บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 611
“พ่อครับ!” เสียงที่หวานและสดใสของเด็กน้อยทำลายกำแพงความเงียบลง
เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองออกไปด้านนอกประตูเหล็ก
เจเรมี่ยืนอยู่ตรงนั้น
เขาสวมใส่ชุดลำลองสบายตา เสื้อสีขาวนวลช่วยขับความรู้สึกอบอุ่นน่าหลงใหลให้กับรูปลักษณ์อันเย็นชาแต่หล่อเหลาของเขาได้เป็นอย่างดี
ดูเหมือนว่าเจเรมี่จะตกใจเล็กน้อยที่ได้เห็นเมเดลีน แต่ไม่นานเขาก็เผยรอยยิ้มเบาบางและอบอุ่นก่อนจะเข้าไปหาสองคนแม่ลูก
สายตาของเมเดลีนจับจ้องไปที่หัวใจของเจเรมี่ตามสัญชาตญาณ
เธอนึกถึงวันที่เจเรมี่จับมือเธอซึ่งถือมีดปอกผลไม้ไว้ในมือแล้วทิ่มเข้าไปที่หัวใจของตนเอง
บาดแผลไม่น่าจะหายเร็วขนาดนั้น
“พ่อครับ” ขาสั้น ๆ และน่ารักของแจ็คสันพาตัวเด็กชายวิ่งตรงไปหาเจเรมี่
เจเรมี่ย่อตัวลงและอ้าแขนต้อนรับเด็กน้อยที่กำลังวิ่งเข้ามา “แจ็ค”
เขากอดเด็กน้อยที่ให้สัมผัสอันอ่อนนุ่มและอบอุ่น เขาหอมแก้มของแจ็คอย่างรักใคร่
“คนเก่งของพ่อ จะไปอยู่ที่อื่นกับแม่ตั้งแต่พรุ่งนี้แล้วนะ เชื่อฟังที่แม่เขาพูดนะ เข้าใจไหมครับ?” เขากระซิบให้เด็กชาย รอยยิ้มในตอนนั้นเหมือนต้องการจะปกปิดความกระอักกระอ่วนที่อธิบายออกไปเป็นคำพูดไม่ได้
แจ็คสันกะพริบตาพลางมองไปที่เจเรมี่ด้วยดวงตาที่กลมโต สดใส และไร้เดียงสา “แจ็คอยากอยู่กับพ่อกับแม่นี่นา”
เจเรมี่รู้สึกเจ็บปวดหัวใจขึ้นมาเมื่อได้ฟังความต้องการของลูกชาย แต่เขาฝืนยิ้มและลูบหัวเล็ก ๆ ของแจ็ค “พ่อมีงานที่ต้องทำเยอะแยะเลยครับ น่าจะอีกสักพัก พองานพ่อเสร็จแล้ว พ่อจะรีบไปหาลูกเลย โอเคไหม?”
