ตอนที่ 193 รับประกัน
ถังโจวโจวไม่ยอมรับชามนั้นไป ฟังหยวนจึงยื่นส่งให้อีกครั้ง “คุณจะคิดมากไปทำไม แค่ได้กระเป๋ากลับมาก็พอแล้ว เดี๋ยวถ้าอะไรหายไป ผมรับผิดชอบเอง”
“จริงหรือคะ”
“จริงสิ ผมยังจะโกหกคุณได้อีกเหรอ”
เมื่อได้ยินฟังหยวนพูดเช่นนั้น ถังโจวโจวก็เริ่มขยับตะเกียบ ฟังหยวนคีบเมนูโปรดของถังโจวโจวไปไว้ในชามของเธอ ถังโจวโจวมองดูกับข้าวที่อยู่ในชามที่ยิ่งถมก็ยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่เธอจะรีบเอ่ยห้ามฟังหยวนว่า “ไม่ต้องคีบแล้วค่ะ ฉันกินไม่หมด”
ถังโจวโจวรู้สึกได้ถึงแรงกดดันอันมหาศาล เมื่อมองดูกับข้าวกองใหญ่ที่อยู่ในชาม มือของฟังหยวนที่กำลังจะคีบซี่โครงไปไว้ในชามของถังโจวโจวถึงกับชะงักกึก เขาดึงมือข้างนั้นกลับไปอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ผมไม่ทันสังเกตน่ะ คุณอย่าจ้องผมแบบนี้สิ รีบกินเถอะ”
ฟังหยวนกลับมาตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหารที่อยู่ในชามของตัวเอง และทันใดนั้นเอง ถังโจวโจวก็รู้สึกว่าบรรยากาศมันผิดแปลกไป เธอมองเห็นท่าทางหดหู่ของฟังหยวน จากนั้นก็มองไปที่โต๊ะอาหาร แล้วจู่ๆ เธอก็ขยับตะเกียบกลางคีบอาหารบางอย่างไปใส่ไว้ในชามของฟังหยวน
“ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวฉันนะคะ ในเมื่อคุณคีบกับข้าวให้ฉัน ฉันเองก็ต้องคืนให้คุณบ้าง” ฟังหยวนเห็นน่องไก่ในชาม แม้ว่าเขาจะไม่ได้ชอบกินมากนัก แต่สุดท้ายแล้วเขาก็คีบมันใส่ปากอยู่ดี เพราะถังโจวโจวเป็นคนคีบมาให้เขา
ถังโจวโจวพยายามกำจัดภูเขาก้อนเล็กๆ ที่อยู่ตรงหน้าเธอ แต่ไม่รู้ทำไมถังโจวโจวถึงรู้สึกว่ายิ่งกินมันยิ่งเยอะ จนกระทั่งเธอกินจนพุงยื่น โดยที่กับข้าวในชามเพิ่งจะพร่องไปได้นิดเดียว เห็นได้ชัดเลยว่าฟังหยวนคีบอาหารมาให้เธอมากแค่ไหน
ถังโจวโจวมองฟังหยวนด้วยสีหน้าลำบากใจ “ฉันกินไม่ลงแล้ว”
น้ำเสียงออดอ้อนของเธอ ทำเอาฟังหยวนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบรับคำว่า “ถ้ากินไม่ลงแล้วก็ไม่ต้องกินหรอก” เขาไม่ได้บังคับให้เธอกินจนหมดเสียหน่อย ใครใช้ให้เธอเอาจริงเอาจังขนาดนั้นล่ะ
“แต่ฉันยังเห็นมันวางอยู่ตรงหน้านี่ มันเปลืองนะคะ” ถังโจวโจวทนเห็นการสิ้นเปลืองแบบนี้ไม่ได้ เธอคิดว่าอาจเป็นเพราะเธอเคยลำบากมาก่อน ดังนั้นเธอจึงยอมกินให้ท้องแตกตาย ดีกว่าปล่อยให้ของเหลืออยู่ตรงหน้าแบบนี้
“ไม่เป็นไร ผมไม่ได้ขอให้คุณออกเงินนี่ คุณไม่เป็นห่วงเรื่องของของคุณแล้วเหรอ” เมื่อฟังหยวนเห็นว่าถังโจวโจวเอาแต่สนใจเรื่องอาหารที่ยังเหลือ เขาจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเป็นเรื่องอื่น และแล้วถังโจวโจวก็ถูกดึงดูดความสนใจจนได้
“เจอกระเป๋าแล้วหรือคะ” เธอไม่เห็นเขารับโทรศัพท์เลยสักครั้ง แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าทางนั้นหากระเป๋าของเธอเจอแล้ว จู่ๆ ถังโจวโจวก็รู้สึกว่าฟังหยวนนั้นลึกลับมาก จนเธอแทบจะไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ
“ใกล้แล้วล่ะ” ฟังหยวนมองไปที่โทรศัพท์ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองดูท่าทางสนอกสนใจของถังโจวโจว เขาอธิบายให้เธอฟังช้าๆ ว่า “ตอนที่คุณเล่าให้ผมฟัง ผมก็ส่งข้อความไปหาเพื่อนแล้ว เขาเป็นคนรับผิดชอบในส่วนนี้ แค่เขาส่งคนออกไป เรื่องตามหากระเป๋าของคุณกลับมามันก็กลายเป็นเรื่องง่ายน่ะ”
“มิน่าล่ะ ที่แท้คุณก็มีพรรคพวก!” ถังโจวโจวยังคิดอยู่เลยว่าทำไมเขาถึงพูดได้อย่างสบายใจ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง “แล้วอีกเดี๋ยวเขาจะมาไหมคะ”
ถังโจวโจวอยากรู้ว่าพรรคพวกของเขานั้นน่ากลัวไหม จะโหดร้ายจนคนธรรมดาทั่วไปไม่กล้าสบตาหรือเปล่า
ฟังหยวนเดาออกว่าถังโจวโจวกำลังคิดอะไรอยู่ หรือจะพูดให้ถูกก็คือ เขาดูออก “ไม่ต้องคิดไปไกลหรอก เขาไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น”
“คุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่” ทันทีที่ถังโจวโจวหลุดปากออกมา เธอก็รีบใช้มือปิดปากตัวเองเอาไว้ แต่น่าเสียดายที่คำพูดเหล่านั้นมันหลุดออกไปหมดแล้ว
“ก็ท่าทางของคุณไงล่ะ แค่เห็นก็ดูออกแล้ว เดี๋ยวพอคุณได้เจอ คุณก็รู้เองแหละว่าเขาเป็นคนยังไง” กับคนที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน ถังโจวโจวมักจะมีความคิดแบบนี้ ความจริงแล้วพวกนักเลงหัวไม้กับคนทั่วๆ ไปก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกันมาก เพียงแต่ข่าวลือที่เคยได้ยินมากลับทำให้คนมีภาพจำที่ไม่ดีก็เท่านั้น
ตอนที่ 194 พี่หลง
หลังจากกินข้าวเสร็จ ฟังหยวนก็บอกให้พนักงานเสิร์ฟมาเก็บจานไป จากนั้นก็สั่งให้ชงชาดีๆ มาหนึ่งกา เพียงไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “เชิญ”
ฟังหยวนยืดตัวตรง ทำเอาถังโจวโจวประหม่าตามไปด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อถังโจวโจวนึกถึงคนที่กำลังจะมา เธอก็ยิ่งหวั่นเกรง ถังโจวโจวรู้สึกว่าแค่ตัวเธอไม่สั่น นั่นก็นับว่าเธอเก่งมากแล้ว
เมื่อประตูเปิดออก ถังโจวโจวก็เห็นชายวัยกลางคนที่ดูทะมัดทะแมงคนหนึ่งเดินเข้ามา และเมื่อเขาเห็นฟังหยวน เขาก็ยิ้ม “คุณชายฟัง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!”
ลักษณะนิสัยของคนที่เพิ่งจะเข้ามาดูตรงไปตรงมาเป็นอย่างมาก เขาดูเป็นคนที่คล่องแคล่วแข็งแรง เขาสวมเสื้อคลุมสีเขียว ผมสั้นเกรียน หากฟังหยวนไม่ได้บอกเธอก่อนว่าเขาเป็นนักเลงหัวไม้ พบเจอเขาได้ตามถนน ถังโจวโจวก็อาจจะไม่ได้รู้สึกเช่นนี้
“พี่หลง คราวนี้รบกวนพี่แย่เลยนะครับ” ฟังหยวนลุกขึ้นอย่างสุภาพนอบน้อม
คนที่ถูกเรียกว่า ‘พี่หลง’ ยื่นส่งกระเป๋าในมือให้ฟังหยวน “เอ้า นี่คนของฉันตามเอาคืนมาให้ ลองดูสิว่ามีอะไรหายไปหรือเปล่า”
“พี่หลง พี่เป็นธุระให้ผม ผมก็สบายใจ ผมขอแนะนำให้พี่รู้จักกับเพื่อนของผม นี่ถังโจวโจว”
พี่หลงหันไปมองถังโจวโจว ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง “ฮ่าๆ คุณชายฟัง วาสนาดีจริงนะ!”
