในอาณาจักรนี้จะมีงั้นหรือ แถมขนาดของมันยังใหญ่มาก แร่หายากที่นำมาทำต้องหายากมาก ของชิ้นนี้ใช้เงินทุนเท่าไหร่กัน มีจักรพรรดิองค์ไหนกล้าลงแรงไปกับของเช่นนี้กัน
“การออกแบบยอดเยี่ยมมาก”หลิวเซียนว่าพลางเพ่งมองรายระเอียดอย่างจริงจัง แต่ไม่นานมันก็พบข้อผิดพลาดที่รูบี้มองข้ามไป แต่หากเป็นมันละก็ต้องสามารถลบข้อผิดพลาดนั้นออกไปได้แน่ๆ
“พี่รอง สิ่งประดิษฐ์ชิ้นนี้จะช่วยให้ประชาชนเดินทางได้รวดเร็วขึ้น มันถูกวางแผนให้เดินทางผ่านอาณาจักรของเราด้วย หากท่านช่วยประชาชนของเราก็จะได้ประโยชน์”หลิวเมิ่งพยายามโน้มน้าว แต่สายตาของหลิวเซียนไม่ได้มองมาทางนางเลย
“จะสร้างสิ่งนี้ได้ต้องใช้ทุนเท่าไหร่กัน ข้าว่ามันก็แค่เรื่องลมๆแล้งๆเท่านั้นเอง”หลิวเซียนส่ายหน้าพลางถอนหายใจออกมา จำนวนแร่ผสมที่ใช้และชิ้นส่วนละเอียดอ่อนเช่นนี้เทียบไม่ได้กับสิ่งประดิษฐ์ที่ผ่านๆมาเลย หลิวเซียนไม่คิดว่าจะมียอมลงทุนกับเจ้าสิ่งนี้แน่ๆ
“ไม่นะเจ้าคะ ก่อนข้ามาท่านรูบี้ผู้เขียนพิมพ์เขียวแผ่นนี้สร้างเสร็จไปแล้ว 1 ชิ้น แต่มันผิดพลาดก็เลยระเบิดไป”หลิวเมิ่งตอบ นางไม่ทราบว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่ถึงหาแร่พวกนี้มาได้ แต่นางก็เห็นไป๋จูเหวินเอาออกมาอย่างกับมีของเหล่านี้มากมายอยู่แล้ว
“ไม่จริงน่า สร้างไปแล้วงั้นเหรอ”หลิวเซียนตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ต่อให้มันเป็นคนเสนอเองกับบิดา มันก็ไม่มีทางได้ทุนมาสร้างของแบบนี้แน่ๆ
“เจ้าค่ะ องค์จักรพรรดิเหมือนจะยังมีวัตถุดิบและทุนอีกเหลือเฟือ เห็บท่านบอกว่าจะสร้างอีกหลายชิ้นทีเดียว”หลิวเมิ่งตอบออกไปตามตรงเพราะนางติดตามไป๋จูเหวินมาตลอดเลยทราบดีว่าไป๋จูเหวินสั่งให้รูบี้สร้างไปมากน้อยแค่ไหน
“ตกลง ข้าจะไปด้วย”พอเห็นงานตรงหน้า หลิวเซียนก็ทิ้งอคติต่อไป๋จูเหวินทิ้งไปทันที นี่มันผลงานระดับเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์เชียวนะ หากมันเป็นผู้ร่วมสร้างละก็ ชื่อของมันจะต้องสืบทอดไปชั่วลูกชั่วหลานแน่ๆ สำหรับองค์ชายรองที่สิทธิ์เป็นจักรพรรดิก็น้อยอยู่แล้วมันสำคัญมากทีเดียว