บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 605
เมเดลีนกลอกตาและพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ปล่อย หรือจะให้ฉันเดินออกไปตอนนี้เลย”
เจเรมี่รีบปล่อยมือออกจากเธอทันควัน
เมเดลีนไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา เธอหยิบยาฆ่าเชื้อและชุดทำแผลออกจากกล่องพยาบาล จากนั้นเธอจึงปลดกระดุมเสื้อของเจเรมี่ออก
หน้าอกที่ได้สวยได้รูปของเขาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ไม่เหมือนกับชายหนุ่มคนอื่นที่สีผิวจะออกไปทางโทนเข้มออกแดง สีผิวของเจเรมี่ขาวนวล
สิ่งนี้ทำให้เห็นความแตกต่างระหว่างผิวหนังกับเลือดบนหน้าอกชวนมองของเขาได้อย่างชัดเจน
แม้ว่าบาดแผลจะไม่ได้ลึกมาก แต่ก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดี เมเดลีนใช้ยาฆ่าเชื้อชะโลมสำลีและเช็ดเลือดออกจากบาดแผลจนหมด จากนั้นเขาก็นำผ้าก๊อซขึ้นมาปิดแผลเอาไว้ สุดท้ายเธอนำเทปกาวปิดเอาลงบนผ้าก๊อซ
เจเรมี่เงียบขรึม ได้แต่มองเมเดลีนด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า
เธออยู่ใกล้เกินกว่าจะเอื้อมมือ ใบหน้าอันนุ่มนวลและสวยงามของเธอถูกสลักลึกลงไปในดวงตา ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นหน้าต่างหัวใจของเขา
คิ้วที่ได้รูป ริมฝีปากอันอ่อนนุ่ม และจมูกโค้งมน ทั้งหมดช่างไร้ที่ติ
สายตาของเจเรมี่แปนเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นเรื่อย ๆ เขาลดหัวลงเล็กน้อยอย่างไม่ตั้งใจขณะที่จับผมของเธอขึ้นมาดมกลิ่นหอมเย้ายวน
เขาคิดอยู่ในใจ ‘ฉันเคยทำร้ายผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ได้ยังไง?’
ความคิดที่ว่าเขาเป็นผู้ชายเลวทรามผุดขึ้นมาในหัว เขาจะขอให้เมเดลีนยกโทษให้เขาได้อย่างไร และเธอจะยอมยกโทษให้กับปีศาจเช่นเขาได้ไหม?
“ลินนี่…”
“ถ้าไม่อยากให้แผลติดเชื้อ ก็อย่าว่อกแว่ก” เมเดลีนพูดขัดเจเรมี่ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินเอากล่องปฐมพยาบาลไปเก็บ
เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะไป เจเรมี่ก็ไม่ได้บังคับให้เธออยู่ต่อ
เขาไม่ต้องการให้เธอทุกข์ใจอีกครั้ง
เขาคิดว่าเมเดลีนคงจะหาข้ออ้างมาเพื่อหนีไป แต่เธอกลับอยู่ข้าง ๆ เขา
“ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว ฉันจะออกไปตอนเช้าของวันพรุ่งนี้ ถ้านายยังบังคับให้ฉันอยู่ต่อ คงมีแต่จะทำให้ฉันเกลียดนายมากขึ้นเท่านั้น”
หลังจากพูดจบ เธอหันหลังและเดินไปชั้นล่าง
เจเรมี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิมด้วยท่าทีที่สิ้นหวัง เขานำมือมาวางไว้ที่บาดแผลตรงหน้าอก ลูบไล้มัน และเผยรอยยิ้มจาง ๆ ออกมา
‘ลินนี่ คุณยังเป็นห่วงผมอยู่’
เมเดลีนเดินลงมาที่ห้องครัวชั้นล่างเพื่อที่จะทำอาหารให้กับท้องที่ร้องโครกครากของเธอ
จากนั้นเธอจึงเดินออกมารับลมด้านนอก และรู้ว่าวิลล่าแห่งนี้จริง ๆ แล้วอยู่บนเกาะ
มีวิลล่าอีกหลายแห่งที่มีรูปแบบแตกต่างกันออกไปตั้งเรียงรายอยู่ใกล้ ๆ กัน น่าจะมีไว้เพื่อให้พวกคนรวยมาเที่ยวพักผ่อนในวันหยุดพักร้อน
เมเดลีนคิดว่าวิลล่าที่เจเรมี่พาเธอมาขังเอาไว้น่าจะเป็นหนึ่งในทรัพย์สินอันมากมายที่เขามี
เธอเคยได้ยินว่า บริษัท วิทแมน ไม่ได้อยู่ภายใต้ชื่อของเขาอีกแล้ว เธอคิดว่าเขาจะล้มละลายแล้วเสียอีก
แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มคงจะไม่ได้ถูกตัดหางปล่อยวัดเหมือนอย่างในข่าวลือ
เจเรมี่เหมือนตกอยู่ในห้วงความคิดขณะที่อยู่ในห้อง ก่อนที่เขาจะทันสังเกตว่าด้านนอกนั้นมืดเสียแล้ว มันเงียบเสียจนเขาได้ยินเพียงเสียงใบไม้บนต้นปาล์มที่พลิ้วไปตามแรงลม
ความคิดของเขาหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าอันคุ้นเคย เขาเงยหน้าและเห็นเมเดลีนเดินมาในห้องพร้อมชามก๋วยเตี๋ยวในมือ
“ฉันบอกนายก่อนหน้านี้แล้วใช่ไหม ว่าฉันไม่ต้องการอะไรจากนายทั้งนั้น ฉันไม่อยากติดค้างอะไรนาย และฉันก็ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกับนายอีกแล้วในอนาคต” เมเดลีนพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยในขณะที่วางชามก๋วยเตี๋ยวลงบนโต๊ะ จากนั้นเธอก็หันหลังพร้อมที่จะเดินออกไป
“ลินนี่”
เจเรมี่รีบหยุดฝีเท้าของเธอ
น้ำเสียงของเขาดูกังวลราวกับว่ามีคำพูดเป็นพันคำที่เขาอยากจะบอกออกไป แต่สุดท้าย เขาพูดออกไปเพียงสองคำ