เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 554
พี่ชายเห็นในกองเหรียญเงินมีเหรียญทองอยู่สองสามเหรียญ รีบยิ้มแล้วพูดเบาๆ ว่า “เข้าได้ๆ พวกนายรอสักครู่ ฉันจะแอบให้พวกนายเข้าไป”
ลู่ฝานเห็นแล้วหมดคำจะพูด เมื่อกี้เขากำลังจะถอดหมวก บอกว่าตัวเองเป็นใคร ใครจะไปรู้ว่าพี่ชายเฝ้าประตูคนนี้จะไร้คุณธรรมขนาดนี้
ศิษย์พี่หานเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า “ความรู้สึกดีมากจริงๆที่เป็นคนรวย”
ขณะกำลังพูด จู่ๆ มีคนเดินมาข้างหลังพี่ชายคนนั้น ฉกเหรียญเงินในมือพี่ชายเฝ้าประตูไป
“ทำอะไร ใครบอกให้เข้ามา ไม่มีที่นั่งแล้ว เข้าอะไรกัน”
พี่ชายหดคอลง ไม่พูดอะไรสักคำ
ชายร่างกายกำยำ อกผายไหล่ผึ่งที่มาถึง จ้องลู่ฝานและคนอื่น แล้วพูดว่า “เงียบให้หมด อยากเข้าไปใช่ไหม คนละสิบเหรียญเงิน ให้ก่อนได้เข้าก่อน คนต่อไปข้างหลัง เพิ่มขึ้นคนละหนึ่งเหรียญเงิน คนต่อไปต้องให้ 11 เหรียญเงิน!”
ศิษย์พี่หานเฟิงพูดอย่างตกใจ “ไอ้หมอนี่ร้ายกาจกว่าฉันอีก เพิ่มเรื่อยๆ แบบนี้ งั้นต้องจ่ายเท่าไรล่ะ!”
ชายร่างกายกำยำจ้องหานเฟิงแล้วพูดว่า “นายไม่ต้องเข้า ให้เท่าไรก็อย่าหวังว่าจะได้เข้าไป”
ลู่ฝานพูดเบาๆ ว่า “นายหาเงินแบบนี้ ไม่มีใครสนใจเลยเหรอ”
ชายร่างกายกำยำหัวเราะเย็นชา “ใครสนใจฉัน ใครกล้าสนใจฉัน คนจนๆ แบบพวกนาย ยังอยากเข้าไปในลานประลองบู๊ชมการต่อสู้ คนตาต่ำแบบพวกนาย ถ้าไม่ให้เงินก็รอข้างนอก”
จู่ๆ กลุ่มคนเริ่มก่นด่าออกมา
“หลิวเหล่าลิ่ว นายทำเกินไปแล้ว”
“หลิวเหล่าลิ่ว นายอาศัยที่คุณท่านหลิวเป็นญาตินาย ระวังโดนเงินกระแทกตายนะ”
ศิษย์พี่หานเฟิงเริ่มถลกแขนเสื้อ เตรียมต่อยคน
ขณะนั้นกลุ่มคนแยกออกเหมือนสายน้ำ รถม้าเคลื่อนตัวมาเป็นแถว
ม้าที่ลากรถไม่ใช่ม้าธรรมดา อย่างน้อยลู่ฝานก็ไม่รู้ว่าม้าที่ปิดเลี้ยง ยังสยายปีกได้ด้วย ดวงตาก็เป็นสีแดง ต้องเป็นสัตว์อสูรแน่นอน
ตัวรถหรูหราโอ่อ่า พลานุภาพยิ่งใหญ่ ตัวอักษรคำว่าอี้ว์ด้านบนสะดุดตามาก
“หัวหน้าเขตอี้ว์มาถึงแล้ว!”
ทุกคนคำนับทำความเคารพทันที
คนที่ไม่ใช่นักบู๊ จำเป็นต้องคุกเข่า
หลิวเหล่าลิ่วก็รีบโค้งคำนับ หัวหน้าเขตอี้ว์พาอี้ว์เซี่ยวเอ๋อร์และคนอื่น เดินลงมาจากรถม้า
ลู่ฝานกับหานเฟิงโค้งคำนับเบาๆ แสดงความเคารพ
หัวหน้าอี้ว์มองแวบเดียวก็เห็นลู่ฝาน เขาหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายยืนข้างนอกทำไม วันนี้นายเป็นตัวเอกเลยนะ!”
เมื่อได้ยินคำว่าลู่ฝาน ดวงตาของหลิวเหล่าลิ่วค้างไปทันที
ลู่ฝานรีบถอดที่แต่งตัวออก เห็นใบหน้าที่แท้จริง เขายิ้มแล้วพูดว่า “จนปัญญา มีคนขวางไม่ให้เข้า บอกว่าที่นั่งเต็มแล้ว ผมกำลังคุยกับเขาอยู่”
หลิวเหล่าลิ่วเริ่มสั่นไปทั้งตัว หัวหน้าเขตอี้ว์มองเขาเนิบๆ หลิวเหล่าลิ่วทรุดลงบนพื้นแล้วสลบไป ครั้งนี้เขาหาเงินจนเกิดเรื่องจริงๆ
อี้ว์เซี่ยวเอ๋อร์ก็เดินเข้ามายิ้มให้ลู่ฝาน “คุณชายลู่ วันนี้นายต้องชนะนะ”
ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ทำสุดความสามารถของผม”
ขณะกำลังพูด มีรถม้าตัวสูงใหญ่วิ่งเข้ามาจากไกลๆ อีกแล้ว
ไม่สนใจว่าด้านหน้ามีคนเดินอยู่หรือไม่ รถม้าพุ่งมาหน้าประตู
“คุณชายกวนมาถึงแล้ว!”
นักบู๊คนหนึ่งตะโกนออกมา ทันใดนั้นกวนหานเดินลงมาด้วยใบหน้าเย็นชา
กวนหานมองลู่ฝานเนิบๆ แล้วส่งเสียงหึออกมา สะบัดเสื้อคลุมแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน คิดคำพูดทิ้งท้ายไว้หรือยัง”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ได้คิด นายคิดหรือยัง”