ตอนที่ 280 ความขัดแย้งระหว่างพ่อลูก
เผยปิงปิงกลับไปที่ห้อง นางนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมา จึงเปิดผ้าห่มลุกขึ้น หยิบถุงเครื่องหอมบนโต๊ะออกไปจากห้อง
นางสยายผม เดินมาที่ห้องของกู้หลียวนอย่างรวดเร็ว
กู้หลียวนหลับนานแล้ว ขณะเข้าไปในห้อง เผยปิงปิงได้ยินเสียงกรนดังสม่ำเสมอ
อาศัยแสงจันทร์ นางเดินไปที่ข้างเตียง มองดูใบหน้ากู้หลียวนยามหลับ ใบหน้านี้งามจริงๆ ขนตายาวมาก
มองอยู่ครู่หนึ่ง เผยปิงปิงก็วางถุงเครื่องหอมไว้ที่ข้างหมอนของกู้หลียวน จะจากกันแล้ว นางไม่มีอะไรให้กู้หลียวน จึงอยากมอบถุงเครื่องหอมที่นางทำเอง ถือว่าได้รู้จักกันแล้ว
พอวางถุงเครื่องหอมไว้ เผยปิงปิงก็ออกไปจากห้อง นางเห็นนอกเรือนมีเงาคน นางรีบตามเงานั้นไป แม้อยู่ไกลแต่ก็ดูออกว่าเป็นใคร
“ท่านพ่อ ดึกปานนี้มาทำอะไรที่นี่”
พอได้ยินเสียงเผยปิงปิง เผยไป๋ชวนก็หยุดเดิน เรียกด้วยความประหลาดใจ “ปิงปิง”
เผยปิงปิงเดินเข้าไปหาเผยไป๋ชวน สายตาแสดงความผิดหวังอย่างรุนแรง “ท่านพ่อ ท่านให้ข้าไปส่งพวกเขา กลางดึกท่านกลับมาที่นี่ มาหาซูจิ่วซือใช่หรือไม่ ท่านทำอย่างนี้ไม่กลัวท่านแม่จะเสียใจหรือ”
“เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่ต้องยุ่ง ท่านมาหาแม่นางซูเพราะมีธุระ”
“มีธุระอะไรต้องมาหานางกลางดึก? คนเขาเป็นสาวเป็นนาง ถึงท่านไม่ใส่ใจแบบแผน แต่ควรนึกถึงหัวอกท่านแม่บ้าง และอีกอย่างแม่นางซูมีคนรักอยู่แล้ว ท่านพ่ออายุปูนนี้แล้ว มาใกล้ชิดเด็กสาวอย่างนี้ไม่รู้สึกละอายใจหรือ
ท่านแม่กับพี่ชายไม่กล้าต่อว่าท่าน แต่ข้าจะว่า คราวนี้ท่านพ่อทำเกินไปจริงๆ ท่านแม่แต่งงานกับท่านหลายปี ตามใจท่านพ่อทุกอย่าง แล้วท่านทำกับแม่อย่างไร ถึงกับให้ท่านแม่สละตำแหน่งฮูหยิน ท่านพ่อพูดคำนี้ออกมาได้อย่างไร”
ในใจเผยปิงปิงรู้สึกโกรธ นางพูดออกมารวดเดียว ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านพ่อที่ตนเคารพรักจึงทำเรื่องอย่างนี้ และยังไปห้องของแม่นางที่ยังไม่ได้แต่งงานกลางดึก ทำให้นางสงสัยว่าท่านพ่อไม่ได้คิดจะปล่อยซูจิ่วซือจริง
“เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิด ข้าเพียงแต่มาร่ำลาซูจิ่วซือ เจ้ารีบกลับไป”
เผยไป๋ชวนไม่อยากอธิบายอะไรให้เผยปิงปิงฟัง เตรียมจะออกไป
“ท่านพ่อ คนเขาไม่อยากร่ำลาท่าน และไม่จำเป็นด้วย” เผยปิงปิงวิ่งไปข้างหน้าขวางทางเผยไป๋ชวนไว้อีกครั้ง “ท่านพ่อ อย่าไป”
เผยปิงปิงกล้าพูดกล้าโกรธ นิสัยตรงไปตรงมา ปกติมีแต่นางเท่านั้นที่กล้าเถียงกับพ่อ ลูกชายสองคนกลับไม่กล้าเท่า เผยไป๋ชวนจึงตามใจลูกสาวคนนี้มาตลอด ด้วยอยากบ่มเพาะนางเป็นผู้รับช่วง
นึกไม่ถึงว่าเผยปิงปิงถึงกับบังอาจสั่งสอนเขา ในสายตานางไม่ถือเขาเป็นพ่อ
