มีรถจอดอยู่ด้านหลังเฉียวเหลียงมากกว่าสิบคัน ทหารติดอาวุธจำนวนมากกระโดดลงจากรถ พลซุ่มยิงในทีมกระจายกำลังกันหาจุดที่ดีที่สุดในการซุ่มยิงทันที และเล็งปืนไปที่ลู่กวงสยง ทหารคนอื่นๆ เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วเข้าล้อมโรงงานไว้ทั้งหมด
และมีทหารกองกำลังพิเศษติดอาวุธอยู่ด้านหลังเซียวเหยา ซึ่งเข้าล้อมโรงงาน แล้วปักหลักในตำแหน่งที่ดีที่สุดสำหรับการซุ่มยิงเช่นกัน
เซียวจิ่งอึ้งมองคนทั้งสองกลุ่ม พูดไม่ออกโดยสิ้นเชิง เขาเบิกตากว้างมองเฉียวเหลียงแล้ววิ่งไปหา แยกเขี้ยวยิงฟันอย่างอ่อนใจ ถามว่า “เฮ้ ประธานเฉียว ฉันบอกนายแล้วนี่ว่าพี่ชายฉันรู้แล้วว่าโหรวโหรวถูกลักพาตัว และจะมาช่วยเธอ ทำไมนายถึงยังพาคนมาที่นี่มากมายด้วย! แล้วทุกคนยังเป็นนายทหารที่รู้จักกันไปทั่วโลกอีก!”
เฉียวเหลียงมองหน้าเซียวจิ่งแล้วส่งเสียงคำรามจากลำคอ “ฉันไม่ต้องการให้ผู้ชายอื่นมาช่วยแฟนฉัน”
เซียวจิ่งจ้องหน้าเขา “จะยังไงก็เถอะ นายไม่เห็นต้องทำเรื่องให้วุ่นวายขนาดนี้! แล้วนี่ไปหานายทหารพวกนี้มาจากไหน!”
เฉียวเหลียงชำเลืองมองเซียวจิ่งทางหางตา แล้วเดินไปหาเซียวเหยาซึ่งกำลังมองมาที่เขา เฉียวเหลียงเลิกคิ้ว “ผู้พันเซียวเหยา ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่คุณนำทหารจำนวนมากมาช่วยแฟนผม แต่ผมสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ถ้าหัวหน้าคุณรู้ว่าคุณนำหน่วยงานของทางราชการมาใช้เพื่อประโยชน์ส่วนตัว”
เซียวเหยาหรี่ตา ถอดถุงมือ ขณะมองหน้าเฉียวเหลียงแล้วกล่าวว่า “ผมจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยน้องสาวผม มันคุ้มค่ามากพอ ต่อให้ผมถูกไล่ออกจากกองทัพก็ตาม!” แล้วเขาพูดใส่ลำโพงว่า “คนที่อยู่ข้างในฟังนะ คุณถูกล้อมไว้หมดแล้ว รีบปล่อยตัวประกันออกมาโดยเร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นเราจะยิง!”
เฉียวเหลียงคว้าลำโพงจากเซียวเหยา จ้องหน้าเขาและกล่าวอย่างเยือกเย็น “ผู้พันเซียว ผมซาบซึ้งใจในตัวคุณเหลือเกิน แต่ผมกลัวว่าซีซีจะไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก ถ้าคุณยิงเข้าไปจริงๆ”
เซียวเหยาตัวแข็ง หรี่ดวงตาลงจ้องหน้าเฉียวเหลียงเขม็ง เฉียวเหลียงก้าวไปข้างหน้าช้าๆ มองไปยังลู่กวงสยงและถังซี ซึ่งกำลังเดินออกมาที่ประตูโรงงาน เขารู้สึกโล่งอกเมื่อเห็นว่าถังซีไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ เขายกลำโพงขึ้น กล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ลู่กวงสยง ถ้าคุณปล่อยเซียวโหรว ผมรับรองว่าคุณจะมีชีวิตที่ดีไปอีกหลายสิบปี”
เมื่อลู่กวงสยงได้ยินเฉียวเหลียงพูดกับเขาราวกับให้ทาน เขาก็กดมีดลงที่คอถังซีทันทีและคำรามออกมา “ชีวิตที่ดีเหรอ แกอยากให้ฉันวิงวอนขอเงินแกแบบหมาจนตรอกงั้นเหรอ ฉันจะบอกแกให้นะเฉียวเหลียง ตอนนี้แกต่างหากที่ต้องวิงวอนขอร้องฉันให้ปล่อยผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่ฉันที่ต้องอ้อนวอนขอเงินแก! ถ้าฉันไม่เห็นสองพันล้านหยวนตรงหน้าตอนนี้ ฉันจะพาผู้หญิงคนนี้ลงนรกไปกับฉันด้วย!”
เฉียวเหลียงเฝ้ามองการเคลื่อนไหวของลู่กวงสยง สีหน้าเขาดุดัน เซียวเหยากับเซียวจิ่งก้าวออกไปข้างหน้าโดยอัตโนมัติ ถังซีรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ลำคอ ดวงตาเธอเบิกกว้าง ตะโกนใส่เฉียวเหลียง “เฉียวเหลียง! คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ถ้าคุณต้องการทิ้งฉันไปคบผู้หญิงที่ชื่อถังซี บอกฉันดีๆ ก็ได้นี่! ไม่เห็นจำเป็นต้องยืมมือพ่อคุณมาฆ่าฉันเลย ถ้าฉันถูกเขาฆ่าตายฉันจะกลายเป็นผีมาหลอกหลอนคุณทุกวัน ทำให้คุณต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกทุกคืน! และคุณจะไม่มีโอกาสได้อยู่กับถังซี!”
