เมื่อได้ยินคำสั่งแบบนี้ของชูฮัน สมาชิก 50 คนของทั้งทีมหลงยาและฮูหยาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาและรีบพุ่งตัวออกไปทำตามคำสั่งทันที กลุ่มผู้อพยพที่ได้เห็นการต่อสู้ของชูฮันก็ยอมจำนน พวกเขายอมรับอย่างสิ้นหวังแล้ว ไม่มีการต่อต้านหรือขัดขืนใดๆ
เพียงเวลาไม่นาน ทั้งบริเวณกตกอยู่ในสภาพเละเทะ เลือดและชิ้นส่วนมนุษย์กระจายเต็มไปทั่วบริเวณ แสดงให้เห็นถึงความเย็นชาและโหดเหี้ยมของชูฮันอย่างสมบูรณ์แบบ
ไม่ว่าแกจะเป็นซอมบี้ ลูกผสมหรือมนุษย์ ถ้ากล้ามาทำร้ายเขาก่อน พ่อจะฆ่าพวกมึงให้หมด!
ตอนนี้เมื่อเวลาที่ใกล้จะตายอยู่ร่อมร่อ ผู้นำกลุ่มอพยพก็ยอมจำนนทุกอย่าง เขาตระหนักได้ว่าเขาคิดผิดเองมาตลอด เท้าของชูฮันที่เหยียบหน้าตัวเองอยู่ตอนนี้ทำให้ผู้นำกลุ่มอพยพตกอยู่สภาวะสิ้นหวังและได้แต่เวทนาตัวเอง ตัวเขาเป็นถึงวิวัฒนาการระยะ 5 แต่กลับขายขี้หน้าขนาดนี้เพราะวิวัฒนาการระยะ 4 ชูฮันที่เห็นอีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะพูดออกมาก็ยิ่งเพิ่มแรงเหยียบเข้าไปอีกไม่ให้อีกฝ่ายได้มีสิทธิอ้าปาก แม้แต่จะหายยังลำบาก
เหล่าสมาชิกของแผนกโลจิสจิกส์ที่ได้ประจักษ์ต่อเหตุการณ์ทั้งหมดตะลึงจนไม่สามารถขยับขาได้ พวกเขาไม่ได้หวาดกลัวกลุ่มอพยพ 50 คนที่ข่มขู่เลยสักนิด แต่พวกเขาหวาดกลัวชูฮันต่างหาก และจู่ๆพวกเขาก็ตระหนักได้ว่าที่ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่กลัวเพราะพวกเขากำลังรอให้ชูฮันเข้ามาช่วยนั่นเอง
ณ เวลานี้ จากทั่วทั้งจีน มีใครบ้างที่สามารถเอาชนะหัวหน้าของพวกเขาได้?
ท่านพลเอกชูฮันคือที่สุดของที่สุด!
การสังหารของทีมหลงยาและฮูหยาใช้เวลาไม่นานเลย เหล่ากองทัพเขี้ยวหมาป่าที่ได้เห็นการลงมืออย่างรวดเร็วและทันทีตามคำสั่งของท่านพลเอกชูฮันก็ได้แต่อึ้ง มันจริงอย่างที่ชูฮันบอก ทั้งสองทีมเชื่อฟังคำสั่งของผู้บังคับบัญชาอย่างที่สุด
เหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้กองทัพเขี้ยวหมาป่าช็อคอย่างมาก มันส่งผลต่อจิตใจของทุกคนไม่น้อยเลย พวกเขารู้แล้วว่าทำไมทีมหลงยาและฮูหยาถึงได้คำชมว่าสุดยอด ทั้งสองทีมนี้พึ่งเข้าร่วมการฝึกกับหัวหน้าไปได้แค่ไม่กี่วันเอง
ซูเซียงหลงกับเหล่าทหารผ่านศึกบางคนที่ไม่ได้รับการเลือกให้ไปทำหน้าที่อื่นนั้นไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่ได้แข็งแกร่ง แต่เป็นเพราะกองทัพเขี้ยวหมาป่าจำเป็นต้องมีทหารผ่านศึกประจำการอยู่ พวกเขาเป็นทหารกลุ่มแรกของชูฮัน พวกเขารู้ว่าควรทำอะไรและมันจำเป็นต้องมีเงาของชูฮันอยู่ทุกที่