“ถ้างั้น พ่อต้องมาหาแจ็คให้ได้นะ แม่กับผมจะรอพ่อให้มาอยู่เสมอเลยครับ” แจ็คสันพูดพลางชูนิ้วก้อยขึ้นมา
เจเรมี่เข้าใจและเกี่ยวก้อยสัญญากับแจ็คสัน
เมเดลีนยืนมองพวกเขาอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ ไม่มีร่องรอยของความรู้สึกใด ๆ บนใบหน้าที่อ่อนโยนและเคร่งขรึมของเธอ มีเพียงคลื่นลมที่ไม่สงบในจิตใจของเธอก็เท่านั้น
หลังจากเกี่ยวก้อยสัญญากับแจ็คสันเรียบร้อย เจเรมี่ก็ยื่นกล่องของขวัญที่ห่อมาอย่างสวยงามในมือให้เขา
“นี่ พ่อให้เป็นของขวัญคนเก่งของพ่อ หวังว่าแจ็คจะชอบนะ”
แจ็คสันโผเข้ากอดเขาอย่างมีความสุข “ขอบคุณครับ พ่อ”
“คนเก่งของพ่อ”
“พ่อต้องมีอะไรอยากคุยกับแม่แน่ ๆ เลย ถ้างั้น แจ็คไปที่อื่นดีกว่า” แจ็คสันพูดออกมาอย่างนึกคะนองก่อนที่จะพาร่างน้อย ๆ ของเขาวิ่งเข้าไปในบ้าน
ทั้งเจเรมี่และเมเดลีนต่างคาดไม่ถึง ว่าคำพูดที่ฟังเป็นผู้ใหญ่แบบนั้นจะออกมาจากปากเล็กน่ารักของแจ็คสันได้
ทันทีที่เด็กน้อยวิ่งออกไป เหลือแค่เจเรมี่และเมเดลีนเผชิญหน้ากันเพียงสองคน ระยะห่างระหว่างพวกเขามีเพียงเล็กน้อย แต่ดูเหมือนมีกำแพงที่มองไม่เห็นคั่นกลางระหว่างเขาทั้งสองอยู่
เจเรมี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ท่าทีของเขาดูสงบนิ่งและสบาย ๆ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ที่จริงเขากลับรู้สึกกดดันเล็กน้อยเมื่อมองไปยังเมเดลีนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
เมื่อนึกถึงสภาพตอนที่เธอเป็นลมล้มพับไปหลังจากที่จมน้ำเมื่อวันก่อน แล้วเทียบกับผิวพรรณที่มีเลือดฝาดและเปล่งประกายในตอนนี้ เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ผม… ผมไม่คิดว่าคุณจะอยู่ที่นี่ ผมแค่ต้องการเอาของขวัญมาให้แจ็คก่อนที่เขาจะไป” เจเรมี่พูดขึ้นหลังจากทิ้งช่วงไปนาน ดูเหมือนว่าเขาพยายามที่จะหลบดวงตาคู่งามและเป็นประกายของเมเดลีนอย่างไม่เป็นธรรมชาตินัก เขาก้มหน้าพลางยิ้ม และพูดขึ้น “ตอนนี้ผมไม่กวนคุณแล้วดีกว่า”
เมื่อพูดจบ เจเรมี่ก็ค่อย ๆ หันหลังกลับไปช้า ๆ
ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงระเรื่อจากสายลมตอนที่หันหลังกลับ
ความจริงแล้ว เขาต้องการพูดประโยคนี้เช่นกัน ‘ลินนี่ ดีจริง ๆ เลยที่ได้เจอคุณในวันนี้’
‘ลินนี่ พรุ่งนี้คุณก็จะไปแล้ว และจะไม่กลับมาหาไอ้คนไร้ค่าคนนี้อีก’
‘เมื่อไม่มีผม คุณจะได้มีความสุข
‘สิ่งที่ผมอยากจะพูดจริง ๆ คือ… ผมขอโทษนะ ลินนี่…’
ท้ายที่สุด เขาก็พูดออกไปไม่ได้อยู่ดี เขากลั้นเสียงสะอื้นในลำคอ และภาพตรงหน้าของเขาก็พร่ามัว
เมเดลีนได้แต่ยืนดูเจเรมี่เดินออกไปเงียบ ๆ ทำให้นึกถึงภาพจำตอนที่อยู่บนชายฝั่งวันก่อน มันช่างเปล่าเปลี่ยวและเคว้งคว้างเช่นเดียวกันกับตอนนี้
อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกอันว่างเปล่าที่อธิบายไม่ได้นี้จุกอยู่ที่ลำคอของเธอ
เธอต้องการจะเรียกเจเรมี่ แต่ก็ทำได้เพียงเปล่งเสียงคำว่า ‘เจเร’ เมื่อเห็นเฟลิเป้ปรากฏตัวขึ้นในสายตา