เย่หยุ และคนอื่น ๆ รออยู่ที่ล็อบบี้อันกว้างขวาง หรูหราของโรงแรมยี่หยุนซวนสักครู่ชายวัยกลางคนในชุดสูทและรองเท้าหนังเดินไปหาพวกเขา
“สวัสดีครับ ผมเป็นผู้จัดการของโรงแรมยี่หยุนซวน,เฉียวหลินไห่!”
เฉียวหลินไห่ยื่นมือของเขาแล้ววางไว้ตรงหน้าเย่หยูมีร่องรอยการดูถูกเหยียดหยามในดวงตาของเขาและเขาพูดพร้อมกับยิ้ม ”ขอถามได้ไหมว่าทําไมคุณถึงเรียกหาผม?”
เย่หยู และเฉียวหลินไห่ จับมือกันเบา ๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม ”ผมต้องการอยู่ในห้องสวีทคู่!”
โดยไม่รอให้เฉียวหลินไห่พูด โอวหยางอันนํา ยั่วยุว่า “เฮ่ย! เย่หยู นายยังไม่ยอมแพ้!”
หลังจากฟังคําพูดของเหยู เฉียวหลินไห่ขมวดคิ้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ค่อยๆหายไปและเขาก็พูดด้วยน้ําเสียงต่ําว่า “ท่านโปรดอย่าล้อเล่นกับผมนี่เป็นกฎของโรงแรม!”
“นั่นงั้นเหรอ?” มุมปากของเย่หยุผุดขึ้นเล็กน้อย เขา หยิบบัตรประจําตัวประชาชนตบมันลงบนเคาน์เตอร์และพูดเบาๆว่า “ดูอย่างระมัดระวัง!” ผมจะได้อยู่ในห้องนี้แน่นอน!
“โอ้!” ฉันว่าเย่หยู นายจะใหญ่โตขึ้นเรื่อย ๆ ลองมอง ดูใกล้ ๆ นายเป็นใคร จะทําให้โรงแรมยี่หยุนซวนเปลี่ยนกฏได้หรือไม่?
เมื่อเห็นเย่หยหยิบบัตรประจําตัวของเขาออกมาดู โอว หยางอันสบประมาทในดวงตาของเขาเมื่อเขาพูดอย่างเย็นชา
มีข้อสงสัยเกิดขึ้นในดวงตาของหวูใต้ และเซี่ยจินซี พวกเขาไม่เข้าใจว่าเย่หยูหมายถึงอะไรเกี่ยวกับบัตรประจําตัวของเขา
คิ้วของเฉียวหลินไห่ ขมวด ปนสงสัยเขาหยิบบัตรประจําตัวของเย่หยูและกวาดไปด้วยดวงตาของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
หลังจากเห็นชื่อบนบัตรประชาชน ใบหน้าของเฉียวหลินไร่ก็เปลี่ยนไปทันที่หัวใจของเขาสั่นเทาเมื่อเขาคิดถึงการแจ้งเตือนที่เขาได้รับก่อนหน้านี้
ไม่กี่วันที่ผ่านมาเลขาธิการประธานของโรงแรมยี่หยุนซวนถูกแจ้งหลังจากประธาน ฉีซวนเหรินประกาศแล้วว่าโรงแรมยีหยุนซวนจะถูกโอนไปเป็นชื่อของเห
มือของเฉียวหลินไพ่ที่ถือบัตรประจําตัวสั่นเล็กน้อยชื่อบนนั้นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเป็นเย่หยุ!
” ขอโทษนะครับ คุณเย่หยู เหรอ?” เฉียวหลินไห่พูดด้วยน้ําเสียงจริงจังไม่แสดงสีหน้าหยิ่งยโสเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
เย่หยู นําบัตรประชาชนของเขากลับคืนมา และพูดอย่าง ไม่แยแสว่า “ใช่ผมคือเย่หยู!” ขอโทษด้วยผมขออยู่กับห้องสวีทคู่ได้ไหม?
เมื่อโอวหยางอัน เห็นการแสดงออกอย่างสงบของเหยู เขาก็โกรธทันที จากคําทํานายของโอวหยางอันเย่หยูควรจะกลัวมากกว่าสิ!
“จ๊ๆ!” เขาเพิ่งจะลงมือ! ฉันอยากเห็นว่าคุณลงจากเวที ได้อย่างไร ตอนนี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ที่นี่! “
แทนที่จะเรียกยามรักษาความปลอดภัย โอวหยางอันเห็นเฉียวหลินไห่ก้มลงเล็กน้อย และพูดด้วยความเคารพว่า “โอเค!” ท่านโปรดติดตามผม ผมจะจะจัดห้องให้คุณทันที!
“ ฮ่าฮ่า…ฉันบอกแล้วว่า คุณจะต้องไม่เห็นด้วย..” โอว หยางอันกําลังจะเยาะเย้ยเย่ แต่เขาได้ยินคําพูดของเฉียวหลิ นไร่ และตะลึงงันทันที
“อะไรนะ?” คุณปล่อยให้เขาอยู่ในห้องนั้นใช่ไหม? โรงแรมของคุณไม่มีกฎเกณฑ์หรือ?
