องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 472 เหตุใดถึงเป็นฮองเฮา
หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นจากไปจวินเซียวเซียวก็กลับไปนั่งลง กินยาพร้อมด้วยคนปรนนิบัติดูแลเป็นเวลานานจึงได้กลับไปพักผ่อน
ฉีเฟยอวิ๋นออกประตูไปก็ยิ่งพูดจาน้อยลง
หนานกงเย่จับมือฉีเฟยอวิ๋นแล้วเหลือบมองนางจากนั้นถามนางว่า: “เป็นอันใด? ถูกดูหมิ่นหรือ?”
ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นเหลือบมองหนานกงเย่อย่างไม่ทราบสาเหตุ คำว่าถูกดูหมิ่นที่กล่าวออกมาจากปากของเขาราวกับเป็นเรื่องตลกขบขันอันล้าสมัย
“พระสนมเอกเซียวถามคำถามหนึ่ง” นางกำลังครุ่นคิดอยู่ในคำถามนี้อยู่
“คำถามใดหรือ?” เขาต้องการรู้
“ก็กล่าวไม่ชัดแจ้ง หมายความนั้นประมาณว่าเหตุใดฝ่าบาทถึงได้ดีต่อฮองเฮาเช่นนี้!”
หนานกงเย่นั้นไม่ได้แปลกใจเลย: “ฮองเฮาทรงเป็นภรรยาเอกและก็เป็นผู้ที่ฝ่าบาททรงอภิเษกสมรสด้วยความเต็มพระทัย”
“เช่นนั้นไม่จริงเสมอไป เพียงแต่ว่าในวังหลวงแห่งนี้ฝ่าบาทก็ทรงประทับอยู่บนที่สูงจึงพ่ายแพ้แก่ความหนาวเหน็บ แต่ท้ายที่สุดแล้วฮองเฮาคือผู้ที่ทรงอยู่กับพระองค์ตลอดมาตั้งแต่ต้น ไม่ว่าจะดีหรือไม่เช่นไรพวกเขาก็อยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กันมา หากฮองเฮาไม่ทรงอยู่แล้วเช่นนั้นฝ่าบาทจะทรงไร้ซึ่งผู้ที่สามารถทรงตรัสด้วยได้” ฉีเฟยอวิ๋นพิจารณาอย่างยุติธรรม
“ผู้ที่พูดจาด้วยอาจมิใช่ฮองเฮาผู้อื่นก็ทำได้ แต่ว่าฮองเฮานั้นมิมีผู้ใดแทนที่ได้ นี่ถึงจะเป็นเหตุผลที่ฝ่าบาททรงโปรดปรานฮองเฮา” หนานกงเย่กล่าวเช่นนี้ฉีเฟยอวิ๋นนั้นรู้สึกแปลก แม้จะรู้ว่าฝ่าบาททรงพระทัยดีพระทัยกว้างต่อฮองเฮา ที่ผ่านมานั้นอาจมีความรู้สึกอันลึกซึ้งเพียงแต่ว่าในตอนนี้อาจจะไม่แน่
คนนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงได้ซึ่งเวลาเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา โดยธรรมชาติแล้วก็จะค่อยๆบรรเทาความรู้สึกรุนแรงเดิมให้อ่อนโยนลง
ความรู้สึกนั้นยังมีแต่ความหลงใหลนั้นไม่แน่
นางยังไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนและก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นคือสิ่งใดซึ่งจะคงอยู่ได้นานเท่าใด
แต่ในแง่ของวิทยาศาสตร์ ไม่ว่าความรักของคนๆหนึ่งต่อคนๆหนึ่งจะแน่นแฟ้นเพียงใดก็จะจืดจางลง ในที่สุดก็เปลี่ยนจากความรักเป็นความคุ้นเคย และความรู้สึกของฉีเฟยอวิ๋นนั้นองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงมีต่อฮองเฮาก็เป็นเช่นนี้