และครั้งนี้ความชื่นชมที่มีต่อชูฮันในใจยิ่งเพิ่มขึ้นมากเข้าไปอีก ทุกคนเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ายังมีทีมหลงยาและฮูหยากระจายอยู่ในกองทัพ ไม่มีใครคาดคิดเลยสักนิด
หัวหน้าชูฮันสามารถควบคุมข้อมูลของทุกคนได้อย่างสมบูรณ์แบบ เขาเหมือนกับเครื่องจักรที่อัดแน่นไปด้วยข้อมูลในหัว ซึ่งชูฮันจะดึงความสามารถสูงสุดของแต่ละคนออกมาได้ และไม่ปล่อยให้โอกาสของเขาเสียเปล่าทั้งนั้น
ตอนนี้กลุ่มผู้อพยพทั้งหมดได้ตายหมดแล้ว เหลือเพียงแค่ผู้นำที่โดนชูฮันเหยียบหน้าอยู่จนไม่สามารถกระดิกตัวได้ ชูฮันมองไปที่ศพมากมายตรงหน้าอย่างไร้อารมณ์และออกคำสั่งที่ทำให้ทุกคนตกใจที่ได้ยิน “เผาศพให้หมด อย่าให้มีเลือดทิ้งไว้ ทีมหลงยาและฮูหยาทั้ง 50 คนมากับฉัน”
หลังจากนั้นชูฮันก็ออกเดินนำเข้ามาในห้องและลากผู้นำกลุ่มอพยพไปกลับพื้นตลอดทางจบลับสายตาทุกคนไป
ทีมหลงยาและฮูยารีบเดินตามไปทันที ทุกคนสบตากันไปมาด้วยความสับสน สมาชิกที่เหลือของกองทัพเขี้ยวหมาป่าต่างก็ไม่เข้าว่าท่านชูฮันต้องการจะทำอะไร ทำไมถึงเก็บวิวัฒนาการระยะ 5 คนนั้นไว้ ทำไมไม่ฆ่า?
พ้ะ!
ชูฮันเหวี่ยงร่างของวิวัฒนาการระยะ 5 ออกไปอย่างแรง หลังจากนั้นชูฮันก็สะบัดมืออย่างต้องการให้สิ่งสกปรกหลุดออกไป ยกเท้าขึ้น ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ทันเอ่ยปาก เท้าของชูฮันก็เหยียบหน้าของอีกฝ่ายไว้เหมือนเดิม ไม่ปล่อยโอกาสให้มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากอีกฝ่ายได้
ครั้งนี้ชูฮันหันกลับไปมอง 50 คนที่มาปรากฏตัวตรงหน้าแล้ว ที่จริงแล้วชูฮันไม่ต้องการฝึกฝนทีมที่เติบโตและเก่งกาจแต่ดั้งเดิมเพราะคนพวกนี้จะมีวิธีการทำงานของตัวเองอยู่แล้ว มันเหมือนกับการที่จู่ๆเอาเด็กที่ไม่ได้เลี้ยงมาด้วยตัวเองมาจับฝึก แต่เป็นเพราะเหอเฟิงยืนยันที่จะยกกองกำลังนี้ให้ชูฮัน และผู้บัญชาการมู๋และเลาหมิงเองก็เห็นด้วย ชูฮันจึงต้องรับมา ที่จริงแล้วชูฮันคิดว่าเขากำลังตกอยู่ในปัญหาด้วยซ้ำ
ทว่า ตั้งแต่ที่ชูฮันได้ทั้งสองทีมมาอยู่ในความปกครองและได้พลังความสามารถของทุกคน และไม่มีใครทำการยั่วยุหรือแสดงพฤติกรรมไม่ดีเลยตลอดหลายวันที่ผ่านมา มันทำให้ชูฮันพอใจมากและคิดที่จะทำการขัดเกลาฝีมือของทุกคน!