เฉียวหลินไห่มองที่โอวหยางอัน และยิ้มอย่างเย็นชาเขาพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องจริง “ คุณคนนี้ต้องการอยู่ในห้องชุดนี้”
พวกเขาไม่ได้พูดว่า มีเพียงผู้ที่มีคุณสมบัติสําหรับการประมูลเท่านั้นที่จะสามารถอาศัยอยู่ในห้องนั้นได้หรือไม่? เย่หยูอาศัยอยู่ที่นี่ตามเกณฑ์ที่กําหนด!โอวหยางอัน กล่าวด้วย เสียงโหยหวน
เฉียวหลินไห่ จ้องมองเหยู ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคารพและกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “จากข้อเท็จจริงที่ว่าคุณเย่หยูเป็นเจ้าของโรงแรมยี่หยุนซวน!”
“อะไรนะ!”
โอวหยางอัน ราวกับว่าเขาถูกสายฟ้าฟาดร่างกายความคิดว่างเปล่า”นาย?”
นั่นไม่ได้หมายความว่าทั้งหมดของโรงแรมยี่หยุนซวนเป็นของเขาใช่ไหม?
เฉียวหลินไห่ยืนอยู่ข้างหน้าเย่หยุออย่างเคารพนับถือและกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณเย่หยู ไม่ใช่สิเป็นประธานเย่โปรดมากับผม ผมได้เตรียมห้องให้คุณแล้ว!”
เย่หยู พยักหน้าและพูดเบา ๆ “เรียกผมว่าเย่หยูแม้ว่าผมจะเป็นประธานของโรงแรมยีหยุนซวน แต่การจัดการของ โรงแรมนี้ ยังคงขึ้นอยู่กับคุณ!”
“เป็นเกียรติของผม คุณเย่หยู!”
รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉียวหลินไห่นั้น กว้างขึ้นและเขาก็หันกลับมาพาเย่หยไปกับเขาเมื่อเขาเดินนําไปข้างหน้า
เย่หยู หันหน้าของเขาไปที่หรูใต้ และเซี่ยจินซีแล้วพูดว่า “อาจารย์หรูใต้ นักเรียนเว่ย ทําไมคุณไม่มากับผม ไปดูห้อง?”
หวูไต้ ร้องว่าดี ชายชราก็เข้าร่วมในความสนุกสนานเพื่อเปิดหูเปิดตาของเขา!
เซี่ยจินซี เยี่ยมมาก ฉันไม่เคยเห็นห้องพักที่หรูหราแบบนี้มาก่อน!
เย่หยู นํา หวูไต้และ เซี่ยจินซี ออกไปราวกับว่าพวกเขาลืมโอวหยางอันไปเลย
ใบหน้าของโอวหยางอัน ย้อมด้วยสีเขียวและสีแดงในขณะที่เขาจ้องมองที่ด้านหลังของ เย่หยู หลังจากนั้นไม่ นาน เขาก็ถ่มน้ําลายและแอบพูดอย่างเกลียดชังว่า “อืม!” ฉันอยากจะเห็นมันจะดีสักแค่ไหน!
ภายใต้การนําของเฉียวหลินไห่ พวกเขาเดินไปตามทางเดินที่หรูหราและสูงส่งและมาถึงที่บ้านพักแยกต่างหาก
นี่เป็นบ้านพักสามชั้น
รูปแบบของบ้านพัก หรูหราและงดงามด้วยสไตล์โบราณ
ด้านหน้าลานมีภูเขาที่สวยงาม และแปลกใหม่มีต้นหลิวและบ่อคดเคี้ยวพร้อมน้ําไหลริน
บางครั้งปลาคาร์พสองสามตัว ก็จะปรากฏขึ้น แต่พวกมันจะดําลงไปในน้ํา และว่ายน้ําไปมา
มันยากที่จะจินตนาการว่า ในโรงแรมในเมืองที่ทันสมัยจะมีคฤหาสน์หรูหรา
หวูไต้และเซี่ยจินซี เบิกตาเมื่อมองไปที่ลานภูมิทัศน์ที่สวยงาม ทําให้ทั้งสองคนตกใจอย่างมาก
“ถอนหายใจ!” ชายชราคนนี้เปิดหูเปิดตาของเขาจริง ๆ ! จัๆ! โลกแห่งความร่ํารวย ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้อย่างแท้จริง!
“ว้าว!” มันสวยมากที่นี่! มันเหมือนสวรรค์!สวยจัง! “ฉันอยากอยู่ที่นี่จริง ๆ !”
โอวหยางอัน รู้สึกตื่นตาเมื่อเขามองไปที่ลานแห่งนี้ที่ไม่เหมือนใครร่องรอยแห่งความประหลาดใจส่องประกายผ่านดวงตาของเขา
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาคิดถึงความจริงที่ว่าสิ่งนี้เป็นของเหยูทั้งหมดหัวใจของเขาเต็มไปด้วยควา มคับข้องใจ
เฉียวหลินไห่ยื่นมือของเขาชี้ ไปที่สนามหญ้าแล้วกล่าวอย่างเคารพนับถือว่า “คุณเย่หยู นี่เป็นห้องเตียงคู่ ที่คุณต้องการพัก!เราได้เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว!
