มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 538
เจอรัลด์ตระหนักขึ้นมาได้ หลักจากนั้นครู่หนึ่งว่าจุดประสงค์ของเธอในการมาพบกันนั้นไม่ใช่เพื่อการนัดบอด
นอกจากนี้ เจอรัลด์เองก็ไม่ได้เต็มใจที่จะเข้าร่วมการนัดบอดนี้เหมือนกัน
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจแหย่เธอเล่น เมื่อคิดว่าเขาอาจจะสามารถทำให้มันจบ ๆ ไปซะแค่นั้น
“นายกำลังเสแสร้งทำเป็นอะไรอยู่ที่นี่กัน? ถ้านายมีบ้านที่นั่นจริง ๆ ทำไมนายไม่ไปอยู่ที่นั่นล่ะ?” ซาบริน่าพูดเยาะเย้ย
“ฉันเป็นเจ้าของบ้านที่นั่นจริง ๆ ก็แค่ว่าฉันไม่มีเวลาพอที่จะไปอยู่ นอกจากนี้ มันก็อยู่บนยอดภูเขา ฉันยังไม่ชินกับมันถ้าฉันจะอยู่ที่นั่นคนเดียว นั่นคือสถานที่สำหรับภรรยาในอนาคตของฉันกับฉัน!”
เจอรัลด์ยิ้มและตอบกลับ
“โอ้ ให้ตาย! มันอยู่บนยอดภูเขา นายรักษาป่าไม้ให้ใครอยู่หรือเปล่าเนี่ย? พวกเขาซื้อบ้านหลังเล็กให้นายที่นั่นใช่ไหม?”
ซาบริน่าหัวเราะเย้ยหยันเบา ๆ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความดูถูก
“งั้นนายเป็นเจ้าของรถไหม? ให้ฉันบอกนายนะถ้าฉันไปทำงานที่เมย์เบอร์รี่ ฉันจะไม่นั่งรถไหน ๆ ที่มีราคาน้อยกว่า 45,000 ดอลลาร์แน่” เธอกล่าวต่อไปอย่างหยิ่งผยอง
“ฉันมีรถคันหนึ่งเหมือนกัน แต่ฉันจอดมันไว้ที่เชิงเขา”
“ตรงเชิงเขา นั่นคือรถประเภทไหนล่ะ?”
“แลมบอร์กินี!” เจอรัลด์ตอบ
ซาบริน่าพูดเยาะเย้ย “ให้ตาย โอ้มายก๊อด นายบ้าหรือเปล่า?! เจอรัลด์!”
เธอไม่อาจทนมันได้อีกต่อไปแล้ว
ตอนแรก เธอคิดว่าเจอรัลด์อาจจะเป็นเจ้าของบ้าน และรถในเมย์เบอร์รี่ก็ได้
แต่กลายเป็นว่าเขาดูเหมือนจะแค่โม้เกี่ยวกับตัวเองเท่านั้น
‘ฉันเกรงว่าเขาคงไม่รู้สินะว่าพี่สาวของฉัน และฉันค่อนข้างตระหนักดีถึงภูมิหลังครอบครัวและสถานะภาพทางสังคมของเขา’ เธอคิดกับตัวเอง
“ฉันกำลังพูดความจริงอยู่ มันไม่ใช่เรื่องโกหกใด ๆ ฉันไม่สามารถทำอะไรได้อยู่แล้วถ้าเธอเลือกที่จะไม่เชื่อฉัน”
เจอรัลด์ยักไหล่ของเขาด้วยความยอมจำนน
เขารู้สึกว่าเขาถือเอาเรื่องนัดบอดนี้ค่อนข้างจริงจัง อย่างน้อยถ้าคุณลุงวินเทอร์ถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ในอนาคต เขาก็จะสามารถให้คำตอบที่เหมาะสมกับเขาได้
“ดูสิ ให้ฉันเข้าประเด็นเลยนะ ครอบครัวของฉันจะไม่มีวันชอบคนอย่างนาย นายรู้ไหม ฉันตัดสินใจที่จะเชื่อนายและคิดว่านายเป็นคนซื่อสัตย์เพราะนายยากจน ดังนั้นฉันถึงคิดว่ามันคงจะไม่เป็นไรที่จะให้โอกาสนายได้พิสูจน์ตัวเอง แต่ตอนนี้ ช่างมันเถอะ นายมันคนระยำ!”
