บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบสงัดและอัดแน่นไปด้วยความกดดัน หลายคนในบริเวณตะลึงค้างอย่างทำอะไรไม่ถูกที่ได้เห็นชูฮันอัดหัวหน้าของพวกเขาลงไปกองที่พื้นและกระอักออกมาเป็นเลือด และยิ่งเห็นภาพพี่หยวนซึ่งก็คือหัวหน้าของพวกเขาที่ใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะตะกายตัวขึ้นมาได้ก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูกขึ้นไปกว่าเดิม นี่หัวหน้าของพวกเขาถูกอัดภายในวินาทีเดียว?
นี่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือไม่มีใครมองทันการโจมตีของชูฮันเลย พวกเขามองไม่เห็นเลยว่าชูฮันเคลื่อนไหวตอนไหนและยังไง ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าหมุนตัวหันกลับมาตอนไหน
ไอ้นี้มันเก่งกาจมาจากไหน?!
ชูฮันเอามือขวาที่เปื้อนเลือดโดยบังเอิญเช็ดกับกางเกงตัวเองอย่างต้องการทำความสะอาด จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาจับปลายคางของตัวเองอย่างพอใจกับผลลัพธ์ ในที่สุดเขาก็คำนวณทุกอย่างในหัวได้เสร็จสิ้น สนามเทนนิสเป็นสถานที่ที่จะช่วยเขาประหยัดเงินอย่างมาก มันไม่ค่อยมีระเบิดมากเท่าไหร่ในยุคโลกาวินาศ ระเบิดที่ค่ายเขี้ยวหมาป่ามีนั้นก็คือระเบิดที่ค่ายตวนส่งมาให้เป็นของขวัญ ซึ่งทิ้งไว้ที่ค่ายเขี้ยวหมาป่ามันก็เสียเปล่า เพราะมันอาจจะมีใครบังเอิญไปทำให้ระเบิดทำงาน ซึ่งเขาอาจจะสูญเสียของมีค่าทั้งหมดไปได้
เพราะงั้นเขาควรใช้อาวุธเบาสำหรับการฆ่าซอมบี้ และอาวุธหลักอย่างระเบิดสำหรับการฆ่าลูกผสมและมนุษย์จะดีกว่า
ชูฮันที่แก้ปัญหาได้แล้ว ในที่สุดก็หมุนตัวกลับ เขามองไปที่กลุ่มคนเล็กๆที่ยืนอยู่หลังเขามานานแล้วโดยไม่พูดอะไร คนพวกนี้อาศัยอยู่ในอาคารห้าชั้น แม้จะอยู่กันไม่เยอะแต่กลุ่มคนที่มีความร้อนในตัวมารวมตัวกันมันก็สามารถดึงดูดซอมบี้รอบๆได้ ซึ่งผลลัพธ์ก็คือฝูงซอมบี้นั้นเอง
ในตอนนี้ เมื่อคนพวกนี้ได้เห็นว่าคนที่หมุนตัวกลับมาหน้าตาเป็นอย่างไร ทุกคนก็ถอยหลังหนีทันทีด้วยความกลัวจากสัญชาตญาณ
หยวนหมินที่กำลังขบคิดในหัวอย่างหนักและหาวิธีตอบโต้อีกฝ่ายที่ทำให้เขาเจ็บอย่างน่าอายอยู่ แต่แล้วเมื่ออีกฝ่ายหันหน้ามา หยวนหมินก็ต้องผงะ สีหน้าซีดเผือดทันที เขาช็อคจนตาแทบถลนออกมาจากเบ้า
“หัวหน้า!” หยวนหมินร้องเสียงหลง สีหน้าซีดเผือดสลับแดงก่ำไปมาอย่างตื่นเต้น
ชูฮันเกิดความสับสน ทำไมคนที่พื้นถึงมองมาที่อย่างตื่นเต้นจัดอย่างนี้ เหมือนดีใจที่ได้เห็นเขา?
