เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 431
มีแรงดึงดูดใจหนึ่งร้อยล้าน
แรงบันดาลใจในการทำงานของหลันซินก็เพิ่มสูงขึ้นทันที
ถึงแม้เธอจะมีเงินเป็นพันล้านแล้ว
แต่ไม่มีใครรังเกียจเงินจำนวนมากหรอก!
อีกทั้ง
ช่วงเวลาที่กลับมาจากเมืองกาสิโน
เธอใช้เงินอย่างสุรุ่ยสุร่าย
เพียงเวลาสั้นๆ ไม่กี่วัน
ก็ใช้จ่ายเงินไปแล้วหนึ่งถึงสองร้อยบาท!
ถึงแม้จะเป็นเงินหนึ่งพันล้าน ก็ไม่เพียงพอที่จะให้เธอใช้จ่ายได้นานนัก
ร้อยล้านนี้ของหลันเฟิง
สำหรับหลันซินแล้วพูดได้ว่า มันสามารถช่วยเหลือได้ในยามทุกข์ยาก!
อย่างไรเสียเมื่อถึงเวลานั้น ก็มีเย่เมิ่งเหยียนคอยเป็นพี่พึ่งพิงอยู่
เชื่อว่าหยางเฟิงก็ไม่กล้าทำอะไรตนเองได้หรอกใช่ไหม?
มองเห็นถึงตรงนี้
หลันเฟิงก็รู้ดีว่า เรื่องนี้มีโอกาสสูงที่จะชนะ
มุมปากของเขา อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มที่ลำพองใจออกมา!
สำหรับน้องสาวของตนเองคนนี้
เขารู้จักเป็นอย่างดี
นอกจากความกดดันภายในครอบครัวแล้ว
ยังต้องใช้แรงดึงดูดใจจากเงินทอง
มิฉะนั้นแล้ว
หลันซินไม่สามารถทำเพื่อพวกเขา แล้วไปผิดใจกับหยางเฟิงอย่างตามอำเภอใจได้!
โจวห้าวที่อยู่ข้างๆ ก็ตกตะลึงตาค้าง!
ฝีมือในการแสดงของหลันเฟิงกับหลันจื่อ ทำให้คนรู้สึกทึ่งจริงๆ!
โดยเฉพาะฉากร้องไห้ของหลันจื่อ มันช่างน่าอัศจรรย์ซะจริงๆ
สองคนนี้ ถ้าไปเป็นนักแสดง จะต้องได้ตุ๊กตาทองอย่างแน่นอน!
ตนเองได้แต่งงานมาหลายปีขนาดนั้น ทำไมถึงไม่พบว่า หลันจื่อมีพรสวรรค์ทางด้านแสดงเลยล่ะ?
“แม่ เรากลับมาแล้วค่ะ!”
เวลานี้
ด้านนอกมีเสียงของเย่เมิ่งเหยียนดังทอดเข้ามา
หลันซินและคนอื่นๆ ร่างกายสั่นสะท้านในทันที เหงื่อออกไปทั้งตัว!
ความตื่นตระหนก และลุกลี้ลุกลน ฉับพลันก็ปกคลุมไปทั้งร่างกาย!
เพราะพวกเขารู้ดีว่า
เย่เมิ่งเหยียนกลับมาแล้ว เช่นนั้นหยางเฟิงก็ต้องกลับมาด้วยอย่างแน่นอน!
เป็นไปอย่างที่คาดการณ์เอาไว้
หยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียน พร้อมกับโจวซู่เอ๋อร์และคนอื่นๆ เดินเข้ามา
ในชั่วพริบตา
ดวงตาของหยางเฟิงหรี่ลงเล็กน้อย ราวกับแสงของมีดที่แหลมคม กวาดมองไปทางหลันเฟิงและคนอื่นๆ
ครืน……
หลันซินและคนอื่นๆ ตกใจกลัวจนใบหน้าหมองคล้ำ!
