บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 609
ความรู้สึกของเจเรมี่แตกสลายและพังทลายไม่เหลือชิ้นดี
เขาก้มหน้าอย่างสิ้นหวังและกดมือลงบนหน้าผากที่อ่อนนุ่มของเมเดลีน
มือที่สั่นเทาของเขาสัมผัสลงบนแก้มอันอ่อนนุ่มและอบอุ่นของเธอย่างแผ่วเบา เขาไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่ร้อนผ่าวไว้ได้ จึงทำได้เพียงแค่ปล่อยให้มันไหลรินออกมา
“ทำไมคุณถึงทรมานผมหนักหนาขนาดนี้? ทำไมผมถึงได้ทำอะไรโง่ ๆ ลงไปตอนที่คุณยังรักผมมากขนาดนั้นนะ? ลินนี่ ได้โปรด อย่าทิ้งผมไปเลยนะ ได้โปรด…”
เจเรมี่โอบกอดใบหน้าอันซีดเซียวของเมเดลีน หัวใจของเขาแตกละเอียดพร้อมด้วยหยดน้ำตาที่ไหลริน ขณะที่ความเจ็บปวดราวกับถูกตัดกระดูกแทรกซึมเข้าไปทั่วร่างกายของเขา
“ลินนี่ ถ้าคุณต้องการจะไปอีกโลกหนึ่งจริง ๆ ให้ผมตามไปด้วยนะ”
ปลายนิ้วสัมผัสบนไปหน้าของเธอในขณะที่ดวงตาของเขามืดบอดไป
“ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ผมจะไปกับคุณด้วย”
รอยยิ้มปรากฏออกมา ริมฝีปากบางของเขาจูบลงไปที่ริมฝีปากของเมเดลีนอย่างบรรจง
ณ ตอนนั้น เมเดลีนสำลักน้ำออกมา
หัวใจที่เกือบจะหยุดเต้นของเจเรมี่กลับมาสูบฉีดเลือดได้อีกครั้ง
“ลินนี่?”
เขารู้สึกดีใจมากเสียจนทำให้มองไปยังเมเดลีนที่หัวใจของเธอกลับมาเต้นอีกครั้งอย่างไม่วางตา
“ลินนี่ คุณฟื้นแล้วเหรอ?”
แค่ก แค่ก แค่ก!
เมเดลีนสำลักน้ำออกมาเรื่อย ๆ เธอสำลักน้ำทะเลอึกใหญ่ออกมาจากปาก
“ลินนี่ นั่นแหละดี” เจเรมี่โอบกอดเธออย่างมีความสุข ปล่อยให้เธอเอียงตัวพิงแขนของเขา
“ลินนี่ คุณฟื้นแล้วใช่ไหม? นี่ผมเอง เจเรมี่”
เขาจ้องมองเธอและเห็นว่าคิ้วคู่งามของเธอผูกกันเป็นปม ขนตาที่ถูกน้ำทะเลชะโลมขยับสองครั้งราวกับว่าเธอพยายามจะลืมตาตื่น
เจเรมี่โอบเอวของเมเดลีนเอาไว้ คิดว่าจะอุ้มเธอขึ้นหลังและพาไปพักในบ้านต่างอากาศ แต่เมื่อหันหลังกลับไป เขาก็เห็นเฟลิเป้ยืนอยู่ตรงหน้า
ท่าทีที่อ่อนโยนของเจเรมี่เปลี่ยนเป็นท่าทีตรงกันข้ามทันทีราวกับหยดน้ำที่ไหลผ่าน “หลีกไป อย่ามาขวางทาง”
เฟลิเป้ไม่หลีก แต่กลับเดินตรงเข้ามาหาเขาด้วยท่าทีเคร่งขรึมแทน
เมื่อเห็นว่าเมเดลีนที่เอียงตัวพิงไหล่ของเจเรมี่อยู่ค่อย ๆ ได้สติคืนมา เขาขมวดคิ้วก่อนจะพูด “ส่งเมเดลีนมาให้ฉัน”
เมื่อได้ยินคำสั่งนั้น เจเรมี่รู้สึกเหมือนได้ยินมุกตลกระดับเซียน “นอกจากฉันแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้ผู้ชายหน้าไหนมาแตะต้องตัวลินนี่ได้ และยิ่งเป็นนายด้วยแล้ว ฝันไปเถอะ”
น้ำเสียงของเขาเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความดุดันและแข็งแกร่ง
เพราะว่าไม่อยากจะทำให้เมเดลีนรู้สึกไม่สบายใจ เจเรมี่จึงรู้สึกไม่อยากจะเสวนากับเฟลิเป้มากนัก เขาเดินผ่านชายตรงหน้าไป จากนั้นมุ่งหน้าต่อไปเรื่อย ๆ
“เจเรมี่ นายเอาแต่พูดว่าเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปในอดีต และนายรักเมเดลีน ถ้านายรักเธอจริง นายก็ควรจะส่งเธอมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ และนับแต่นี้ไป นายจะไม่ได้เจอหน้าเมเดลีนอีก”
เจเรมี่ค่อย ๆ ชะลอฝีเท้าลง
เฟลิเป้มองตรงมาที่แผ่นหลังของเขาและพูดขึ้น “นายควรจะเข้าใจดีที่สุดนะ ว่าเมเดลีนเกลียดนายมากแค่ไหน ถ้านายรักเธอจริงและต้องการชดใช้ให้เธอ ก็ปล่อยให้เธอไปใช้ชีวิตตามที่ใจเธอต้องการ อย่ามาขัดขวางความสงบสุขของชีวิตเธออีกเลย”
“ถ้านายยังเอาแต่ตามตื๊อเธอไม่เลิก รังแต่จะทำให้เธอทุกข์ใจเอาเปล่า ๆ และนี่ไม่ใช่วิธีที่คนรักกันจริงเขาทำกันหรอกนะ”
หลังจากที่เฟลิเป้พูดจบ สิ่งที่เมเดลีนเคยพูดเมื่อไม่นานมานี้ก็ดังก้องขึ้นมาให้หัวของเจเรมี่
“เจเรมี่ รู้ไหมว่าคนที่รักกันจริงเขาจะทำอะไร? แน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งที่นายเคยทำกับฉัน”
“ดังนั้น นายไม่ได้รักฉันเลย”
ไม่
เขารักเธอ
เจเรมี่ปฏิเสธ
สายตาที่อ้างว้างของเขาเลื่อนต่ำลงขณะที่มองไปยังเมเดลีนซึ่งกำลังจะฟื้นคืนสติขึ้นมา เธอกำลังจะฟื้น เขาฝืนยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“ลินนี่ ผมรักคุณ”
เขาเอ่ยคำสารภาพออกไปอย่างแผ่วเบาก่อนที่เมเดลีนจะฟื้น เฟลิเป้เดินเข้ามาตรงหน้าและคว้าตัวเมเดลีนไปจากอ้อมแขนของเขา
แขนอันว่างเปล่าของเจเรมี่ตกลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง หัวใจของเขาก็เช่นกัน
เขามองเฟลิเป้อุ้มเมเดลีนขึ้นเรือไปก่อนที่เรือจะรีบเร่งเครื่องออกไป คลื่นน้ำแหวกเป็นสายเรื่อย ๆ และกลับมาสงบนิ่งดังเดิม แต่หัวใจของเขากลับดูเหมือนว่าจะดำดิ่งลงสู่ก้นทะเล ดำดิ่งลงไปอย่างไร้จุดหมาย และไม่มีวันหวนคืนกลับมาหาชีวิตเขาอีก…