ได้ยินคำพูดของเจ๋อซิ่ว ใบหน้าเล็กของชีเจียนแดงเล็กน้อย กลับไม่ยอมเชื่อฟังอย่างไม่เป็นไปตามคาด พูดอย่าเง้างอนว่า “ไม่กินก็คือไม่กิน”
ได้ยินเสียงที่ชัดเจนและไม่พอใจของนาง เจ๋อซิ่วชะงักเล็กน้อย ใจคิดนี่เกิดอะไรขึ้น ไม่คาดว่าวันนี้ไม่กลัวแม้กระทั่งตีก้น?
เขานึกถึงวันก่อนๆ ภาพครั้งแรกและเป็นครั้งเดียวที่ตีก้นนาง เกิดความอ้างว้างเล็กน้อย มือขวาเช็ดไปมาที่ขาภายใต้จิตใต้สำนึก
ชีเจียนเห็นท่าทางของเขา ทุบไปที่ไหล่ของเขาอย่างโมโหระคนขัดเขิน
เพียงแต่ตอนนี้นางอ่อนแอจนไม่ไหว ชกหมัดนี้แน่นอนว่าไม่มีพลังอะไร และก็ไม่เหมือนออดอ้อนงอแง
“ไม่ต้องกลัว”
เจ๋อซิ่วนึกว่าเดาสาเหตุที่นางไม่ยอมเชื่อฟังได้ พยายามให้เสียงนุ่มนวลหน่อย พูดว่า “ขอแค่ข้ามีชีวิตอยู่ จะแบกเจ้าออกไปได้อย่างแน่นอน”
ชีเจียนยื่นมือจับชายเสื้อของเขา เบิกตากว้าง มองเขาด้วยสายตาน่าสงสาร พูดว่า “แล้วใครจะชี้ทางให้เจ้า?”
เจ๋อซิ่วมองไม่เห็นท่าทางของนาง พูดว่า “เงาสะท้อนแห่งนั้นไปทางไหน พวกเราก็เดินไปทางตรงข้าม”
พูดประโยคนี้เสร็จ เขายืนขึ้นมา แบกนางไว้ที่หลัง เดินลงจากเกาะลอยที่รวมมาจากหญ้าป่าและดงต้นอ้อ เดินเข้าไปในน้ำตื้น มุ่งไปที่หญ้าก้านกรดเมามายสองสามต้น
ชีเจียนกอดเขาไว้ ใบหน้าเล็กซบอยู่บนไหล่ของเขา ไม่ได้พูดจา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
ตอนนี้นางอ่อนแอมาก ง่วงบ่อย ไม่กี่วันมานี้ตอนที่ถูกเขาแบกอยู่ ผล็อยหลับไปเร็วมาก
เขาไม่สูงใหญ่ ไหล่ก็ไม่กว้าง แต่ความรู้สึกที่ให้กับนาง กลับมั่นคงมาก เหมือนกับเรือที่อย่างไรก็ไม่จมในทะเล
แต่วันนี้นางไม่อยากนอน ฝืนต่อต้านความเหนื่อยล้าและอ่อนแอ มองท้องฟ้าอย่างเงียบๆ
เจ๋อซิ่วรู้สึกถึง หยุดการก้าวเท้า เงียบขรึมสักพักแล้วพูดว่า “เจ้าไม่อยากนอนจริงหรือ?”
ชีเจียนยอมรับความคิดของเขาในใจ
นางรู้สึกอยู่เสมอว่าถ้ากินหญ้าป่าสองสามต้นนั้น แล้วนอนไปตั้งแต่ตอนนี้ เช่นนั้นอาจจะต้องผ่านไปนานมากนานมากถึงจะตื่นขึ้นมาได้
ใครจะชี้ทางให้เขา?
ตอนที่ตื่นขึ้นมา จะเห็นเจ้าหรือไม่?
ถ้าเดินออกจากที่ราบทุ่งหญ้าแห่งนี้ไม่ได้ แล้วจะให้ข้าตายอยู่ในสภาพสลบไปหรือ?
