ตอนที่ 1629 ตาเฒ่าตัวร้าย (3)
ถูกชมซะเลิศลอยเช่นนั้น จวินอู๋เสียไม่ชินเลยจริงๆ
แต่ชายชราตัวเล็กไม่สนใจว่าจวินอู๋เสียจะขึ้นหรือไม่ชิน ดูเหมือนเขาไม่อยากให้ชายชราอีกคนมองจวินอู๋เสียอีก จึงยืนขวางอยู่ข้างหน้านาง แต่เนื่องจากเขาเกิดมาเตี้ย ขนาดยืนอยู่หน้าจวินอู๋เสียที่ตัวเล็กก็ยังสูงได้แค่ปลายจมูกนาง…
สายตาของจวินอู๋เสียจึงยังไม่โดนบัง
“ทําไมเจ้าต้องร้อนรนขนาดนี้? อย่าบอกนะว่ากลัวข้าแย่งลูกศิษย์ของเสี่ยวหย่า” ชายชราหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่กับความเครียดของชายชราตัวเล็ก
ชายชราตัวเล็กกล่าวว่า “ถ้าเจ้ากล้าแย่งเขา เสี่ยวหย่าดึงเคราเจ้าออกแน่ ดูซิเจ้ายังจะกล้าอีกไหม”
จวินอู๋เสียมองบนอย่างพูดไม่ออก ชายชราทั้งสองดูเหมือนจะอายุใกล้เคียงกัน แต่ทําไมถึงให้ความรู้สึกที่ต่างกันมากขนาดนี้? เทียบกับชายชราคนนั้นแล้ว ชายชราตัวเล็กทําตัวเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆ
“เอาล่ะ ข้าไม่อยากทะเลาะกับเจ้าแล้ว ผ่านมาตั้งหลายปี นิสัยเจ้ายังไม่เปลี่ยนเลยสักนิด ถ้าเจ้ายังเป็นเช่นนี้อยู่ เสี่ยวหย่าจะดึงเคราข้าหรือไม่ข้าไม่รู้ แต่ข้าแน่ใจว่านางจะไม่อภัยให้เจ้าอย่างแน่นอน ข้าคิดว่าที่ตอนนี้เจ้าอยู่ที่นี่ก็เพราะเสี่ยวหย่าไม่อยู่ใช่ไหมล่ะ? ไม่งั้นนางคงไล่เจ้าออกไปแล้ว” ชายชราพูดพร้อมกับถอนหายใจ
ชายชราตัวเล็กอยากเถียง แต่ด้วยความรู้สึกผิด เขาจึงแค่ทําหน้ามุ่ยและไม่สามารถพูดอะไร
[ซูหย่าไม่อยู่?]
เมื่อจวินอู๋เสียได้ยินคําพูดของชายชราคนนั้นก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นางคิดว่าซูหย่าพักผ่อนอยู่ที่ห้องเก็บเหล้า แต่คําพูดของชายชราทําให้นางตาสว่างขึ้นมา
แม้ว่านางจะเห็นกับตาว่าซูหย่าลงไปที่ห้องเก็บของใต้ดิน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีทางลับใต้ดินอยู่ที่ห้องใต้ดินสักหน่อย นางไม่อาจมั่นใจได้ว่าซูหย่าไม่ได้ออกไปจากที่นี้ในตอนที่นางขึ้นไปที่ชั้นสาม สองสามครั้งที่ชายชราตัวเล็กมาที่นี่ เขาส่งเสียงดังอยู่ไม่น้อย แต่ซูหย่าก็ไม่โผล่มา ด้วยพลังของซูหย่า เป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่สามารถตรวจจับการมาของชายชราตัวเล็กได้ เมื่อประเมินสถานการณ์ใหม่อีกครั้ง ซูหย่าอาจไม่ได้อยู่ในสาขาจ้าววิญญาณจริงๆ
แต่ถ้าซูหย่าไม่ได้อยู่ในสาขาจ้าววิญญาณ แล้วนางไปอยู่ที่ไหน?
“ข้ามาหาเจ้าเพราะมีเรื่องสําคัญจะคุยกับเจ้า เจ้าระงับอารมณ์ของเจ้าก่อนเถอะ” ชายชราพูด
ชายชราตัวเล็กยังดูหัวเสียอยู่ แต่เขาก็ยอมรับฟังคําพูดของชายชรา เขาค่อยๆเก็บขวดยาไว้ในเสื้อคลุมของเขาอย่างระมัดระวัง
“เจ้ายังไม่ยอมแพ้อีกหรือ? ข้าบอกแล้วว่าเจ้าไม่เหมาะกับการเรียนหมอ” ชายชราคนนั้นตาไวมองเห็นขวดยาในมือของชายชราตัวเล็ก
ชายชราตัวเล็กระเบิดออกมาทันที
“ หมายความว่ายังไงที่ว่าไม่เหมาะ! ข้าไม่อยากฟังคําพูดนี้ของเจ้า! ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ข้าสักหน่อย ปัญหาอยู่ที่พวกเจ้าต่างหาก! พวกเจ้ามันสอนไม่เป็น! ยาขวดนี้ของข้าปรุงได้สมบูรณ์แบบมาก! ไม่เชื่อเจ้าก็ดูซิ” สิ่งที่ชายชราตัวเล็กทนไม่ได้มากที่สุดก็คือการที่คนอื่นสงสัยใน “ความสามารถทางการรักษา” ของเขา!
พูดจบชายชราตัวเล็กก็ส่งขวดยาในมือของเขาให้ชายชราคนนั้น
ชายชรารับมาและไม่ได้คิดจะเปิดมันเลย แต่พอเห็นชายชราตัวเล็กดื้อดึงขนาดนี้ เขาก็เปิดมันออกดูแบบส่งๆไป
แต่แล้วชายชราก็ต้องประหลาดใจ
ยานี่ปกติดี!
ด้วยความสามารถของชายชราตัวเล็ก แค่ไม่ทํายาให้กลายเป็นยาพิษก็นับว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว และยาขวดนี้ก็ทําออกมาได้ค่อนข้างดี แม้จะพูดไม่ได้ว่าสมบูรณ์แบบ แต่ก็ไม่มีข้อผิดพลาดอะไร ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้สําหรับชายชราตัวเล็ก
สีหน้าประหลาดใจของชายชราสร้างความพอใจให้กับชายชราตัวเล็กเป็นอย่างมาก ความภาคภูมิใจที่เพิ่งหายไปก็กลับมาใหม่อีกครั้ง