อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 448 รอ
ราชวิทยาลัย
กู้ชูหน่วนเขียนตั้งแต่เช้าจรดค่ำ จากค่ำจรดเช้า เขียนจนปวดแขนไปหมดแล้ว
คนข้างตัวส่งเสียงจอแจ วิพากษ์วิจารณ์ไม่จบ ยังมีคนอีกมากที่เร่งเร้าให้นางเขียนไวหน่อย
กู้ชูหน่วนอารมณ์เสีย ปาพู่กันขนพังพอนจากมือ “ดูเรื่องสนุกไม่เหนื่อยกระมัง หากพวกเจ้าเร็วได้เช่นนั้น พวกเจ้าก็มาเขียนสิ!”
“พระชายาหาน เพราะท่านเขียนได้ดีมากจริงๆ พวกอ่านแล้วในใจคันยุบยิบ อยากอ่านให้จบทั้งหมด”
กู้ชูหน่วนร้อนจนเอาแต่พัดแขนเสื้อ
คนเหล่านั้นห้อมล้อมในสามชั้น นอกสามชั้น อยากให้นางขาดอากาศตายหรือ?
“ถ้าอยากให้ข้าเขียนต่อ พวกเจ้าทั้งหมดก็ถอยออกไปยี่สิบก้าว ห้ามมาเข้าใกล้ข้าอีก!”
หากไม่ใช่เพราะอยากได้ปิ่นระย้า นางจะทนถึงตอนนี้ได้อย่างไร?
ทุกคนต่างไม่อยากถอยออก เพราะเช่นนั้นพวกเขาก็จะมองไม่เห็นว่านางเขียนอะไรอีก
แต่หากพวกเขาไม่ถอย ก็กลัวกู้ชูหน่วนจะใช้อารมณ์ ไม่เขียนเสียดื้อๆ ถึงตอนนั้นจะเสียมากกว่า จึงได้แต่พากันร่นถอย
ก็ขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังหงุดหงิด ชิงเฟิงก็ปรากฏตัวกะทันหัน
เขาทำความเคารพ แล้วถ่ายทอดคำพูดอย่างซื่อตรง แต่กลับจุดไฟโกรธกู้ชูหน่วนอีกครั้ง
“คารวะพระชายา พระชายาพันปีพันปี พันๆ ปี”
“มีเรื่องรีบพูด ไม่มีก็รีบไสหัว”
“พระชายา ท่านอ๋องให้ข้าน้อยมาบอก เรื่องของท่านจะเขียนเช่นนี้ไม่ได้ นางเอกหยางฉู่ลั่วต้องมีสัมพันธ์กับฉู่หยู่เฉินเท่านั้น ห้ามมีสัมพันธ์กับเฟิงหลิง เด็กในท้อง ก็ต้องเป็นของท่านอ๋องเท่า…อ้อไม่ใช่ เป็นของฉู่หยู่เฉินเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”
กู้ชูหน่วนอดกลั้นเพลิงโทสะ จ้องชิงเฟิงยิ้มแต่ไม่ยิ้ม จ้องจนชิงเฟิงขนหัวลุก
“ข้าแต่งเรื่อง ท่านอ๋องของเจ้าก็ต้องยุ่งด้วยหรือ? เขาอยู่ชายทะเลหรืออย่างไร? ต้องดูแลกว้างขนาดนั้น?”
“เออ…นี่…ท่านอ๋องยังกล่าวอีกว่า นางเอกหยางฉู่ลั่วต้องมีใจรักมั่นต่อฉู่หยู่เฉินเท่านั้น ห้ามมีสัมพันธ์คลุมเครือกับชายอื่น และห้ามชอบผู้หญิงของเขาด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
“เช่นนั้นไยเจ้าไม่ให้ท่านอ๋องของเจ้ามาเขียนเองเล่า?”