คนอื่นๆที่อาศัยอยู่ในอาคารห้าชั้นที่ยืนอยู่รอบๆเตรียมพร้อมที่จะวิ่งหนีทันที พวกเขามองไปที่สีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างกระทันหันของหัวหน้าตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ทำไมหัวหน้าของพวกเขาถึงตื่นเต้นและดีใจที่ได้เห็นคนที่ทำร้ายตัวเองแบบนั้น?
ขณะนี้พี่หยวนของทุกคนตื่นเต้นอย่างมากจนเกิดแรงฮึด พยายามตะกายตัวไปทางชูฮัน เขาคลานไปถึงเท้าของชูฮัน จับขากางเกงของชูฮันไว้นั่นราวกับว่าเจอกับผู้ช่วยชีวิตของตัวเองก็ไม่ปาน “หัวหน้า! ในที่สุดผมก็ได้เจอหัวหน้า!”
“คุณเป็นใคร” ชูฮันมีใบหน้าที่อธิบายไม่ได้
“ผมคือหยวนหมิน!” หยวนหมินยิ่งตื่นเต้นเพิ่มขึ้นไปอีก เขากรีดร้องใส่ชูฮันพร้อมกับกระตุกขากางเกงของชูฮันไม่หยุด จนกางเกงของชูฮันแทบจะหลุดอยู่แล้ว “หัวหน้า จำผมไม่ได้เหรอ ผมคือหยวนหมินไง!”
ชูฮันพยายามนึกอยู่ในหัว แต่หลังจากแน่ใจแล้วว่าเขาไม่รู้ผู้ชายคนนี้ ชูฮันก็มองไปที่หยวนหมินด้วยสายตาที่แปลกกว่าเดิม “เรารู้จักกันงั้นเหรอ?”
“รู้ครับ!” หยวนหมินตอบรับเสียงดังอย่างมั่นใจ หยวนหมินเจ็บปวดอย่างมากจนทำได้แค่นอนกองอยู่ที่พื้นและกอดขาของชูฮันไว้เพราะไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความโกรธ “ผมถูกกลุ่มซอมบี้ล้อมเอาไว้เมื่อหกเดือนก่อน และหัวหน้าช่วยผมไว้! หลังจากนั้นผมก็ตามหัวหน้าแต่หัวหน้าเมินเฉยผม และพอไม่สามารถตามความเร็วของหัวหน้าได้กัน เราก็คลาดกัน จำได้มั้ยหัวหน้าให้ผมอยู่ในตึกที่ห่างจากหัวหน้าสามกิโลเมตร หัวหน้าจำผมไม่ได้เหรอ?”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ชูฮันก็เริ่มมีปฏิกิริยา เขาเริ่มจำเรื่องราวที่เขาแทบจะลืมไปแล้วขึ้นได้
หลายคนที่ยืนอยู่รอบๆตะลึงกับเรื่องราวที่พลิกผันไปมา ทุกคนยืนนิ่งราวกับรูปปั้นอย่างไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไปกับสถานการณ์ที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างนี้
เด็กหนุ่มที่ชูฮันเคยมองว่าเด็กอันธพาลตอนนี้กลายเป็นหัวหน้าคน เหล่าคนที่เคารพหยวนหยินความศรัทธาในตัวหยวนหมินของพวกเขาปลิวหายไปทันทีเมื่อคิดว่าจะได้เห็นภาพนองเลือดกลับกลายเป็นการพบเจอกันและย้อนระลึกความหลัง หัวหน้าหยวนหมินของพวกเขานอนอยู่ที่พื้นกอดขาและเรียกคนว่าหัวหน้า
นี้มันเรื่องบ้าบออะไรกัน?
