ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 380 เธอทำเขาหายอีกแล้วหรอ
“ปอร์เช่ รอที่นี่สักครู่ ฉันจะไปรับเงินที่แผนกการเงิน”
“อืม”
ปอร์เช่ที่นั่งเล่นโทรศัพท์บนโซฟาตอบ “อืม” เบาๆ แสดงว่าเขาไม่มีข้อโต้แย้ง
เส้นหมี่จึงลงไป
แต่เธอไม่คาดคิดว่าตอนที่เธอกำลังจะเก็บเงินที่แผนกการเงินของบริษัท จู่จู่ก็มีเสียงดัง “ปัง” ข้างนอก ทำให้อาคารสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
“กรี๊ด! เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นข้างนอก”
“ระเบิด! ข้างนอกตีกันอีกแล้ว!”
คนนี้ใช้คำว่า “อีกแล้ว”
ดังนั้นในชั่วพริบตาความวุ่นวายจึงกลายเป็นโกลาหลอีกครั้ง
เส้นหมี่ก็ตกใจเช่นกัน จึงรีบเก็บเช็คและสัญญาที่เธอได้รับไว้ในกระเป๋า จากนั้นก็ดึงขาของเธอออกวิ่งไปข้างนอก
แต่ที่นี่มีคนมากเกินไป เธอวิ่งไปไม่ถึงประตู คนตัวเล็กๆบอบบางอย่างเธอถูกผลักออกอย่างรุนแรง
และสิ่งที่น่าสยดสยองที่สุดก็คือ กระสุนจากด้านนอกก็พุ่งเข้ามาเช่นกัน
“ปัง–”
เส้นหมี่เห็นกับตาตัวเองว่าผู้หญิงผมบลอนด์ตาสีฟ้าล้มลงต่อหน้าต่อตา หัวของเธอถูกยิงทะลุ คนที่เห็นกับตาอย่างเธอจึงปิดปากอาเจียนออกมาตรงจุดนั้นทันที
น่าขยะแขยงมาก!
นี่มันสถานที่แบบไหนกันแน่ บริษัทขนาดใหญ่เช่นนี้จะโจมตีก็สามารถโจมตีได้หรอ
ขาของเส้นหมี่สั่น ความกลัวในหัวใจแผ่กระจายไปราวกับเถาวัลย์
ไม่ได้ เธอจะตายที่นี่ไม่ได้ เธอต้องหนี
ยังมีปอร์เช่อีก
ใช่ น้องชายของเธอยังอยู่ชั้นบน
จิตใจของเธอยุ่งเหยิงไปหมด เมื่อเธอก็นึกถึงสิ่งนี้ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมาเล็กน้อย จึงลุกขึ้นยืน และเดินไปข้างหน้าอย่างซวนเซ
แต่ขณะที่เธอกำลังวิ่งไปข้างหน้า จู่ๆก็มีร่างหนึ่งกระโดดเข้ามาจากข้างนอกหน้าต่าง เมื่อเขาเห็นเธอ เขาก็ก้าวไปข้างหน้า คว้าแขนเธอไว้ทันที
“สวยใส มาเร็ว ผมจะพาออกไป”
“หืม คณาธิป คุณ ทำไมคุณถึงมาที่นี่” เส้นหมี่หันไปรอบๆ เมื่อเห็นคนนี้ เธอก็ถามด้วยความตกใจ
แต่คณาธิปไม่ได้อธิบายให้เธอฟัง เขาแค่เอามือข้างหนึ่งโอบเอวเธอ จากนั้นอาศัยจังหวะตอนที่เส้นหมี่ยังไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรออกมา
พาเธอหนีออกไปทางหน้าต่าง
การเปลี่ยนแปลงนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไป และสมองของเส้นหมี่ยังไม่สามารถแยกแยะได้
จนกระทั่งคณาธิปพาเธอขึ้นรถอีกครั้ง และขับรถออกไปไกลแล้ว เธอถึงได้สติกลับมาราวกับตื่นจากฝัน
“จะพาฉันไปไหน น้องชายฉันยังอยู่ข้างใน หยุด ขับรถกลับ! เร็วเข้า!!”