“เออ…พระชายา ข้าน้อยแค่มาถ่ายทอดคำพูดพ่ะย่ะค่ะ”
ชิงเฟิงทำหน้าบริสุทธิ์
เขารู้อยู่แล้วเชียว ขอเพียงเขาถ่ายทอดคำพูดของท่านอ๋อง พระชายาต้องไม่พอใจมากแน่
ขณะเดียวกัน ขันทีคนสนิทข้างกายฮ่องเต้เย่ก็มาถ่ายทอดดำรัสด้วย
“พระชายาหาน ฝ่าบาทมีรับสั่ง แม้นเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อจะเป็นทรราช แต่อดีตเขาก็เป็นเมธีมีความรู้สึกลึกซึ้ง ห่วงใยราษฎรประจักษ์ในรักผู้หนึ่ง ท่านจะเขียนให้เขาชั่วร้ายเกินไปไม่ได้ จุดจบของเขาต้องดี แล้วยังต้องได้ครองรักกับหยางฉู่ลั่วด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
กู้ชูหน่วน “…”
“ฝ่าบทยังรับสั่งอีก ว่าท่านเขียนช้าเกินไปแล้ว ให้ท่านเขียนไวอีกหน่อย ฝ่าบาททรงรอจนร้อนพระทัยมากพ่ะย่ะค่ะ”
กู้ชูหน่วนเพียะเสียงหนึ่ง โยนพู่กันหางพังพอนออกไปทันที พิงพนักเก้าอี้ สองมือกอดอก มองกลุ่มคนเนืองแน่นในราชวิทยาลัยด้วยความเย็นชา
เสียวหลี่จือเอ่ยถามด้วยความฉงน “ฝ่าบาทเพียงให้ท่านไวหน่อยเท่านั้น เหตุใจจึงหยุดเขียนเสียพ่ะย่ะค่ะ?”
“เขียนมาทั้งวันทั้งคืน เหนื่อยแล้ว ไม่เขียนแล้ว!”
“”หา…พระชายาหาน เช่นนี้ ข้าน้อยจะกลับไปรายงานฝ่าบาทอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?
“นั่นเป็นเรื่องของเจ้า ไม่เกี่ยวกับข้า ข้าเขียนมาทั้งวันทั้งคืน ไม่ต้องกินข้าวนอนหลับหรืออย่างไร? อีกอย่าง…ตอนนี้ข้าไม่มีแรงบันดาลใจ เขียนไม่ออก”
“เช่นนั้นเมื่อไรถึงจะมีแรงบันดาลใจพ่ะย่ะค่ะ?”
“ก็ไม่แน่ อาจเป็นสิบวัน ครึ่งเดือน หรืออาจเป็นครึ่งปีหนึ่งปี หรืออาจเป็นแปดปีสิบปีก็ได้”
ซี้ด…
ครั้นคำพูดนี้ออกมา
คนของราชวิทยาลัยก็เต้นเร่าๆ
พวกเขารอไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแปดปีสิบปี ถ้าต้องรอแปดปีสิบปีจริง เช่นนั้นผมก็หงอกหมดแล้ว
“พระชายาหาน หากทรงหิว ก็เสวยอาหารหน่อยก่อนเถอะ หากทรงเหน็ดเหนื่อย ก็บรรทมก่อน แต่แปดปีสิบปีนานเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ พวกเราใจจดใจจ่อตายแน่ๆ”
“นั่นนะสิ ยังอ่านเรื่องนี้ไม่จบ ใจข้าก็ไม่เป็นสุข กินไม่ได้ นอนไม่หลับ รอแต่ให้ท่านเขียนจนจบ”
กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ
คนพวกนี้เห็นนางเป็นนักประพันธ์หรือ?
นางอิ่มแล้วก็ว่างงาน แต่งนิยายให้พวกเขา?
นักเรียนหนึ่งในนั้นเอ่ยอย่างร้อนรน “ปิ่นระย้าอันนั้นของท่านอาจารย์ซ่างกวนงานประณีตมาก เนื้อหยกก็ดี หรือว่าท่านไม่อยากได้ที่หนึ่ง ได้ปิ่นระย้าผีเสื้อหยกนั้นมาครอบครอง?”
“ข้าต้องการชีวิตมากกว่า!”
ราชวิทยาลัยอึกทึกครึกโครม
มีคนเกลี้ยกล่อมกู้ชูหน่วน
มีคนส่งข้างส่งน้ำให้กู้ชูหน่วน
มีคนแอบว่าโทษอ๋องหานกับฮ่องเต้เย่ หากมิใช่พวกเขา กู้ชูหน่วนจะหยุดเขียนได้อย่างไร?