ข้าไม่เอา
แม้จะตายไป ที่ดีที่สุดก็ต้องสมองปลอดโปร่งสติแจ่มใส อย่างนี้ถึงจะมั่นใจได้ว่า ยังอยู่กับเจ้า
เนื่องจากความสงบของนาง เจ๋อซิ่วก็สงบลงมาเช่นกัน
เขาไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่บ้าง แต่รู้ว่านางต้องกำลังคิดเรื่องที่ไม่มีความหมายจำนวนมากอยู่เป็นแน่
เผ่ามนุษย์ วุ่นวายจริงๆ โดยเฉพาะ ผู้หญิง
ไม่ว่าอายุเท่าไร
เวลานี้แสงยามค่ำคืนดั่งโลหิต ท้องฟ้าบริเวณห่างไกลกลับมืดมนดั่งฟ้าครึ้ม
เขาเงยหน้ามองไปยังบริเวณไกล รู้สึกถึง จากนั้นยืนยันทิศทาง
ทำเรื่องการเตรียมพร้อมเหล่านี้เสร็จ เขายกมือขวาขึ้นมา ทำมือตั้งตรงเป็นมีด ตกลงไปที่บริเวณคอของชีเจียน
เสียงปึกเบาๆ ดังขึ้นมาหนึ่งเสียง ชีเจียนสงบไป
ทั้งโลกหล้าล้วนเงียบสงัดลง
……
……
ในสวนโจวมีที่ราบทุ่งหญ้า ดวงตะวันบนที่ราบทุ่งหญ้าไม่ตก กลับถูกเงาสะท้อนที่น่าหวาดกลัวปิดบัง นอกสวนโจวมีที่ราบหิมะ ในที่ราบหิมะมีดวงตะวันที่ไม่ขึ้น ในท้องฟ้าค่ำคืนมีเงาสะท้อนที่เหมือนกันผืนหนึ่ง เทียบกับเงาสะท้อนที่น่าหวาดกลัวแห่งนั้นบนที่ราบทุ่งหญ้า พื้นที่ของเงาสะท้อนแห่งนี้ใหญ่กว่า ไม่ค่อยบ้าคลั่ง กลับยิ่งเหน็บหนาวน่ากลัวกว่า เหมือนปลดปล่อยไอพลังปราณที่สุดยอดเทียมทานขนานนามไร้พ่าย
เงาสะท้อนผืนนี้เป็นความแน่วแน่ของราชามาร ภายใต้เงาสะท้อนผืนนี้ พลังต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่แต่เดิมของขุนพลมารก็เพิ่มสูงขึ้นอีกครั้ง เหล่าทหารเผ่ามารธรรมดาที่สร้างค่ายกลทอดยาวต่อเนื่องหลายสิบลี้ ก็ได้รับความกล้าหาญมากมายเช่นกัน ไม่ว่าแสงกระบี่สายนั้นในลมหิมะจะเจิดจ้าบาดตาแค่ไหน ล้วนไม่ทำให้พวกเขาเกิดความกลัวแม้เศษเสี้ยวได้
ไม่รับผลกระทบจากเงาสะท้อนผืนนี้โดยสมบูรณ์ มีเพียงสองคน คนหนึ่งคือซูหลี ยังมีอีกคนเป็นกุนซือเผ่ามารที่ทั้งตัวถูกครอบด้วยชุดดำ
ชุดดำนั่งขัดสมาธิอยู่บนเนินหิมะ ตรงหน้าเข่าของเขา เป็นถาดเหล็กแผ่นหนึ่ง ในถาดมีภูเขาแม่น้ำไหล มีสระน้ำหนาวเหน็บพื้นที่เปียกชื้น มีดวงตะวันตก กลับไม่มีดวงดาว นั่นคือสวนโจว
ข้างบนของถาดเหล็ก แขวนไฟชีวิตสี่ดวงเอาไว้ ไฟชีวิตสี่ดวงนั้นอ่อนแอลงแล้ว โดยเฉพาะไฟสองดวงในนั้นยิ่งเป็นเส้นไหม ราวกับจะดับอยู่ตลอดเวลา