“หลีกทาง”
เผยไป๋ชวนอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว จึงพูดเสียงกร้าวขึ้นอีก
“ไม่หลีก เว้นแต่ท่านพ่อจะตีข้าให้ตาย ท่านไม่ฟังข้าก็จะขวางอยู่อย่างนี้ ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องห่วงท่านแม่ แต่ข้าห่วง ยี่สิบกว่าปีมานี้ ท่านแม่ยังทำไม่พอหรือ
ซูจิ่วซือไม่ใช่คนที่อยู่ในใจท่าน นางเป็นหลานของนาง ท่านไม่ปล่อยแม้แต่หลานหรือ ทำอย่างนี้อับอายขายหน้าพวกข้าหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน”
เผยปิงปิงโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที ไม่ยอมหลีกทางให้
เผยไป๋ชวนไม่โต้แย้งอะไรกับเผยปิงปิงอีก เขาลงมือทันที เผยปิงปิงนึกไม่ถึงว่าเผยไป๋ชวนจะลงมือจริงๆ รีบตอบโต้ แต่วรยุทธ์ของนางสู้เผยไป๋ชวนไม่ได้ ครู่หนึ่งจึงถูกเผยไป๋ชวนสกัดจุด
——
ตอนที่ 281 คำเตือนของเผยไป๋ชวน
ปิงอวิ๋นได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็รีบเข้ามา เผยไป๋ชวนเอามือไพล่หลัง “อย่ามายุ่ง คืนนี้ข้าไม่อยากฆ่าใคร”
เผยไป๋ชวนพูดจบก็เดินออกไป พอเห็นทิศทางที่เผยไป๋ชวนไปไม่ใช่ห้องของกู้เฉินหรง ปิงอวิ๋นก็โล่งอก ภารกิจของนางคือคุ้มครองกู้เฉินหรง คิดดูแล้วเผยไป๋ชวนคงไม่ทำร้ายซูจิ่วซือ
เผยปิงปิงถูกสกัดจุด ไม่สามารถขยับตัว ไม่สามารถร้อง ได้แต่ส่งสายตาบอกปิงอวิ๋น ให้นางคลายจุดให้
พอนึกถึงคำเตือนของเผยไป๋ชวน ปิงอวิ๋นไม่ได้ช่วยเผยปิงปิง แต่ออกไปทันที
วรยุทธ์ของเผยไป๋ชวนเหนือกว่านาง หากเขาลงมือจริงๆ นางคงเสียเปรียบ เผยปิงปิงไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตแน่ อีกสักครู่จุดที่ถูกสกัดก็จะคลายเอง
เผยปิงปิงโกรธจัด คนของกู้เฉินหรงเป็นอย่างนี้หรือ รอให้คลายจุดก่อนเถอะ จะไปคิดบัญชีกับนาง เห็นคนเดือดร้อนแล้วไม่ช่วย
ซูจิ่วซือนอนไม่หลับ ในสมองมีแต่กู้เฉินหรงวนเวียนอยู่ นางกับเขาถือว่าเป็นคนรักกันแล้วใช่หรือไม่?
นึกถึงกู้เฉินหรงนางก็ยิ้ม เดี๋ยวก็หน้าแดง เวลานี้นางเหมือนเด็กสาวอายุสิบกว่าปีจริงๆ ท่าทางขวยอาย
แต่ในใจนางยังรู้สึกสังหรณ์ใจตลอดเวลา รู้สึกเสมอว่าจะเกิดเรื่องขึ้น
จู่ๆ ก็มีเสียงดังที่นอกหน้าต่าง เนื่องจากพรุ่งนี้เช้าจะออกเดินทาง นางจึงนอนในชุดปกติ พอได้ยินเสียง จึงผุดลุกขึ้น จากนั้นเผยไป๋ชวนก็ปรากฏตัวเบื้องหน้านาง
“เจ้าหิน”
ซูจิ่วซือนึกไม่ถึงว่าเผยไป๋ชวนจะมาหานางกลางดึก และการกระทำทุกอย่างของเผยไป๋ชวนก่อนหน้านี้ ทำให้นางระแวง
เผยไป๋ชวนถอนหายใจเบาๆ “ผ่านมาหลายปีแล้ว อย่างอื่นข้าเปลี่ยนไปหมด แต่ความรู้สึกต่อเจ้าไม่เคยเปลี่ยน ซูหลิ่ว แม้แต่เจ้าก็กลัวข้าหรือ”
“ดึกดื่นอย่างนี้ทำไมไม่พักผ่อน?”
