ตอนที่ 276 มีเรื่องจะคุยกับกู้เฉินหรง
เป้าหมายของซิ่นอ๋องอยู่ที่พวกเขา หากพวกเขาไม่ปรากฏตัว ซิ่นอ๋องก็ไม่มีเหตุผลที่จะจัดการกับคนตระกูลเผย เพราะไม่มีความจำเป็น
คนตระกูลเผยเป็นเบี้ยที่ซิ่นอ๋องเอามาขู่เผยไป๋ชวน
เผยไป๋ชวนเป็นจ้าวพิษที่มีชื่อเสียงเลื่องลือ ซิ่นอ๋องรู้ว่าสักวันหนึ่งคงได้อาศัยเผยไป๋ชวน
เผยไป๋ชวนกำหมัดทุบโต๊ะชาอย่างหนัก จนโต๊ะชาซึ่งแข็งแรงเป็นรอยแตกลึก ตระกูลเผยอาศัยอยู่ในแคว้นเจียงมารุ่นแล้วรุ่นเล่า เขาไม่อาจชักชวนให้คนตระกูลเผยย้ายหนี เขากับคนในหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานสามารถหนีไปอย่างปลอดภัย แต่คนตระกูลเผยไม่อาจพ้นเคราะห์กรรมได้ ถ้าให้คนทั้งหมดในตระกูลตายเพราะเขา เขาก็ไม่มีหน้าจะไปหาบรรพชนในปรโลก โทษทัณฑ์นี้หนักหนาสาหัสเกินไป
“เจ้าออกไปก่อน ข้าจะคิดให้ดี”
พ่อบ้านหลูรู้ว่าเวลานี้พูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ จึงค้อมคารวะแล้วออกไป ได้แต่หวังว่าเจ้านายของตนไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม เวลานี้ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
ถ้าเวลานี้ถูกซิ่นอ๋องควบคุม เพื่อรักษาชีวิตของคนในตระกูล ก็จำเป็นต้องทำอย่างนี้ เขาติดตามเผยไป๋ชวนใกล้ชิดมาหลายสิบปี ถือตัวว่าเป็นคนสกุลเผย รู้ว่าเผยไป๋ชวนไม่อาจทนรับโทษทัณฑ์นี้ได้
พอพ่อบ้านหลูออกไป เผยไป๋ชวนซึ่งงุ่นง่านอยู่ก็ปัดของทุกอย่างบนโต๊ะชาลงไปที่พื้น ซิ่นอ๋องหาพวกเขาเจอในช่วงเวลานี้พอดี เหตุการณ์ที่ประจวบเหมาะทำให้เขาสงสัยว่าจะมีคนเผยความลับ
คนที่รู้เรื่องนั้นมีแต่คนใกล้ชิดไม่กี่คนที่เขาไว้ใจที่สุด แม้แต่ลูกสาวก็ไม่รู้ คนเหล่านี้จะทรยศเขาได้อย่างไร
เดิมทีเขาดีใจที่จะได้แต่งงานกับซูหลิ่ว พอถึงตอนนี้ เขาไม่มีกะจิตกะใจแล้ว
…..
ตอนที่ซูจิ่วซือมาถึงห้องของกู้เฉินหรงนั้น กู้เฉินหรงกำลังดื่มเหล้ากับกู้หลียวน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน พอเห็นซูจิ่วซือเข้ามา กู้หลียวนก็รีบโบกมือให้ “จิ่วซือ เจ้ามาพอดี ดื่มด้วยกัน”
“เจ้ากลับไปพักที่ห้องได้แล้ว ข้าจะดื่มกับจิ่วซือตามลำพัง” พอเห็นซูจิ่วซือเข้ามา กู้เฉินหรงก็รีบไล่แขกไป กู้หลียวนหน้างอ “กู้เฉินหรง นี่น้องสาวข้า เจ้าอย่าถือโอกาสตอนที่คนกำลังเดือดร้อน วันนี้ข้ายังไม่ไปไหน”
“ไม่ไปก็ไม่เป็นไร เราสองคนไป เจ้าอยู่ดื่มที่นี่ก็แล้วกัน”
กู้เฉินหรงพูดช้าๆ
กู้เฉินหรงพูดพลางเตรียมตัวลุกขึ้น ซูจิ่วซือห้ามไว้ “หลียวน เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ข้ามีเรื่องจะคุยกับเฉินหรง”
กู้หลียวนมองหน้าซูจิ่วซืออย่างไม่อยากจะเชื่อ “เจ้าก็เปลี่ยนไป”
“ต้องฟันฝ่ายากเย็นกว่าจะสมหวัง เจ้าอย่ามาก่อกวน” กู้เฉินหรงพูดเบาๆ ข้างหูกู้หลียวน กู้หลียวนถลึงตาใส่กู้เฉินหรง ถ้าตนไม่ไป ก็เหมือนทำความผิด
แต่บางครั้งเขาก็นับถือกู้เฉินหรงมาก สามารถชนะใจซูจิ่วซือได้ ถ้าเป็นเขา คงล้มเลิกไปนานแล้ว โลกนี้มีผู้หญิงมากมาย ทำไมต้องลำบากลำบนอย่างนี้
“อย่ารังแกน้องสาวของข้านะ”
กู้หลียวนทิ้งคำพูดนี้ไว้แล้วลุกขึ้น ขณะเดินไปข้างซูจิ่วซือเขาหยุดเดิน พูดเบาๆ “น้องสาว ต้องรักษาพรหมจรรย์ไว้นะ”
ซูจิ่วซือมุมปากกระตุก ไม่รู้ว่าสมองของกู้หลียวนคิดอะไรอยู่ นางเหมือนคนพวกนั้นหรือ?
