เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 434
ออกแรงอยากมาก จนทำให้เล็บที่ไม่แหลมคม จิกเข้าไปในเนื้อ เลือดไหลรินออกมา……
แต่โจวซู่เอ๋อร์กลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย!
หลันซินกับหลันเฟิงสองคนนี้
คำหนึ่งก็ยาจก
คำหนึ่งก็เด็กโง่
ทำให้โจวซู่เอ๋อร์ที่หยิ่งในศักดิ์ศรี ถูกทำให้เจ็บปวดอยู่ลึกๆ!
เธอกัดริมฝีปากตนเองแน่น
ขอบตาแดงก่ำ
ไม่ว่าหลันซินกับหลันเฟิงสองคนนี้จะพูดถึงตนเองอย่างไร เธอก็อดทนได้หมด
แต่พวกเขาต่อว่าลูกสาวของตนเองเป็นเด็กโง่
เธอยอมรับไม่ได้!
ในฐานะแม่คนหนึ่ง
ถึงแม้ลูกสาวของตนเองจะมีสติไม่สมประกอบ
โจวซู่เอ๋อร์ก็ไม่ได้คาดหวังว่า จะมีคนมาด่าเธอว่าเป็นเด็กโง่!
นี่มันน่าเจ็บปวดใจ ยิ่งกว่าด่าตนเองอีก!
สงสารยิ่งใจพ่อแม่ที่มีแก่ลูก
ในใจของพ่อแม่ ลูกของตนเองดีที่สุดแล้ว
ถึงแม้ว่าเธอจะขาดตกบกพร่อง! เธอจะไม่สมบูรณ์แบบ!
เธอยังคงเป็นลูกของตนเองเสมอ!
เพียงแต่โจวซู่เอ๋อร์รู้ดีว่า
ฐานะของตนเองนั้นต่ำต้อย
เธอจึงไม่กล้าต่อต้านใดๆ
เธอจูงมือของโจวเสี่ยวเฉ่า ยกฝีเท้าอย่างยากลำบาก เตรียมจะจากไป……
เห็นว่าโจวซู่เอ๋อร์กำลังจะไป
เย่เมิ่งเหยียนก็มีสีหน้าร้อนรนใจ
เธอไม่รู้ว่า ตนเองควรจะเหนี่ยวรั้งพวกเธอไว้อย่างไรดี?
“หยุด! ใครอนุญาตให้ไป!”
ในเวลานี้
หยางเฟิงลุกยืนขึ้น และตะโกนเสียงดังออกมา
โจวซู่เอ๋อร์จึงหยุดลง
เธอหันกลับมา มองหยางเฟิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เพียงแค่เห็น หยางเฟิงจ้องมองมาที่เธอ และกล่าวทีละคำว่า : “คุณป้าโจวครับ ไม่มีคำสั่งของฉัน พวกคุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้ใครออกไปทั้งนั้น! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ที่นี่คือบ้านของพวกคุณนะครับ!”
บ้านเหรอ?
ได้ฟังคำพูดของหยางเฟิง
น้ำตาของโจวซู่เอ๋อร์ก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป มันไหลรินออกมา
พวกเธอมีบ้านซะที่ไหนกัน?
พวกเธอก็เหมือนวัชพืชข้างถนน ไม่มีใครถามถึง!
แต่ว่าวันนี้
ตามที่หยางเฟิงพูดมา ที่นี่ก็คือบ้านของพวกเธอ!
ทันใดนั้น
ในใจของโจวซู่เอ๋อร์ก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ
แต่หลันซินโมโหเดือดดาลขึ้นมาในทันที
กระโดดลุกขึ้นมาแล้วต่อว่าด่าทอ : “หยางเฟิง ไอ้คนไร้ประโยชน์ คุณพูดจาเหลวไหลอะไรอยู่? ที่นี่ตระกูลเย่ ไม่ใช่บ้านของคุณ! คุณมีสิทธิ์อะไรไปเก็บพวกเธอเข้ามา? คุณมันเป็นคนแบบไหนกัน?
“คุณหุบปากไปเลย!”
ไม่รอให้หลันซินพูดจบ
จู่ๆ หยางเฟิงก็ตวาดออกมา
เสียงราวกับฟ้าผ่า!”
เสียงดังจนน่าตกใจ!
ในฉับพลัน
หลันซินก็ตกตะลึง
เธอมองหยางเฟิงอย่างทึ่มทื่อ
เมื่อไหร่กัน ที่หยางเฟิงกล้าใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับตนเอง?
หลันซินกัดฟันกล่าวว่า : “หยางเฟิง แกคิดจะกบฏใช่ไหม? เชื่อไหมล่ะว่าฉันจะไล่แกออกจากตระกูลเย่ไปเลย?”
ได้ฟังคำพูดของหลันซิน
หยางเฟิงก็หัวเราะทันที
เขาหัวเราะอย่างเหยียดหยาม!
เขารู้สึกว่าหลันซินน่าตลกอย่างมาก
วิลล้าหนุนติ่งหลังนี้เขาเป็นคนซื้อ
คาดไม่ถึงว่าหลันซินต้องการจะไล่เขาออกไปซะอย่างนั้น?
ใครให้ศักดิ์ศรีแก่เธอกันนะ?
คิดว่าจะรังแกตนเองได้จริงๆ เหรอ?
ทันใดนั้น!
ดวงตาของหยางเฟิงก็ควบแน่น จ้องมองหลันซินอย่างมีพลัง : “จะไล่ฉันออกไปเหรอ? หลันซิน คุณคงกินยาผิดแล้วล่ะ อีกทั้งวันนี้ตื่นเช้ามาก็กินขี้เข้าไปอีก สมองก็เลยเต็มไปด้วยขี้ทั้งหมด”
เงียบกริบ!
ทันใดนั้น
เงียบสงัดจนน่ากลัว!
คำพูดของหยางเฟิง นี่มันอะไรกัน?
นี่คือสิ่งที่ลูกเขย พูดกับแม่ยายเหรอ?
ช่างหยาบคายจริงๆ
จนถึงขึ้นดุร้ายอย่างมาก!
แต่ดวงตาทั้งคู่ของหยางเฟิง จ้องมองหลันซินอย่างหนักแน่น ไม่ยอมล่าถอยแม้แต่น้อย!
หากเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ตามปกติ
เขาทนได้!
แต่หลันซินต้องการขับไล่แม่ลูกโจวซู่เอ๋อร์
เขาทนไม่ได้!
แม่ลูกโจวซู่เอ๋อร์ เป็นชาวบ้านที่จิตใจดีงาม!
พวกเธอเป็ยาจกเหรอ?
ไม่ใช่!
พวกเธอมีคุณธรรมสูงส่งยิ่งกว่าหลันซินซะอีก!
ถ้าไม่ใช่ตนเอง
เกรงว่าเธอหลันซิน ตอนนี้แม้แต่ยาจกก็เทียบไม่ได้!
ก่อนหน้านี้ที่ตกอับ