“หุบปาก!” ลู่กวงสยงเอื้อมมือมาปิดปากเธอ ทันใดนั้นถังซีก็กัดมือเขาอย่างแรง เขาเจ็บมากจนต้องปล่อยเธอและมีดร่วงลงกับพื้น ถังซีวิ่งออกมาข้างหน้าทันที และเฉียวเหลียงรีบวิ่งเข้าไป แต่ในทันทีนั้นเองลู่กวงสยงก็คว้าผมถังซีแล้วลากเธอกลับ ถังซีน้ำตาร่วงด้วยความเจ็บปวด เธอสาบานในใจว่าจะตัดผมสั้นแน่นอนเมื่อกลับไป! ผมยาวนี่สร้างปัญหาจริงๆ!
เฉียวเหลียงเม้มริมฝีปากแน่น ลู่กวงสยงตบหน้าถังซีอย่างแรงจนเลือดไหลซึมออกมาที่มุมปาก เฉียวเหลียงกำมือแน่น ตะโกนลั่นราวกับฟ้าผ่า “ลู่กวงสยง! แกอยากตายใช่ไหม!”
ลู่กวงสยงจ้องมองเฉียวเหลียงอย่างดุดัน และกล่าวเย้ยหยัน “แกคิดว่าฉันจะกลัวหรือที่เห็นแกพาคนมามากมายอย่างนี้ ฉันจะบอกให้นะ ถ้าฉันตาย ฉันจะเอาผู้หญิงคนนี้ไปลงนรกกับฉันด้วย! จำไว้ว่าแกเป็นคนบังคับให้ฉันทำอย่างนี้เอง!” เขากระชากผมถังซีอย่างแรง และแรงยิ่งขึ้นอีก ถังซีกัดฟันแน่น ในใจก็สาปแช่งลู่กวงสยงซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ลู่กวงสยงแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายเมื่อเห็นความเจ็บปวดบนใบหน้าถังซี “เงียบทำไมล่ะ ทำไมไม่แหกปากอีกล่ะสาวน้อย ฉันจะสั่งสอนเธอเองวันนี้!”
ขณะกำเส้นผมถังซีไว้ ลู่กวงสยงก็ก้มลงหยิบมีดสั้นบนพื้น ในนาทีนั้นเองเฉียวเหลียงและเซียวเหยาก็วิ่งเข้าไปด้านหหลังลู่กวงสยงพร้อมกัน ลู่กวงสยงนอนลงทันทีและกระชากถังซีตามมาอย่างแรง ถังซีล้มลงบนตัวเขา ลู่กวงสยงกดมีดลงบนลำคอถังซีอีกครั้ง เซียวเหยาและเฉียวเหลียงชะงัก ลู่กวงสยงยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วหรี่ตาลง “ถอยไป ไม่งั้นนังนี่ตาย!”
เฉียวเหลียงและเซียวเหยาไม่กล้าหุนหันเข้าไป ทั้งสองก้าวถอยหลัง เฉียวเหลียงหันไปมองหน้าอาห้า เมื่อเห็นอาห้าพยักหน้า เฉียวเหลียงก็สูดลมหายใจด้วยความโล่งอก ถอยกลับมาและกล่าวว่า “ลู่กวงสยงผมสัญญา ผมจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ เพียงแค่ปล่อยเธอ”
ลู่กวงสยงหรี่ตามองเฉียวเหลียง “ทำไมฉันต้องเชื่อแก!”
เฉียวเหลียงขมวดคิ้ว “ตกลง ผมจะให้คนส่งชิปแลกเงินมาที่นี่โดยตรง คุณต้องปล่อยเธอหลังจากเห็นชิปแล้ว” พูดจบเขาก็หันไปส่งสัญญาณให้อาห้า ซึ่งพยักหน้ารับและต่อสายโทรศัพท์ทันที
เซียวเหยาและเฉียวเหลียงถอยกลับไปทางด้านข้าง เซียวเหยามองดูถังซีและกล่าวกับเฉียวเหลียงอย่างเย็นชาว่า “ถ้าซีซีได้รับบาดเจ็บในครั้งนี้ ผมจะกันเธอให้ห่างจากคุณ ถึงจะทำให้เธอเกลียดผมมากแค่ไหน แต่คุณจะไม่มีวันได้คบกับเธอ”
เฉียวเหลียงชะงัก มองไปที่ถังซีและกล่าวอย่างมั่นใจ “คุณจะไม่มีวันได้ทำอย่างนั้น” แล้วกล่าวต่อไป “และอย่าแตะต้องลู่กวงสยง ปล่อยให้ผมจัดการเขาเอง ถ้าคุณยังอยากได้เจอกับซีซี คุณควรฟังผมจะดีกว่า”
ในเวลานั้นนั่นเองก็มีรถแล่นเข้ามา เฉียวเหลียงหันไปมอง แล้วหันไปหาลู่กวงสยงพร้อมกับยิ้มอย่างเยือกเย็น “ค่าไถ่มาถึงแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่คุณจะเลือก”
ประตูรถเปิดออก มีเด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบห้าปีหรือมากกว่านั้นนิดหน่อยถูกผลักลงจากรถ ลู่กวงสยงส่งเสียงคำรามใส่เฉียวเหลียงทันที เมื่อเขาเห็นชัดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นคือใคร
ลู่เสี่ยวจิงซึ่งมีปืนจี้อยู่ที่เอวตัวสั่นระริก เธออยากร้องไห้แต่ไม่กล้า เมื่อเห็นลู่กวงสยงยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาเธอก็แดงเรื่อขึ้นทันที และร้องตะโกนบอกลู่กวงสยง “พ่อคะ ช่วยหนูด้วย!”