ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 388 ในที่สุดก็ค้นพบแล้ว
แถมยังเป็นมือที่ค่อนข้างเรียว
อย่างไรก็ตามมันไม่สวยงามอย่างแน่นอนเพราะข้อต่อของเขามีขนาดใหญ่มากและมีแคลลัสบาง ๆ ในฝ่ามือ เมื่อมองแวบแรกมันไม่ใช่มือของคนที่เอาใจใส่
ทันใดนั้นสมองของเส้นหมี่ก็ “เคว้ง” ในทันที
สิ่งต่าง ๆ หายวับไป มืออีกคู่หนึ่งก็กระโดดออกมาจากในหัวของเธอ
ใช่แล้ว นั่นคือมือที่เธอจำได้ มันยุติธรรม มีกระดูกเรียว มีข้อต่อที่ชัดเจน ราวกับถูกแกะสลัก และแม้แต่เล็บของก็ยังกลมและแวววาวราวกับหยกเนื้อดี
เส้นหมี่ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ ！
“พี่สาว ? เป็นอะไรไปเหรอ ? งั้น…หรือว่าผมยังไม่เอาแล้วกันครับ เงินนี้เราเอาไปฝากไว้ก่อนเถอะ อีกไม่นานตระกูลวชิรนันท์ของเราก็จะเริ่มต้นใหม่แล้ว และต้องใช้เงินทุกที่ ”
ปอร์เช่ยังคิดว่า พี่สาวคนนี้จู่ ๆ ก็ยังอาลัยอาวรณ์
อย่างไรก็ตาม คุณพ่อก็จะออกจากคุกแล้ว และมีที่ต้องใช้เงินอีกมากมาย เขาจึงเข้าใจแล้วไม่ต้องการแล้ว หลังจากนั้นก็หันหลังออกประตูไป
เส้นหมี่สั่น
ทันใดนั้น บางสิ่งก็ดูเหมือนจะพังทลายลงในใจเธอ เธอสะดุดไปสองสามก้าว แล้วเอนกายลงบนโซฟาข้าง ๆ ตัวเธอ และน้ำตาไหลพรากจากดวงตาของเธอ
ทำไมเธอถึงไม่เชื่อเลยนะ ?
เห็นได้ชัดว่าตอนอยู่ที่เมือง C เธอล้วนเห็นอย่างชัดเจนแล้ว แต่ว่า เธอยังบอกกับตัวเองว่า นั้นเป็นภาพลวงตา นั่นมันไม่ใช่ความจริง
นี่เธอตาบอดไปแล้วเหรอ ?
สิ่งที่เห็นด้วยตาตัวเอง ก็ยังสามารถหลอกตัวเองได้แบบนี้อีก
เธอจับหน้าอก หอบหายใจ ความปีติยินดี ความเจ็บปวด ความตกใจ… ทั้งหมดเกี่ยวพันกันอย่างรุนแรง ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวแล้ว และตัวสั่นจนทรุดตัวลงบนโซฟา
เธอมีความสุขอย่างแท้จริง
ในความสัมพันธ์นี้ ไม่ว่าอันที่จริงจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนั้น เธอปฏิเสธไม่ได้ว่า คนในหัวใจของเธอ ยังคงเป็นเขา
เธอชอบเขามาหลายปีขนาดนั้นแล้ว จะบอกว่าลบออกไปก็ลบออกไปได้ยังไง
อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ถูกสะกดจิตให้ลบความทรงจำแล้วเหรอ ? หรือว่าอรรตพลลงมือเอง แล้วทำไมจู่ ๆ เขาถึงมาอยู่เคียงข้างเธอล่ะ ? และ ยังคงปรากฏตัวในลักษณะแบบนี้อีก
ในหัวของเส้นหมี่ ราวกับว่าถูกคลื่นซัด และว่างเปล่าอยู่เป็นเวลานานมาก
ปอร์เช่ไปซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อปัก และเมื่อไปหาอีริคเพื่อรับรินจังกลับมานั้น ท้องฟ้าก็มืดแล้ว
“เอ๊ะ ? ทำไมหม่ามี๊ถึงไม่เปิดไฟล่ะ ? หรือว่าจะออกไปแล้ว ?”
ทันทีที่ทั้งสองกลับมา เมื่อปอร์เช่เห็นไฟในบ้านมืดสนิท เขาก็อดไม่ได้ที่จะอุ้มเด็กอยู่สักพักหนึ่ง
รินจังน้อยอุ้มกระต่ายอยู่ในอ้อมกอดของเธอ เมื่อได้ยินว่าหม่ามี๊ไม่อยู่บ้าน เธอก็รีบออกจากคุณลุงทันที：“หนูจะไปดู ไม่แน่ว่าหม่ามี๊อาจจะอยู่ในห้อง”
จากนั้นเด็กน้อยก็วิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว และไปหาแม่
และแน่นอนว่าปอร์เช่ไม่เห็นด้วย
อย่างไรก็ตาม พี่สาวของเขาคนนี้เมื่อก่อนเมื่อถึงตอนกลางคืนก็ยังยุ่งอยู่ข้างนอกบ่อยมาก
ปอร์เช่ถืออาหารที่ซื้อมาเข้าไปในห้องครัว
ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา ในที่สุดกลิ่นหอมของอาหารก็ออกมา ปอร์เช่มองปลาในหม้อ แล้วกำลังจะไปหยิบจานแล้วนำปลาออกมาวาง
ในขณะนี้ มือเรียวยาวข้างหนึ่ง ได้ยื่นจานมาให้จากข้างหลัง
“ให้…..”