พอกู้หลียวนไปแล้ว กู้เฉินหรงก็หยิบถ้วยใหม่มารินเหล้าให้ซูจิ่วซือ ท่าทางอารมณ์ดีเป็นพิเศษ “มาดื่มกันสักถ้วย”
ซูจิ่วซือนั่งตรงกันข้ามกับกู้เฉินหรง ล้วงเอาขวดเคลือบใบนั้นมายื่นให้กู้เฉินหรง “กินยาแก้พิษนี้ก่อน”
กู้เฉินหรงอ้าปาก รอให้ซูจิ่วซือป้อน
ซูจิ่วซือรู้สึกขำ บางครั้งกู้เฉินหรงก็เหมือนเด็ก ไม่รู้จะทำอย่างไรกับเขาดี นางเทยาแก้พิษในขวดออก เอามาใส่ในปากให้กู้เฉินหรง
กู้เฉินหรงยื่นมือไปจับมือซูจิ่วซือ แววตาอ่อนโยน แทบจะละลาย จ้องมองซูจิ่วซืออยู่อย่างนี้ พลางกลืนยาแก้พิษลงไป
ภายใต้แสงเทียน ซูจิ่วซือหน้าแดง
——
ตอนที่ 277 แต่งงานกับข้าดีหรือไม่
พอเห็นซูจิ่วซือหน้าแดง กู้เฉินหรงก็อดไม่อยู่ก้มตัวลงจูบปากซูจิ่วซือ
คงเป็นเพราะบรรยากาศงดงามเหลือเกิน ซูจิ่วซือจึงไม่ปฏิเสธกู้เฉินหรง ปล่อยให้เขาจูบ
ยิ่งจูบยิ่งลึก ทันใดนั้นข้างนอกก็มีเสียงดังขึ้น “กู้เฉินหรง ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”
เป็นเสียงของเผยปิงปิง พอได้ยินเสียงคนพูดที่ข้างนอก ซูจิ่วซือก็รีบผลักกู้เฉินหรงออก หันหลังให้ ไม่อยากให้กู้เฉินหรงเห็นท่าทางอึดอัดของตน
ยามนี้คนที่เสียดายที่สุดก็คือกู้เฉินหรง โอกาสที่ซูจิ่วซือยินยอมอย่างนี้หายาก เผยปิงปิงไม่มาก่อนหน้านี้ หรือหลังจากนี้ กลับมาตอนนี้
ข้างนอกฟ้ามืดนานแล้ว ถ้านางเข้ามาในห้องของเขาเวลานี้ ไม่รู้ว่าซูจิ่วซือจะเข้าใจผิดหรือไม่
“แม่นางเผย ฟ้ามืดแล้ว ไม่สะดวกที่จะรับแขก มีธุระอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”
เสียงของกู้เฉินหรงเพิ่งจบ เผยปิงปิงก็ผลักประตูเข้ามาเอง พอเห็นซูจิ่วซือก็อยู่ในนี้ สีหน้าแดงเรื่อ จึงพอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางพูดเย้ย “วันข้างหน้ายังอีกยาวนาน ทำไมเจ้าสองคนถึงใจร้อนนัก”
ซูจิ่วซือแม้สีหน้าสงบนิ่ง แต่ถูกเด็กสาวมาเห็นในยามนี้ จึงรู้สึกขัดเขินไม่น้อย เพื่อปกปิดความรู้สึกอึดอัด นางจึงยกมือขึ้นปัดผมที่กระจายไปรวบไว้หลังหู เปลี่ยนเรื่องพูด “แม่นางเผย เจ้ามานี่มีธุระอะไร”
