ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 549
“ฉันให้โอกาสนายแล้ว” เสียงเย็นชาดังมาจากด้านหลัง เบ็น โคล ผู้ซึ่งเคยหยิ่งผยองเมื่อครู่นี้สั่นสะท้านทันที
เขาหันกลับมาอย่างรวดเร็ว จากหางตาของเขา เขาสามารถเห็นคนของเขาหลายคนนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
“ไอ้ลูกเขยเกาะเมีย แกจะทำอะไร? ถ้าแกยังกวนประสาทฉัน ตระกูลซิมเมอร์ได้จบเห่แน่ รวมถึงตัวแกด้วย” เบ็นรู้สึกหวาดกลัว แต่ยังไงซะ เขายังคงเป็นนักเลง แม้ว่าเขาจะเผชิญกับสถานการณ์ที่เลวร้ายอย่างไม่คาดคิด แต่เขาก็ยังยึดมั่นในความภาคภูมิใจของเขา
“บอกมาว่าใครส่งนายมา” ฮาร์วีย์ถามอย่างเย็นชา
“เฮ้! แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก!”
ฮาร์วีย์พยักหน้า และเพิ่มกำลังในการกำมือของเขา
เบ็นรู้สึกราวกับว่ามีเชือกพันรอบคอของเขาแน่นอยู่ตลอดเวลา ทำให้เขาหายใจลำบาก
ความตื่นตระหนกเข้ามาในดวงตาของเขา
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่า ลูกเขยคนนี้เป็นคนโหดเหี้ยม หากเขายังกล้าทำเป็นเล่นอยู่ เขาอาจจะตายในไม่ช้า
“นาย…นายปล่อยฉันก่อน” เบ็นพยายามดิ้นรนที่จะพูด “ฉันจะบอกนาย…”
ฮาร์วีย์ดึงมือของเขาออกอย่างง่ายดายและจ้องไปที่เบ็นอย่างเฉยเมย
เบ็นลูบคออย่างอลักเอลื่อ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดเบา ๆ ว่า “นาย ลูกเขย ฉันรู้ว่านายไม่ใช่คนธรรมดา มันจะดีกว่านี้ ถ้านายไม่รู้จักผู้มีพระคุณของฉัน มันจะไม่ดีกับตัวนายแน่”
“พวกยอร์กเหรอ?” ฮาร์วีย์ พูดอย่างใจเย็น “มันคือควินตัน ยอร์ก หรือควินนี่ ยอร์ก?”
“สี่ผู้โด่งดังของยอร์ก?” ดวงตาของเบ็นส่องประกายออกมาด้วยความไม่เห็นด้วย “ฉันยังไม่มีคุณสมบัติพอ ที่จะพบกับคนใหญ่โตอย่างพวกเขา แต่คนที่จ้างฉันนั้น มีศักดิ์ค่อนข้างสูง ถ้าฉันสามารถกำจัดนายได้ ฉันก็จะสามารถไต่บันไดสังคม ไปสู่ผู้มีอำนาจได้ ช่างน่าเสียดายที่…”
ฮาร์วีย์ ยังคงจ้องมองเบนอย่างเฉยเมย เขาคว้าโทรศัพท์ของเบ็นและกดหมายเลข
“เบ็น นายได้กำจัดผู้ชายคนนั้นออกไปหรือเปล่า” อีกฝ่ายถามอย่างเย็นชา คำให้การง่าย ๆ ของเขาไม่แตกต่างกับการยืนยันอะไรหลายอย่าง
ฮาร์วีย์โยนโทรศัพท์ลงกับพื้น รอยยิ้มเยาะเย้ยอยู่บนใบหน้าของเขา “เขาเหรอ ? ผู้จัดการทั่วไปของลานซิลเวอร์นิมบัส? เป็นแค่ผู้รับใช้ แค่หมาที่ควินตันเลี้ยง เขาเป็นคนที่มีเกียรติในสายตาของนายหรือเปล่า”
ฮาร์วีย์หันแล้วเดินจากไป คราวนี้ ไม่มีใครกล้าหยุดเขาแล้ว
ในสายตาของเขา เบ็นไม่คู่ควร เขาไม่มีความสนใจที่จะทำอะไรกับชายคนนี้ต่อ
ที่ปลายสาย ผู้จัดการยอร์กรู้สึกตกตะลึง
แคร๊ก!
โทรศัพท์หลุดออกจากนิ้วของเขา และ ตกลงไปที่พื้น มีเพียงเสียงที่ไม่ชัดเจนออกมา
เบ็นจ้องหลังจากที่ ฮาร์วีย์หายตัวไป เขาขวัญหนีดีฝ่อ
ฮาร์วีย์คือใครกัน?
แม้แต่ผู้จัดการยอร์กผู้สูงส่ง และทรงอานุภาพ คนที่ทุกคนในบัควู้ดต้องการพบ ก็เป็นเพียงแค่สุนัขสำหรับเขา?
***
ณ ลานซิลเวอร์นิมบัส
ผู้จัดการยอร์กคุกเข่าอยู่ในห้องโถงที่ว่างเปล่า เหงื่อไหลเย็นหยดลงมาที่หน้าผากของเขา
ควินตัน ยอร์ก ซึ่งกำลังเล่นหมากรุก อยู่ในส่วนปลายสุดของห้องโถงอยู่นาน เงยหน้าขึ้น และพูดเบา ๆ ว่า “เขารู้ไหม”
“เป็นความผิดของผมเองครับ!” ผู้จัดการยอร์กก้มศีรษะลง “ผมสมควรตาย!”
“มันไม่สำคัญหรอก ถ้าไอ้คนไร้ความสำคัญของนายสามารถจัดการเขาลงได้ นั่นจะไม่ทำให้เจ้าชายยอร์กที่รักของเราไร้ประโยชน์เกินไปเหรอ?”
ควินตัน ยอร์กดูไม่แยแสและไม่กังวล
“มันเป็นแค่เกมเล็ก ๆ ฉันไม่นับหรอก”
“สิ่งที่ฉันอยากรู้ตอนนี้คือ เจ้าชายยอร์กของเรา จะโจมตีซิลวาด้วยเหตุนี้หรือไม่”
ผู้จัดการยอร์ก ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “นายน้อยรอง คุณไม่ได้ผ่านอะไรมามากมายเพื่อช่วยให้ซิลวาเฟื่องฟูขึ้นมาเหรอครับ? หากท่านปล่อยให้พวกเขาประจันหน้ากับชายคนนั้น มันจะไม่ทำลายผลประโยชน์ของเราในเซาท์ไลท์หรอกเหรอ…?”
ควินตันยิ้มอย่างแผ่วเบา “ไม่เป็นไรหรอก”
“ลีออน ซิลวามักใหญ่ใฝ่สูงเกินไป หลัง ๆ มานี้ เขาเริ่มควบคุมไม่ได้แล้ว ถ้าฉันโจมตีเขาเป็นการส่วนตัว คนอื่นอาจคิดไม่ดีกับฉัน แต่ถ้าเจ้าชายยอร์กของเราสามารถสอนบทเรียนให้เขาได้ก็คงจะดี…”