ซาบริน่าถ่มน้ำลาย
ในตอนนั้น เธอต้องการที่จะลุกขึ้นและจากไปทันที
แต่เธอแข็งทื่อและคิดขึ้นมาฉับพลัน:
‘บ้าจริง! ฉันมาที่นี่แต่เช้า และฉันยังแต่งหน้าอีกด้วย แต่ถ้าฉันไม่แม้แต่จะได้ดื่มอะไรเลย และจากไปง่าย ๆ แบบนั้นเพราะฉันรำคาญเขาขึ้นมา นั่นคือการสูญเสียที่แท้จริง’
‘สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือฉันต้องทำงานนี้ให้สำเร็จลุล่างเพื่อพี่สาวของฉันอย่างถูกต้อง’
‘ถ้าคุณปู่รู้ว่าฉันจากไปก่อนหลังจากการฟังเขาพูดเพียงแค่ชั่วครู่สั้น ๆ เช่นนี้ เขาจะโกรธมากอย่างแน่นอน นอกจากนี้ คุณปู่ก็ยังคงไม่รู้ว่าฉันมาแทนพี่สาวอีกด้วย’
เธอกลัวว่าเจอรัลด์จะพูดจาไร้ความรับผิดชอบกับคุณวินเทอร์เมื่อเขากลับไปบ้าน
ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจปล่อยเจอรัลด์ไปในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้
“เธอไม่ไปแล้วเหรอ?” เมื่อเห็นว่าเธอนั่งลงอีกครั้ง เจอรัลด์ก็ถามเธอด้วยความตกใจ
“ใครบอกว่าฉันกำลังจะไปล่ะ? ฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า ฉันอยากจะทานอาหาร นอกจากนี้ พวกเราพบกันเป็นครั้งแรกในวันนี้ นายไม่ควรเลี้ยงฉันเลยเหรอ?”
ซาบริน่าเอามือกอดอกและพูดขึ้นมา
“โอ้! ใช่ แน่นอน ไม่มีปัญหา!”
เจอรัลด์ก้มหน้าและเริ่มคิด: ‘ทำไมเธอถึงน่ารำคาญที่จะจัดการด้วยเช่นนี้นะ?’
“ฉันอยากกินแฮมเบอร์เกอร์ เฟรนซ์ฟรายส์ ปีกไก่ ไก่ทอด และพิซซ่า ฉันอยากกินทั้งหมดนี้! “ ซาบริน่ากดริมฝีปากของเธออย่างทะนงตัวและสั่ง
“เธอกินเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?” เจอรัลด์ถึงกับช็อก
“เฮ้ ดูสิ แต่บอกมาว่านายจะเลี้ยงฉันหรือไม่ก็พอ”
“ก็ได้! ได้สิ ฉันเลี้ยงเอง!”
จากนั้เจอรัลด์ก็ไปที่เคาน์เตอร์ เพื่อสั่งอาหารและนำใส่ถาดมา
เขาแค่จ้องมองเธอ ขณะที่เธอทานอาหารของเธอ
เจอรัลด์กำลังคิดวิธีที่จะทำให้เธอเกลียดเขา เพื่อที่เธอจะได้จากไปทันที
ในกรณีนั้น เขาก็คงจะสามารถอธิบายตัวเองได้
ทั้งเจอรัลด์และซาบริน่ามีความคิดและแผนการของตัวเองไว้ในใจ
และในขณะนั้นเอง
“เฮ้! เป็นเธอจริง ๆ ด้วย! พวกเรากำลังมองไปข้างนอกเมื่อกี้นี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นเธอจริง ๆ สินะ!”
ผู้ชายสองคนและผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาในร้านอาหาร พวกเขาแต่ไหล่ของซาบริน่า ขณะที่เธอกำลังยัดแฮมเบอร์เกอร์ลงไป
มันทำให้ซาบริน่าตื่นตระหนก
“เธอ…ทำไมถึงอยู่ที่นี่ล่ะ?”
ซาบริน่าหน้าแดงขึ้นมาขณะที่เธอตอบกลับอย่างรวดเร็ว