ลั่วเซ่าเชินรู้สึกยินดีเป็นอย่างมากที่เขาได้เห็นถังโจวโจวเป็นฝ่ายยั่วยวนเองเช่นนี้ ถังโจวโจวยืนเขย่งบนปลายเท้าและจูบลั่วเซ่าเชิน ลั่วเซ่าเชินเองก็ไม่เกรงอกเกรงใจ เขาไม่มีทางปฏิเสธโอกาสดีๆ ที่เธอมอบให้เขาถึงที่อย่างนี้หรอก
ต่อมาลั่วเซ่าเชินก็กลายเป็นฝ่ายรุก เขาค่อยๆ คลำหาตะขอด้านหลัง เพื่อหมายจะปลดเปลื้องพันธนาการที่อยู่บนร่างกายของถังโจวโจว แต่เขากลับถูกถังโจวโจวหยุดมือไว้ก่อน
ลั่วเซ่าเชินเองก็ไม่ได้รีบร้อน ถังโจวโจวใช้แขนทั้งสองข้างคล้องคอเขาเอาไว้ ร่างของเธอติดอยู่กับเขา ลั่วเซ่าเชินดันตัวเธอให้เดินถอยหลังไป จนกระทั่งสะโพกของถังโจวโจวเกยอยู่บนขอบอ่างล้างหน้า
มือข้างหนึ่งของถังโจวโจวค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของลั่วเซ่าเชิน ส่วนอีกข้างที่เหลือก็รั้งศีรษะของลั่วเซ่าเชินลงมา “เซ่าเชิน ที่ฉันทำแบบนี้ คุณชอบไหมคะ” จู่ๆ ถังโจวโจวก็หยุดก่อนที่จะถึงริมฝีปากของลั่วเซ่าเชิน เธอถามเขาด้วยเสียงแหบพร่า
ลั่วเซ่าเชินไม่อยากจะตอบคำถามใดๆ ในตอนนี้ มีโอกาสแล้วก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ แต่เมื่อเห็นถังโจวโจวดึงดัน ลั่วเซ่าเชินก็รีบพยักหน้า “ชอบสิ ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ผมก็ชอบทั้งนั้นแหละ ตอนนี้ผมยิ่งชอบที่คุณยั่วยวนผมเก่งขึ้นขนาดนี้”
เลือดลมของลั่วเซ่าเชินวิ่งพล่านไปทั่วร่าง เมื่อนึกถึงอาหารอันโอชะที่กำลังจะได้ลิ้มลอง แต่แล้วถังโจวโจวก็แย้มยิ้มชั่วร้ายออกมา
“โอ๊ย!” ลั่วเซ่าเชินไม่คิดเลยว่าถังโจวโจวจะกล้าถึงเพียงนี้ นี่เธอถึงกับกัดปากเขาเลยหรือ!
ถังโจวโจวดึงเสื้อผ้าขึ้นอย่างช้าๆ และเมื่อเห็นว่าลั่วเซ่าเชินหน้าเสีย เธอก็อธิบายว่า “ฉันบอกคุณตั้งแต่แรกแล้วไงคะว่าฉันไม่ต้องการ เป็นคุณเองที่อยากจะสานต่อให้ได้ ที่ทำแบบนี้ฉันก็แค่อยากบอกให้คุณรู้ว่าฉันไม่ต้องการ แม้แต่คุณก็ไม่สามารถบังคับฉันได้ ระวังจะอดขึ้นมาจริงๆ นะคะ”
ถังโจวโจวพูดอย่างฉะฉาน ลั่วเซ่าเชินโมโหมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับบาดเจ็บจากการต่อต้านของถังโจวโจว
เมื่อเห็นท่าทีของถังโจวโจวที่ทำราวกับไม่รู้ว่าเธอทำผิดตรงไหน ลั่วเซ่าเชินก็นึกอยากจะสั่งสอนเธอขึ้นมา ให้เธอได้รู้ว่าเธอไม่ควรทำให้สามีของเธอหวั่นไหวตามอำเภอใจ แต่น่าเสียดายที่เขาได้แค่คิดแต่ยังไม่อาจทำได้จริง
“เซ่าเชิน รีบออกไปสิคะ ฉันจะอาบน้ำแล้ว” ถังโจวโจวรวบคอเสื้อเล็กน้อย ลั่วเซ่าเชินที่เห็นท่าทางพึงพอใจของถังโจวโจวก็ได้แต่แอบสาบานอยู่ในใจว่า ครั้งหน้าเขาจะทำให้ถังโจวโจวได้รู้ว่าเขานั้นร้ายกาจมากแค่ไหน ต่อให้เธอร้องขอความเห็นใจเขาก็จะไม่หยุด