ทันทีที่เธอรู้ตัว เธอก็กรีดร้องเสียงดังในทันทีเพื่อบอกให้ชายคนนั้นขับรถกลับโดยเร็ว
แต่คณาธิปจะฟังเธอได้อย่างไร
เขาช่วยชีวิตเธอออกมาได้อย่างยากลำบาก ถ้าตอนนี้กลับไป ไม่ได้หมายความว่าส่งเธอไปตายเปล่าๆหรอกหรือ
คณาธิปล็อกประตูรถ “สวยใส ฟังฉันนะ ตอนนี้ที่นั่นอันตรายมาก ออกไปจากที่นี่ก่อน แล้วผมจะหาคนมาช่วยน้องชายคุณ”
“ไม่ต้อง รีบหยุดรถเร็ว เร็วๆสิ!!”
ในที่สุดเส้นหมี่ก็คำราม ตอนนี้เธอดูเหมือนคนบ้า
ในขณะเดียวกัน ในอาคารนั้น ในที่สุดปอร์เช่ก็ฝ่าซากปรักหักพังจนมาถึงห้องการเงิน หลังจากเขาเห็นสองร่างกระโดดหนีออกไปทางหน้าต่างกับตา เขาก็ยืนอยู่กับที่ ดวงตาที่แดงก่ำของเขาเริ่มเย็นชาลงทีละน้อย
เมื่อกี้เขาสามารถหลบหนีได้อย่างง่ายดาย
ในห้องทำงานนั้น หน้าต่างหันไปทางพื้นที่โล่งด้านนอก
แต่เขาไม่หนี เขาลุกขึ้นทันที และรีบลงมาจากชั้นบน แม้ว่าพื้นคอนกรีตจะตกลงมาไม่หยุดก็ตาม
แต่สุดท้าย นี่คือสิ่งที่รอเขาอยู่หรอ
ริมฝีปากบางของเขาเย็นเฉียบมาก และเขารู้สึกว่าเลือดจากตาขวาของเขากำลังจะไหลเข้าเบ้าตาแล้ว เขาจึงดึงแว่นบนใบหน้าของเขาออกแล้วโยนลงบนพื้นทันทีโดยไม่ลังเล
จากนั้นเขาก็ถอดสิ่งที่อยู่บนใบหน้าของเขาออก!
มันเป็นใบหน้าที่แตกต่างไปจากเดิม และมีความซีดเล็กน้อย แต่ลักษณะใบหน้านั้นหล่อเหลาอย่างไร้ที่ติ เย็นชาอย่างชัดเจน ละเอียดอ่อนและสมบูรณ์แบบ ถ้าไม่ใช่เพราะเลือดที่หยดจากหน้าผากในเวลานี้
เขาโยนสิ่งเหล่านี้ลงบนพื้น
แล้วจากไปโดยไม่หันหลังกลับ
——
เส้นหมี่มาถึงที่นี่หลังจากผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง
คณาธิปยังคงไม่ยินยอม สุดท้ายเธอก็เกลียดเขามาก จึงยกมือขึ้นและเริ่มทุบกระจกจนเลือดออก เขาถึงได้ยอมก็ประนีประนอม และกลับมาส่งเธอ
ในครึ่งชั่วโมงสามารถเกิดอะไรขึ้นได้บ้าง
หลายสิ่งหลายอย่าง
ตัวอย่างเช่นการโจมตีกะทันหันนี้ ครึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อเธอกลับมาที่นี่อีกครั้ง เธอก็เห็นว่ามันหยุดแล้ว เหลือเพียงอาคารที่พังทลาย
และพื้นดินก็เต็มไปด้วยผู้คนนองเลือด
แล้วน้องชายของเธอล่ะ
เมื่อเห็นฉากนี้เส้นหมี่ก็รีบวิ่งไปทันที “น้องชายของฉันล่ะ ห๊า น้องชายของฉันอยู่ที่ไหน ใครเห็นน้องชายของฉันบ้าง”
เธอถามทุกคนที่เจอราวกับคนบ้า
น่าเสียดายที่ไม่มีใครในที่นี้รู้ หรือในเวลาที่ทุกคนตกอยู่ในอันตรายก็ไม่มีใครสนใจใครเลย
เส้นหมี่หมดกำลังใจแล้ว เธอรีบเข้าไปในซากปรักหักพังอย่างสิ้นหวัง พยายามปีนเข้าไปหาน้องชายของเธอ
คณาธิปที่อยู่ข้างหลังมองเห็นจึงรีบเข้าไปขวาง “สวยใส อย่าเข้าไป ข้างในยังมี……”
“ไปให้พ้น! ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ไสหัวไปให้ไกลจากฉันเลยนะ!”