ซูจิ่วซือไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธ เมื่อก่อนนางมั่นใจว่าเผยไป๋ชวนไม่มีวันทำร้ายนาง นางรู้สึกเชื่อมั่นในตัวเผยไป๋ชวน แต่เวลานี้เผยไป๋ชวนอายุมากขึ้น นางกลับไม่รู้สึกอย่างนี้
“ข้าบีบให้เจ้าแต่งงานกับข้า ข้าทำไม่ถูกจริงๆ หลายปีมานี้ ใจข้ายังไม่ยอมแพ้ สุดท้ายฟ้าก็ไม่ได้ช่วยให้ข้าสมปรารถนา เราสองคนไม่มีวาสนาต่อกัน ซูหลิ่ว เจ้ารู้หรือไม่กู้เฉินหรงเป็นราชนัดดาแคว้นเจียง?”
ดวงตาซูจิ่วซือฉายความประหลาดใจออกมาแวบหนึ่ง แล้วกลับสู่ปกติอย่างรวดเร็ว “เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร”
“ดูแล้วเจ้ารู้ฐานะของกู้เฉินหรงมาก่อน จงฟังคำเตือนของข้า หนีไปจากเขา กู้เฉินหรงไม่เหมาะกับเจ้า ราชตระกูลแคว้นเจียงซับซ้อนเกินไป ซิ่นอ๋องไม่มีวันปล่อยกู้เฉินหรงแน่ เจ้าอยู่กับเขาอันตรายมาก อาจมีภัยถึงชีวิตได้ตลอดเวลา”
“ข้ารู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เจ้าหิน ขอบใจในความหวังดีของเจ้า มีธุระอะไรก็นั่งคุยเถอะ!”
ซูจิ่วซือทำท่าเชิญ ให้เผยไป๋ชวนนั่งลง
“เมื่อก่อนกู้เหยี่ยนไม่มีค่าพอสำหรับเจ้า กู้เฉินหรงก็เหมือนกัน เจ้าไม่เคยรู้จักซิ่นอ๋อง ไม่รู้ว่าซิ่นอ๋องน่ากลัวเพียงใด ซูหลิ่ว ฟังคำเตือนของข้า หนีไปจากกู้เฉินหรง”
เผยไป๋ชวนเป็นห่วงซูจิ่วซือจริงๆ จึงตั้งใจมาเตือนซูจิ่วซือ อยากให้นางหนีไปจากกู้เฉินหรง เขากับซิ่นอ๋องเกี่ยวข้องกันมาหลายปี รู้ว่าซิ่นอ๋องมีวิธีที่โหดเ**้ยม ซูจิ่วซือแม้เป็นคนฉลาด แต่ก็เป็นผู้หญิง หากถูกดึงเข้าไปในการต่อสู้ของราชตระกูล ต่อไปถ้าคิดจะถอนตัวก็เป็นเรื่องยาก
นี่เป็นเส้นทางที่ไม่มีการย้อนกลับ กู้เฉินหรงไม่มีทางเลือก แต่ซูหลิ่วมี
“เจ้าหิน ขอบใจในความหวังดีของเจ้า ในเมื่อข้าเลือกแล้ว หากเขาไม่ทำให้ข้าผิดหวัง ไม่ว่าข้างหน้าจะมีอุปสรรคมากเพียงไร ข้าก็ไม่กลัว สิ่งที่ข้ากลัวก็คือใจคน
เรื่องของเจ้ากับเผยฮูหยินข้าไม่ควรพูดมาก แต่ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ข้าก็ขอพูดสักหน่อย เส้นทางวงการนักเลงยาวไกล อะไรที่ควรลืมก็ลืมเสีย! ควรเห็นคุณค่าของคนใกล้ชิด จะได้ไม่เสียใจภายหลัง”