บทที่ 148
ประจัญบาน
เมื่อคณะของโจวหลางตระหนักได้ว่าเย่เย่นั้นเป็นถึงเทพยุทธ์ ท่าทีที่หยิ่งผยองของพวกเขาก็เปลี่ยนไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งกวนเหยาที่กวนบาทาเย่เย่มาโดยตลอด เขาที่ไม่อยากเสียหน้าไปมากกว่านี้ก็สงบปากสงบคำลง
“ท่านเย่กล่าวอะไรเช่นนั้น แน่นอนว่าพวกข้าต้องยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะได้ท่านมาเป็นส่วนหนึ่งกับพวกเราอยู่แล้ว” ทันทีที่เขารู้ว่าระดับวรยุทธ์ของเย่เย่นั้นทัดเทียมกับเขา โจวหลางก็ได้สงวนกิริยาท่าทีและมองเย่เย่ในระดับเดียวกับตน
ในที่สุดเย่เย่และพรรคพวกก็ได้รวมกลุ่มกับคณะเดินทางของโจวหลางอีกครั้งหนึ่ง แม้ว่ากวนเหยาและแม่นางเฉินเยว่จะไม่เต็มใจนัก แต่ทั้งสองก็ไม่กล้าท้าทายชายผู้ที่มีพลังปราณทัดเทียมกับพี่ใหญ่ของพวกเขา
เย่เย่ได้ใช้โอกาสนี้เตือนโจวหลางเกี่ยวกับกลุ่มโจรที่ซ่อนตัวอยู่ตามแนวเขา และได้สั่งให้พวกเขาระมัดระวังตัวทุกฝีก้าว
“บ้าเอ๊ย พวกมันรู้ตัวแล้ว!” เมื่อเห็นเหยื่อเริ่มระมัดระวังตัวมากขึ้น จางเฉิงกวงหัวหน้ากลุ่มโจรสบถออกมาพร้อมกับถอนหญ้าขึ้นมาด้วยความเจ็บใจ
“เอาไงต่อดีขอรับ ลูกพี่” ลูกน้องของเขาถามขึ้นอย่างฉงน
“เจ้าบื้อ รอบิดาเจ้าตัดริบบิ้นหรือไง ลงไปฆ่าพวกมันสิวะ!” โจรหัวโจกเบิ้ดกะโหลกลูกน้องของเขาเมื่อได้ยินคำถามที่ไม่เข้าหู
การปล้นครั้งนี้ กลุ่มโจรภูผานั้นแบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม เนื่องจากความเห็นที่ไม่ลงรอยกันระหว่างจางเฉิงกวงหัวโจกของกลุ่มและหวงซ่งฉินผู้เป็นรองหัวหน้า คนหนึ่งมีนิสัยมุทะลุดุดัน มักสร้างวีรกรรมอันน่าเกรงขามเพื่อขยายอำนาจ อีกคนสุขุมเยือกเย็นและเห็นแก่ความอยู่รอดของกลุ่มเป็นสำคัญ
หลังจากจางเฉิงกวงออกคำสั่ง กลุ่มโจรใต้บังคับบัญชาของเขาก็ออกจากพุ่มเร้นกาย และวิ่งปรี่เข้าหากลุ่มของโจวหลางอย่างรวดเร็ว
“เตรียมรับมือข้าศึก!” พี่ใหญ่ของกลุ่มสั่งให้พวกเขาตั้งกระบวนทัพรับมือกับกลุ่มโจร แต่ทว่าเย่เย่กลับพุ่งฉายเดี่ยวออกไปโจมตีศัตรูด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้า
“ตายซะ!” เย่เย่มองศัตรูด้วยความเยือกเย็น เขารวบรวมลมปราณที่ฝ่ามือทั้งสองข้างและวาดมือเป็นวง มวลอากาศรอบๆตัวเขาระเบิดออกซัดกลุ่มโจรที่เข้าปะทะจนล้มลงอย่างระเนระนาด
ตู้มมมมมมมมมมมม
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก”
เอื๊อก
โจวหลางกลืนน้ำลายลงไปเอื๊อกใหญ่ทันทีที่ตระหนักว่าวรยุทธ์ของเย่เย่นั้นเหนือชั้นกว่าเขา ชายหนุ่มหญิงสาวคนอื่นๆต่างพากันตกตะลึงในความสามารถของเย่เย่ กำลังใจที่หดหายของพวกเขาก็กลับขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับตะโกนเพื่อปลุกใจตัวเองอีกครั้ง
“พวกข้ามี 2 เทพยุทธ์เชียวนะ ข้าไม่กลัวโจรกระจอกอย่างพวกเจ้าหรอก!”