เมื่อได้เห็นท่าทางที่ดูเหมือนจะประทับใจของชูฮัน หยวนหมินก็ตื่นเต้นและรีบกำชายกางเกงของชูฮันแน่นขึ้นไปอีก “หัวหน้า ในที่สุดผมก็เจอหัวหน้าแล้ว หัวหน้าไปอยู่ไหนมาตลอดหกเดือนนี้? ผมไม่ได้ข่าวหัวหน้าเลย หัวหน้าปล่อยทิ้งให้ผมอยู่ที่นี้”
ชูฮันยกยิ้มมุมปาก ก้มลงมองหน้าหยวนหมินที่เอาแต่โอดครวญอยู่ที่พื้น และเอ่ยถาม “ฉันบอกให้นายไปอยู่ที่ตั้งมั่น? แล้วทำไมถึงได้มาตั้งรกรากอยู่ที่นี้แทน?”
เมื่อได้ยินคำถามของชูฮัน หยวนหมินก็รีบปาดน้ำมูกน้ำตาออก และตอบคำถามด้วยน้ำเสียงแข็งขัน “หัวหน้า! ผมยอมตายดีกว่าต้องยอมพวกมัน!”
หน้าของชูฮันกลายเป็นคล้ำลง ไอ้นี่มันพูดว่าอะไรน่ะ?
ชูฮันที่พยายามอดกลั้นอารมณ์โมโหเอาไว้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “นายหมายถึงอะไร?”
“ที่ตั้งมั่นนั้นถูกครอบครองโดยกองทัพของค่ายเขี้ยวหมาป่า!” หยวนหมินมีสีหน้าเหี้ยมโหด มันมีความผิดหวังฉายชัด อัดแน่นไปด้วยความเกลียดชังเหมือนกับถูกแย่งหญิงอันเป็นที่รักไป “พวกมันเป็นคนของชูฮัน ผมสาบานแล้วว่าผมจะติตตามหัวหน้า ถึงแม้ชูฮันจะยิ่งใหญ่กว่าหัวหน้า แต่ผมจะไม่ทรยศต่อหัวหน้าเด็ดขาด!”
เมื่อได้เห็นสีหน้าและน้ำเสียงที่มุ่งมั่นของหยวนหมิน ชูฮันก็อยากจะกรีดร้องออกมา ไอ้นี่มันโง่หรือโง่กันแน่เนี่ย?
คนอื่นๆที่ได้เห็นคำปฏิญาณคนของหยวนหมินที่มีต่อชูฮันก็เริ่มเขยิบตัวเข้ามาล้อมชูฮันที่อยู่ตรงกลาง และแสดงเจตจำนงของตัวเองออกมา “หัวหน้า พี่หยวนเรียกพี่ว่าหัวหน้า เพราะงั้นพี่ก็คือหัวหน้าของพวกเราเหมือนกันครับ!”
“ใช่ ใช่ หัวหน้า! พี่หยวนบอกว่าไอ้ผู้ชายที่ชื่อชูฮันมันขโมยที่ตั้งของหัวหน้าไป งั้นเราไปฆ่ามันกัน!”
“หัวหน้า มั่นใจได้ พวกเราจะทำตามที่หัวหน้าสั่งทุกอย่าง”
“ใช่แล้วครับ หัวหน้าสั่งการมาได้เลย พวกเราจะทำตามคำสั่งทันที!”
เมื่อได้เห็นว่าเหล่าลูกน้องของตัวเองต่างตอบรับอย่างแข็งขัน หยวนหมินก็โล่งอก แม้ว่าเขาจะโดนชูฮันอัดจนกองอยู่ที่พื้นและไม่สามาถลุกขึ้นมาได้ แต่ถึงอย่างนั้นหยวนหมินก็ตบหน้าอกตัวเองแรงๆและเอ่ยคำมั่นเสียงดังฟังชัด “หัวหน้ามั่นใจได้เลยครับ ไอ้ชูฮันอะไรนั่นผมจะฆ่ามันให้หัวหน้าเอง เราจะยึดที่มั่นของเราคืน!”
หลังจากที่เงียบมานาน ชูฮันก็มองทุกคนด้วยสายตาแปลกๆ “ฉันคือชูฮัน”