เย่หยู มองที่ลานนี้พยักหน้าอย่างพึงพอใจและพูดพร้อมกับยิ้มว่า”แนะนําให้ผมที่!”
เฉียวหลินไห่พยักหน้า และพูดในขณะที่เดิน “ลานแห่งนี้เป็นเพียงแห่งเดียวในเมืองยันจิง ครอบคลุมพื้นที่ 3700 ตารางเมตรและสามารถรองรับได้ถึง 10 คน”
“ชั้นแรกของลานประกอบด้วยสระว่ายน้ําในร่ม,โบว์ลิ่ง,ห้องออกกําลังกายและบาร์ ชั้นสองประกอบด้วยห้องโถงวิดีโอศูนย์นวดบําบัดเลานจ์และเกสต์เฮาส์บนชั้นที่สาม เป็นห้องนั่งเล่นสระว่ายน้ําส่วนตัวและห้องบอระดับสูง “
เฉียวหลินไห่ ผลักประตูเปิดบอกใบ้ให้เย่หยูเข้ามา “นั่นคือเรื่องนี้สําหรับรายละเอียดอื่น ๆ คนดูแลบ้านจะต้องรับผิดชอบในการแนะนํา!”
“ยินดีต้อนรับท่านสู่บ้านพัก!”
ในห้องโถงที่กว้างขวาง พนักงานบริการ ยืนต้อนรับสองแถวพวกเธอทุกคนดูเป็นเด็กผู้หญิงที่โดดเด่น มองการเยี่ย มชมของเหยูเดินเข้ามาพวกเขาทุกคนโค้งตัวทักทาย ด้วยความเคารพ
พวกเขาได้รับแจ้งจากเฉียวหลินไห่ว่า ประธานคนใหม่ของโรงแรมมาถึงด้วยตนเอง
หัวหน้าพนักงานเป็นผู้หญิง ที่มีความสามารถสวมชุดที่สะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบ เธอเดินไปที่ด้านข้างของเหยูและพูดว่า “สวัสดีค่ะประธานกรรมการ
“ว้าว!” เยี่ยมมากจริง ๆ แล้วมีบริกรส่วนตัว! ”
เซี่ยจินซีผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังเย่หยู ร้องออกมาด้วยความที่นตระหนกเนื่องจากดวงตาของเธอ มองไปทั่วสถานที่ก็ยังไม่สุดลูกหูลูกตา
โอวหยางอัน กวาดตามองสองแถวของผู้เข้าดูแลบ้านพักที่สวยงามด้วยวิสัยทัศน์รอบข้างของเขา เขารู้สึกไม่พอใจในใจของเขาสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นของเย่หยุ!
“ฮัม!” มันเป็นแค่พ่อบ้านส่วนตัว! “มีอะไรที่น่าภาคภูมิใจ!”
เฉียวหลินไห่ ก้มลงและพูดกับเยหยู อย่างเคารพ “คุณเย่หยูเฉียวหลินลี่เป็นน้องสาวของผม หากมีสิ่งใดที่คุณต้องการเพียงบอกเธอได้เลยผมขอตัวก่อน”
เย่หยู โบกมือของเขา “โอเค คุณกลับไปทํางานของคุณเถอะ!”
เย่หยู หันกลับมามองที่หรูใต้ และ เซี่ยจินซี พวกเขาทั้งสองชอบบ้านพักที่นี่มาก เขายิ้มแล้วพูดว่า “อาจารย์หรู นักเรียนเซี่ย บ้านนี้ใหญ่มากและผมก็อยู่คนเดียว คุณทั้งคู่ ย้ายมาที่นี่มั้ย? ”
เมื่อได้ยินอย่างนี้ เซี่ยจินซี ก็จ้องมองจากนั้นก็กัดริมฝีปากล่างของเธอเบา ๆออกจากหางตาของเธอเธอมองไป ที่หรูใต้แล้วพูดเบาๆว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะขอรบกวนนัก เรียนเย่หยู”
รอยยิ้มที่เปล่งประกายในดวงตาของหวูไต้ “ดี! จากนั้นชายชราคนนี้จะทําตามที่คุณพูด!และสนุกกับชีวิตของคนรวย!”
เมื่อโอวหยางอัน เห็นว่าเหยู หันมา เขาก็กระพริบตาและบอกเป็นนัยๆว่า ”ยังมีฉัน!” อย่าลืมฉัน!
เย่หยู มองดูที่โอวหยางกัน ซึ่งมีตาเป็นตะคริวและพูดว่า “นักเรียนโอวหยางอัน ทําไมคุณไม่ไปที่ห้องชุดหรูหราทํา ไมคุณยังอยู่ที่นี่?”
ใบหน้าของโอวหยางอันเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาอับอายอย่างมากเขาอยากจะมุดดินลงไป
“ฉันจะไปแล้ว! ไหม!ความร่ํารวยเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์!”