“เมื่อกี้ข้าไปที่ห้องเจ้า เจ้าไม่อยู่ ข้าจึงลองเสี่ยงมาที่นี่ ก่อนหน้านี้พ่อเรียกข้าไปหา บอกว่าพรุ่งนี้เช้าให้ข้าพาพวกเจ้าออกไปจากเขากุยอวิ๋นซาน”
เผยปิงปิงนึกไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งๆ ที่เผยไป๋ชวนจะแต่งงานกับซูจิ่วซือ เวลาเพิ่งผ่านไปหนึ่งวัน จู่ๆ ก็เปลี่ยนใจ และยังบอกให้พวกเขาออกไป
“เขายังพูดอะไรอีก”
เผยปิงปิงส่ายหน้า “ไม่ได้พูดอะไรอีก ในเมื่อพ่อข้ายินดีปล่อยพวกเจ้าไป งั้นพรุ่งนี้เช้าพวกเจ้าก็ออกเดินทาง ขืนช้าจะเสียการ คืนนี้พวกเจ้าเตรียมตัวไว้ พรุ่งนี้เช้าข้าจะพาลงเขา”
พูดจบเผยปิงปิงก็เดินมาอยู่หน้ากู้เฉินหรง ถอนหายใจเบาๆ “เดิมทีข้าอยากได้เจ้าเป็นสามี นึกไม่ถึงว่าในใจเจ้ามีผู้หญิงอื่นแล้ว วันหลังข้าจะไม่กวนใจเจ้าอีก ถึงซูจิ่วซือไม่มา ข้าก็ไม่แต่งงานกับเจ้า วันหลังดูแลซูจิ่วซือให้ดี อย่าให้พ่อข้ามีโอกาส”
พูดจบ เผยปิงปิงก็ถลึงตาใส่กู้เฉินหรงทีหนึ่งแล้วออกไป
กว่าจะได้เจอผู้ชายที่ใช้ได้คนหนึ่ง แต่กลับเป็นของคนอื่นเสียแล้ว น่าเสียดายจริงๆ
พอเผยปิงปิงไป กู้เฉินหรงก็สีหน้าเครียด “ก่อนหน้านี้เผยไป๋ชวนตั้งเงื่อนไขให้เจ้าแต่งงานกับเขาหรือ”
“เรื่องผ่านไปแล้วอย่าพูดถึงเลย ข้ากลับไปห้องละ”
ซูจิ่วซือพูดจบก็เตรียมจะไป ขณะที่หันตัว กู้เฉินหรงก็จับแขนนางไว้ ออกแรงดึง ซูจิ่วซือจึงชนเข้ากับหน้าอกของกู้เฉินหรง
กู้เฉินหรงกอดซูจิ่วซือไว้แน่น พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถ้าเจ้าเอาเงื่อนไขนี้ไปแลกกับยาแก้พิษ ข้ายอมตาย ถึงไม่อยากจากเจ้า แต่ข้าก็อยากให้เจ้าใช้ชีวิตในแบบที่เจ้าต้องการ ไม่ทำอะไรที่ฝืนใจตัวเอง ให้เรื่องราวที่ซูหลิ่วเคยประสบกลายเป็นอดีตตลอดกาล จำไว้ อย่าทำอะไรโง่ๆ เพื่อข้า”
“ข้าไม่ได้คิดว่าจะแต่งงานจริงๆ เพียงแต่หาทางยื้อเวลาไปก่อน”
“ยื้อเวลาก็ไม่ได้ เจ้าจะแต่งงานกับเผยไป๋ชวนได้อย่างไร”
“ข้าอยากให้เจ้ามีชีวิตรอด” ซูจิ่วซือถอนหายใจเบาๆ “ตายแล้วก็ไม่มีอะไรเหลือ”
กู้เฉินหรงกระชับกอดนางแน่นขึ้นอีก ราวกับกลัวว่าซูจิ่วซือจะหายไป “ข้าจะอยู่รอดปลอดภัย เรายังต้องอยู่ไปตลอดชีวิต จิ่วซือ พอเจ้าจัดการเรื่องราวในเมืองหลวงเสร็จ แต่งงานกับข้าดีหรือไม่”