ในลมหิมะห่างออกไปสิบกว่าลี้ แสงกระบี่ที่งดงามเป็นพิเศษสายหนึ่ง กำลังเคลื่อนไปมาระหว่างฟ้าดิน กลับไม่สามารถจากไปได้
เงาสะท้อนที่ราวกับภูเขาหลายลูกของขุนพลมารตั้งตรงอยู่ท่ามกลางกลางลมหิมะ นำพาเหล่ากองทัพทหารมารนับหมื่น กำลังไล่ฆ่าแสงกระบี่นั้น เผ่ามนุษย์ที่อยู่หน้าของแสงกระบี่นั้น
อายุของซูหลีไม่มาก กลับเป็นอาจารย์ปู่ของพรรคกระบี่หลีซาน ฐานะสูงส่งอย่างยิ่ง สิ่งที่สูงกว่านั้นคือวิชากระบี่และระดับขั้นของเขา
เขาไม่ใช่นักปราชญ์ เขาเป็นคนไม่เอาถ่าน พเนจรทั่วดินแดน นานๆ ทีถึงจะปรากฏร่องรอยในโลกหล้า
เขาไม่ได้ถูกจัดอยู่ในแปดมรสุม เนื่องจากไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน
แต่ใครล้วนรู้ว่า ระดับความสามารถของเขาสามารถจัดเรียงอยู่ในแนวหน้าของเผ่ามนุษย์ มองอยู่ในระดับเดียวกันกับนักปราชญ์ เดินในทางเดียวกับลมฝน
กระทั่ง เพราะลักษณะนิสัย กำลังต่อสู้และรังสีสังหาร ความสามารถในการสร้างความเสียหายด้วยตัวคนเดียว รวมถึงระดับความขู่เข็ญต่อเผ่ามารของเขา ถัดจากโจวตู๋ฟู ก็คือคนผู้นี้
เพื่อที่จะฆ่าซูหลี เผ่ามารเตรียมตัวมาเป็นเวลานาน และก็เตรียมใจจะสละผู้แข็งแกร่งจำนวนมากเช่นกัน ความจริงแล้ว ตอนนี้มีทหารเผ่ามารคนหนึ่งรบตาย ขุนพลมารสามคนบาดเจ็บสาหัส
ขนาดราชามาร ยังไม่เสียดายอำนาจแห่งรัตติกาล นำความแน่วแน่สลายเป็นเงาสะท้อนผืนหนึ่ง บดบังท้องฟ้าแห่งนี้
ชุดดำกลับแสดงออกถึงความสงบอย่างมาก ตั้งแต่ต้นจนจบนั่งขัดสมาธิอยู่บนเนินหิมะ มีเพียงแค่ตอนที่ซูหลีแสดงอาการอยากฆ่าเขาออกมา เขาถึงจะตอบสนอง
ที่เขาเงียบสงบขนาดนี้ เป็นเพราะว่าเขาเชื่อใจตัวเอง
หมากล้างเลือดที่นำสวนโจวเป็นตัวล่อแผนนี้ เป็นแผนที่เขาวางแผนกับมือ ไม่มีช่องโหว่ใดๆ เขาคำนวณอย่างแม่นยำมาก
ซูหลีจะแข็งแกร่งขนาดไหน อย่างไรก็เป็นคนไม่ใช่เทพ อย่างไรก็ไม่ใช่โจวตู๋ฟู
นอกจากว่าเขาอยู่ในสถานการณ์หมดหวัง เนื่องจากความหวาดกลัวและความกดดันอย่างยิ่งยวดระหว่างความเป็นตายแล้วเกิดการปะทุพลังอีกครั้ง มิฉะนั้นไม่มีวิธีรอดชีวิตออกไปได้อย่างแน่นอน
ส่วนชุดดำ ขนาดโอกาสเช่นนี้ก็ยังไม่ได้ให้เขา
สิ่งที่ชุดดำเตรียมให้กับซูหลีคือน้ำอุ่นหม้อหนึ่ง เป็นหินโม่ที่ขยับช้าๆ อันหนึ่ง
