ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 378 ปอร์เช่ไม่ธรรมดาแน่นอน
“ไม่เอาเงินแล้วหรอ”
“เงินอะไร นายว่าออเดอร์นั้นยังกล้าเอาอีกหรอ คนที่ชื่อเดิรก์ ฉันเกรงว่าอาจจะถูกไหม้เป็นเนื้อย่างไปแล้ว”
เส้นหมี่ไม่ทันคิดว่าเรื่องนี้ดีหรือไม่ แต่เมื่อเธอได้ยิน ใบหน้าเล็กๆของเธอก็ทรุดลงทันที
แต่ปอร์เช่เพียงแค่กดเปิดโทรศัพท์ของเธอ และปิดหน้าที่เธอต้องการจองตั๋ว
“เขายังไม่ตาย เขาหนีไปนานแล้ว”
“หา!!” ในที่สุดเส้นหมี่ก็รู้สึกเหมือนมีแสงสว่างส่องขึ้นเหนือศีรษะของเธออีกครั้ง
ดังนั้นในที่สุดทั้งสองก็กลับไปที่โรงแรมก่อน แล้วรอจนถึงพรุ่งนี้เพื่อตามหาเจ้าพ่อน้ำมัน
คณาธิปก็รอข่าวเช่นกัน
เมื่อเขาได้ยินว่าในที่สุดเส้นหมี่ก็ถูกปอร์เช่พาออกจากคาสิโนได้โดยไม่ได้รับอันตราย เขาก็ตกตะลึง “เขาคนเดียวเหรอ”
ผู้ช่วยส่ายหัว “ไม่ เดิมทีเราทำตามคำสั่งของคุณเพื่อช่วยชีวิตคุณสวยใส แต่เมื่อเราไปถึงที่นั่น เราก็พบว่าปอร์เช่กำลังอุ้มพี่สาวของเขา และมีชายชุดดำหลายคนคอยปกป้องพวกเขาอยู่รอบๆ”
“ผู้ชายชุดดำ”
คณาธิปประหลาดใจอีกครั้ง
ความโกลาหลในคาสิโนเมื่อคืนนี้เกี่ยวข้องกับเขาจริงๆ ในพื้นที่ที่สงครามเช่นนี้ เพียงแค่มีการขยับนิดเดียว กลุ่มติดอาวุธเหล่านั้นก็จะกัดเหมือนสุนัขบ้าทันที
และในตอนนั้น เพียงแค่เขาปรากฏตัวและช่วยชีวิตผู้หญิงคนนั้น เธอก็คงจะละอายใจถ้าจะไล่เขาไปอีก
แต่เกิดอะไรขึ้นกับปอร์เช่คนนี้ ทำไมจู่ๆก็มีคนจำนวนมากมาปกป้องพวกเขา
ใบหน้าของคณาธิปมืดมนมาก “ตรวจสอบทีว่าใครช่วยพวกเขา”
“ตรวจสอบแล้ว ปอร์เช่เคยใช้เงินหนึ่งล้านบนอินเทอร์เน็ตเพื่อจ้างนักฆ่ามาปกป้องพวกเขา และนักฆ่ารายนี้ก็เป็นอันดับหนึ่งในเว็บไซต์นั้น”
“หึหึ……” คณาธิปหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม “นายเชื่อเรื่องพวกนั้นมั้ย”
ผู้ช่วย “……”
ไม่เชื่อเลยจริงๆ!
แต่ถ้าไม่เชื่อแล้วคนชุดดำพวกนั้นมาจากไหน ตอนนั้นทักษะและความแม่นปืนของพวกเขาดีมากจริงๆ คนในมือของเขาต้องเก่งกาจขนาดนั้นเลยหรอ
ผู้ช่วยหายตัวไปในความมืดอย่างรวดเร็ว
ชายในรถที่จ้องมองซากปรักหักพังตรงหน้า และพูดรอดไรฟันออกมา “ปอร์เช่…”
——
คืนนั้นเส้นหมี่นอนหลับไม่สนิทเลย
ฉากที่คาสิโนถูกทำลายด้วยระเบิดวนเวียนอยู่ในสมองของเธอตลอด และชั่วขณะหนึ่ง นิ้วยาวที่สวยงามก็ถือไพ่ไว้ตรงหน้าเธอ สองภาพนี้ซ้อนทับกัน และสลับกันปรากฏในสมองของเธอไม่หยุด
จนกระทั่งถึงจุดสิ้นสุด เจ้าของมือก็โน้มตัวเข้ามา ลมหายใจที่ชัดเจนและคุ้นเคยพุ่งเข้ามาหาเธอ และเธอก็เห็นใบหน้าเขาได้อย่างชัดเจน
แต่เลือดก็ท่วมตัวเขา!
