ตอนที่ 2193 เรื่องราวอีกบทของหวาเซี่ย (34)
“คือว่าวันนี้เราจัดงานปาร์ตี้ชั้นเรียนกันที่ภัตตาคารชุนหยวนเสวี่ยน่ะสิ เสี่ยวอวี่เพิ่งไปถึงเพื่อร่วมงาน แต่ก็รีบกลับไปก่อนเพราะว่ามีธุระสำคัญต้องทำ เธอจะว่าอะไรรึเปล่าถ้าเราจะไปใช้ห้องของเธอแทนน่ะ” หญิงสาวที่อยู่ปลายสายถามอย่างประจบประแจง
ฟู่ฉิงทำสีหน้าชิงชัง พวกนั้นแค่อยากจะสนุกที่ได้เห็นเธอขายหน้า ถึงยังไงทุกคนก็รู้ดีว่าพ่อของเธอถูกไล่ออกจากโรงเรียน และครอบครัวของเธอก็ไม่มีเงินเหลือมากพอที่จะรับประทานอาหารในภัตตาคารหรูแห่งนี้ได้ ที่สำคัญไปกว่านั้น ไม่มีใครบอกเธอเรื่องงานปาร์ตี้ที่ว่านี่เลยจนกระทั่งเดี๋ยวนี้…
“ฟู่ฉิง อย่าโกรธที่เราไม่ได้บอกเธอนะ” หญิงสาวที่ปลายสายคงคิดถึงเรื่องนี้ จึงพูดต่อไปว่า “พอดีว่าคราวนี้เราหารกันน่ะ เราก็เลยไม่ได้บอกเธอ กลัวว่าเธอจะจ่ายไม่ไหวน่ะจ้ะ แต่ไหนๆ เธอก็มาที่นี่แล้ว ทำไมถึงไม่มาปาร์ตี้ด้วยกันซะเลยล่ะ นี่เธออยู่ห้องไหนเหรอ”
ฟู่ฉิงห่อปาก ในขณะที่เธอกำลังจะปฏิเสธนั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียงราบเรียบของอวิ๋นลั่วเฟิงเอ่ยขึ้นว่า
“ให้พวกเขามาสิ”
ดูเหมือนว่าครั้งนี้แหละที่สบโอกาสเหมาะที่นางจะกำจัดภัยซ่อนเร้นทั้งหลายของฟู่ฉิงซะให้สิ้นซาก เพื่อที่ว่าคนพวกนี้จะไม่มารังแกฟู่ฉิงได้อีก
“โอเคค่ะ” ฟู่ฉิงพยักหน้าเงียบๆ แล้วตอบกลับไป “ฉันอยู่ในห้องฤดูใบไม้ผลิน่ะ พวกเธอจะมาที่นี่ก็ได้”
…
ในอีกห้องหนึ่งไม่ไกลกันนัก สาวน้อยน่ารักคนหนึ่งวางสายโทรศัพท์และส่งสัญญาณโอเคให้กับหนุ่มสาวคนอื่นในห้อง
“ไม่มีปัญหา เธอยอมแล้ว ตอนนี้เธออยู่ที่ห้องฤดูใบไม้ผลิน่ะ”
“ห้องฤดูใบไม้ผลิเหรอ” ชายหนุ่มอึ้งไป
“หลินฉี มีอะไรเหรอ” คนอื่นๆ ในห้องพากันหันมามองชายหนุ่ม
อันที่จริงแล้ว คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถที่จะเข้ามาที่ภัตตาคารชุนหยวนเสวี่ยได้ และไม่มีใครสามารถจองห้องที่นี่ได้เว้นแต่ว่าจะต้องทำล่วงหน้าเป็นปี แต่คราวนี้ ด้วยความช่วยเหลือจากหลินฉี พวกเธอจึงสามารถเข้ามาที่ภัตตาคารหรูแห่งนี้ และแน่นอนว่า ค่าใช้จ่ายของงานปาร์ตี้ครั้งนี้ก็มีหลินฉีเป็นผู้จ่ายอีกเช่นกัน สิ่งที่หญิงสาวเพื่อนร่วมชั้นบอกกับฟู่ฉิงจึงเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น
หลินฉีที่ค่อยหายจากอาการช็อกแล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าปั้นยากว่า “พวกห้องที่เป็นหมายเลขเรียงกันแบบนี้ของพวกเราเป็นแค่ห้องธรรมดาๆ เท่านั้น แต่มีอยู่สี่ห้องในภัตตาคารชุนหยวนเสวี่ยที่ต่อให้มีเงินก็จองไม่ได้ คือห้องฤดูใบไม้ผลิ ห้องฤดูร้อน ห้องฤดูใบไม้ร่วง แล้วก็ห้องฤดูหนาว มีแต่คนที่มีอิทธิพลมากๆ ในหวาเซี่ยเท่านั้นที่จะสามารถจองห้องพวกนี้ได้”