สำหรับฮองเฮานั้นองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงมีความรู้สึกที่ไม่สามารถปล่อยวางลงได้ สำหรับเรื่องความรักนั้นนางมองไม่เห็น
ด้วยความคิดนี้ฉีเฟยอวิ๋นหยุดลงชั่วครู่และมองไปยังหนานกงเย่อย่างไร้เหตุผล: “ท่านอ๋อง หากวันใดท่านไร้ซึ่งความต้องการที่จะครอบครองร่างกายของข้าแล้วเช่นนั้นท่านก็สามารถรับสนมแล้ว”
“อะไรนะ?” หนานกงเย่นั้นกำลังพูดคุยกับฉีเฟยอวิ๋นในเรื่องปรัชญาของชีวิตเช่นเดียวกัน แม้ว่าจะไม่ได้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเท่าในสนามรบทว่าเขานั้นรู้สึกสบายใจกับพลังที่ไหลอย่างช้าๆดังราวกับสายน้ำไหล
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวเช่นนี้ถามราวกับว่าน้ำเย็นกะละมังหนึ่งรดลงมาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า หากว่าเขาไม่โมโหเช่นนั้นคือนิสัยของเขานั้นดีอย่างไร้ที่สิ้นสุดเสียแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นนั้นไม่ได้ล่าถอยอยู่แล้ว นางแค่มีเรื่องก็พิจารณาตามเรื่อง
“ฝ่าบาทคงจะทรงไร้ซึ่งการครอบงำนี้แล้วถึงได้เห็นนางเข้าตาได้” ฉีเฟยอวิ๋นมองไปรอบๆโดยไม่เห็นผู้ใดเลยถึงได้สบายใจไร้การปกปิด
ใบหน้าสง่างามของหนานกงเย่หมองลง: “กล่าวเช่นนี้รอให้อวิ๋นอวิ๋นอายุแก่เจ็ดแปดสิบแล้วข้าก็จะยังคงดุร้ายดังกับเสือเช่นนั้น?”
“เรื่องนี้……” ฉีเฟยอวิ๋นนั้นไม่เคยวิเคราะห์มาก่อน หลังจากคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วก็ยากที่จะกล่าวจริงๆ
ฉีเฟยอวิ๋นดึงหนานกงเย่ครั้งหนึ่ง: “หากถึงเวลานั้นแล้วท่านอ๋องเต็มใจก็ไร้ซึ่งหนทาง เช่นไรข้าก็เป็นหมอผู้หนึ่ง”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าเรื่องนี้นั้นไม่ยาก เพียงแค่หนานกงเย่สามารถสละชีวิตแก่ๆนี้ออกไปได้
หนานกงเย่กระชับมือ: “จริงหรือ?”
เมื่อได้ยินเรื่องนั้นแล้วยังคงล่าช้าไปภายหลังได้ หนานกงเย่รีบสลายความเย่อหยิ่งลงในทันทีและตามถามฉีเฟยอวิ๋น
ฉีเฟยอวิ๋นเลิกคิ้วมองไป: “เป็นจริง”
ลำไส้ของหนานกงเย่ปั่นป่วนเกิดความรู้สึกว่ากำลังถูกคาดการณ์เอาไว้
“ข้าจะไม่แต่งพระชายารองใดๆ หากว่าอวิ๋นอวิ๋นแก่ชราจนทำเรื่องนั้นไม่ได้ ข้าก็จะไม่ทำเรื่องนั้นแล้ว”
หนานกงเย่กล่าวโดยไร้ความละอายซึ่งฉีเฟยอวิ๋นนั้นรู้สึกละอายแทนเขา
แต่อาชีพของฉีเฟยอวิ๋นนั้นพิจารณาด้วยความยุติธรรมยังคงมีวิถีทางอยู่