“โจวโจว คุณคอยดูพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ถึงตอนนั้นอย่ามาอ้อนวอนขอร้องผมล่ะ”
ถังโจวโจวหน้าแดงก่ำไปกับคำพูดของลั่วเซ่าเชิน ความจริงแล้วก่อนหน้าที่จะลงมือทำแบบนี้ เธอก็ลังเลใจอยู่เล็กน้อยว่าเธอควรจะทำมันดีไหม
และเมื่อถังโจวโจวคิดถึงบทลงโทษของลั่วเซ่าเชิน เธอก็รู้ว่าลั่วเซ่าเชินนั้นพูดจริงทำจริง แต่เธอลงมือทำมันไปแล้ว เธอจึงได้แต่พูดอย่างไม่แยแสว่า “ให้มันมีโอกาสนั้นเถอะค่ะ”
เพราะส่วนใหญ่เธอก็อยู่กับลั่วอิง เธอจึงไม่เชื่อว่าลั่วเซ่าเชินจะกล้าทำอะไรเธอต่อหน้าลั่วอิงได้ เขาไม่กลัวว่าลูกจะได้เห็นภาพอะไรที่ไม่เหมาะสมเลยหรือ
“ได้ โจวโจว คุณพูดเองนะ” หลังจากนั้นลั่วเซ่าเชินก็เดินออกไปจากห้องน้ำ ในที่สุดถังโจวโจวก็ได้อาบน้ำอย่างสบายใจสักที
วันถัดมา เมื่อถังโจวโจวเลิกงานและไปรับลั่วอิงกลับมาแล้ว เธอก็ไม่ยอมห่างจากลั่วอิงเลยสักก้าว ลั่วเซ่าเชินเองก็ไม่ได้รีบร้อน เขาเฝ้ารอโอกาสอย่างเงียบๆ วันนี้เขาจะต้องทำให้ถังโจวโจวได้เห็นดีกัน ดูสิว่าเธอจะยังปากเก่งกับเขาอยู่อีกไหม
เมื่อลั่วอิงเข้านอน ลั่วเซ่าเชินก็รู้ว่าโอกาสของเขามาถึงแล้ว ในขณะที่ถังโจวโจวเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ลั่วเซ่าเชินก็รีบลงไปอาบน้ำที่ห้องน้ำชั้นล่าง และเมื่อเขากลับมา ถังโจวโจวก็ยังไม่ออกมา
ถังโจวโจวคิดในขณะที่อาบน้ำว่าคำพูดของลั่วเซ่าเชินเมื่อวานนี้ทำให้เธอหวาดระแวง เขาอาจจะแค่พูดมันออกมาเพราะโมโห ถังโจวโจวไม่อยากจะทำความเข้าใจอะไรแล้ว ดังนั้นเธอจึงอาบน้ำอย่างสบายใจต่อไป
ทันทีที่เธอเปิดประตูห้องน้ำออก เธอก็เห็นร่างสูงใหญ่ของลั่วเซ่าเชินยืนอยู่หน้าประตู ถังโจวโจวตกใจจนรีบปิดประตูในทันที
แต่น่าเสียดายที่เธอไม่อาจชนะความเร็วและความแข็งแกร่งของลั่วเซ่าเชินได้ เขาเปิดประตูออกจนได้และถังโจวโจวก็ถูกขังอยู่ในห้องน้ำ เมื่อเห็นลั่วเซ่าเชินล็อกประตู ถังโจวโจวก็รู้ว่าแย่แล้ว ก่อนหน้านี้เธอไม่ควรชะล่าใจเลย เธอจะรู้ได้อย่างไรล่ะว่าลั่วเซ่าเชินกำลังรอเธออยู่ตรงนั้นน่ะ
ถังโจวโจวคิดว่าผู้หญิงควรจะรู้จักผ่อนหนักให้เป็นเบา เธอจึงรีบเอ่ยขอความเมตตาในทันที “เซ่าเชิน เมื่อวานนี้ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าทำอีกแล้วค่ะ ลั่วอิงกำลังรอเราอยู่ข้างนอกนะ เรารีบออกไปกันเถอะ”
ถังโจวโจวหมายจะใช้ลั่วอิงเป็นทางหนีทีไล่ แต่น่าเสียดายที่ลั่วเซ่าเชินเอ่ยตัดบทอย่างไร้ความปรานี “ลั่วอิงไม่คิดถึงคุณตอนนี้หรอก เพราะป่านนี้เธอคงหลับปุ๋ยฝันดีไปถึงไหนต่อไหนแล้ว โจวโจว คุณเป็นห่วงตัวคุณเองจะดีกว่า เตรียมรับมือไว้ได้เลย”
เมื่อได้ยินวัตถุประสงค์ที่ไม่คิดจะปกปิดเลยสักนิดของลั่วเซ่าเชิน ถังโจวโจวก็ตกใจมากยิ่งขึ้น คราวนี้โทษของเธอช่างหนักหนา เธอควรจะยุติมันอย่างไร?