“อะไรนะ”
เหล่านักศึกษาพากันตกใจ
ผังจื่อเยว่ หญิงสาวที่เป็นคนโทรหาฟู่ฉิงทำหน้าตกใจ และถามขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อว่า “นี่…ฟู่ฉิงมีเสี่ยคอยเลี้ยงจริงๆ หรือนี่”
“ฟู่ฉิงมีเสี่ยเลี้ยงงั้นรึ มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“อืม…” ผังจื่อเยว่ลังเล ท่าทางอับอายไม่น้อยเมื่อเล่าว่า “เมื่อกี้เสี่ยวอวี่โทรหาฉันแล้วก็บอกว่า ฟู่ฉิงน่ะยอมรับว่าเธอมีเสี่ยที่ช่วยจองห้องที่ว่านั่นให้เธอน่ะสิ…”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็มองหน้ากัน สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความดูแคลนอย่างยิ่ง
“ฟู่ฉิงน่ะโชคดีมาก ท่าทางเสี่ยที่เลี้ยงดูเธออยู่จะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ว่ามีอิทธิพลมากทีเดียว”
“อย่าพูดแบบนั้นเลย” ผังจื่อเยว่กัดริมฝีปาก “ไม่ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนจะอยากได้ผู้ชายรวยๆ เสียเมื่อไหร่ล่ะ อย่างน้อยฉันก็อยากแต่งงานกับคนที่ฉันรักนะ มีผู้หญิงอย่างฟู่ฉิงอยู่ไม่กี่คนหรอก ถึงยังไงซะ…ฉันก็ยอมตายซะดีกว่าที่จะต้องนอนกับผู้ชายที่ฉันไม่ได้รัก”
เมื่อผังจื่อเยว่พูดเช่นนั้น นักศึกษาชายทุกคนในห้องก็พากันทำหน้าเหยียดหยามชิงชังฟู่ฉิงโดยพร้อมเพรียง แม้ว่าฟู่ฉิงจะดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่กลับกล้าทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้! ข้างนอกสุกใสข้างในเป็นโพรงแท้ๆ เลย! ไม่แปลกใจที่พ่อของเธอถึงได้มีข่าวว่าล่วงละเมิดทางเพศนักศึกษา…
ตอนที่ 2194 เรื่องราวอีกบทของหวาเซี่ย (35)
หลินฉีนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ไปหาฟู่ฉิงกันเถอะ”
คนอื่นจึงพากันลุกขึ้นและออกเดินไปยังห้องฤดูใบไม้ผลิโดยมีพนักงานเสิร์ฟเป็นคนนำทาง
…
ในขณะเดียวกัน ในห้องฤดูใบไม้ผลินั้นเอง ฟู่ฉิงเริ่มรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าที่เพื่อนร่วมชั้นบอกเธอเรื่องงานปาร์ตี้นั้นไม่ใช่เพราะความมีน้ำใจ แต่มีเจตนาที่จะล้อเลียนเธอต่างหาก และตอนนี้เธอก็นึกเสียใจที่ตกปากรับคำขอร้องของผังจื่อเยว่ไปเช่นนั้น
ไม่ช้าเสียงด้านนอกก็ดังขึ้น ฟู่ฉิงเงยหน้าขึ้นเมื่อกลุ่มคนผลักประตูและหลั่งไหลกันเข้ามาในห้อง
“ฟู่ฉิง เราไม่คิดเลยว่าเธอจะอยู่ที่นี่”
ผังจื่อเยว่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรและค่อยๆ เดินเข้ามาหาฟู่ฉิง เธออยากรู้ว่าเสี่ยของฟู่ฉิงอยู่ที่นี่ด้วยหรือเปล่า แต่เมื่อมองไปรอบๆ ก็เห็นเพียงฟู่หรู ชายหญิงคู่หนึ่งและเด็กน้อยสองคนเท่านั้น