เมื่อมองดูร่างกายของหนานกงเย่อย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วฉีเฟยอวิ๋นจึงกล่าวว่า: “ผู้คนทั่วไปนั้นไม่กล้ารับประกัน แต่ความสามารถของท่านอ๋องนั่นถึงแม้ว่าจะแก่ชราถึงเจ็ดแปดสิบก็มิใช่ปัญหา ไม่จำเป็นต้องบำรุงเป็นการพิเศษ ปกติแล้วอาหารการกินของท่านอ๋องประณีตเช่นนั้นรวมถึงเมื่ออายุหกสิบปีท่านอ๋องก็สามารถบำรุงด้วยโสมและสิ่งอื่นๆได้ เกรงว่าเมื่อถึงเวลานั้นไม่ได้แต่งพระชายารองนั้นผู้ที่ทรมานจะเป็นตัวท่านอ๋องเอง”
หนานกงเย่ถูกทำให้ประหลาดใจแล้วจริงๆ หันหลังหนานกงเย่นั้นมองไป: “ถึงจะเป็นเช่นนั้นจริง ข้าก็จะไม่แต่งพระชายารอง ในเมื่อข้าให้สัญญากับอวิ๋นอวิ๋นแล้วว่าชั่วทั้งชีวิตจะเคียงคู่ ข้าก็จะไม่มีสตรีอื่นใด หากว่ามีข้าจะถูกสวรรค์พิโรธถูกฟ้าผ่าเอาได้ ไม่ได้……”
ไม่รอให้หนานกงเย่กล่าวจบฉีเฟยอวิ๋นก็ยกมือขึ้นปิดปากของหนานกงเย่ นางไม่ได้กลัวคำสาบานแต่นางกลัวว่าหนานกงเย่จะถูกฟ้าผ่าตายจริงๆ
เช่นไรนั้นบุรุษกล่าวได้ยาก องค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงดีต่อฮองเฮานั้นนางมองเห็นได้ แต่ก็ยังมีลูกกับจวินเซียวเซียวตั้งสองครั้ง
“ห้ามพูดจาไร้สาระ!” ฉีเฟยอวิ๋นต้องการดึงมือออกแต่ถูกหนานกงเย่จับเอาไว้
“จะปิดก็ปิดให้ตลอดอย่าได้นำข้ามาล้อเล่นอยู่เช่นนั้นข้าไม่ตกหลุมพรางนี้” หนานกงเย่แค่คิดก็เกิดโทสะ เขานั้นไม่ใช่ฝ่าบาทยิ่งไม่ใช่อ๋องตวน
“สิ่งนี้มีที่ใดที่น่าโมโหกัน ข้านั้นหวังดีต่อท่านอ๋อง” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวด้วยจิตสำนึก
หนานกงเย่กลับกุมมือของฉีเฟยอวิ๋นด้วยท่าทางอันขึงขัง: “ข้าไม่ต้องการสิ่งดีนี้ ข้าสาบานว่าหากมีวันใดที่ทำผิดต่ออวิ๋นอวิ๋นข้าจะไม่ตายดี ทุกคนนั้นจะทรยศและมิตรสหายหนีจากไป”
ฉีเฟยอวิ๋นเลิกคิ้วขึ้น: “รู้ถึงความรู้สึกในตอนนี้ของท่านอ๋องซึ่งเป็นความรักอันลึกซึ้ง ดังนั้นท่านอ๋องถึงได้มั่นคงไม่แปรเปลี่ยน
แต่ในที่ของพวกเรานั้นมีผู้คนเท่าไหร่ที่สาบานเอาไว้ถึงคำมั่นแกร่งกล้าดุจขุนเขาและท้องทะเล จะไม่เปลี่ยนแปลงชั่วทั้งชีวิตนี้ แต่ท้ายที่สุดก็กลายเป็นบุรุษเลวทรามต่ำช้าอันน่ารังเกียจทั้งสิ้น
สิ่งเหล่านี้นั้นเป็นไปได้ทั้งสิ้น หากว่าวันใดท่านอ๋องเกิดไม่ชอบข้าแล้วก็จะแปรเปลี่ยนใจไปโดยปริยาย
ชอบพอหญิงสาวภายนอกแล้วนั้นเป็นเรื่องปกติ ดังนั้นท่านอ๋องมิต้องเป็นกังวลไป นี่เป็นเรื่องปกติของมนุษย์ ”
หนานกงเย่เลิกคิ้วด้วยความรู้สึกว่าคำกล่าวนี้ผิดปกติอยู่ตลอดเวลา เขาสารภาพด้วยความรู้สึกอันลึกซึ้งเช่นนี้ เหตุใดหญิงผู้นี้ถึงได้กล่าวคำพูดเช่นนี้? ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ!