แล้วยังมีคนกลับวิพากษ์วิจารณ์เรื่องในตอนท้าย
ซ่างกวนฉู่อ่านต้นฉบับ ดวงตาอ่อนโยนคู่นั้นจับจดอยู่ที่คำว่าเฟิงหลิงอีกครั้ง
ในเรื่อง เฟิงหลิงเป็นองค์ชายอาภัพรักของแคว้นเฟิง ถูกทิ้งเป็นตัวประกันที่แคว้นฉู่แต่เล็ก เพราะรูปพรรณงาม ถูกองค์หญิงติงตังหมายตา เป็นนายบำเรอ
ผิวเผินเขาเป็นนายบำเรอ
แต่แท้จริงแล้วเป็นนายใหญ่ของโรงงานหยุนเทียนไม่เพียงมีทรัพย์สินอิทธิพลที่สามารถสั่นคลอนใต้หล้าได้ ยังมีทัพหงส์ที่ทลายทุกสิ่งไร้พ่ายอีกด้วย
อีกทั้งเขายังความคิดหยั่งลึก ขึงขัง วางแผนในกระโจม สยบหมื่นหลี่
ความทะเยอทะยานของเฟิงหลิงมีมากยิ่ง เขาไม่อยากได้บัลลังก์ของแคว้นเฟิง แต่ต้องการรวมใต้หล้าเป็นหนึ่งเดียว
ดังนั้นเขาหลอกใช้นางเอกหยางฉู่ลั่ว เห็นหยางฉู่ลั่วเป็นหมาก ต่างได้ในสิ่งที่ต้องการ ช่วยให้เขาขึ้นเป็นฮ่องเต้แคว้นเฟิง และกลายเป็นเจ้ามหาอำนาจของใต้หล้า
สุดท้ายกลับมีใจให้หยางฉู่ลั่วที่เป็นหมากคนนี้
แล้วยังมีสัมพันธ์กับหยางฉู่ลั่วอีก
แต่น่าเสียดาย หัวใจของหยางฉู่ลั่วอยู่กับฉู่หยู่เฉิน มีความแค้นมากมายกับเฟิงหลิง
เฟิงหลิงในเรื่องของกู้ชูหน่วน หมายถึงเขาเป็นนัยหรือ?
เขาก็เกือบมีสัมพันธ์กับกู้ชูหน่วน
อีกอย่าง…
อิทธิพลเบื้องหลังของเขาแม้เป็นเผ่าเทียนเฟิ่น
แต่เผ่าเทียนเฟิ่นก็เป็นอนุชนของราชวงศ์ หากว่าตามจริง เขายังถือเป็นองค์ชายแห่งอาณาจักรล่มสลายหนึ่งด้วย
หรือกู้ชูหน่วนจะรู้ฐานะของเขา?
มิเช่นนั้นจะมีตัวละครอย่างเฟิงหลิงได้อย่างไร?
อาจารย์ซ่างกวนเก็บต้นฉบับเรียบร้อย ผิวเผินแสร้งเป็นปกติเอ่ยถาม “กู้ชูหน่วน ตัวละครในเรื่องของเจ้ามาจากไหน?”
“ก็แต่งไปเรื่อยเปื่อยอย่างไร” กู้ชูหน่วนกินไปก็เอ่ยอย่างเกียจคร้าน
“หยางฉู่ลั่วชอบประเภทอย่างฉู่หยู่เฉินหรือ?”
“ไร้สาระ หากไม่ชอบ ฉู่หยู่เฉินจะเป็นพระเอกได้หรือ?”
เช่นนี้…
ในใจนางชอบฉู่หยู่เฉิน เพียงแต่ไม่กล้าเอ่ยปาก?
แต่ในเรื่องนี้ ที่มากกว่ามิใช่การที่หยางฉู่ลั่วหลอกใช้ฉู่หยู่เฉินหรือ?
“เช่นนั้น…อย่างเฟิงหลิงเล่า? เจ้าคิดอย่างไรในเรื่องจึงวางแผนเรื่องพวกนี้ให้เฟิงหลิง?”
“อาศัยจินตนาการอย่างไรเล่า”
กู้ชูหน่วนหมดคำพูดเล็กน้อย
เหตุใดซ่างกวนฉู่จึงมากความเช่นนี้?
ปกติเห็นเขาพูดเพียงไม่กี่คำ
ซ่างกวนฉู่อยากรู้ ว่าตอนท้ายนางจะวางแผนเนื้อเรื่องนางเอกกับเฟิงหลิงอย่างไร
และยิ่งอยากรู้ว่าเด็กในท้องของหยางฉู่ลั่วเป็นของใครกันแน่?
แต่เขารออยู่ตลอด