บทที่ 189 ร่ำรวยอย่างลึกลับ（1）
ค่ำคืนนี้ หลายบ้านที่ได้ยาวิเศษไป ต่างก็นอนไม่หลับทั้งคืน
ซ่งหวั่นถิงที่เห็นสิ่งอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นบนร่างกายคุณปู่ด้วยตาตัวเอง ในใจก็ตื่นเต้นอย่างที่สุด
คิดถึงในรถของตนเองมียาวิเศษอีกเม็ดหนึ่ง ที่อาจารย์เย่แอบมอบให้กับตนเอง ในใจของเธอมีกระแสความอบอุ่นขึ้นมาทันที
อาจารย์เย่ ดีกับตนอย่างมาก น้ำใจนี้ประทับใจไม่รู้ลืม
คนที่คิดถึงเย่เฉินจนนอนไม่หลับเหมือนกับเธอ ยังมีฉินเอ้าเสวี่ยนของตระกูลฉิน
หลังจากพ่อของเธอฉินกางได้ยาวิเศษมาสองเม็ด เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วก็ให้เธอหนึ่งเม็ด ยังสั่งให้เธอเก็บซ่อนติดตัวไว้ให้ดี
ตอนนี้ ยาวิเศษเม็ดนี้ก็ซ่อนติดตัวเธอไว้อย่างมิดชิด บนนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นกับความหอมของร่างกายเธอ
เมื่อคิดถึงว่าเย่เฉินมอบให้กับตน ในใจเธอก็มีความสุขอย่างมึนเมา
ส่วนเย่เฉินในฐานะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลัง กลับยังนอนพื้นข้างเตียงภรรยา ทำหน้าที่ลูกเขยแต่งเข้าต่อไป นอนหลับอยู่อย่างแสนหวานเป็นพิเศษ
……
เช้าวันรุ่งขึ้น เซียวชูหรันไปทำงานที่สตูดิโอ
หลังจากเตรียมการมาหลายวัน เห็นว่าสตูดิโอของเธอเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว พร้อมเปิดให้บริการอย่างเป็นทางการแล้ว
เย่เฉินอยากที่จะไปช่วยเธอมาก แต่เธอต้องการที่จะสร้างธุรกิจของตัวเองด้วยมือของเธอเองเท่านั้น
เย่เฉินเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ของเธอ หลังจากออกมาจากตระกูลเซียว ในหัวสมองของเธอคิดแต่เพียงว่าจะทำอย่างไรเพื่อเป็นการพิสูจน์ตนเอง จะให้คนของตระกูลเซียวมาดูถูกไม่ได้
เย่เฉินที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเตรียมที่จะออกไปซื้อผัก ก็พบว่าในกระเป๋าตุงๆ ค่อยคิดถึงของที่ทุกคนให้เมื่อวานขึ้นมาได้
กุญแจอัจฉริยะของรถหรูสองคัน ถ้วยไวน์เฉิงหั้วต้าวฉ่ายในสมัยราชวงศ์หมิงหนึ่งอัน เช็คหนึ่งร้อยล้านหยวนหนึ่งใบ
ถ้วยไวน์ต้าวฉ่ายวางอยู่ในกล่องไม้จันทน์ ค่อนข้างใหญ่ ดังนั้นเขาจึงวางทั้งกล่องไว้ในตู้ของตัวเอง ส่วนสร้อยข้อมือรถกับเช็ค เติมเขาก็อยากที่จะเก็บไว้ในตู้ แต่เมื่อคิดดูดีๆแล้วก็เปลี่ยนใจ
แม่ยายคนนั้นของตน เมื่อว่างแล้วก็จะชอบมาค้นภายในห้อง สร้อยข้อมือหยกที่ฉินกางให้มาครั้งก่อน ภรรยายังไม่เก็บไว้ ก็ถูกหยิบเขาเอาไปแล้ว
หากเธอเห็นเช็คหนึ่งร้อยล้านหยวน สมาร์ทคีย์สำหรับรถหรูสองคันนี้ เธอจะต้องเอาไปเป็นของตนเองแน่
และที่สำคัญที่สุดคือ หากเธอพบเห็น ตนเองไม่รู้จะต้องอธิบายอย่างไร
เพียงแค่เช็คหนึ่งร้อยล้านหยวนหนึ่งใบ ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอเป็นลมไปสามรอบ
ดังนั้น เย่เฉินจึงเอาสายรัดข้อมืออัจฉริยะกับเช็คเงินสด เก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง แล้วก็ออกมาซื้อผักที่ตลาด
ระหว่างทาง ฉินกางได้โทรศัพท์หาเขา หลังจากพูดคุยทักทายกันแล้ว ค่อยถามอย่างระมัดระวังว่า “อาจารย์เย่ รถสปอร์ตที่ผมซื้อให้ ท่านชอบไหม?”
“อ่อ…” เย่เฉินคิดแล้วค่อยพูดขึ้นว่า “ผมยังไม่ได้ไปดูเลย”
ฉินกางรีบพูดขึ้นอย่างเคารพว่า “รถอยู่ศูนย์นิทรรศการจินหลิง ตอนนี้กำลังจัดงานอินเตอร์เนชั่นแนลมอเตอร์โชว์ หากท่านไม่สะดวก ผมสามารถใช้ให้คนนำรถไปส่งให้ทันถึงคฤหาสน์”
เย่เฉินพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ยังไม่ต้องส่งมาที่บ้าน รอผมมีเวลาแล้วค่อยไปดู”
บ้านที่เขาอยู่ตอนนี้ธรรมดามาก บ้านหลังหนึ่งมูลราคาก็แค่สามล้าน หากมีรถรถสปอร์ตราคามากกว่าสี่สิบล้านจอดอยู่สองคัน ทั่วทั้งหมู่บ้านคงจะระเบิดแน่
ดังนั้น เขาคิดว่าเอารถไปจอดไว้ที่คฤหาสน์Tomson Rivieraก่อน คฤหาสน์ที่นั่นมีชั้นใต้ดินส่วนบุคคล จอดรถไว้ที่ชั้นใต้ดินค่อยน่าวางใจหน่อย
เมื่อมาถึงตลาด เย่เฉินก็ได้รับสายจากเพื่อนสนิทสมัยเรียนหวังเต้าคุน ในโทรศัพท์หวังเต้าคุนถามว่า “เย่เฉิน คุณอยู่ที่ไหน?”
เย่เฉินพูดว่า “ผมซื้อผักอยู่ในตลาด มีอะไรหรือเต้าคุน คุณหาผมมีธุระหรือ?”