“อย่าได้พูดจาเรื่องไร้สาระกับข้า ข้าไม่ใช่ผู้คนเช่นนั้น” หนานกงเย่มองฉีเฟยอวิ๋นด้วยความโมโห
“ไร้สาระหรือไม่นั้นภายภาคหน้าจึงจะรู้ได้ ตอนนี้ท่านอ๋องดูไม่ออก เวลาที่ผู้คนหุนหันพลันแล่นนั้นสิ่งที่กล่าวเอาไว้จะไม่คงอยู่ตลอดไป” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างขบขัน
ใบหน้าอันสง่างามของหนานกงเย่หม่นหมอง: “ข้าไม่ได้หุนหันพลันแล่น”
“ถึงแม้ว่าจะไม่ได้หุนหันพลันแล่น ในขณะที่ท่านอ๋องบังเกิดความรักนั้นร่างกายก็จะแข็งแกร่ง คำพูดที่กล่าวมานั้นล้วนแล้วแต่เกี่ยวกับการจ่ายเบี้ย จริงเท็จมากเท่าใดใช่ว่าท่านอ๋องจะรู้ได้
ต้องการรู้ถึงความหนักเบาของความสัมพันธ์ ต้องรอจนถึงภายหน้าจึงจะรู้ได้”
“ข้าก็คือภายภาคหน้า” หนานกงเย่ยิ่งกล่าวก็ยิ่งโมโห หญิงผู้นี้ไม่เชื่อเขาเหตุใดจะไม่โมโห!
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวพึมพำ: “แม้ว่าฝ่าบาทจะไม่ทรงสามารถทำตามพระทัยองค์เองได้ แต่เรื่องราวหลายสิ่งหลายอย่างก็เริ่มต้นด้วยพระองค์เอง
ฮองเฮาไม่ได้ทรงมีความคิดเช่นนั้นมาหลายปีแล้ว เพื่อเห็นแก่จวนเสนาบดีก็ต้องฝืนทนเอาไว้ แต่ในตอนนี้กลับเปลี่ยนไปแล้ว ท่านอ๋องไม่รู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างแปลกประหลาดบ้างหรือ?”
“สิ่งใดแปลก?”
“ระหว่างสามีภรรยานั้นมีเรื่องบาดหมางกันนั้นก็รู้กันทั้งนั้น ไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆ สตรีนั้นก็ช่างอ่อนไหวนัก
แต่บุรุษผู้ที่ประพฤติตนดีนั้นมีไม่มากนัก และถึงแม้ว่าฝ่าบาทจะทรงอยู่เหนือผู้คนนับหมื่น แต่พระองค์ก็ทรงโปรดปรานฮองเฮาเพียงผู้เดียว
แม้ว่าฮองเฮาจะทรงมีความเกลียดชัง แต่เพื่อฝ่าบาทแล้วก็ยอมเสียสละมากมาย
ในฐานะสตรี ข้าสามารถเข้าใจความคิดของฮองเฮาได้ เพื่อคนรักแล้วนางเข้าวังมาแก้แค้น แต่ศัตรูของนางดูแลนางทุกวิถีทาง นางก็รู้ถึงธรรมชาติของมนุษย์และอาลัยอาวรณ์ที่จะลงมือทำร้ายฝ่าบาท เดิมทีเสแสร้งทั้งคืนทั้งวันกลับกลายเป็นเรื่องจริงทุกคืนวัน
ฮองเฮาต้องทนทุกข์ทรมานทุกวี่วันคิดไม่ตกว่าจะละทิ้งความเกลียดชังหรือว่าสังหารศัตรู
ความดีของฝ่าบาททำให้ฮองเฮาด้านชา
แต่จู่ๆฝ่าบาทก็ทรงรับพระสนมและยังทรงมีลูก
ไม่ต้องกล่าวถึงว่าในขณะนั้นฝ่าบาทหวงแหนฮองเฮาเช่นไร ไม่เช่นนั้นก็จะไม่ทรงอภิเษกสมรสฮองเฮาเข้าวัง แต่ผู้ใดจะสามารถบอกได้ว่านี่ไม่ใช่ความเห็นแก่ตัวของฝ่าบาท?
สตรีนั้นที่จริงมีอยู่มากมายเหตุใดถึงต้องเป็นฮองเฮาด้วย? “