ชูฮันตะโกนใส่ทั้ง 50 ที่ยืนอย่างเป็นระเบียบอยู่ตรงหน้าเขาทันที “ใครคือกัปตัน? ใครคือรองกัปตัน?”
ทั้ง 50 ยืนนิ่ง สบตากับชูฮันอย่างไม่หลบสายตา
“แม่ง!” ทันทีที่มองชูฮันก็เข้าใจได้ทันที เหอเฟิงนี่มันคือกลุ่มของมือสมัครเล่นทั้งนั้น คนที่ทรงพลังจริงๆไม่ได้อยู่ที่นี้สักคน!
ชูฮันกวาดตามองทั้งห้าสิบคนตรงหน้าและทำได้แค่พูดออกมาอีกครั้งอย่างสิ้นหวัง “ทุกคนเป็นมนุษยสายพันธุ์ทั้งหมดใช่มั้ย?”
ฟรึบ! ฟรับ!
ทั้งห้าสิบพยักหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง สีหน้าเรียบนิ่ง ท่าทางไม่เหมือนกับกลุ่มที่พึ่งฆ่าคนมาไม่กี่นทีนี้เลย
“ซ่อนพลังซะจนไม่รู้ว่าทั้งหมดคือมนุษย์สายพันธุ์ใหม่” ชูฮันปวดหัว เขาไม่มีทางมอบภารกิจให้พวกนี้เด็ดขาด นี้มันกลุ่มคนโง่ชัดๆ!
เมื่อได้ยินคำชมจากชูฮัน ทั้งห้าสิบคนก็ยิ่งผยองตัวขึ้นไปอีก พวกเขามีความคาดเล็กน้อย ยิ่งกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าพวกเขาน่าจะถูกเรียกใช้งานทันทีแน่ๆ!
แต่ประโยคต่อมาของชูฮันเหมือนกับกระทืบความคาดหวังของพวกเขาจมดิน “ในเมื่อทุกคนเป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ งั้นก็อยู่ในกองทัพเขี้ยวหมาป่าพยายามฆ่าซอมบี้และสู่เพื่อการเลื่อนตำแหน่ง”
หลังจากชูฮันพูดจบ บรรยากาศก็เงียบสนิท ทั้งห้าสิบคนนิ่งงันอย่างไม่เข้าใจ พวกเขาไม่มีความต้องการไล่ตามยศตำแหน่ง พวกเขาเคยชินกับการถูกส่งไปสถานที่ต่างๆเพื่อปฏิบัติภารกิจท้าทายมากมายแต่ชูฮันกลับสั่งให้พวกเขาฆ่าซอมบี้ นี้มันไม่น่าสนใจเลยสักนิด
แน่นอนว่าชูฮันรู้ถึงความคิดในหัวของคนพวกนี้ดี แต่เขาต้องการให้คนพวกนี้ได้ไปอยู่ในกลุ่มต่างๆเพื่อทำการฆ่าซอมบี้ ให้พวกเขาฝึกการฆ่าซอมบี้ไปสักสองสามเดือน ในเมื่อคนพวกนี้บอกว่าเป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ทุกคน ชูฮันอยากจะรู้ว่าแต่ละคนเก่งขนาดไหน? นี้คือวัตถุประสงค์หลักของชูฮัน
แน่นอนว่าชูฮันจะไม่ปล่อยให้ความสามารถของคนพวกนี้สูญเปล่า หลังจากคิดทบทวนในหัวแล้ว ชูฮันก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ระยะสูงสุดคือใคร? เอางี้เรียงลำดับตามระยะ คนที่อันดับสูงสุดยืนข้างหน้า”
ในเมื่อคนพวกนี้มองไม่ออก งั้นชูฮันจะจัดการให้เอง
ทว่าหลังจากชูฮันออกคำสั่งเสร็จแล้วก็ยังไม่มีใครขยับตัวเลยสักคน ทุกคนยืนนิ่งเหมือนเดิมไม่ขยับ
“เกิดอะไรขึ้น?” ชูฮันขมวดคิ้ว “หรือว่ายืนเรียงอันดับอยู่แล้ว?”