บทที่ 187 อายุหนุ่มขึ้นยี่สิบปี（1）
เย่เฉินคิดไม่ถึงว่าคนพวกนี้จะคิดทำอะไรเหมือนกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ต่างก็มีของมาให้เขา
อีกอย่าง ของที่พวกเขาให้ แพงกว่ากันและทั้งนั้น
รถสปอร์ตสองคัน ต่างก็เป็นระดับสี่สิบล้าน
ถ้วยไวน์เฉิงหั้วต้าวฉ่ายของราชวงศ์หมิง อย่างน้อยก็ห้าหกสิบล้าน
ซ่งหวั่นถิงยิ่งเซ็นเช็คให้เลยหนึ่งร้อยล้านหยวน
แต่ของพวกนี้สำหรับเย่เฉิน ล้วนเป็นสิ่งของที่ธรรมดามาก
อย่างแรกคือรถสปอร์ต เอิกเกริกเกิน เขาไม่ชอบ
ต่อมาคือวัตถุโบราณ เม็ดโตเกินไป เขาก็ไม่ชอบ
ส่วนเงิน สิ่งที่เขาไม่ขาดที่สุดก็คือเงิน
แต่เห็นสีหน้าของพวกเขาทั้งสี่คนที่เต็มไปด้วยความรอคอย หวังอยากที่จะให้ตนรับของจากพวกเขา เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และก็ยังไม่ได้พูดปฏิเสธ พูดขึ้นว่า “เอาล่ะ ของผมรับไว้ ความตั้งใจของทุกคน ฉันได้รู้สึกถึงมันแล้ว ”
ในเมื่อพวกเขาอยากที่จะเอาใจตน อยู่ภายใต้อิทธิพลของตนเอง งั้นการรับของจากพวกเขา ก็เป็นสิ่งที่ควรทำ
ทุกคนเห็นว่าเขารับของไว้แล้ว จึงค่อยโล่งอก ต่างคนต่างก็ยิ้มหน้าบาน
เย่เฉินรับเอาเช็คหนึ่งร้อยล้านหยวน กุญแจสร้อยข้อมือแบบสมาร์ทสองอัน ถ้วยไวน์เฉิงหั้วต้าวฉ่ายหนึ่งอันใส่เข้าไปในกระเป๋า แล้วค่อยพูดขึ้นว่า “เอาล่ะทุกคน พวกเราทานข้าวกันเถอะ”
ทุกคนต่างก็รีบพูดขึ้นว่า “ทานข้าวทานข้าว”
เวลานี้ท่านหงห้าลุกขึ้นมาจากพื้น พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านเย่ หงห้าขอตัวไปเฝ้าประตูต่อก่อน”
เย่เฉินพยักหัว ไม่ได้รั้งตัวเขาไว้
สำหรับคนที่นั่งอยู่ตรงนี้พวกนี้ หงห้าถือว่าเป็นเพียงคนธรรมดา
อันธพาลในวงการใต้ดิน ต่อให้มีอิทธิพลขนาดไหนยังไงก็ยังเป็นอันธพาล เดิมก็เทียบกับตระกูลใหญ่ร่ำรวยพวกนี้ไม่ได้อยู่แล้ว
……
หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว เย่เฉินปฏิเสธไม่ให้ซ่งหวั่นถิงขับรถไปส่ง เขาเดินกลับบ้านเองคนเดียว
หลังจากซ่งหวั่นถิงขอบคุณเขาแล้ว ก็ขับรถเบนท์ลีย์ของตน กลับไปยังคฤหาสน์ของตน
เธอขับรถไปด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างหนึ่งถือยาวิเศษไว้สองเม็ด ในใจกำลังครุ่นคิด ตนเองจะเอาให้คุณปู่ทั้งสองเม็ด หรือว่าจะเก็บไว้เองหนึ่งเม็ด?
หากให้คุณเสียไปหมดแล้ว งั้นยาวิเศษนี้ก็จะไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับตนแล้ว เธอค่อนข้างรู้สึกเสียดาย
แต่หากตนเองแอบเก็บไว้เองคนเดียวหนึ่งเม็ด ต่อไปหากคุณปู่รู้เข้า ไม่รู้ว่าจะทำให้เกิดเรื่องเดือดร้อนหรือไม่?
หลังจากคิดไปคิดมาแล้ว ความอยากที่จะครอบครองยาวิเศษทำให้ชนะอีกความคิดหนึ่ง เธอเอายาวิเศษใส่เข้าไปในกล่องในรถอย่างระมัดระวัง ตัดสินใจที่จะเก็บไว้เองหนึ่งเม็ดก่อน หากต่อไปตนเองมีความต้องการ ตนเองก็จะใช้เขา หากตนเองไม่จำเป็นต้องใช้ แล้วคุณปู่ต้องการใช้ ตนเองก็ยังสามารถที่จะเอาออกมาได้อีก
ถึงตอนนั้น ตนเองก็จะเอายาวิเศษนี้ให้กับคุณปู่สองครั้ง เพื่อต่อชีวิตให้กับเขา เชื่อว่าในสายตาของเขาที่มองตน จะต้องมีความสำคัญอย่างแน่นอน
เมื่อกลับมาถึงบ้าน คุณท่านซ่งที่กำลังนอนพักผ่อนอยู่บนโซฟา ค่อนข้างที่จะรอไม่ไหวแล้ว
ครั้งก่อนเย่เฉินมาที่บ้าน ถึงแม้จะช่วยชีวิตเขาไว้ได้แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้รักษาร่างกายให้หายดี ตอนนี้ เขายังดูค่อนข้างแก่ ดูค่อนข้างขี้โรค หลังจากที่ได้พักผ่อนมาหลายวันนี้ ร่างกายของเขาค่อยดีขึ้นมาหน่อย แต่ก็ยังคงต้องการให้คนอื่นช่วยประคอง หรือใช้ไม้เท้าช่วยถึงจะสามารถเดินเหินได้
คนคนหนึ่งที่หยิ่งผยองมาทั้งชีวิต กลายมาเป็นคนแก่คนหนึ่ง ร่างกายขยับไม่สะดวก กลายเป็นสิ่งที่น่าเสียใจที่สุดในชีวิตของคนแก่อย่างพวกเขา
แต่เขาในตอนนี้ ฝากความหวังทุกสิ่งทุกอย่างไว้กับยาวิเศษที่เย่เฉินอาจารย์เย่ปรุง