ตอนที่ 1626 ตาเฒ่าตัวร้าย (1)
การต่อสู้นองเลือดในคืนนั้นดูเหมือนไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดๆไว้ในสํานักธาราเมฆ นอกจากรู้ว่าหลินเฮ่าอวี่เสียสติไปแล้ว พวกเขาก็ไม่รู้อะไรอีก หลังจากถูกเถียงกันอย่างดุเดือดช่วงหนึ่ง พวกผู้เยาว์ทุกคนก็กลับเข้าสู่วิถีชีวิตปกติ เรียนรู้และฝึกฝนต่อไป ทํางานเพื่อมุ่งไปสู่เป้าหมายของพวกเขา
และจวินอู๋เสียก็ฝึกฝนต่อไปอย่างที่เคยทําที่สาขาจ้าววิญญาณ ได้รับการชี้แนะสั่งสอนจากซูหย่า
สภาพอารมณ์ของซูหย่าดูเหมือนจะว้าวุ่นใจเล็กน้อยและดูเหมือนจะยิ่งเกียจคร้านมากขึ้น แม้ว่านางจะยังดื่มจนเมามายทุกวัน แต่นางพูดน้อยลงมาก เวลาส่วนใหญ่ก็มักจะหมกตัวอยู่ในห้องเก็บเหล้าเพื่อสืบหลับแทน
จวินอู๋เสียก็ไม่กล้าถามมาก ได้แต่ฝึกฝนด้วยตัวเองต่อไป
จวินอู๋เสียชินกับการฝึกฝนอย่างเงียบๆและสงบสุขเช่นนี้ แต่ใครบางคนก็มาทําลายความสงบสุขของนาง
มันเพิ่งจะเลยเที่ยงมานิดหน่อย จวินอู๋เสียเพิ่งกินข้าวกลางวันเสร็จ นางกําลังจะไปฝึกฝนต่อ ก็มีร่างหนึ่งยืนเด่นอยู่ในสาขาจ้าววิญญาณ
“เฮ้! เจ้าหนู! ข้ามาแล้ว!” ชายชราตัวเล็กยิ้มพลางมองจวินอู๋เสียด้วยสายตากระตือรือร้น
จวินอู๋เสียชะงักเท้าทันที
[ตาคนนี้มาทําอะไรที่นี่อีก!!]
คิดว่ากําจัดชายชราคนนี้ไปได้แล้วซะอีก จู่ๆจวินอู๋เสียก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาเมื่อเห็นชายชราตัวเล็ก
พูดกันตามจริง นางสื่อสารกับชายชราที่สติไม่ค่อยดีคนนี้ไม่ค่อยรู้เรื่องนัก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออีกฝ่ายกระตือรือร้นที่จะรีดเอาความรู้ทางการแพทย์จากนาง
การก้าวเท้าของจวินอู๋เสียสะดุดไปครู่หนึ่งก่อนจะกลับเป็นปกติ นางเหลือบมองชายชรา แวบหนึ่งแต่ไม่พูดอะไรแม้แต่คําเดียว
แต่ดูเหมือนชายชราตัวเล็กจะชินกับท่าทางเย็นชาของจวินอู๋เสียแล้ว เขายิ้มกว้างออกมาอย่างมีความสุขพร้อมกับก้าวเข้ามาใกล้โดยถือขวดยาเอาไว้ในมือ
“แหะแหะ เจ้าหนู ของที่เจ้าให้ข้ามายอดเยี่ยมจริงๆ ข้าเพิ่งปรุงยานี้สําเร็จก็เลยเอามาให้เจ้าดู มาเร็ว ช่วยข้าดูหน่อยว่ามันสมบูรณ์แบบรึเปล่า?” ชายชราไม่สนใจปฏิกิริยาของจวินอู๋เสียเลย แต่กลับยัดขวดยาใส่มือของจวินอู๋เสียแทน ปากก็ยังเอ่ยชมเชย ความสําเร็จที่ยอดเยี่ยม” ของตัวเองไม่หยุด
จวินอู๋เสียพูดอะไรไม่ออกขณะมองชายชราที่ดีอกดีใจอย่างมาก นางเขียนรายละเอียดทุกขั้นตอนที่จําเป็นในการปรุงยาลงบนกระดาษพวกนั้นแล้ว โดยพื้นฐานแล้วใครก็ตามที่อ่านและทําตามขั้นตอนพวกนั้นก็ต้องทําสําเร็จโดยไม่มีปัญหาอยู่แล้ว นางจึงไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องที่น่าภูมิใจอะไรเลย
แต่เมื่อได้เห็นแววตาที่เร่าร้อนของชายชราตัวเล็ก จวินอู๋เสียก็รู้สึกว่าหากนางไม่พูดอะไรสักอย่าง ชายชราคนนี้ก็คงไม่ปล่อยนางไปแน่
เมื่อไม่มีทางเลือก จวินอู๋เสียก็ทําได้แค่เปิดขวดยาออกมาแสร้งทําเป็นดม
ไม่มีปัญหาในเรื่องคุณภาพของยา มันเป็นอย่างที่ควรจะเป็น
“ใช้ได้” จวินอู๋เสียกล่าวด้วยน้ําเสียงเฉยเมย
แต่การประเมินค่าปานกลางของนางแค่คําเดียวนั้นทําให้ใบหน้าของชายชราเปล่งประกายด้วยความดีใจอย่างที่สุด เขาหยิบขวดยาจากมือของจวินธุ์เสีย แล้วไม่รู้ว่าควรจะถือขวดยาอันล้ําค่านั้นยังไงดี ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มกว้างจนปากแทบจะฉีกถึงใบหู
“ข้าบอกแล้ว! ข้าจะปรุงยาที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ออกมาไม่ได้ได้ยังไง! ข้าทําได้แล้ว ข้านี่ช่างมีพรสวรรค์ซะจริงๆ…ลองแค่ 3 ครั้งก็ทําสําเร็จแล้ว!!” เสียงของชายชราเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
แต่จวินอู๋เสียแทบจะกระอักเลือดออกมา!
[สามครั้ง]
นางเขียนทุกขั้นตอนไว้อย่างละเอียดชนิดที่เด็กก็สามารถทําได้แล้ว! แต่ชายชราคนนี้ก็ยังต้องทําถึง 3 ครั้งถึงจะสําเร็จเนี่ยนะ