ตอนที่ 430 สมน้ำหน้าเจ้าเช่นกัน
“เจ้าอย่ามาสาดน้ำใส่ชิงชิง ไม่มีใครพูดเลยว่าจะเอาลูกเจ้าไป ข้าเพียงต้องการจะพิสูจน์สักหน่อย ว่าในท้องเจ้าเป็นสายเลือดของพี่ชายหรือไม่ พี่ชาย เจ้าคิดอย่างไรกับเรื่องนี้”
หลิงอวี้จื้อโยนคำถามใส่หลิงจื่อเฉิง ในเมื่อเรื่องนี้เป็นเรื่องของหลิงจื่อเฉิง เธอก็ไม่สามารถตัดสินใจแทนหลิงจื่อเฉิงได้ ว่าจะเก็บเด็กคนนี้ไว้หรือไม่
ดังนั้นเธอจึงโมโหมากเพราะชิวจวี๋เป็นคนของเธอ ลูกน้องของเธอทำเรื่องเช่นนี้ คิดดูแล้วเธอรู้สึกขายหน้ามาก
ประกอบกับลู่ชิงชิงกับเธอมีมิตรภาพที่ค่อนข้างดีต่อกัน เธอไม่อยากเห็นลู่ชิงชิงโดนรังแก ขณะเดียวกันก็ผิดหวังในตัวหลิงจื่อเฉิงมาก โยกโย้โลเลจนเป็นอะไรไปแล้วก็ไม่รู้ แรงฮึดตอนที่ไปสู่ขอลู่ชิงชิงหายไปไหนหมดแล้ว
“อวี้จื้อ อย่างไรนี่ก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลหลิง…”
หลิงอวี้จื้อชี้หลิงจื่อเฉิง ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี
“เจ้า…ความหมายของเจ้าคือให้ชิวจวี๋อยู่ต่อใช่หรือไม่”
“ข้าอยากเก็บเด็กไว้ ท่านพ่อเร่งเร้าแล้ว ข้า…”
หลิงจื่อเฉิงพูดจบก็หันไปทางลู่ชิงชิงที่อยู่บนเตียง
“ชิงชิง ขอโทษ ข้าจะไม่มอบสถานะอะไรให้ชิวจวี๋ ข้าเพียงอยากจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ ต่อไปจะไม่มีทางเกิดเรื่องเช่นนี้อีก จากวันนี้เป็นต้นไป ข้าจะเลิกเหล้า”
“เจ้าเลิกเหล้าแล้วจะมีประโยชน์อะไร เจ้าดูไม่ออกหรือว่าชิวจวี๋มีแรงจูงใจแอบแฝง เจ้าจะเก็บเด็กที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนได้หรือ ต่อไปไม่ต้องมาหาชิงชิงแล้ว พี่ชาย เจ้าไม่คู่ควรกับชิงชิง”
หลิงจื่อเฉิงไม่ได้โต้แย้งต่อ ลู่ชิงชิงหลับตา น้ำตาสองสายไหลลงจากตา จมเข้าไปในหมอนอย่างเงียบๆ ณ ตอนนี้รู้สึกเพียงหมดอาลัยตายอยาก
หลิงอวี้จื้อพูดจบก็หันไปทางชิวจวี๋ ยิ้มตาหยีพูดว่า
“ชิวจวี๋ เจ้ายังคุกเข่าอยู่กับพื้นเพื่ออะไร กลับกับข้า ตอนนี้เจ้ายังเป็นคนในเรือนข้า ลู่อี๋เหนียงต้องพักผ่อน เจ้าไม่ต้องมารบกวนการพักผ่อนของนางแล้ว บอกข้ามาดีๆ ว่าเจ้ารักใคร่ชื่นชมพี่ชายข้าตั้งแต่เมื่อไหร่”
ชิวจวี๋ได้ยินว่าหลิงอวี้จื้อจะพานางไป ก็กอดขาหลิงจื่อเฉิงทันที
“คุณชาย ข้าไม่ไป คุณหนูไม่ปล่อยบ่าวไว้แน่เจ้าค่ะ คุณชาย ช่วยชีวิตลูกของเราด้วย หากข้าเกิดเรื่องก็ไม่เป็นอะไร แต่เด็กบริสุทธิ์นะเจ้าคะ”
“เจ้าอย่ามาเอะอะอะไรก็อ้างเด็กมาพูดนะ หากในท้องนี้อุ้มเลือดเนื้อเชื้อไขของพี่ชายข้าอยู่จริงๆ เช่นนั้นก็เป็นหลานของข้าด้วย ข้าจะทำร้ายคนในครอบครัวได้อย่างไร ข้าเพียงอยากจะคุยกับเจ้า เจ้าจะกลัวขนาดนี้เพื่ออะไร”
หลิงอวี้จื้อก้มมองชิวจวี๋จากมุมบน ถึงแม้มุมปากจะมีรอยยิ้ม แต่แววตากลับเย็นชา