ถังโจวโจวเดาความหมายในน้ำเสียงของพี่หลงออก ชั่วขณะหนึ่งเธอไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไร เธอจึงได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น โชคดีที่ฟังหยวนยื่นมือเข้ามาช่วย “พี่เข้าใจผิดแล้ว พี่หลง เธอเป็นเพื่อนผมจริงๆ พี่อาจจะยังไม่รู้ เธอคือภรรยาของอาเชิน”
หลังจากพี่หลงได้ยินฟังหยวนพูดเช่นนั้น เขาก็ไม่ได้มีท่าทีสบายๆ อีกต่อไป เขามองลึกลงไปในดวงตาของถังโจวโจว ถังโจวโจวไม่กล้าขยับตัวไปไหน ด้วยกลัวว่าเธอจะทำให้เขาไม่พอใจอะไรหรือเปล่า หากเขาลงไม้ลงมือกับเธอ เธอจะต่อต้านอย่างไรไหว
“ที่แท้ก็เมียของลั่วเซ่าเชินนี่เอง เรียกฉันว่าพี่หลงตามที่คุณชายฟังเรียกก็ได้นะ”
เมื่อได้ยินพี่หลงพูดอย่างนั้น ถังโจวโจวก็ยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดด้วยความโล่งอก “ถ้าอย่างนั้นพี่หลงก็เรียกฉันว่าโจวโจวก็พอค่ะ”
“ดี! ฉันชอบคนตรงไปตรงมา” พี่หลงยิ้มอย่างจริงใจ
ฟังหยวนเอ่ยชวนให้พี่หลงนั่ง ส่วนถังโจวโจวเองก็กุลีกุจอรินน้ำชาให้พี่หลง “พี่หลง ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันตามหากระเป๋าจนเจอ” ถังโจวโจวรู้สึกอยากขอบคุณพี่หลงเป็นอย่างมากสำหรับความช่วยเหลือของเขา ชั่วขณะหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรเพื่อขอบคุณความมีน้ำใจของพี่หลง
พี่หลงโบกมือไปมา “พอๆ มาพูดขอบคงขอบคุณฉันทำไมกัน มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันจะช่วยสั่งสอนเจ้าเด็กคนนั้นให้ บังอาจไปขโมยของของคนรู้จักมาได้”
คำพูดของพี่หลงทำเอาถังโจวโจวตกตะลึง “เอ๊ะ? เขาเป็นลูกน้องของพี่หลงหรือคะ”
เมื่อพี่หลงเห็นท่าทางงุนงงของถังโจวโจว เขาก็รู้ว่าเธอเข้าใจผิด เขาจึงค่อยๆ อธิบายให้เธอฟัง
“มันเป็นเด็กที่ฉันเพิ่งรับเข้ามาน่ะ แต่มันยังไม่ค่อยเข้าใจกฎ คราวนี้มันก็เลยทำให้โจวโจวตกใจกลัวเอาได้ เธอวางใจได้เลยนะ มือข้างนั้นที่มันขโมยของของเธอมา ฉันจะตัดมันทิ้งซะ ดูสิว่าคราวหน้ามันจะกล้าทำอีกไหม”
“พี่หลงคะ ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ… เขาก็แค่ขโมยของ ไม่เห็นถึงกับต้องตัดมือเขาเลย? ตัดมือเขาไปแล้วเขาจะทำอะไรได้อีกล่ะคะ ยิ่งไปกว่านั้น ฉันเองก็ได้ของคืนแล้วด้วย พี่แค่สั่งสอนเขาก็พอ ไม่ต้องตัดมือเขาทิ้งหรอกค่ะ”
ถังโจวโจวแค่รู้สึกว่านักเลงหัวไม้นี่ช่างโหดร้ายจริงๆ แค่ขยับนิดขยับหน่อยก็ถึงชีวิตแล้ว
เมื่อพี่หลงเห็นถังโจวโจวใจดีแบบนี้ เขาจึงรีบตกปากรับคำ “โอเค เอาอย่างที่โจวโจวว่าก็แล้วกัน คราวหน้าถ้าเจออะไรแบบนี้อีก ก็บอกพี่หลงเลยนะ ฉันจะช่วยเธอเอง”
“ขอบคุณค่ะพี่หลง”
พี่หลงนั่งอยู่ไม่นานก่อนจะลุกขึ้นบอกลา ส่วนฟังหยวนก็พาถังโจวโจวออกมาจากร้านอาหาร “ฟังหยวน คุณกับเซ่าเชินรู้จักพี่หลงทั้งคู่เลยหรือคะ?”