เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 542
“ให้ตายเถอะ ลุงสามหลอกฉันแล้ว ยังมาพูดว่าผลข้างเคียงน้อย เจ็บจะตายแล้ว กลับไปฉันจะเอาเรื่องไม่ดีของลุงไปป่าวประกาศ ป่าวประกาศให้หมด!”
ลู่ฝานได้ยินศิษย์พี่หานเฟิงยังมีแรงด่าคน แสดงว่าไม่น่าเป็นห่วงเท่าไร
ลู่ฝานใช้วิชากาย ไม่นานก็กลับมาถึงสวนหอมปาฟาง
เหมือนสายลมพัดผ่านตัวทุกคน ตอนนั้นยังมีคนคิดจะรั้งเขา แต่หลังจากที่เห็นว่าเป็นลู่ฝาน สีหน้าของคนพวกนี้แปรเปลี่ยนเป็นนอบน้อมขึ้นมาทันที
อู่คงหลิงยิ่งไม่มีใครกล้าขวางเธอ ตามลู่ฝานกลับมาในลานที่พักลับตาคน
เพิ่งเข้ามา ลู่ฝานวางศิษย์พี่หานเฟิงไว้บนพื้น
ลู่ฝานยัดยาเข้าไปในปากศิษย์พี่หานเฟิงอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง
เมื่อยาลงท้อง สีหน้าของศิษย์พี่หานเฟิงมีเลือดฝาดขึ้นมา อู่คงหลิงมองไปรอบๆ ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย
ที่นี่เทียบไม่ได้กับห้องชั้นยอดของสวนหอมปาฟางเลย แต่อู่คงหลิงรู้สึกว่าที่นี่มีความลึกลับซ่อนอยู่ เพิ่งมาถึงเธอก็รู้สึกสบายเป็นอย่างมาก คุณชายลู่เลือกสถานที่เป็นกว่าเธอ ที่นี่ต้องมีความลับอะไรแน่นอน
ทันใดนั้น ศิษย์พี่หานเฟิงพรูลมหายใจออกมา เงยหน้ามองลู่ฝานแล้วพูดว่า “มียาของนายคอยช่วยอยู่ ถึงฉันอยากตายก็คงยาก!”
ลู่ฝานนั่งลงกับพื้นแล้วพูดว่า “ศิษย์พี่หานเฟิง วิชาที่ทำร้ายทั้งตัวเองและคนอื่นของพี่ ต่อไปใช้น้อยลงหน่อยเถอะ แต่คิดไม่ถึงว่าพี่ยังสามารถควบคุมสติตัวเองได้ ไม่ง่ายเลย”
ศิษย์พี่หานเฟิงส่ายหัวพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้ว นี่เป็นวิชาไม้ตายที่ตระกูลฉันถ่ายทอดให้ ไม่เหมือนกับวิชาพื้นๆ ข้างนอกอยู่แล้ว เพราะฉันใช้เป็นครั้งแรก ให้ตายเถอะ เลยควบคุมไม่ได้ ไม่งั้นฉันคนเดียวจัดการพวกนั้นได้หมดแล้ว”
ศิษย์พี่หานเฟิงเริ่มโม้อีกแล้ว แต่ครั้งนี้ลู่ฝานกลับหยักหน้าแล้วหัวเราะ
พูกความจริงว่าคืนนี้พึ่งพาศิษย์พี่หานเฟิงทั้งหมด ถ้าไม่มีศิษย์พี่หานเฟิง เหตุการณ์คืนนี้ต้องจบด้วยความตาย
ศิษย์พี่หานเฟิงปัดก้นแล้วยืนขึ้น แม้น่องยังสั่นเล็กน้อย แต่เดินได้ไม่มีปัญหา
ผลข้างเคียงของวิชานี้เด่นชัดมาก ตอนนี้ถึงส่งสาวงามเข้าไปในห้องศิษย์พี่หานเฟิงเป็นร้อยคน เขาก็คงไม่มีความสนใจแล้ว
ศิษย์พี่หานเฟิงปรายตามองอู่คงหลิง แล้วตบไหล่ลู่ฝาน “คุยกับเธอให้ดี คืนนี้เธอช่วยพวกเราไว้ ไม่งั้นเหตุการณ์จะเป็นยังไงคงแย่จริงๆ”
ลู่ฝานพยักหน้า มองส่งศิษย์พี่หานเฟิงกลับไป
อู่คงหลิงเดินเล่นอยู่ในลาน ลู่ฝานมองเธอเงียบๆ ไม่มีท่าทีจะเดินเข้าไปคุยกับอู่คงหลิง
ยืนอยู่นาน เป็นอู่คงหลิงที่เดินเข้ามาพูดว่า “คุณชายลู่ ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ”
ลู่ฝานมองอู่คงหลิง เงียบอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “มี คุณอู่ไปได้แล้ว”
เมื่อพูดจบ ลู่ฝานเดินกลับห้องตัวเอง แล้วปิดประตูลง
อู่คงหลิงอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นกัดฟันตะโกนไปทางลู่ฝาน “ลู่ฝาน เมื่อกี้ฉันเพิ่งช่วยนายนะ!”
เสียงลู่ฝานดังออกมาจากห้อง
“เส้นทางต่างกัน ไม่จำเป็นต้องคุยกัน คุณอู่คงหลิงกลับไปพักผ่อนได้แล้ว”
อู่คงหลิงอยากพุ่งเข้าไปกัดลู่ฝานจริงๆ
เส้นทางต่างกันบ้าบออะไร ถ้าไม่เห็นป้ายคำสั่งของลู่ฝานก่อน อู่คงหลิงยังพอเชื่อได้บ้าง
แต่ตอนนี้อู่คงหลิงไม่มีทางเชื่อแล้ว
ลู่ฝาน นายรอก่อนเถอะ!
เรื่องนี้ไม่จบแน่นอน