เมื่อสัมผัสกับแววตาของหลิงอวี้จื้อ ชิวจวี๋ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงมีความรู้สึกหวาดวิตก คุณหนูที่ดูน่ารักไร้เดียงสา นึกไม่ถึงว่าจะมีแววตาที่น่ากลัวเช่นนี้ได้ แปลกจริงๆ
“อวี้จื้อ เจ้าอย่าทำร้ายนาง”
หลิงอวี้จื้อยื่นมือไปเขกหัวหลิงจื่อเฉิง
“ข้ากินนางก็ยังได้ สมน้ำหน้าเจ้าจริงๆ เสียดายผู้หญิงดีๆ อย่างชิงชิง เจ้าก็ไม่ต้องรบกวนชิงชิงพักผ่อนแล้ว หรูเยียน เจ้าพาชิวจวี๋กลับไปก่อน ข้ายังมีเรื่องต้องพูดกับชิงชิง”
“อวี้จื้อ เจ้าพูดปลอบใจชิงชิงให้ดีๆ นะ”
หลิงจื่อเฉิงยังหวังให้หลิงอวี้จื้อพูดกับลู่ชิงชิงแทนตนเอง ในเมื่อหลิงอวี้จื้อเป็นน้องสาวของตน เขาจึงนึกว่าหลิงอวี้จื้อจะต้องช่วยพูดแทนเขา เพียงแต่หลิงอวี้จื้อไม่มีเจตนาเช่นนั้นแม้แต่น้อย
“ปลอบใจกับผีสิ”
หลิงอวี้จื้องึมงำ หลิงจื่อเฉิงมองลู่ชิงชิงที่อยู่บนเตียงแวบหนึ่ง สายตารู้สึกผิดมาก เขารู้ว่าตอนนี้ลู่ชิงชิงไม่อยากเจอเขา อ้าปากพะงาบ สุดท้ายก็ออกจากห้องไป
ตอนเดินผ่านชิวจวี๋ หลิงจื่อเฉิงตั้งใจหยุดครู่หนึ่ง พูดกับชิวจวี๋ว่า
“เจ้าไม่ต้องกลัว อวี้จื้อไม่ทำอะไรเจ้าหรอก เจ้ากลับไปกับอวี้จื้อก่อน นี่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของข้า ข้าจะเก็บเด็กคนนี้เอาไว้”
ได้ยินคำนี้ ชิวจวี๋ก็ลอบถอนหายใจโล่งอก
ตอนที่ 431 คนไม่สามารถแบ่งปันกันได้
มีคำพูดนี้แล้ว หลิงอวี้จื้อก็ไม่กล้าทำอะไรนาง นึกถึงคำสั่งจากเบื้องบนขึ้นมาได้ จะทำหรือไม่ ก็ต้องดูว่าหลิงอวี้จื้อจะจัดการนางอย่างไร หากนางไร้เมตตา เช่นนั้นตนก็จะไม่เกรงใจ
หลิงอวี้จื้อให้คนอื่นออกไปให้หมด นั่งลงบนขอบเตียงของลู่ชิงชิง
ลู่ชิงชิงเห็นคนอื่นออกไปแล้ว ถึงได้ลืมตา แค่นยิ้มออกมา
“อวี้จื้อ เจ้ากลับไปเถิด! ข้าไม่เป็นอะไร เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่หาเรื่องตายอีก เมื่อครู่ข้าสติเลอะเลือนไปแล้ว”
เห็นใบหน้าขาวซีดของลู่ชิงชิง หลิงอวี้จื้อก็ถอนใจเบาๆ
“ชิงชิง ต่อไปเจ้าคิดจะทำอะไรหรือ”
หลิงอวี้จื้อไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ แต่ถามเจตนาของลู่ชิงชิงก่อน
ในเมื่อพวกนางไม่ใช่คนคนเดียวกัน หากเปลี่ยนเป็นเธอ เธอคงจะสั่งสอนมือที่สามให้หลาบจำสักที จากนั้นก็ไปจากผู้ชายคนนี้ไม่กลับมาอีก หักหลังก็คือหักหลัง ไม่ต้องมีเหตุผลอะไรมากความ
แต่ลู่ชิงชิงเป็นคนยุคสมัยนี้ ผู้หญิงยุคสมัยนี้ส่วนใหญ่ก็รับการมีภรรยาหลายคนได้ เธอไม่สามารถไปบังคับให้คนอื่นคิดเหมือนเธอ เรื่องนี้ควรจัดการอย่างไร ก็ต้องดูว่าลู่ชิงชิงเองจะตัดสินใจเช่นใด
“แท้งลูกไปแล้ว ท้องข้าก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก นายท่านก็กดดันจื่อเฉิงอย่างหนัก เรื่องนี้ข้าไม่โทษเขา”
ผ่านไปนานสักพัก ลู่ชิงชิงถึงได้เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าอ่อนล้า