ถังโจวโจวคิดอยากจะบีบน้ำตาให้ลั่วเซ่าเชินเห็นใจ บางทีเขาอาจจะยอมปล่อยเธอไปก็ได้ถ้าเกิดว่าเขาใจอ่อนพอดี แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าเธอจะกะพริบตาถี่มากเท่าไร น้ำตาของเธอก็ไม่ยอมไหลออกมาสักหยด ลั่วเซ่าเชินเริ่มถอดเสื้อผ้าของเขาในขณะที่ถังโจวโจวกำลังคิดหาทางออก
ถังโจวโจวรีบปิดตา “ลั่วเซ่าเชิน คุณมันหน้าไม่อาย!” ใบหน้าของถังโจวโจวแดงก่ำเมื่อเห็นเขาถอดเสื้อผ้าไม่ให้สุ้มให้เสียง
ลั่วเซ่าเชินเห็นถังโจวโจวเขินอายจึงพูดขึ้น “เมื่อวานคุณยังกล้าอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ทำไมวันนี้แม้แต่จะมองก็ยังไม่กล้าเลยล่ะ โจวโจว รู้ไหมว่าเมื่อวานคุณยังถอด…”
ถังโจวโจวอยากจะอุดหูแน่นๆ เธอจะได้ไม่ต้องฟังลั่วเซ่าเชินรื้อฟื้นความหลัง แต่น่าเสียดายที่มือของเธอไม่พอใช้ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปิดหูได้เพราะเธอใช้มือปิดตาอยู่ ถังโจวโจวประสบปัญหาอยู่ครู่หนึ่ง ลั่วเซ่าเชินไม่อยากจะพูดคุยกับถังโจวโจวมากนัก เขาเสียเวลามามากพอแล้ว
ลั่วเซ่าเชินก้าวขาเดินไปข้างหน้าแค่เพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวถังโจวโจว แต่ถังโจวโจวปิดตาแน่น เธอจึงไม่ได้รับรู้ถึงสถานการณ์ตอนนี้เลย ในขณะที่เธอไม่รู้ไม่เห็นนั้น ข้าศึกได้ประชิดตัวเธอเรียบร้อยแล้ว
“โจวโจว ลืมตามองผม”
ถังโจวโจวได้ยินเสียงของลั่วเซ่าเชินดังขึ้นใกล้ๆ ฟังดูแล้วท่าจะไม่ค่อยดี เธอจึงปิดตาแน่นไม่ยอมปล่อยมือ และส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ปากก็เอาแต่พูดว่า “ไม่เอาค่ะ คุณนิสัยไม่ดี”
เธอหมายจะก้าวถอยหลัง แต่ทันทีที่เธอขยับ ลั่วเซ่าเชินก็คว้าตัวเธอเอาไว้ ทำให้ถังโจวโจวทรงตัวไม่อยู่ ร่างของเธอถลาเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของลั่วเซ่าเชิน
“โจวโจว คุณเป็นบังคับผมเองนะ!” น้ำเสียงติดตลกของลั่วเซ่าเชินดังก้องอยู่ข้างหูของถังโจวโจว ตอนนี้ถังโจวโจวสู้ลั่วเซ่าเชินไม่ได้ เธอสูญเสียโอกาสหนีเอาตัวรอดไปแล้ว “โจวโจว เอามือออก”
ทั้งที่ถังโจวโจวใช้มือปิดตาอยู่ เธอก็ใช้แขนขืนตัวเขาเอาไว้ด้วย ทำแบบนี้แล้วเขาจะเข้าใกล้เธอมากกว่านี้ได้อย่างไร ลั่วเซ่าเชินรู้ว่าถังโจวโจวได้ยินในสิ่งที่เขาพูดแต่ก็ยังไม่ยอมลดมือลง