“เอ๊ะ ? พี่สาว พี่กลับมาแล้วเหรอ ? ปอร์เช่ที่ถือตะหลิวอยู่ตกใจหมดเลย”
เพราะว่า จู่ ๆ เขาก็พบว่าพี่สาวของเขามาปรากฏตัวอยู่ข้างหลังตัวเอง และมันก็อยู่ใกล้เขามากเกินไปแล้ว
แต่ในระหว่างประโยคนี้ เส้นหมี่ก็กระเด็นออกจากข้างหลังเขาแล้ว ใบหน้าเล็กที่ใหญ่เท่าฝ่ามือ ดูเหมือนสีหน้าจะแย่ลงไปอีก และนอกจากนี้ยังสามารถเห็นมุมตาแดงเล็กน้อย
“พี่สาว ?”
ปอร์เช่นมองเธอด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
เส้นหมี่มองออกไปทางอื่น：“ไม่เป็นไร ทำอาหารเสร็จแล้วก็ยกออกมาเถอะ ฉันจะไปเรียกรินจัง ”
จากนั้นเธอก็รีบออกไป
ปอร์เช่นตกตะลึง
นี่เธอเป็นอะไรไปแล้ว ?
อีกอย่าง เห็นได้ชัดว่าเธอสวมชุดลำลองอยู่บ้าน หรือว่า เธอจะอยู่บ้านจริง ๆ ? เช่นนั้นทำไมเธอถึงไม่เปิดไฟล่ะ ?
ปอร์เช่สงสัยไปหมด แต่ด้วยเสียงของเด็กด้านนอกดังเข้ามา เขาก็ไม่มีเวลาที่จะศึกษาสิ่งเหล่านี้อย่างละเอียด และนำอาหารออกมา เขาก็เดินออกมาจากห้องครัว
ในคืนนั้น ครอบครัวรับประทานบนโต๊ะกันอย่างปกติ
“พี่สาว เงินพิเศษครั้งนี้ของพี่ ไม่ต้องบอกอีริคใช่ไหมครับ ตั้งหลายสิบล้านเลยนะ พวกเราสามารถเก็บไว้ที่บ้านได้ เพราะอีกไม่นานคุณลุงก็จะออกมาแล้ว ?”
ปอร์เช่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ถามคำถามหนึ่งออกมาขณะถือถ้วยออกมา
เส้นหมี่กำลังป้อนอาหารลูกสาว เมื่อได้ยินเช่นนี้ เธอก็เงยหน้าขึ้นมอง ไม่หรอก ทำไมจู่ ๆ ถึงกังวลเรื่องนี้ล่ะ ?”
ปอร์เช่：“……”
เขายังสามารถพูดว่า นี่ไม่ใช่เป็นสิ่งที่เขาต้องการถามเหรอ ?
เขารีบหลบสายตาของเธอ เปล่าหรอก ก็แค่จู่ ๆ มีเงินมากมายขนาดนี้ ผมเกรงว่าอีริคจะรู้เรื่องนี้ ดังนั้นเลยจะเตือนให้พี่ระวังไว้
เส้นหมี่ที่กำลังป้อนอาหารลูกสาว ก็หยุดชะงักอยู่กลางอากาศเป็นเวลานาน
เตือน ?
สรุปแล้วเป็นเขาเตือน ? หรือว่าเป็นอีกคนหนึ่งที่เตือน ?
ความฉลาดเป็นกรดของเส้นหมี่ เธอก็เข้าใจได้ในทันที
เพียงแต่ ความเข้าใจนี้ แต่หัวใจที่เธอสงบลงในที่สุดกลับกลายเป็นเหมือนแมลงและมดนับพันแทะที่มัน และความเจ็บปวดนั้นเจ็บปวดมากจนเธอแทบจะจับช้อนไม่ได้เลย
หลังจากทานอาหารเสร็จ ปอร์เช่ก็รับกลับห้องนอน
เส้นหมี่พาลูกไปอาบน้ำให้เธอ จากนั้นก็เตรียมส่งเธอไปห้องนอน
“หม่ามี๊ หม่ามี๊ไม่มีความสุขเหรอคะ ?”
แปลกใจมาก เมื่อวางลูกลงบนเตียงนอนเล็กแล้ว เด็กคนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงและมองมาที่เธอด้วยดวงตาประกายโต และพูดออกมาอย่างแผ่วเบา