สองขาสั่นเทาอย่างอดไม่ได้
สถานที่เกิดเหตุเงียบสงัด
พวกเดรัจฉาน และคนเลวเหล่านี้ คาดไม่ถึงว่าจะมาขอร้องหันซิน?
มุมปากของหยางเฟิง ค่อยๆ เผยรอยยิ้มเย้ยหยัน
พวกเขาคิดว่าทำเช่นนี้ ตนเองก็จะปล่อยพวกเขาไปใช่ไหม?
ช่างไร้เดียงสาซะจริงๆ!
เย่เมิ่งเหยียนที่อยู่ข้างๆ เห็นหลันเฟิงและคนอื่นๆ สีหน้าก็เคร่งขรึมลงทันที
เมื่อนึกถึงเรื่องเลวหลายที่พวกหลันเฟิงทำไว้ ดวงตาที่สดใสของเธอคู่นั้น ก็เผยให้เห็นความเกลียดชังในส่วนลึก!
เกลียดชังคนเหล่านี้ ที่กบฏต่อฟ้าดิน!
แล้วก็เกลียดชังพวกเขา ที่ไร้ซึ่งประโยชน์!
ความโกรธอย่างรุนแรง ลุกโชนอยู่ในใจของเธอ
ฉับพลันในสถานที่นั้น
เงียบสงัดไร้เสียง
จนสามารถได้ยินเสียงเข็มตก!
“ไอ๋หย๋า! ลูกสาวคนดีของฉัน ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!”
เห็นถึงบรรยากาศที่แข็งทื่อ หลันซินก็รีบลุกขึ้น เดินเข้าไปต้อนรับเย่เมิ่งเหยียนด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ส่วนหยางเฟิง?
ถูกหลันซินมองข้ามไปโดยสิ้นเชิง!
เพียงแต่หยางเฟิงเคยชินซะแล้ว
เขาเดินไปข้างๆ โซฟา แล้วนั่งลง
หยิบบุหรี่หนึ่งมวนแล้วจุดไฟ
“อืม!”
เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้า
มองหลันเฟิงและคนอื่นๆ
เธอไม่ได้สนใจมากนัก
มองเห็นสีหน้าของเย่เมิ่งเหยีบน หลันซินพูดอย่างโมโห : “เมิ่งเหยียน เห็นคุณลุงของคุณ แล้วทำไมไม่ทักทายล่ะ?”
เย่เมิ่งเหยียนเหลือบมองหลันเฟิงอย่างรังเกียจ กล่าวอย่างไม่ปรานี : “เขาคู่ควรที่จะให้ฉันเรียกว่าลุงเหรอ?”
ก่อนหน้านี้
ตอนที่ทุกๆ คนเป็นญาติกัน
ถึงแม้ว่าในใจเย่เมิ่งเหยียนจะไม่ชอบหลันเฟิง
แต่ถึงอย่างไรหลันเฟิงก็เป็นลุงของตนเอง
มารยาทภายนอก เธอยังต้องมีอยู่!
แต่ตอนนี้ หลันเฟิงทำเรื่องก่อกรรมทำชั่วมากมายขนาดนั้น ยังต้องการให้ตนเองเรียกเขาว่าลุงอีกเหรอ?
ฝันไปเถอะ!
ได้ยินเช่นนั้น
หลันซินก็ชักสีหน้า : “เด็กคนนี้ ทำไมพูดจา……”
“พูดยังไงเหรอ?”
ทันใดนั้น
ความโกรธที่เย่เมิ่งเหยียนสะสมมาตลอด ถึงที่สุดก็ระเบิดออกมา
“คุณถามเขาดูสิ ว่าท้ายที่สุดแล้วได้ทำเรื่องอะไรเอาไว้?”
“ท้ายที่สุดแล้วกลั่นแกล้งรังแกประชาชนที่จิตใจดีงามมาเท่าไหร่แล้ว!”