แน่นอนว่า ตามเหตุผลแล้ว เขาจำเป็นต้องคอยสังเกตหมากล้างเลือดในลมฝนสนามนี้อยู่ตลอดเวลา เนื่องจากอย่างไรก็ตามคนที่เขาจะฆ่าคือซูหลี
แต่แล้ว ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ ถาดข้างหน้าเขาจู่ๆ ก็เกิดการเปลี่ยนแปลง
ท่ามกลางที่ราบทุ่งหญ้าที่แน่นขนัดแห่งนั้น ตำแหน่งที่ไม่สามารถหาเจอได้จากการคำนวณวิเคราะห์และตั้งแต่แรกจนจบเป็นภาพลวงตามาตลอด จู่ๆ ก็ระเบิดแสงที่สว่างอย่างมาก
แสงเหล่านั้น ส่องสว่างใบหน้าใต้ชุดดำของเขา ทะลุผิวหนังที่ขาวซีด ทำให้สีเขียวที่ซ่อนอยู่ข้างในยิ่งมายิ่งเข้ม จากนั้นก็ปรากฏสีแดงเลือดออกมา
การผสมปนเปกันของสีสันสามแบบ แสดงให้เห็นถึงความสวยงามเย้ายวนอันแปลกประหลาดอย่างมาก
ดวงตาที่ลึกล้ำดั่งขุมอเวจีคู่นั้นของเขาก็ถูกแสงส่องสว่างเช่นกัน
สีแดงเลือดบนใบหน้าของเขา ความสว่างในประกายตาของเขา สิ่งที่เข้ามาแทนล้วนเป็นความตื่นเต้น
ต้องเป็นเรื่องเช่นใด ถึงสามารถทำให้คนอย่างชุดดำตื่นเต้นขึ้นมาได้?
ในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ เห็นดวงไฟชีวิตของเฉินฉางเซิงและสวีโหย่วหรงเข้าไปในที่ราบทุ่งหญ้าด้วยกัน ทำให้สีหน้าของเขาอึมครึมเล็กน้อย
แต่ตอนนี้ เขาลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
แม้ทั้งเมืองเสวี่ยเหล่าพลันถล่มลง แม้เวลานี้ซูหลีจู่ๆ ก็ใช้กระบี่เดียวทะลวงฟ้าแล้วจากไป เขาล้วนไม่มีสีหน้าใดๆ
ใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนไม่เคยมีเรื่องแปลกใหม่ จะคาดไม่ถึงขนาดไหน ล้วนเป็นแค่ความน่าจะเป็นอันต่ำต้อย แต่ความสว่างไสวนี้ไม่เหมือนกัน
เขามองกลุ่มแสงสว่างดวงนั้นบนถาดเหล็ก เงียบขรึมไม่พูดจาเป็นเวลานาน
เขาไม่มีความหวังใดๆ ต่อโลกใบนี้ไปนานแล้ว ฉะนั้นจึงมองทุกสรรพสิ่งอย่างจืดชืด
แต่การปรากฏของกลุ่มก้อนแสงนี้ สำหรับเขาแล้ว รอคอยมาเป็นเวลานานหลายปี
ตัวหมากในสวนโจว แน่นอนว่าไม่ใช่หมากที่แข็งแกร่งที่สุดที่ชุดดำวางแผนไว้
หลายร้อยปีก่อน เผ่ามนุษย์และเผ่าปีศาจร่วมกองทัพโจมตีทะลุเส้นป้องกันห้าสายของเผ่ามารติดต่อกัน จนกระทั่งถึงห้าร้อยลี้หน้าเมืองเสวี่ยเหล่า คนของบรรพตฉีเหลียนรบตาย คนของบรรพตเฮ่อหลานรบตาย มองดูแล้วสถานการณ์ตกต่ำย่ำแย่
เขาสร้างหมากหนึ่งที่เพลิดเพลินมากขึ้นมา
