เมื่อโม่หันกลับมาถึงบ้าน เขาคิดว่าเด็กสาวจะนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นเสียอีก แต่พอก้าวเข้ามากลับไม่พบวี่แววของเธอ พอตะโกนเรียกแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา เขาผลักประตูเข้าไปในห้องนอนแขกแต่เธอก็ไม่อยู่ด้านในอีกเช่นกัน
ฉันไม่ได้บอกให้เธออยู่แต่ในบ้านเหรอ เธอไปไหนกันนะ
เขายืนอยู่ตรงทางเดินที่มุ่งหน้าทางไปทางห้องนอน ได้ยินเสียงเบาๆ ออกมาจากห้องนอนของตัวเอง เขาหันเดินตามเสียงนั้นไป ดันประตูเข้าไปก่อนจะตกใจกับภาพพี่เห็นตรงหน้า
พรมสีเทาอยู่บนพื้นถัดจากประตูห้องไปเพียงนิดเดียว ส่วนเด็กสาวร่างเล็กกำลังขดตัวนอนทับมันอยู่ เธอคลุมตัวด้วยผ้าห่มบางๆ มีขวดน้ำตกอยู่ข้างๆ ขา เธอต้องบังเอิญเตะขวดตกลงมาตอนนอนแน่
เขาขมวดคิ้วมุ่น ทำไมเธอมานอนอยู่ในห้องของเขาได้ล่ะเนี่ย
เขาก้าวเข้าไปหา ก้มตัวลงแล้วสะกิดเธอ “ตื่นได้แล้วครับ! ตื่น!”
เธอลืมตาขึ้นอย่างงุนงง หรี่ตามองที่เขา ก่อนเอ่ยถามขึ้น “อะไรกันคะ”
“ทำไมคุณไม่ไปนอนในห้องตัวเองล่ะครับ มานอนบนพรมในห้องผมทำไมกัน”
เธอรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ชอบให้คนอื่นเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวจึงลุกขึ้นยืนพร้อมดึงผ้าห่มข้างๆ ตัวก่อนอธิบาย “เตียงมันนิ่มเกินไปน่ะค่ะ ฉันเลยนอนไม่หลับ บนพื้นมันเย็นแล้วก็แข็ง นอนสบายกว่า ฉันเดินดูทั่วบ้านแล้วแต่พรมของคุณนอนสบายที่สุดจริงๆ ขอโทษด้วยนะคะ”
เมื่อโม่หันเห็นเธอรู้สึกผิดและจินตนาการตอนที่เธอพยายามหาที่นอนสบายๆ มาตลอดทั้งวันเหมือนสัตว์เลี้ยง แค่นึกเขาก็เกือบจะหลุดหัวเราะกับตัวเองออกมา ท่าทีของเขาอ่อนลง จากนั้นก็กล่าว “ออกมาข้างนอกหน่อยครับ ผมมีเรื่องต้องบอกคุณ”
เธอที่เพิ่งตื่นและยังอยู่ในสภาพงัวเงียอยู่กอดผ้าห่มในมือพร้อมหรี่ตาลง เดินตามหลังเขาไป… เมื่ออีกฝ่ายก็หยุดเท้า เธอที่ตอนนี้ตอบสนองอย่างเชื่องช้าก็หัวชนกับแผ่นหลังของเขาเข้าอย่างจัง
“โอ๊ย..” เธอลูบหน้าผากป๋อยๆ ด้วยความเจ็บ
“ดูทางด้วยสิครับ” เขาดุเสียงอ่อนเหมือนกำลังสอนเด็กที่เพิ่งเริ่มเข้าเรียนอย่างไรอย่างนั้น
เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา ยื่นปากอย่างไม่พอใจอย่างเงียบๆ
“มาดูเอกสารพวกนี้สิครับ” เขาพูดขึ้น
เด็กสาววางผ้าห่มในมือลง รับเอกสารจากเขาไปพลิกดูทีละแผ่น ยิ่งอ่านดูก็ยิ่งทึ่ง ชายคนนี้จัดการข้อมูลทุกอย่างของซย่าชิงอีได้ภายในวันเดียวจริงๆ! เอกสารปึกใหญ่ระบุข้อมูลทั้งหมดที่หาได้ของซย่าชิงอีนับตั้งแต่เธอหายตัวไป เขารวบรวมประวัติทั้งหมดของเธอ และที่คาดไม่ถึงคือเอกสารหลายอย่างมีตราประทับของราชการอยู่
เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย “เอกสารพวกนี้เป็นของปลอมหรือเปล่าคะ”
คนฟังหัวเราะขึ้น “ทุกอย่างบนเอกสารพวกนี้ถูกกฎหมายและมีผลบังคับใช้ทันที คุณยังคิดว่ามันเป็นของปลอมอยู่อีกเหรอครับ”
“แต่ว่า…?”
เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเบาทุ้ม “สิ่งที่คุณต้องรู้ทั้งหมดก็คือคุณเป็นลูกบุญธรรมของแม่ผม เป็นน้องสาวของผมที่ชื่อซย่าชิงอี ที่เหลือไม่ต้องกังวลอะไรหรอกครับ”
ชี้ไปที่มุมท้ายเอกสาร วางปากกาบนโต๊ะ “ลงชื่อตรงนี้ แล้วพรุ่งนี้คุณก็ไปทำบัตรประชาชนกับเอกสารยืนยันที่อยู่อาศัยได้เลยครับ”
เธอก้มมองเอกสารตรงหน้า รู้สึกลังเลที่จะลงชื่อ ทั้งๆ ที่หลังจากนี้เธอจะมีตัวตนจริงๆ ถึงแม้จะเป็นตัวตนที่ถูกปลอมขึ้นมาสวมเป็นคนอื่น ทั้งๆ ที่เป็นสิ่งที่เธอต้องการมาตลอด แต่ตอนนี้กลับ…
“ทำไม… ทะ ทำไมคุณถึงช่วยฉันไว้เหรอคะ” ในที่สุดเธอก็ถามเขาออกมา
เธอไม่คาดคิดว่าจะเห็นอีกฝ่ายนิ่งไป ตอนแรกเธอคิดว่าจะโดนไล่เพราะคำถามที่เพิ่งถามออกไปเสียแล้ว ทว่าเขากลับหยุดนิ่งเพียงชั่วครู่ก่อนยิ้มตอบ “ตั้งแต่เป็นทนายความมา ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับผมเลย ผมไม่ได้ช่วยคุณ ผมแค่กำลังเอาตัวรอดจากสถานการณ์แปลกๆ ที่เกิดขึ้นตอนนี้ต่างหากครับ”
เด็กสาวไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เธอเพียงแค่ยกยิ้มขึ้นแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จากนั้นก็ลงชื่อของเธอ ‘ซย่าชิงอี’
สวัสดี ซย่าชิงอี นับจากวันนี้ไปฉันจะเป็นเธอ
อนุญาตให้ฉันใช้ตัวตนของเธอจนกว่าความทรงจำทั้งหมดของฉันจะกลับมานะ