แนวหน้าของกลุ่มโจรผงะถอยทิ้งระยะออกมาด้วยความหวาดกลัว กลุ่มพันธมิตรโจวหลางที่ได้ใจก็รุกไล่ต้อนพวกเขาออกไป
“เป็นไปไม่ได้!” จางเฉิงกวงกัดฟันอุทานขึ้นด้วยความเจ็บใจ แผนทั้งหมดของเขาพังทลายเพียงเพราะชายนามเย่เย่ เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีเขาจึงออกคำสั่งให้กลุ่มของเขาถอนกำลังออกมาเพื่อรอกำลังเสริมจากหวงซ่งฉิน แต่ทว่าในขณะที่เขากำลังถอยอยู่นั้น เย่เย่ก็ได้ถีบเข้าไปที่ยอดอกของเขาโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว
“อั่กกกกก” ชั่วพริบตาร่างของเขาก็ถูกซัดกระเด็นไปจนชนกับขอบผาอย่างรุนแรง
“ท่านพ่อ!” บุตรชายของจางเฉิงกวงที่ติดตามผู้เป็นพ่อออกมาปล้นครั้งแรกในวัย 14 ปี เขาก็รีบออกมาจากพุ่มที่ซ่อนตัวและรีบพยุงร่างของชายผู้พ่อขึ้นมา
เดิมทีการออกปล้นครั้งนี้จางเฉิงกวงนั้นต้องการให้ลูกชายของเขามาเป็นผู้สังเกตการณ์เท่านั้นและไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาก็กำชับลูกชายของตนว่าห้ามออกมาจากที่หลบซ่อน แต่ จางเสี่ยวชูเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อบาดเจ็บสาหัส เขาก็ฝ่าฝืนคำสั่งของบิดาอย่างไม่ลังเล
“ไปสิ หนีไป!” จางเฉิงกวงที่ได้สติและลืมตาขึ้นมาเห็นลูกของตน ก็รีบตะคอกไล่เขากลับไปด้วยความเป็นห่วง ทันใดนั้นเองกำลังเสริมของหวงซ่งฉินก็มาถึง
“หวงซ่งฉิน ในที่สุดเจ้าก็มา ไปฆ่าพวกมันให้หมด!” ทันทีที่กลุ่มโจรสองกลุ่มรวมเป็นหนึ่ง กำลังของพวกเขาก็มากกว่าคณะเดินทางของโจวหลางเป็นเท่าตัว จางเฉิงกวงเห็นดังนั้นเขาก็ไม่ลดละความพยายามและสั่งให้ลูกน้องทั้งหมดเข้าโจมตีเหยื่ออีกครั้งอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเข็ดหลาบ
แต่ทว่ากลุ่มโจรของหวงซ่งฉินนั้นฟังแต่คำสั่งของหัวหน้าที่พวกเขาเคารพเท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงทำเป็นหูทวนลมกับคำสั่งของจางเฉิงกวง หวงซ่งฉินที่เห็นว่าพวกเขาได้เปรียบเรื่องจำนวน เขาจึงประกาศกร้าวขึ้น
“ส่งของมีค่าของพวกเจ้ามาให้หมดแล้วข้าจะหลีกทางให้”
“หวงซ่งฉินนี่เจ้าคิดจะปล่อยพวกมันไปงั้นรึ!? ”
“ท่านจางด้วยความเคารพ ท่านอยากจะพาลูกน้องไปตายอีกหรือ?”
จางเฉิงกวงกวาดสายตาไปรอบๆ เมื่อเขาเห็นซากศพของเพื่อนพ้องที่กองพะเนิน แม้ว่าเขาจะไม่อยากยอมรับ แต่เขาก็หมดข้อแก้ตัว
เมื่อเห็นหัวโจกที่บ้าบิ่นเงียบลง หวงซ่งฉินก็หันไปข่มขู่พรรคพวกของโจวหลางอีกครั้ง
“ย้ำอีกครั้ง ยื่นของมีค่าของพวกเจ้ามาให้หมดแล้วข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ ไม่มีใครตาย เป็นการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม!”
“น่าขัน!” เย่เย่พูดออกมาอย่างประหลาดใจกับการตัดสินใจของกลุ่มโจร ทันทีที่พูดจบเขาก็ควบคุมพลังปราณของเขาตีฝ่าวงล้อมของกลุ่มโจรโดยที่ไม่ถามความเห็นจากคนอื่นๆ
“ช่างกล้า!” หวงซ่งฉินนำกำลังของเขาถาโถมเข้าใส่เย่เย่ และกลุ่มของโจวหลาง…