“ไม่ แสนรัก!!”
ในที่สุดเธอก็ตื่นจากฝัน
พระอาทิตย์ส่องแสงนอกหน้าต่าง ที่แท้ก็สายมากแล้ว แสงสีทองอ่อนๆส่องเข้ามาจากด้านนอกทำให้ทั้งห้องสว่างไสวมากจนเธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
ที่แท้ฟ้าก็สว่างแล้ว
เหงื่อเย็นผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก เธอนอนอยู่บนเตียงครู่หนึ่งแล้วค่อยๆลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ
ความฝันนี้ไร้สาระ และน่ากลัวจริงๆ
แต่สิ่งเหล่านั้นไม่มีอยู่จริงๆหรอ
เส้นหมี่รองน้ำเย็นขึ้นมาลูบหน้าตัวเอง เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เห็นในคาสิโนเมื่อคืนนี้ เธอก็กระโดดอย่างไม่สามารถควบคุมได้อีกครั้ง
สิบนาทีต่อมา ปอร์เช่เข้ามาพร้อมอาหารในมือ
“ทำอะไรอยู่”
“หือ ฉัน……ฉันเพิ่งตื่น ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้” เส้นหมี่ผู้ซึ่งนั่งยองๆทึ้งผมอยู่ในห้องน้ำเป็นเวลานาน ทันใดนั้นก็เห็นเขาเข้ามา จึงสะดุ้งกลับเข้าไปอีกครั้ง
เดี๋ยวนะ เขาเข้ามาได้ยังไง ทำไมไม่เคาะประตู
เมื่อมองเห็นผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าซีดขาวครึ่งผีครึ่งคน เส้นหมี่ก็รู้สึกหงุดหงิดมาก
ทำไมเขาถึงปล่อยให้เขาสภาพเหมือนผีของเธอ
เธอรีบเริ่มเก็บของ
แต่ความคิดนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับน้องชายมาก่อน ขณะที่ต่อหน้าเขาก่อนหน้านี้
ปอร์เช่ที่อยู่ข้างนอกไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมากนัก หลังจากเห็นเธอถอยกลับไป เขาวางอาหารเช้าที่เขาซื้อมาไว้บนโต๊ะกาแฟ และหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเล็กริมหน้าต่าง
“เมื่อคืนไม่เป็นไรใช่ไหม”
“ไม่เป็นไร”
“อ้อ ผมได้ข่าวจากประเทศCเมื่อเช้า แต่ตอนนั้นมือถือคุณปิดอยู่ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว อ้อใช่แล้ว กระสุนยืนยันแล้วว่ามาจากกองทัพ แต่ไม่ใช่อาวุธล่าสุด คิดว่าเป็นทหารที่ปลดเกษียณแล้ว”
ข้อมูลแรกที่ได้รับจากปลายสายก็คือพูดเรื่องระเบิดเมื่อคืน และเมื่อใกล้จะจบ จู่ๆปลายสายก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา
แถมยังแนบรูปถ่ายมาด้วย
ทหาร
เขาขมวดคิ้ว กดดูรูป และขณะที่กำลังจะมองใกล้ๆประตูห้องน้ำก็ “ปัง” เปิดออก
“เช่ เมื่อไหร่เราจะไปหาเดิรก์”
เส้นหมี่ออกมาจากด้านใน หลังจากทำความสะอาดแล้ว อาการโดยรวมก็ดีขึ้นมาก เธอมวยผมไว้ลวกๆ และสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาสั้น
เขาเหลือบมองขาเรียวขาวราวหิมะ และกระดูกไหปลาร้าที่ละเอียดอ่อนปรากฏอยู่ใต้เสื้อเชิ้ต เหมือนดอกกุหลาบสีขาวที่บานนอกหน้าต่าง มีเสน่ห์น่าทะนุถนอม แต่ก็ไม่ทิ้งความสดใสดั่งวัยแรกแย้มไป
ปอร์เช่ส่ายหัวเล็กน้อย