“แสดงว่าเจ้าให้อภัยพี่ชาย ยอมรับทุกอย่างที่พี่ชายจัดการอย่างนั้นหรือ ชิวจวี๋อายุน้อยแต่มีแผนร้ายมากนัก เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง ให้นางอยู่กับข้าเถิด อย่างนั้นจะมีปัญหาตามมาภายหลัง”
“จื่อเฉิงมีความคิดจะเก็บชิวจวี๋ไว้แล้ว ข้าจะเห็นด้วยหรือไม่ ไม่สำคัญ
ข้าเป็นเพียงอนุคนหนึ่งเท่านั้น มีสิทธิ์อะไรจะต่อต้าน อวี้จื้อ ข้ารู้ว่าเจ้าปรารถนาดีต่อข้า ข้ากับจื่อเฉิงคงเป็นเช่นนี้แหละ ต่อไปข้าไม่อยากเจอเขาอีกแล้ว”
ลู่ชิงชิงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา
“เดิมทีข้าควรทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ข้าทำไม่ได้ ข้ายอมเป็นอนุภรรยาอยู่กับจื่อเฉิงเพราะว่าข้ารักเขาจริงๆ
ข้ารู้ดีว่าสักวันหนึ่งเขาจะต้องสู่ขอภรรยาหลวง แต่ว่าจื่อเฉิงรับรองกับข้ามาโดยตลอด ว่าเขาจะตั้งข้าเป็นภรรยาหลวง ทั้งชีวิตนี้จะมีข้าเป็นผู้หญิงคนเดียว
รู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ข้าก็เชื่อคำพูดเหล่านี้ แอบเฝ้ารอให้วันนั้นมาถึงอยู่ในใจ ดังนั้นเมื่อเห็นชิวจวี๋ในตอนนี้ถึงได้ทุกข์ใจนัก ถูกนางจี้จุด ถึงขนาดทำเรื่องเหลวไหลลงไปได้
เดิมทีเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่โทษเขา ข้าผิดเอง ข้าไม่ควรคิดอะไรเพ้อเจ้อ”
“นี่ไม่ใช่การคิดอะไรเพ้อเจ้อ นี่เป็นความรู้สึกปกติของคน
เจ้ากับพี่ชายอยู่ด้วยกันเพราะรักใคร่ซึ่งกันและกัน ตอนแรกเพื่อเจ้าแล้ว พี่ชายไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ใครจะยอมส่งคนร่วมหมอนให้ผู้อื่นไปได้เล่า อะไรก็แบ่งปันกันได้ แต่คนไม่สามารถแบ่งปันกันได้
แม้แต่ของกินก็ไม่สามารถแบ่งให้ข้ากินหนึ่งคำ เจ้ากินหนึ่งคำ เช่นนั้นไม่มีสุขอนามัยเอาเสียเลย
มีเพียงแต่คนที่ไม่สนใจเท่านั้นแหละที่ปล่อยให้เป็นอย่างไรก็ได้ เจ้าเป็นผู้หญิงที่ดี พี่ใหญ่ผิดต่อเจ้า ข้าจะไม่เกลี้ยกล่อมเจ้าเพื่อพี่ชาย เจ้าคิดให้กระจ่างเอาเอง ไม่ว่าเจ้าจะทำอย่างไร ข้าก็จะยืนอยู่ข้างเจ้า มีเรื่องอะไรก็มาหาข้า”
ลู่ชิงชิงอยู่ในจวนมหาเสนาบดีไม่มีที่พึ่งพิง มีเพียงหลิงอวี้จื้อเท่านั้นที่ปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจ ด้วยเหตุนี้เมื่อได้ยินหลิงอวี้จื้อพูดเช่นนี้ นางก็รู้สึกอบอุ่นอิ่มเอมใจ เผยรอยยิ้มให้กับหลิงอวี้จื้อ
“ขอบใจนะ อวี้จื้อ ยังดีที่มีเจ้า”
“เป็นผู้หญิงด้วยกัน ย่อมต้องช่วยพวกของตนอยู่แล้ว อีกอย่างชิวจวี๋เป็นคนในเรือนข้า คนที่ควรพูดขอโทษคือข้า ข้าไม่ได้ควบคุมดูแลคนใต้บังคับบัญชาให้ดี ชิงชิง ขอโทษนะ”
ลู่ชิงชิงส่ายหน้า
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าเลย คำพูดขอโทษของเจ้า ข้ารับไว้ไม่ได้ เข้าจวนมหาเสนาบดีมาแล้ว ข้าก็เป็นคนของจวนมหาเสนาบดีไปตลอดชีวิต ข้าอยู่ในจวนนี้ไม่มีคนอื่นเป็นที่พึ่งได้เลย อวี้จื้อ ข้าสร้างปัญหาให้เจ้ามากมาย เจ้ารำคาญข้าหรือไม่”