ในหมากกระดานนั้น สิ่งที่เขาเอามาเล่นคือใจคน ใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ระหว่างจักรพรรดิไท่จงและหวังจือเช่อ
ทั้งต้าลู่ล้วนรู้ว่าเขาจะทำอะไร จักรพรรดิไท่จงและหวังจือเช่อยิ่งรู้ชัดเจน แต่แล้ว กลับไม่สามารถหยุดยั้งเขาได้
เนื่องจากปัญหาของใจคน ครั้นปรากฏแล้ว ก็ไม่สามารถลบล้างไปได้ชั่วนิรันดร์
หวังจือเช่อลาออกอย่างหมดอาลัยตายอยาก
เมืองเสวี่ยเหล่าไร้ปัญหา
เทียบกับหมากในปีนั้น หมากแห่งสวนโจว ไม่ว่าจะจากตัวหมาก หรือว่านัยของหมากล้วนไม่สามารถบรรลุผล
สำหรับชุดดำแล้ว หมากแห่งสวนโจว กระทั่งมีความหมายมากกว่าหมากในปีนั้น
เสียไป จากนั้นเอากลับมา นี่เดิมก็เป็นเรื่องที่มีความหมายที่สุดอยู่แล้ว
หลายปีที่ผ่านมา เรื่องที่เขาทำมาทั้งหมด ก็เพื่อสิ่งนี้
แสงสว่างแห่งนั้นบนถาดเหล็ก ไม่ได้อยู่ในการคาดการณ์พยากรณ์ของเขา เป็นการเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่ที่สุดของหมากแห่งสวนโจว และก็เป็นการเปลี่ยนแปลงที่ยินดีต้อนรับมากที่สุดของเขา
เนื่องจากนั่นแปลว่าเรื่องราวที่ล้ำค่ามากที่สุดในสวนโจว กำลังจะกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง
ฆ่าซูหลีตาย ฆ่าอนาคตของเผ่ามนุษย์ตายไปครึ่งหนึ่ง
หาอดีตที่สูญเสียไปกลับคืนมา
ยังมีอะไรที่สมบูรณ์แบบกว่าจุดจบเช่นนี้?
……
……
บริเวณลึกของสุสาน บนโลงศพหินภูเขาไฟสีดำ
เส้นแสงของศูนย์กลางจิตวิญญาณถูกเก็บกลับไปเรียบร้อยแล้ว อัญมณีก็ลอยกลับคืน ในโลงศพหินภูเขาไฟสีดำสนิทไปทั่ว ราวกับคืนเดือนมืด
เฉินฉางเซิงและสวีโหย่วหรงเดินเข้าไปในแสงค่ำคืนนั้น มาถึงหน้าร่องรอยเหล่านั้น
ร่องรอยเหล่านั้นเป็นตัวอักษร และก็เป็นรูปภาพ
ตัวอักษรพร้อมกับรูปภาพ นอกจากหนังสือภาพที่เหล่าเด็กๆ ชอบดูมากที่สุดแล้ว ยังมีความเป็นไปได้ที่พบเจอบ่อยมากที่สุดแบบหนึ่ง
ตัวอักษรและรูปภาพเหล่านี้เป็นวิชาตำราลับ
ใช่
เฉินฉางเซิงและสวีโหย่วหรงจ้องมองตาซึ่งกันและกัน เนื่องจากตกตะลึง ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร
วิชาตำราลับที่สลักในโลงศพหินภูเขาไฟสีดำ เป็นวิชาดาบ
วิชาดาบประเภทนี้เหมือนกับชื่อของดาบเล่มนั้น
สองท่อน
สองท่อนที่มาจากดาบสองท่อน