เมื่อเห็นเช่นนี้ ผังจื่อเยว่ก็นึกผิดหวังนิดหน่อย…
“ท่านพ่อท่านแม่เจ้าคะ” อวิ๋นชูเทียนทำปากยื่นแล้วเอนซบอกอวิ๋นลั่วเฟิง “ทำไมถึงให้คนพวกนี้เข้ามาล่ะเจ้าคะ พวกเขาตัวเหม็นแล้วก็กลิ่นหึ่งยิ่งกว่าพวกขอทานซะอีก ข้าไม่ชอบพวกเขาเลยเจ้าค่ะ”
“นี่เธอ…”
ด้วยไม่เคยถูกฉีกหน้าขนาดนี้มาก่อน หลินฉีเกือบจะโกรธเมื่อชายที่อยู่ตรงหน้าเขาเงยหน้าขึ้นและมองมาด้วยสีหน้าเย็นชา สีหน้านั้นทำให้แผ่นหลังของหลินฉีเหงื่อซึม ใบหน้าของชายหนุ่มซีดเซียวและริมฝีปากสั่นระริก
เขาไม่เคยเจอใครที่มีสายตาน่าพรั่นพรึงเท่านี้มาก่อนเลย…
ก่อนหน้านี้ อวิ๋นเซียวก้มศีรษะอยู่ ทำให้ไม่มีใครเห็นใบหน้าของเขา แต่เมื่อตอนนี้ที่เขาเงยหน้าขึ้น ทุกคนก็ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่แทบจะทำให้ต้องกรีดร้องออกมา
ผังจื่อเยว่ตกตะลึง เธอไม่เคยพบเจอผู้ชายหน้าตาดีแบบนี้มาก่อน เขาหล่อเหลายิ่งกว่าไอดอลหรือดาราด้วยซ้ำ…
“ผังจื่อเยว่!” ฟู่ฉิงเห็นท่าทีของผังจื่อเยว่แล้วก็นึกโกรธขึ้นมาหน่อยๆ “เขาเป็นพี่เขยของฉัน เธอมาจ้องเขาทำไม”
ผังจื่อเยว่มีท่าทีขัดเขินเล็กน้อย เธอรีบเบือนสายตาไปอีกทางและพูดขึ้นว่า “ฉันก็แค่สงสัยว่าทำไมเขาถึงได้ไว้ผมยาวขนาดนั้นน่ะ ก็เลยอดจ้องเขานานไปหน่อยไม่ได้ ถ้าฉันทำให้คุณไม่พอใจก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ”
ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าชายหนุ่มผมยาวผู้นี้หล่อบาดใจ! เมื่อมองดูใบหน้าคมสันทว่าเย็นชาของเขาแล้ว เธอก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจจะเต้นผิดจังหวะอย่างนั้น…
“ฟู่ฉิง เธอก็พูดเกินไปหน่อยนะจ๊ะ ไม่รู้หรือไงว่าผังจื่อเยว่เป็นคนยังไง ทำไมถึงมากล่าวหากันแบบนั้น”
“ช่าย เธอคิดว่าคนอื่นเขาจะเป็นเหมือนเธอรึไง นังแพศยาหน้าไม่อาย! เธอควรจะหัดเรียนรู้วิธีวางตัวเป็นผู้หญิงดีๆ จากผังจื่อเยว่ซะบ้างนะ!”
หน้าของฟู่ฉิงแดงก่ำด้วยความโกรธ แล้วก็เสียใจจนแทบจะหลั่งน้ำตาด้วยเช่นกัน แต่เด็กสาวก็พยายามกลั้นไว้ และกวาดตามองทุกคนในห้องนั้น
โครม!
ฝ่ามือของอวิ๋นลั่วเฟิงฟาดลงบนโต๊ะ เมื่อกระทบฝ่ามือของนาง โต๊ะที่แข็งแรงตัวนั้น…ก็แยกออกเป็นสองส่วน
ทุกคนเงียบกริบ…
ผังจื่อเยว่เบิกตาโพลงด้วยความหวาดผวา จ้องมองใบหน้าสวยสะกดใจนั้นและไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้แม้แต่คำเดียวด้วยความหวาดกลัว
“ถ้าจะอยู่ที่นี่ก็ช่วยเงียบด้วย ถ้าไม่อยากอยู่ ก็ไสหัวออกไปซะ!” เสียงผู้หญิงคนนั้นเย็นชาและท้าทายอย่างยิ่ง ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